Rosemary was net klaar met werken. Of nou ja, eigenlijk had ze nog een paar uur door moeten gaan, maar kon ze dat vandaag gewoon niet volhouden. Ze sliep de laatste paar dagen steeds slechter en dat was niet goed voor Rosemary’s welzijn. Ze begon wat grieperig te worden en had koorts en waarschijnlijk omdat men niet wilde dat alle werknemers zouden worden aangestoken, mocht ze eerder weg. Ze begon echt te oud te worden voor dit werk. Had ze na al die jaren hard werken geen degelijk pensioen verdiend waar ze zichzelf en haar kleinzoon van kon onderhouden? Blijkbaar niet, want ze moest echt blijven werken en zelfs dán was het nog moeilijk om rond te komen. Ze deed vast iets gruwelijk verkeerd…

Halverwege op weg naar huis moest Old Rose even stoppen. Haar hoofd deed zeer, om nog maar te zwijgen over haar heupen, benen, knieën, enkels en voeten en de rest van haar lichaam. Misschien had ze nog wat kruiden liggen om thee van te laten trekken, maar eigenlijk betwijfelde Rosemary het. Bovendien zou ze die anders willen bewaren voor Dean, mocht hij binnenkort nog iets onder de leden krijgen.
De oude vrouw stond een tijdje stil, terwijl ze met gesloten ogen vermoeid over haar slapen wreef. Toen ze even later haar ogen weer open deed, zag ze niet ver bij haar vandaan een meisje in de modder wroeten. Koele regendruppels begonnen op haar gezicht te vallen, wat ergens fijn was op haar warme gezicht. Haar blik bleef op het meisje gericht en de oude vrouw bestudeerde haar nog jonge, slanke lichaam. Old Rose aanbad haar lange, lichtbruine haren, op dezelfde lengte als zij vroeger ook had gehad, maar dan donkerder. O, was ze nog maar een jaar of twintig. Wat een leven had ze dan nog voor zich. Ze schatte dit meisje echter iets jonger in, wellicht zelfs nog een mogelijke Tribuut in de Hongerspelen. Dat was een situatie waarin Rosemary zich niet graag zou willen bevinden.
Het bestaan van de Hongerspelen was het ergste feit dat de oude vrouw kon bedenken. In haar zeventigjarig bestaan had ze vele erge dingen meegemaakt, met als ander hoogtepunt natuurlijk de Opstand. De Hongerspelen vond ze echter erger. Dit ging puur om de ouders terug te pakken en ze onder de duim te houden, iets waar hun arme kinderen en kleinkinderen de dupe van moesten worden. Zij moesten met elkaar vechten en sterven voor dit ‘nobele’ doel. De Opstand was daadwerkelijk nobel. Rosemary was trots op haar kinderen en kleinkinderen die in deze strijd het leven hadden gelaten. Zij vochten voor iets wat goed was. Helaas was het tevergeefs geweest.
Het meisje leek iets uit de modder te hebben gepakt, maar Old Rose kon niet echt zeggen wat het was. Wellicht was het tijd om toe te geven dat ook haar ogen aan vervanging toe waren, iets wat natuurlijk helaas niet mogelijk was. In principe zag de vrouw nog genoeg, maar alles was gewoon waziger dan de bedoeling was. Op een gegeven moment realiseerde Rosemary dat het meisje haar kant op keek en ze zag het meisje vriendelijk lachen. De oude vrouw ontblootte haar tanden, voor zover deze er nog zaten, en lachte terug. “Hallo,” groette ze, nadat het meisje haar eerst had begroet. Hoewel ze zich nog steeds niet lekker voelde, was deze afleiding prettig en de vrouw was benieuwd of het meisje nog meer zou zeggen. Toen zij dit inderdaad deed, moest ze lachen, wat ervoor zorgde dat ze zich meteen weer realiseerde hoe haar hoofd zich voelde.  “Ik geloof dat ik wel betere dagen heb gekend, ja,” grijnsde Old Rose, ondanks de pijnen, die zowel doelde op haar lichamelijke klachten als de regen. “Heb je zojuist iets moois gevonden?”


OOC: Congrats met je tribuutschap :c *aait Nessie* You poor kid.