Leilah stond op het plein, schouder aan schouder met haar twee broers, Miguel en Thiago. Ze hield hun beide handen krampachtig vast. Haar broers hadden in hun andere hand ook een familielid vast, Luiza en Ivone. Haar vader en moeder stonden samen met haar grootouders en de tweeling vlak achter hun. Ze vormden een front, zolang ze samen waren, waren ze sterk. Na een paar weken was de angst die Leilah had gevoelt een beetje gezakt, maar nu de zegetour langs kwam, waren de herinneringen en nachtmerries terug gekomen. Wat als er iemand uit hun familie weggerukt werd? Alle families in District 11 waren groot en iedereen had dezelfde angst. Iedereen dacht: 'Niet wij!' Leilah richtte haar donkere ogen op het podium. Hun burgemeesteres kwam het podium op geparadeerd in een jurk waar hun familie een maand van zouden kunnen eten. Niet dat de jurk zelf zo smakelijk was, maar het was welbekend dat de burgemeester aanzienlijk meer geld te besteden had dan zij. Hoewel dat ook weer relatief was, had ze gehoord. Enfin, de vrouw begon te spreken en Leilah luisterde met een half oor. Ze staarde dof vooruit naar de kraag van de persoon voor haar. Het was toen ze haar naam hoorde, dat ze op keek.
Sage was een bleek, meisje met donker haar. Alles aan haar vertelde je dat dit een heel normaal meisje was. Hoe kon het gebeuren dat zo'n meisje de Spelen had overleefd? Ergens gaf het haar hoop. Het toonde haar dat iedereen een kans had. Sage had conflicten vermeden en hoe tragisch het ook geweest was, je moest toegeven dat Jake's beslissing haar leven gered had. Ze had nooit van de jongen kunnen winnen in een face to face gevecht. Terwijl ze sprak gleed Leilah's blik van Sage naar het publiek, totdat haar ogen op de Rose familie bleef hangen. Ze hadden een ongelofelijk groot verlies geleden. Niet één, maar twee kinderen waren ze kwijtgeraakt. Leilah wendde haar ogen af toen ze merkte dat haar zicht troebel werd van de tranen.
Ze betrapte zich erop dat ze nadacht over wat zij zou doen als ze met één van haar oudere of jongere broers in de arena terecht zou komen. Ze wist dat Miguel en Thiago haar kostte wat het kost zouden beschermen. Maar wat als het José of Davi zou zijn? Zou ze sterk genoeg zijn om hun te beschermen? Zou ze dapper genoeg zijn om haar leven op de lijn te zetten? Wat zou haar familie wel niet denken als zij als enige terug zou komen? Plots voelde ze een warme arm om haar schouder en werd ze weggeleid van het plein. De toespraak was voorbij. Er klonk een stem bij haar oor. "Maak je nog geen zorgen. Over een half jaar, dan mag je je pas weer zorgen maken." Het was Miguel. Leilah bedacht zich dat ze dat een jaar geleden tegen zichzelf had gezegd. Dat ze zich pas weer zorgen mocht maken als het zover was. Het meisje knikte. Voor nu moest ze nog even sterk zijn.
