George keek zwijgend naar zijn handen, ze trilden nog steeds al was het nu minder. Minder dan vlak nadat zijn naam genoemd was door de district begeleider. Hij keek op toen hij de deur open hoorde gaan, zijn moeder. Hij rende op haar af en omhelsde haar. Ze bleven een poosje staan knuffelen toen hij doorhad dat ze huilde. "Mam, niet huilen. Ik heb nog een kans, toch? Ik kan dingen die de anderen niet kunnen. Ik kan zwemmen, klimmen en rennen. Plus ik ben klein dus verstoppen kan ik ook." Hij liet haar los en hoopte vurig dat ze zou stoppen met huilen, maar de tranen bleven komen. Nu brak hij ook, tot nu toe had hij zich sterk weten te houden maar nu vloeiden de tranen over zijn wangen. Hij klampte zich weer vast aan zijn moeder. "George, je vader..." ze zweeg even en ze leek na te denken over haar volgende woorden. "Je vader zal dit vast zien en zou trots op je zijn. Wat je ook doet en hoe ver je ook komt. En ik ook." Zei ze met een schorre stem. Ze knuffelden verder in stilte tot een peacekeeper binnenkwam met de boodschap dat het tijd was. Voor de laatste keer pakte zijn moeder zijn polsen vast en keek hem recht in zijn ogen aan: "Je hebt gelijk, je hebt nog een kans. Vecht zo goed als je kan." Toen trok de peacekeeper haar rustig naar achter waardoor ze zich omdraaide en de peacekeeper volgde. Vlak voordat de deur sloot hoorde hij haar weer in tranen uitbarsten toen klapte hij dicht en was hij weer alleen in de stilte. Hij ging zitten met zijn knieën omhoog die hij vasthield. Tranen stroomden langs zijn wangen. Hij kon dit niet. Hij wou dit niet.
OOC: open als er nog iemand langs wilt komen.
