KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Dictrictbewoner Leeftijd: 17
◊Onderwerp: Seeking distraction from the world | za okt 04, 2014 11:10 pm
Nesrine Eleyne
notes go here, yo.
Onrustig liep Nesrine door het huis heen. Ze haalde haar leren jas van de kapstok af en trok deze aan waarnaar ze de kamer weer in keek. "I'm just saying, it would be easier if you'd gave up the fight." Zei ze nu terwijl ze haar vader aankeek die in zijn stoel hing. Ze trok de rits dicht van haar jas en bleef de man aankijken die niet leek te reageren. Ze zuchtte diep en keek haar zusje even aan die met grote ogen vlak bij haar stond. Ze deed een stap naar het meisje toe en ging kort met haar hand door haar bruine haren. "It's going to be allright," Zei ze wat troostend tegen haar jongere zusje die ze nu tegen haar aandrukte. Ze keek opnieuw haar vader in met een wat dwingende blik. Ze liet haar zusje nu los en glimlachte even naar haar om vervolgens te vertrekken. Ze trok de deur met een harde klap achter zich dicht, de deur was namelijk een beetje kapot en je moest hem een flinke klap geven zodat hij op het slot viel. Ze stapte de twee kleine treden af en liep de straat op. Haar ogen gingen over de mensen heen die door de straat heen liepen, het grootste gedeelte waren de gewone bewoners van het district die niet zoveel hadden en met arme kleding over straat heen liepen. Soms liep er eens iemand die hier de orde moest bewaren in het district, de mensen die werken voor 'de rijke mensen' uit de hoofdstad. Zo liep er nu ook eentje langs en Nesrine keek hem met een wat doordringende blik aan. Niet expres, ze mocht die mensen gewoon totaal niet. De haat was in haar ogen te zien in het voorbijgaan van de man. Ze verstevigde haar pas en begon iets sneller te lopen richting het gat in het hek ergens op de grens van het district. Ze moest er gewoon even tussen uit, frisse lucht halen en misschien lukte het om een oplossing te vinden. Langzaam werden ze steeds armer sinds haar vader werd ontslagen bij de fabriek en haar moeder werd ook steeds ouder en kon dus minder jurken maken. Nesrine hielp haar vaak bij het maken van de jurken en maakte zelf ook wel haar eigen jurken om te verkopen. Toch was het lang niet genoeg iedereen goed te kunnen voeren. Ze keek even goed om haar heen en kroop door het gat in het hek. Ze gokte dat best veel mensen af en toe door dit hek kropen net zoals zij zelf deed om ook maar een klein beetje vrijheid te kunnen voelen, voor een uurtje. Ze liep tussen de bomen door naar een klein meertje waar ze vroeger wel eens met haar vader heen ging. Hij nam haar dan mee door het gat in het hek en ging met haar naar het meertje toe. Ze bleven daar dan vaak een of twee uur zitten en hadden de leukste gesprekken. Hij vertelde haar allemaal verhalen die hij nog kon herinneren uit zijn eigen kindertijd, vaak verzon hij ze ook gewoon. Nesrine miste haar vader en de leuke tijden die ze met hem had gehad, hoe je uren lang konden praten en wanneer hij haar leerde schieten met een boog. Nu was het zitten in zijn stoel nog het enige wat hij deed en hier ergerde Nesrine zich behoorlijk aan. Doordat hij altijd zijn mening luidop uitsprak moest de familie honger leiden. Bij het meertje stond ergens een grote en hoge steen, half in het water en half aan de kant. Ze klom op de steen en ging erop zitten om over het meer heen te kijken. Ze nam even diep adem en sloot voor een paar lange seconden haar ogen...
◊Onderwerp: Re: Seeking distraction from the world | zo okt 05, 2014 5:31 pm
Hoewel het naar de buitenwereld toe altijd leek alsof Tobias een dolgelukkige jeugd had was het binnenshuis nog wel eens anders. Bethany was een extreem neurotisch geval, iemand die er absoluut niet tegen kon als ze tegen gesproken werd. Ze moest en zou het middelpunt van de wereld zijn, niemand mocht haar droomwereld verstoren of ze panikeerde. Vaak genoeg was haar pleegkindje daarvan de dupe, die dan zonder avondeten in zijn kamertje opgesloten werd of een flinke tik ontving. Het was zijn eigen schuld, zei Bethany dan, wanneer ze het weer goed kwam maken, hij moest gewoon lief zijn voor zijn mama. Ook gisteren was het zo'n nare dag geweest, waarop hij een boze tirade aan had moeten horen over dat hij braver moest zijn, en beter zijn best moest doen. En natuurlijk probeerde Tobias dat, zich wanhopig in allerlei bochten wringend om zijn moederfiguur maar blij te zien. Toch mocht het niet baten, ze was gewoon in een pestbui vandaag. Nog steeds. Eigenlijk al de hele week sinds Tobias naar school ging.
Als Tobias een woedebui had werd hij naar de gang gestuurd om af te koelen, maar Bethany bleef briesend en als een tikkende tijdbom in de keuken zitten. Misschien moest hij maar weglopen. Gewoon kort, als hij terug kwam zou Bethany weer vrolijk zijn zoals ze soms uitbundig vrolijk was. Hij had alles wat hij nodig had bij zich. Zijn belangrijkste bezittingen pasten allemaal in zijn rugzak. Een glanzende appel, zijn knuffelaap, zijn potloden, een taalboekje en een stapel boterhammen met een dikke laag pindakaas.
Over zijn schouders hing zijn gloednieuwe felrode rugzak. Rood was zijn lievelingskleur! Hij had er oprecht zin in, genoot van elke minuut die hij in het bedompte schoolgebouw doorbracht. Maar helaas eindigde ook deze dag weer veel te snel en sjokte hij de school weer uit. Hij sprong echter van het pad af en liep door tot hij de bossen bereikte. Daar zou hij gaan wonen! Af en toe nam hij een pauze om een paar hapjes van zijn brood te nemen. Gewoon een klein stukje weglopen van huis, hij moest de weg terug nog wel vinden, net als Klein Duimpje. Toen hij een meisje zag koerste hij onmiddellijk op haar af. "Ben jij ook weggelopen?'' vroeg hij nieuwsgierig. ''Of woon jij hier?'' In zijn hoofd zou dat best kunnen, die ene steen was de woonkamer, het meer was de badkamer en die boomstammen waren dan de keuken!
OOC: Slechte post, maar Tobias is er in ieder geval xD
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: They said I couldn't do a job. Leeftijd: 24 Years they say.
◊Onderwerp: Re: Seeking distraction from the world | wo okt 08, 2014 4:00 pm
Tik, tak, tik, tak. Al de hele ochtend was het geluid van de tikkende oude klok het enige wat de kamer vulde. De gordijnen waren nog gesloten, en er hing een zwaar grimmige sfeer in het kleine woonkamertje. Aan de veel te grote keukentafel zat een jonge, blonde vrouw, haar handen geklemd om een mok waarvan de inhoud al uren onaangeroerd was. Levenloos staarde ze voor zich uit, niet in staat om ook maar enige emotie te tonen. Zo ging het vaak, iedere ochtend door. Zometeen zal er iemand langskomen die haar zal dwingen om wat te eten, en haar dan naar buiten zal schoppen. Dan was ze verplicht om iets te doen, maar meestal dwaalde Mary gewoon doelloos rond. Waar ze uitkwam was telkens een mysterie. Maar ze was altijd rond acht uur weer thuis, waar ze gedwongen weer wat at, en dan lag ze om half tien weer in bed. En de volgende dag ging het precies hetzelfde.
Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Boem. Twaalf keer precies sloeg de klok. Na ongeveer drie minuutjes werd er op de deur geklopt. Zonder te wachten of er iemand open zal doen kwam de man binnen. De deur was toch altijd open, en Mary nam nooit de moeite om op te staan. Zonder dat ze een blik op de man wierp zette hij een karige maaltijd voor haar neer, en zonder daadwerkelijk te weten wat het was at de blondine het keurig op. Het bord werd weer teruggezet, en zonder te wachten op instructies stond Mary op en liep ze naar buiten. Ze wist toch wel wat haar te wachten stond.
Één, twee, drie, vier, vijf. Achter haar ging de deur weer open. Het hoofd van de opzichter verscheen, en keek verveeld naar het achterhoofd van de vrouw. Zachtjes schudde zij haar hoofd, waarna de deur weer sloot. Altijd ging het hetzelfde. Eerst liep de opzichter nog wel met haar mee, vooral omdat het verplicht was, maar na een tijdje had hij het toch opgegeven. Nu bleef hij in haar huisje en kon zij doen wat ze wilde. Zo was het "prettiger" voor iedereen. Zonder na te denken over de eventuele bestemming begon ze te wandelen. Het maakte toch niet uit waar ze zal belanden. Onderweg dacht ze na, zoals altijd. Ze hield zichzelf bezig met van alles en nog wat, maar al snel dwaalden haar gedachten af naar de pijnlijkere onderwerpen. Hoe zou het nu zijn als ze toen ergens anders gewoond hadden? Als het Capitool niet bestond? En uiteindelijk; hoe zal het met hém zijn?
Zoooeeefffff. Met een enorme rotvaart reed een fietser langs. Instinctief hield Mary in. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon doorliep op dit soort momenten. Waarom ze E niet gewoon een einde aan maakte. Maar toen ze aan het begin van haar depressie was had ze een afspraak gemaakt met zichzelf. Zolang híj leefde, zal ze geen pogingen doen om haarzelf van het leven te beroven. Voor hem, ook al kon ze niet bij hem zijn. Hoe zal de heks hem behandelen? Wel goed, toch? Ze moest wel. Anders had ze een probleem. Niet alleen met de rechters, maar ook met haar. En reken maar dat dat kreng er niet zonder kleerscheuren vanaf kwam zodra het tot een treffen zal komen.
Fuut, fuuuuut. Het vrolijke gefluit van vogels deed haar opkijken. Waar was ze nu weer beland? Het was hier rustiger, en weliswaar begroeid, en ze gokte dat ze zich in de buurt van de bossen bevond. Maar het rare was dat ze opgeschrokken was. En dat deed Mary meestal nooit van vogels. Al snel werd er meer duidelijk. Iets verderop klonken stemmen. Zonder er daadwerkelijk aandacht aan te besteden liep ze veder. De zon scheen op haar grijze bloes en er druppelde een klein stroompje zweet over haar emotieloze gezicht. Haar voeten zeurden inmiddels niet meer, maar ze merkte wel dat ze al een tijdje had gelopen. Raar, hoe je soms de tijd zo makkelijk kon vergeten.
"... jij hier?" Met een schok bleef de magere vrouw staan. Nee. Die stem. De stem van een klein jongetje, onbevreesd en vrolijk. De stem die ze uit velen zal herkennen. Híj... Haar knieën begonnen te knikken, maar ze hield zich sterk. Waarschijnlijk hadden ze haar wel gezien. Wat anders? Ze stond in het volle zicht. Angstig keek ze om zich heen, opzoek naar een uitweg. Ze mocht hier niet zijn... Ze mocht hier niet zijn! 'Eehmm...' Stamelde ze. Waarom nou?! Sinds de uitspraak van de rechter had ze geen contact met hem gehad, en dat was ook verboden. Ze mocht hier niet zijn... Ze mocht hier niet zijn! 'Ik mag hier niet zijn.' Zei ze zachtjes, ook al was het niet de bedoeling dat ze dat zou zeggen. Maar ze mocht hier niet zijn!
KARAKTER Karakter Informatie Geslacht: Vrouw Beroep: Dictrictbewoner Leeftijd: 17
◊Onderwerp: Re: Seeking distraction from the world | vr okt 10, 2014 4:56 pm
Nesrine Eleyne
notes go here, yo.
Wanneer Nesrine de stem van een jongetje hoorde draaide ze haar hoofd om en keek ze over haar schouder heen. Daar stond dan ook een jong jongetje met een felrode rugzak. Meteen sprong er een glimlachje op haar gezicht en keek ze het jongetje vriendelijk aan met haar hazel kleurige ogen. "Ben jij ook weggelopen?'' Had het jongetje aan haar gevraagd en Nesrine begon zachtjes te lachen. Ze vroeg zich wel af wat zo'n jong jongetje hier in het bos deed, had hij niet iemand die op hem moest letten? Of was hij hier uit eigen beweging naar toe gekomen, stiekem, zoals zij het vroeger ook wel eens deed. Met haar vader was ze op die leeftijd vaak genoeg naar het bos geweest dus wist ze toen ook al hoe ze er moest komen op eigen houtje. Dan ging ze wel eens spelen, ze maakte dan poppetjes van houten takjes en blaadjes en ging dan met die poppetjes zitten spelen. Ze kwam dan vaak laat thuis en dan werd er gemopperd dat ze te laat thuis kwam en dat haar ouder ongerust waren. ''Of woon jij hier?'' Vroeg hij ten tweede aan haar. Nesrine ging even wat anders zitten en draaide haar benen richting het jongetje om zo met rechte rug te kunnen zitten. "Nee," Zei ze met een lieve glimlach terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde. "Ben jij wel weggelopen dan?" Vroeg ze aan het jongetje met de rode rugzak. Aangezien het jongetje het woord 'ook' in zijn eerste vraag had gebruikt vroeg ze zich af of hij misschien wel weggelopen was. Dan moest Nesrine hem straks misschien wel weer thuis brengen naar waar het jongetje thuis hoorde, ze moest er niet aan denken dat het jongetje in het bos zou achter blijven omdat hij weggelopen was. Ze besloot hier alleen nu niet zoveel aandacht aan te geven en gewoon op een speelse manier terug te reageren. "Of woon jij hier misschien wel?" Vroeg ze nu wat lachend aan hem. Ineens viel het haar ook op dat er een jonge vrouw stond te kijken en ze leek een beetje angstig. Zachtjes verdween de glimlach van haar gezicht af doordat de vrouw zo angstig aan het kijken wat en dit Nesrine misschien ook een beetje de rillingen gaf. 'Eehmm...' Stamelde de vrouw en Nesrine fronste even wat bezorgd. 'Ik mag hier niet zijn.' Zei ze vrouw er zachtjes achteraan, ze leek erg onrustig vond Nesrine. "Gaat alles goed?" Vroeg ze aan de jonge vrouw en ging nu opstaan. Ze sprong van de steen af en keek hierbij ook weer even het jongetje aan. Hierna gleed haar blik terug naar de vrouw in volle afwachting van wat ze terug zou zeggen..
◊Onderwerp: Re: Seeking distraction from the world | di okt 14, 2014 7:08 pm
Hij stond daar als een kleine avonturier, armen in zijn zij, trotse blik. Hij had dit meer ontdekt, soortvan, want er was al een ander aanwezig. Dat vond hij eigenlijk alleen maar fijn, gezelschap was, zoals de naam al aangaf, hartstikke gezellig meestal. Het tienermeisje leek ook wel geamuseerd, ze draaide zich naar hem toe en beantwoorde zijn vragen niet onvriendelijk. "Ben jij wel weggelopen dan?" Toby haalde zijn schouders op. ''Een beetje,'' was zijn conclusie. Hij was niet van plan om voor eeuwig en altijd weg te blijven, maar toch voelde deze tocht als een korte ontsnapping. Toen het meisje vroeg of hij hier woonde straalde hij helemaal van plezier, een zonnige lach op zijn gezicht. ''Nee, ik ben op de visite.'' Dat was wat ze soms op zondag moesten doen, langsgaan bij andere mensen en dan heel stil zitten en luisteren hoe de volwassenen praatten. Visite was een deftig woord, maar Tobias sprak het eerder uit als vies-ie-teh, bah, visite.
Hij was nogal gefocust op alle dingen die hij voor zich zag, waardoor alles achter hem onzichtbaar langs hem heen ging. Totdat het meisje op de rots zich overeind hees om haar aandacht te richten op iemand die klaarblijkelijk als een soort spook achter hen stond. Tobias draaide zich gauw om. Daar, in het midden van het pad, stond een vrouw. Ze keek bang, maar waarom? Bang was je voor monsters of gemene mensen, of voor de slager die altijd heel gek lachte wanneer je een plakje worst kreeg. Hier in het bos waren die er niet, enkel bomen en vogeltjes. Hij snapte het niet. ''Hallo!'' sprak hij daarom maar, kort zwaaiend. Hij dwaalde wat naar achteren, richting de jongere vrouw van het meertje, omdat die wat veiliger leek momenteel.
Gesponsorde inhoud
PROFIEL
KARAKTER
◊Onderwerp: Re: Seeking distraction from the world |
