Nog nooit had ze zo slecht geslapen als vandaag. Het feit dat de boetes er weer aan kwamen maakte haar leven zo veel lastiger. Telkens als ze buiten was werd ze lastig gevallen door bezorgde ouders of angstige tieners, of zelfs door de manische gekken die dolgraag naar de Spelen wilden om Sage 2.0 te worden. Natuurlijk probeerde Alexandra iedereen zo goed mogelijk ten woord te staan, dat was immers haar taak. Maar als je honderd keer uit moest leggen dat je helaas niets kon doen om een geliefde zoon of dochter veilig te stellen was dat niet alleen irritant, maar ook erg stresserend. Ze werd er constant aan herinnerd wat haar volgend jaar te wachten stond, wat twee kinderen uit haar district mee zouden moeten maken. Misschien zelfs een van haar eigen familieleden, iets waarvan ze rationeel natuurlijk besefte dat de kans erg klein was, geen van haar kinderen had meer bonnen dan verplicht was en er waren duizenden loten. De kans dat ze de naam Donja Leifsson zou trekken was nihil. Maar toch was hij aanwezig. Het was slopend.
Elk wakker moment van de dag bracht ze door met de Spelen in haar achterhoofd, ze was er zo erg mee bezig dat het zelfs haar slaap beïnvloedde.
Ze had nachtenlang slecht geslapen, tot ze zichzelf uiteindelijk op haar werk niet kon concentreren. Over twee uur zou de burgemeester langs komen om alles door te spreken voor volgende maand, wanneer de boete plaats vond. Maar in plaats van de afspraak voor te bereiden gleed Alex weg in een warrige halfslaap.
Een meisje over een computer gebogen, totaal gefocust. Schroeven en bouten werden gebruikt om een eigen apparaat op te zetten, een ware district 3 bezigheid. Vanaf daar werd haar droom warriger. Voetstappen over een zandpad. Dat was zij, ze had haast, de boodschappen moesten snel maar huis gebracht worden. Twee eieren, ze vielen in slow motion naar beneden. Even dacht ze dat de fragiele objecten de val hadden doorstaan, maar toen spatten de klodders ei in het rond. Vanaf daar zapte haar visie verder, een man die geluidloos gilde, een zweep die naar beneden zwiepte. Bloed dat een poeltje op de grond vormde en langzaam wegzakte in het zand, om een roze kleur achter te laten. Flits. Ze keek in het troebele water, waar haar weerspiegeling te zien was, van vroeger, het perfecte jonge meisje dat ze toen geweest was, mooi en slim. Een roestige schaar knipte haar lokken af, haren dwarrelden oneindig naar beneden, dat had ze zelf gedaan om niet op te vallen voor de corrupte Vredebewakers die zich wel eens aan mooie meiden wilden vergrijpen. "Pappa!" Echode een kinderlijke stem. Fragmenten van vroeger en nu wisselden elkaar af, steeds sneller, zich met elkaar vermengend. De tributen verschenen om haar heen, sommigen van hen misten een arm of waren bloederig, maar anderen leken prima in orde. Ze was omsingeld, met enkel een speer in haar handen. Hoe kwam ze hier? En waar kwam die speer vandaan? Het wapen brandde in haar handen en met een schreeuw gooide ze hem zo er mogelijk weg. Sage- Sage werd midden in haar borst door de speer geraakt. Een rivier aan bloed overspoelde iedereen in de Arena. Alexandra zakte op haar knieën neer, stond machteloos toe dat de rest van de tributen haar in de messcherpe visdraad van Sage wikkelden. Omdat ze wist dat dat de makkelijkste manier was om de nachtmerrie te beëindigen.
Zo werd Alexandra Leifsson eindelijk verlost uit haar droomwereld, ietwat verfrist door het slapen, maar mentaal uitgeput. Haar mok koffie was omgestoten, de lauwwarme vloeistof op haar hele bureau en kleren terecht gekomen. Tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij. Met een zucht stond ze op en verliet haar kleine kamertje om even naar buiten te gaan. Net buiten het gebouw begon ze met servetjes haar shirt droog te deppen, af en toe gapend.
OOC: Die-opdracht van enge nachtmerrie. Een maand voor de boete, voor een of ander gebouw waar computertechniek en dat soort shit geregeld wordt c:
