Het leven in District voelde eigenlijk niet heel anders dan twee jaar geleden, vond Old Rose. De wereld was nog net zo hard en het leven nog net zo zwaar. Het waren de Hongerspelen geweest die nog een extra gevoel van onzekerheid hadden meegebracht, maar toen die waren afgelopen leek alles snel weer terug te vallen in zijn oude ritme. Old Rose had het misschien niet makkelijk gehad, want alles leek steeds schaarser te worden nu het weer winter werd, maar ze koesterde elk moment dat ze met haar kleinzoon had. Hij zou nog vele jaren in de gevarenzone zitten en dat betekende nog vele jaren onzekerheid, maar eerst was ze er tenminste van verzekerd dat ze hem nog een jaartje had. En wie weet… misschien was het over een jaar wel Dean die haar moest missen. Ze was verdorie al zeventig. Dat was echt verrekte oud. Het ergste was gewoon een kans bestond dat ze haar kleinzoon zou overleven. Als hij daadwerkelijk Tribuut zou worden, dan achtte Old Rose hem - hoe cru dat ook mocht klinken - vrijwel kansloos.

Vandaag was echter de Zegetocht en dat was het eerste moment nadat alles rondom de Hongerspelen tot een einde was gekomen dat Rosemary weer eens de tijd nam om er echt over na te denken. Natuurlijk, ze had het er wel over met Dean, want voor hem was het ook niet gemakkelijk, maar ze had tot nu niet meer verplicht naar kinderen hoeven te kijken die elkaar vermoorden of hoeven aanhoren hoe ze dat hadden weten te overleven.
Ondanks dat Sage Malone niet de meest verschrikkelijke persoon ter wereld leek, was Old Rose niet bepaald een fan. Ze kon het niet helpen, maar in haar hart voelde ze bijna haatgevoelens, zelfs al wist ze dat het meisje er ook niets aan kon doen. Rosemary was ook boos geweest als iemand anders had gewonnen, zelfs als het William of Belle uit haar eigen district was geweest.
Het was woede jegens het Capitool, die ze echter projecteerde op de jonge winnares uit District 3. Je zou denken dat Rosemary oud genoeg was om zich niet te laten verleiden tot dit soort kinderachtige gevoelens, maar ze wist niet zo goed op wie ze anders boos zou moeten zijn. Het Ministerie kon ze immers niet openlijk haten en hetzelfde gold voor Vredesbewakers. De rest van de mensen in District 8 verdiende het gewoon niet, vond Rosemary, want ze was anti-Capitool en voor het volk. Principieel werkte dat gewoon niet.

De toespraak van Sage was desondanks toch best emotioneel. Daardoor begon Rosemary zich af te vragen in hoeverre het meisje onder invloed was geraakt van het Capitool. Zouden ze haar redelijk vrij hebben gelaten en kwamen deze woorden uit haar hart, of hadden ze haar zoveel mogelijk proberen te hersenspoelen en was dit enkel een manier om de districten enigszins rustig te houden en tegelijkertijd bang te maken?
Ook lette Rosemary zo nu en dan op de reactie van Burgemeester McCracken. Hij was een vriendelijke man, wier hart op de goede plaats leek te zitten. Misschien was hij echter een beetje te goed voor deze wereld of misschien was Old Rose gewoon enigszins verbitterd, maar ze kon niet dezelfde vriendelijkheid opbrengen als hij leek te kunnen. Het was dat hij de Burgemeester was en er waarschijnlijk geen behoefte aan had, maar anders had de oude vrouw best eens een gesprekje met hem willen voeren – gewoon om erachter te komen hoe hij nog zo’n positieve kijk op het leven leek te hebben en of hij daadwerkelijk zo’n goed persoon was. De man leek ineens tranen in zijn ogen te hebben en hij begon plots te klappen. Rosemary klapte zachtjes mee, zonder al te veel enthousiasme, hoewel ze zich hierdoor wel realiseerde dat het hele schouwspel voorbij was. Ze kon weer een tijdje vooruit zonder lastig gevallen te worden.

Rosemary besloot om maar weer naar huis te gaan en draaide zich om, zodat ze het plein kon verlaten. Haar blik viel spontaan op het jongetje dat heel stiekem haar hart had gestolen. Zijn mooie oogjes en z’n koddige koppie. Ditmaal was hij samen met zijn moeder, iets wat Rosemary zowel jammer vond als blij maakte. Ze mocht de vrouw niet, maar in ieder geval was het jongetje nu niet alleen.
Voor even staarde de oude vrouw naar het ventje, totaal vergetend dat ze van plan was om naar huis te gaan. Ze zwaaide, toen ze het idee had dat ze oogcontact met hem maakte. Zou hij haar zien? Zou hij haar nog kennen? Het was alweer een hele tijd geleden dat ze elkaar hadden ontmoet…