Maar half had de jonge vrouw het hele gebeuren meegekregen; de hongerspelen. En die ene helft kwam doordat ze er verplicht naar moest kijken. Elke ochtend werd ze weer opgehaald door een medewerker van het tehuis waar ze had gezeten, omdat ze "mentaal niet in staat zou zijn" om er elke ochtend zelf naartoe te gaan. Ze kon in ieder geval niet zeggen dat ze het was vergeten.

Ook vandaag moest ze weer. Zoals elke dag, om 7 uur, klopte haar "begeleider" op de deur van het gammele houten huisje. Eerst was ze bang geweest dat het houten krot zou instorten door het ruwe gebonk, maar daar gaf ze nu niet meer om. Soms wenste ze zelfs dat het zou gebeuren, Em dat ze bedolven zou worden onder grote brokken hout, maar dat zat er niet in. Helaas.

Net als iedere ochtend bleef Mary rustig zitten, wachtend totdat de begeleider de deur zelf zou openen. Híj wilde háár ophalen, dus moest hij ook zelf naar haar toekomen. Rechtop, als een plank, bleef de brede man staan. "Mevrouw Luther, bent u klaar om te vertrekken?" Zijn stem klonk als die van een piloot, mechanisch bijna. Ze wist dat hij dit baantje niet voor zijn plezier deed. Mary knikte rustig, en stond kalm op. Lusteloos liep ze naar de deur toe. Even wachtte de man tot ze iets zou zeggen, maar hij ha inmiddels wel door dat dat niet meer zou gebeuren. Eigenlijk praatte Mary nooit. Vroeger, voor alles, had ze de leukste gesprekken. Maar dat lag nu in het verleden.

Zwijgend liep ze naast de man van het tehuis naar het dorpsplein, waar grote televisieschermen hingen, waar het hele district op kon kijken. Geen excuus; "mijn televisie is kapot". Haar begeleider leidde haar naar een plek, en starend voor zich uit ging ze staan waar hij aanwees dat ze dat moest. De man zelf ging ergens anders staan, bij zijn vrienden, of gewoon niet bij haar. Ze snapte wel dat hij niet met haar gezien wilde worden. Dat wilde niemand. Toen ze uit het tehuis was gekomen, hadden mensen totaal anders op haar gereageerd. Op straat liepen ze met een grote boog om haar heen. Er waren kennelijk best wel veel mensen die over haar hadden gehoord. Ooit ha ze een moeder tegen haar zoontje het woord "besmettelijk" horen fluisteren. Dat deed haar werkelijk pijn. Niet om het woord, maar om de moeder die haar zoontje beschermde. Iets wat zij niet kon doen.

Ook hier wilden mensen het liefst zo ver mogelijk van haar weg, maar door de weinige plek moesten ze wel bij haar staan. Af en toe zag ze mensen die een andere plek zochten, maar de laatste tijd hadden ze wel door dat ik niet ziek was, althans, niet griep of virus-ziek ofzo, en dat ze best naast me konden staan. Nu wenste ze echter dat dat niet het geval was.

Een klein jongetje, van een jaar of vier, trok aan haar bloes. Hij was zijn moeder kwijt, en vroeg haar om hulp. Gepijnigd legde ze haar handen op haar oren. "Ga weg!", wilde ze schreeuwen, maar haar lippen bleven stijf op elkaar. Het jongetje trok nog een keer aan haar bloes, maar Mary reageerde niet. Met traantjes in zijn oogjes bleef hij staan. Ga weg, ga weg, ga weg! Ze draaide zich om, en liep snel de andere kant op, haar handen nog steeds tegen haar oren. Echter konden die het gehuil van het jongetje niet buiten houden.

Toen ze ver weg genoeg was bleef Mary staan. Ze schakelde de knop weer om naar emotieloos, en de lusteloze blik verscheen weer in haar ogen. Er is niks gebeurd. Niks gebeurd. Plotseling hoorde ze een harde schreeuw van woede achter haar. ‘Ga aan de kant! Hoe haal je het in je hoofd om net op het hoogtepunt voor mijn beeld te gaan staan!’ Emotieloos keek de blondine achter haar, maar in de eerste instantie zag ze niemand. Toen keek ze omlaag, waar een woedende man stond met een gebalde vuist. Of beter; een woedend mannetje. De boze had de grootte van een klein kind, maar was wel volwassen. Vroeger zou ze hier om gegiecheld hebben, maar nu draaide ze zich enkel weer naar het beeld. Kon het haar wat schelen.

De kleine man bleef doorgaan met schreeuwen, maar Mary besteedde er geen aandacht aan. Laat hem lekker doen wat hij wilde. Haar maakte het niets uit. Ze begreep niet eens wat zijn probleem was. Misschien was het wel gewoon een uiting van frustratie wegens zijn lengte. Haar psychiater had wel eens gezegd dat als mensen ergens heel erg van balen, ze dan chagrijnig worden. Misschien had deze man daar ook wel last van. Niet dat het haar wat aanging, of zelfs maar boeide. Hij was niet haar probleem. Ze gaf niets om hem. Ze kenden hem niet eens. En ze hoefde hem niet te leren kennen ook. Irritante dwerg.

Op het scherm ging het er bloederig aan toe. Enkele mensen slaakte een kreet van verontwaardiging toen het net neergestoken meisje één of ander wapen naar de jongen smeet die haar zo dodelijk had verwond. De jongen viel op de grond. Dood. Sommige mensen waren geraakt. Een kind huilde. Misschien moest de jonge vrouw ook wel willen wegkijken. Misschien moest ze ook iets geven om deze kinderen. Maar het maakte haar allemaal niet meer uit. Sinds John... Ze gaf er gewoon niet meer om. Dat was het enige wat ze had gekregen van het tehuis. Nergens om geven. Je nergens aan hechten. Nergens van houden. Dan konden ze je niets afpakken. Tot nu toe had Mary dat aardig volgehouden, behalve dat ene puntje dan... maar daar dacht ze liever niet over na.

Achter haar ging de kleine man boos verder met schelden, en de blonde vrouw trok zich er nog steeds niets van aan. Een oudere vrouw bemoeide zich er mee, ie iets zei over vriendelijkheid. Het boeide Mary eigenlijk vrij weinig of ze vriendelijk was, en ze bleef rustig staan. Ook de dwerg vond het kennelijk niet leuk dat oma zich er mee bemoeide. Grootmoeder en dwerg. Was ze in sprookjesland of zo? Emotieloos bleef ze naar het scherm staren, terwijl Dwerg door ging met schelden. Hij had wel lef, voor iemand van zijn lengte.