‘Ga maar alvast, ik kom zo meteen thuis,’ zei Mark luchtig, die van zijn fiets afgestapt was. Hij had om eerlijk te zijn geen zin om naar huis te gaan, maar dat kwam vooral door het huiswerk dat op hem wachtte. Dat drukkende, verplichte gevoel om vragen te beantwoorden om enkel je basiskennis te testen en waar je uiteindelijk toch niets meer aan had. Dat haatte hij als ieder ander scholier, maar wellicht het meest van zijn klas. Arash stapte ook van zijn fiets af en snoof afkeurend. ‘Waarom nou? Kijk! De zon gaat al onder,’ zei hij, met zijn vinger de lage zon aanwijzend in de verte. De zon stond inderdaad lag boven het meer en al spoedig zouden de lichtblauwe kleur verdwijnen van de hemel en plaatsmaken voor rood, geel en soms zelfs roze. Terwijl Mark richting het glinsterend meer keek, besloop Arash hem en wist hem te laten schrikken door in zijn nek te blazen. Een huivering ging door hem heen, waardoor hij bijna van de schrik zijn fiets los gelaten had. Met zijn handen beschermend over zijn nek keek hij geagiteerd Arash aan die hem amuserend aankeek.
‘Hé, waar was dat nou weer voor nodig?’ snauwde Mark. Zijn pleegbroer haalde vaak van zulke streken bij hem uit als hij hem wilde plagen of iets van hem wilde. En zijn broer opende al zijn mond met een mysterieuze blik in zijn ogen –Mark zag het al aankomen, hij wilde weer iets van hem- en vroeg of hij zijn aantekeningen mocht verkopen aan de rest van de klas. Hij wachtte een tel, voordat hij er antwoord op gaf. ‘Ik krijg zeker 80% van de winst, begrepen?’ zei Mark serieus, haast als een zakenman, waarop Arash met zijn ogen rolde. ‘Oké, dan. Maar ik ga dan maar weer. Doe de groeten aan je ‘date’,’ Mark reageerde amper op zijn opmerking en keek toe hoe hij zijn fiets weer vastgreep en al zwaaiend het fietspad verder vervolgde naar hun huis. Hij zuchtte diep en liep richting het meer.

Al sinds hij, wegens huiswerk besloot om bij het meer te ontspannen verdachte Arash hem voor het hebben van een geheime relatie. Sindsdien stopte hij ook met het koppelen van hem aan een of ander tuttig meisje op school, dus het leverde enigszins voordelen. Nu hij alleen was, kon hij eindelijk genieten van de rust. Iets waar hij pas sinds een jaar of twee van kon profiteren.
Mark liep richting een houten, donkergroene bankje en nam al zwijgend plaats. Hij wierp zijn zware tas van zijn rug af en legde die naast zich. Zo, dat scheelde ook een heleboel gewicht. Zijn school was ook niet bepaald verlegen met de hoeveelheid boeken dat hij mee mocht sleuren. Kalm legde hij zijn armen kruisend achter zijn hoofd en sloot hij zijn ogen. Gelukkig was de lange schooldag voorbij en kon hij van de rust genieten totdat de schoolplicht de volgende morgen hem weer zou roepen. Met zijn ogen gesloot zag hij enkel een vage donkerrode waas door de laagstaande zon.
Zonder een enige vorm van waarschuwing bonsde zijn hoofd lichtjes, waarop hij een huivering verwekkende herinnering weer voor zich zag. Er was een prachtig, uitgestrekt bos langs een lange en vrij grote rivier. Het bos was echter in de fik en de vegetatie wed zonder pardon verschroeid. En daartussen... Stond zijn vader, zijn naam schreeuwend. 'Mark! Mark!'. Alsof het de realiteit was kon hij de brandende hitte en verstikkende rook aanvoelen van die ene zwarte dag in zijn leven. En… de angst.

Papa! Waar is papa? Mama? Het is heet! Het stinkt! Papa?! PAPA?!

Zijn hartslag nam toe en buiten adem sperde hij zijn ogen open, happend naar adem. Mark boog zich voorover en klemden zijn handen over zijn knieën heen. Het zweet brak hem uit en de zweetdruppels gleden van zijn gezicht af. Waarom had hij direct daaraan weer moeten denken? Waarom had hij nog steeds problemen met de vervlogen, oude herinnering? Eenmaal op adem gekomen, steunde hij zijn bezweten voorhoofd tegen de palm van zijn hand.
‘Waarom?’ kraamde hij kreunend uit. Hij hoopte dat hij ooit de herinnering gewoon kon laten wissen uit zijn geheugen, zoals een bestand in een computer. Met een paar klikjes was het zo gedaan. Maar nee, hij was menselijk en moest hiermee zien te leven. Mark ademde diep in en uit en liet zich rustig weer overeind komen. Zijn hart ging minder tekeer en zijn zweet droogde langzaam, maar zeker op. Er bleef echter een vieze zweetplek bij zijn oksels zitten. Met een van afschuw getrokken gezicht hield hij zijn armen over zijn middel en keek nogmaals over het water, waar de zon nog maar net boven stak als een rood bolletje. Hij moest van zijn angst af zien te komen, maar dat ging maar moeilijk door de rode, brandende zon.

De rust werd ruw verstoord door de vrij schreeuwende communicatie. Direct bij het horen van de stemmen had hij een sterk vermoeden dat het een gezin moest zijn, al wist hij niet waarvoor ze hier dan kwamen rond dit uur. Het was al zonsondergang en hoewel het weer meeviel, was het niet de beste tijd en plaats voor een familie picknick of iets dergelijks. Mark keek kort over zijn schouder en zag inderdaad meerdere figuren zich een weg bannen naar het meer met onder andere een paar jonge kinderen. De rust waar hij altijd naar hunkerde zou vandaag niet aanwezig zijn. Een woord vind hij hier en daar op, maar zijn ogen stonden alweer gericht op het glinsterende meer. Bij de eerste oogopslag kreeg hij bijna weer last van dezelfde angstaanval, maar het bleef bij een toenemende hartslag. Niets meer, niets minder. Hij kalmeerde iets wat en zag enkele meeuwen recht in de laatste zonnestralen van de zon vliegen als zwarte vlekken tegen de rode bol. Het zag er, met wat fantasie, uit als magma. Als je natuurlijk wat geel eraan toevoegt en eventueel wat bruine tinten. Een kokende hete massa. Wat had hij vandaag toch met hitte? Hij haalde zijn hand door zijn licht krullende haar. Hij dacht aan warmte, terwijl hij aan een verfrissend meer zat. Er zat geen logica in zijn gedachte.

Op dat moment weerklonk er een zacht, prevelend stem naast hem die vroeg of het met hem ging. Toen Mark opkeek zag hij een blonde dame, die naar zijn vermoeden ouder leek dan ze daadwerkelijk was. Haar stem kon niet ouder zijn dan die van een 15-jarige. Ze zag er bovendien ook vrij mooi uit nu hij haar beter kon opnemen door de laagstaande zon. Maar hij had haar nooit eerder in de District gezien en dat was vreemd. Met haar leeftijd was de kans groot dat ze wellicht in dezelfde klas als hij kon zitten. De lichte blos op zijn wangen had hij niet kunnen tegenhouden, maar zijn stem bleef beheerst. “Nou, net niet.” Kort viel zijn blik terug op de inmiddels kleiner geworden rode bol. Alsof hij de zon nadrukkelijk nog de schuld wilt geven. En ergens wilde hij dat ook maar al te graag. Toen hij zijn blik weer op de ander vestigde, zag ze dat ze richting het groepje mensen keek die net hier gearriveerd waren. Hij volgde haar blik en zag dat de kinderen terugkeerde naar de rest en op dat moment meende hij te zien dat het meisje kalmer werd, alsof ze zich zeker voelde zonder de kinderen. Nu hij dat opgemerkt had, kwam het tot hem door dat de houding van het meisje vrij onzeker was, gezien ze twijfelend overkwam toen ze vroeg hoe het met hem ging. Was er iets waarvoor ze bang was? “Nu gaat het wel weer, maar de zon brengt nare herinneringen op.” Vervolgde Mark. Hij had niet verwacht dat ze zijn eerdere antwoord had weten te onthouden na de afleiding van de andere mensen. Uit beleefdheid schoof hij wat opzij en trok zijn zware tas op zijn schoot, voordat hij haar weer aan keek. Zijn hart ging weer tekeer, maar hij had nog steeds controle over zichzelf, maar niet zijn zwetende handen. “Je mag zitten hoor.” Zei Mark wat luchtjes, waarna hij zijn blik afwendde naar het meer. Hoe meer over het meisje nadacht, hoe minder ze leek op de meisjes die in zijn klas zaten. Er waren een paar ook vrij onzeker, maar hadden net een ander karaktereigenschap wat het meisje naast hem niet leek te hebben. En dat stelde hem vreemd genoeg gerust. Zo erg dat hij al meer sprak dan gewoonlijk met vreemden. “En met jou?” kaatste hij de vraag net zo luchtig terug, waarop hij weer oogcontact maakte.

OOC: Was ik halverwege mijn post, zag ik as dat er nog iemand had gereageerd. Een kortere post, maar ach. Wel gezelliger nu! c:

Het antwoord van het meisje had hem weten te verbazen. Zonet had hij gezegd dat de zon hem nare herinneringen gaf op indirecte wijze, al verzweeg hij dat laatste en nou zij ze dat hij nieuwe, goede herinneringen moest op doen? Een vrij naïef antwoord, maar hij liet er niets van blijken. Ze wilde haar onzekerheid niet voeden. Haar woorden galmden na in zijn gedachten. Nieuwe herinneringen opdoen die gerelateerd waren aan een kolkende, hete massa? Een ster dat hitte uitstraalde die heter moesten zijn dat de bosbrand die zijn vader had gedood. Hij had niets kunnen doen, evenals zijn moeder oom zijn vader van het lot te redden. Hij was gestruikeld door zijn vader’s snelheid en zijn moeder had in die luttele tellen de keuze gemaakt om hem in plaats van zijn vader te beschermen. En tellen later brandde zijn spiermassa aan onder de aangebrande boomstammen die bovenop zijn lichaam lagen. De sterke geur van aangebrand vlees kropen hun neusgaten in. Sindsdien huivert hij bij de geringe geur van aangebrand vlees. Het was zeker alles behalve gemakkelijk, maar niet onmogelijk om de zon een goede betekenis te geven in zijn leven. Maar o zo moeilijk. Het meisje verontschuldigde zich voor haar antwoord, maar Mark wuifde het af. Er was niets ergs aan, buiten de naïviteit. Maar ja, ze waren nog ruim onder de achttien en naïviteit was nog een deel van hen, totdat je een tribuut was. Dan veranderde je hele leven in een chaos, wie je ook was. Zelfs de bikkels kregen het fysiek en mentaal zwaar. Zelfs een van hen zou gemakkelijk als tribuut kunnen worden uitgekozen en hun alledaagse, kalme leven moeten inruilen voor de brute waarheden van de Hongerspelen. Ineens stond je leven daadwerkelijk op het spel en nam de afschuw jegens jezelf toe. Je ging je afvragen waarom je al die tijd een rustig leven geleidt had en niet elke dag getraind had. Of andere dingen gedaan had die je wilde doen, voordat je stierf.

Terwijl hij afdwaalde, schoof het meisje naast hem aan. Nadat hij aan haar gevraagd of het ook met haar ging, gleed haar blik naar de brullende kinderen. Mark bleef haar stilletjes aankijken en luisterde naar haar woorden. Ze vertelde dat het wel met haar ging voor de verandering. Het was duidelijk dat ze dus niet altijd zich voelde, maar wat haar dan deerde buiten haar onzekerheid kon hij er maar niet vinden. Zijn blik viel op haar en het viel hem op dat ze fysiek ongedeerd was en bovendien geen tas bij zich had. Hij begon zich naderhand wel af te vragen of ze wel naar school ging, of het een simpele kwestie was dat ze haar tas ergens gedumpt had. Maar dan nog had hij haar nooit eerder gezien. Ging ze naar een andere school of geen een? Het was uitgesloten dat ze van buiten het district kwam, dat was het enige wat hij vast kon stellen. Hij besefte toen hij uit zijn gedachten ontwaakt was dat hij nog niet op haar gereageerd had. “Gelukkig, maar waarom enkel vandaag of beter gezegd, nu?” vroeg Mark voorzichtig, voor het geval dat het meisje de vraag niet wilde beantwoorden. Wellicht lag het gevoelig en wilde ze een vreemdeling er niets over vertellen wat volkomen logisch was. Hij zou ook zijn geheimen en nare levenservaringen niet bloot gaan stellen aan vreemdelingen die er gebruik van konden maken. Het moment dat je iets aan de verkeerde persoon vertelde begon de hel. Dus voorzichtigheid is een noodzaak. Of Mark had haar antwoord gemist door zijn gedachte, of ze had daadwerkelijk niets gezegd erop. Het bleef namelijk even stil, voordat het meisje zijn blik weer opzocht. Een huivering ging door hem heen, niet zozeer door haar, maar de timing. Het verraste hem. Het meisje stelde zichzelf voor als Eleanor of korter, Ela. Een hele mooie, dure naam die zo vreemd klonk dat hij haar naam onwennig herhaalde in zijn achterhoofd. Zulke namen hoorden hij amper op zijn vrij alledaags gestelde school met jongens die met de naam ‘Hendrik’, ‘Jacob’ en ook dus ‘Mark’ rond liepen. “Mark, aangenaam.” Stelde hij zichzelf kort en bondig voor. Echt een gemakkelijke en simpele naam de wel vaker weerklonk op zijn school. Er scheen ooit eens een klas te zijn geweest met drie jongens die de naam ‘Mark’ droegen.


Op dat moment weerklonken de luide stemmen van twee kinderen die klaarblijkelijk een wedstrijdje deden om te kijken wie als eerst over de omgevallen boom kon komen. Mark keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de twee kinderen die met schrammen over de boomstam gekomen waren. Al die tijd was hij bijna de andere mensen vergeten en nou kwamen twee van hen abrupt binnenstormen. Het werd hem ook direct duidelijk dat de twee kinderen van het wilde soort waren die niet om een enkele schram begonnen te huilen. De kinderen begonnen zelfs te ruziën over wie de rechtvaardige winnaar was. Nee, dit waren dan ook typische District 4 kinderen. Het zei wel genoeg over hem die bij een schram tijdens de bosbrand al huilend op de grond terecht kwam, bezweken door angst. De geamuseerde lach die op zijn gezicht gekomen was trok toen ook als sneeuw voor de zon weg. Op dezelfde leeftijd was hij zowat de tegenovergestelde versie van de energieke, ruziënde kinderen.
Stilletjes keek hij toe hoe de kinderen hun aanwezigheid opmerkten, nadat ze beseften dat hun geruzie geen nut meer had. Hun ogen glommen haast van speelsheid toen ze hem en Eleanor bekeken. Alsof de kinderen in een dierentuin stonden en gefascineerd naar de torenhoge olifanten keken voor de allereerste keer in hun leven. Een van hen, het meisje, nodigde hen plotseling uit om te helpen met het duiken naar mosselen. Het was een onderdeel van het leven in District 4 om gebruik te maken van de dieren die in de wateren leefden en het bracht zelfs genoeg geld op om een gezicht van de basis te voorzien. Zijn pleegouders kregen echter op andere wijze geld binnen, verre van de populaire visserij. Ze verzwegen echter altijd over hun baan en meer dan dat ze niets met vissen deden was hem onbekend. Hetzelfde gold zelfs voor zijn pleegbroer, Arash die ook niet beter wist. “Andere keer, goed?” antwoordde Mark met een beleefde glimlach. Hij hield zeker van wat fysieke arbeid, maar had na het dagje school geen puf meer om iets te doen. Of in ieder geval duiken. Het was maar ook de vraag of het meisje ook echt iets met zijn antwoord kon. Het ging bij kinderen vaak het ene oor in en de ander uit. Enkel een handjevol zinnen verwerkten ze, meestal gerelateerd aan zoetigheden.
De jongen had Mark compleet verrast met de vraag of ze verliefd waren. Een steek ging door zijn onderbuik heen, terwijl hij verbaasd de jongen aankeek. De blos op zijn wangen werd enkel feller en voelde zelfs warmer aan dan eerst. Onzeker haalde hij nogmaals zijn hand door zijn donkerblonde krullen en wendde hij zijn blik af. “… Ehh... Nee.” Zijn antwoord klonk niet heel overtuigend. Zijn hart ging nog steeds te keer en hij durfde niet naar Eleanor te kijken. Mark’s blik gleed toen naar een jongen van dezelfde leeftijd.

Het was Kye, een jongen waarmee hij weleens bij in de klas had gezeten. Sinds de middelbare school had hij amper de jongen nog gezien, maar dat zou kunnen komen door het grote gezin waar hij een onderdeel van was. Het enige wat hij wist buiten Kye’s naam en leeftijd. De jongen droeg zelfs geen tas. Genoeg bewijs dat de jongen hoogstwaarschijnlijk met zijn school gestopt was om voor het gezin te zorgen als de oudste zoon. Een typische goeddoener en hardwerkende jongen. Spoedig leek de herkenning wederzijds te zijn en stak Kye ter begroeting zijn hand naar hem uit. Met een zwakke glimlach schudde hij ook de hand van de jongen, maar bleef hem zwijgend aankijken. Op de basisschool had hij amper met hem gesproken en dat was duidelijk in hun handdruk te zien en de stilte die er hing. Geen rivaliteit, maar ook geen vriendschap. Spoedig richtte Kye zich tot de kinderen en maakte ze met enkele woorden duidelijk dat het slecht van hen was om de omgevallen boom te passeren. Het was haast een toneelstukje dat de jongen opvoerde. Een bezorgde broer die over zijn broertje en zusje waakte. Na de afloop ervan vroeg Kye of ze nog vervelend waren. “Je zusje vroeg ons of we ze zouden kunnen helpen om te duiken voor mosselen. Daar is niet zoveel mis mee.” Zei Mark met een ongemakkelijke grinnik. Het herinnerde hem enkel meer aan de opmerking wat de ander gemaakt had. Een onderwerp wat nogal ongeplaatst was, of juist wel. Als hij degene was die de opmerking had gemaakt bij een jongen en meisje die op een bank naar de zonsondergang keken, had hij hetzelfde gedaan en wellicht met een grijns hun gezichten tegen elkaar gehouden. Dat laatste was wellicht onrealistisch en zou hij nooit durven, maar in gedachten kon je alles doen. Maar Mark was nu de jongen op de bank met Eleanor naast hem.
Wat ongemakkelijk frummelde hij aan de rits van zijn rugtas en keek haar kant uit. Zijn blik bleef echter hangen bij haar schoenen. “Dit is Kye, een oude klasgenoot van mij. En wederzijds, dit is Eleanor.” Stelde hij de twee aan elkaar voor, waarna zijn blik kort weer naar het meer gleed waar de zon al bijna in was verdwenen en enkel de top ervan boven stak. Het begon donker te worden.

Het duurde even voor ze antwoord gaf op zijn vraag of het met haar ging. Het ging hem niet voorbij dat Eleanor zich nog onzekerder voelde dan zonet. Wijs wachtte hij een antwoord af. Ieder individu zou toch na een dergelijke vraag even zijn herinneringen ophalen. De afwezige ogen zouden hem aanstaren totdat ze weer helder werden. Vreemd genoeg gold dit amper voor haar en bleven haar ogen te allen tijde helder. Zodoende vertelde ze dat haar grootmoeder ziek was, waarna ze een tel zweeg om eraan toe te voegen dat ze ernstig ziek was. Mark wist niet hoe hij erop moest antwoorden, zijn grootouders kende hij amper. Hij leefde in de kleine wereld van zijn pleegouders en pleegbroer, Arash. Meer had hij niet meer in deze ziekmakende wereld. Hoewel hij dat nu dacht, kon hij wel vaststellen dat haar oma veel voor haar vertelde. Haar gezicht en lichaam straalde verdriet uit in de laatste paar zonnestralen. De neiging om haar gerust te stellen was sterk aanwezig, maar hij had geen idee wat hij voor haar kon beteken en besloot te zwijgen. Toen pas dacht hij aan wat ze eerder gezegd, dat het goed ging met haar. Dat zou net zo goed kunnen betekenen dat het beter met haar oma ging. Of ze had gewoon plotseling een goed humeur. Welke het ook mocht wezen, hij hoopte diep van binnen dat het de eerste was.

Zijn oude klasgenoot reageerde opgelucht dat zijn broertje en zusje niet teveel last waren geweest. Mark was eveneens opgelucht dat Kye niet verder vroeg over wat zijn broertje gezegd had. Dan zou de situatie enkel verergeren en om meer schaamte op te lopen kon hij echt niet hebben. Hij vervolgde dat ze genoeg mosselen opgevist hadden voor de dag en dat Mark en Eleanor geen bijdrage aan hoeven te leveren. Dat was volkomen prima voor hem. Hij had er echt weinig zin in en te weinig puf in zijn lichaam over om arbeid te verrichten. Daar waren ze dus uit gered, of ten minste, hij. Of Eleanor het aanbod aantrekkelijk vond was nog maar de vraag, maar ergens vermoedde hij sterk van niet. Ze had al gezwegen toen het zusje van Kye aan hen de vraag gesteld had. Als ze het juist gewild had, had ze wel iets van instemming laten merken. Zodoende stelde Mark spoedig de twee aan elkaar op onzekere wijze. De twee begroette elkaar kort en de stilte daaropvolgend moedigde enkel hun onzekerheid aan. Niemand leek iets te durven zeggen en er was ook weinig dat te zeggen viel. Eventueel konden ze over school beginnen, bedacht Mark, maar dan zouden ze niet heel ver kunnen komen. Ze zaten in dezelfde klas, maar hadden eenmaal weinig contact en vast een andere blik op de vakken en docenten. De een vond de gymdocent grappig en de ander een demon. Misschien het weer? Hoewel, naderhand gezien kon je daar hoogstens twee minuten mee vullen als je tussendoor stiltes liet vallen. Stilletjes bleef hij dus aan de rits van zijn rugtas frummelen. Meer dan die twee kwam niet in hem op, dus hield hij zijn mond. Hij was ook niet de sociaalste en de twee andere ook duidelijk niet, waardoor de stilte bleef.

Inmiddels gleed zijn blik van de rode stip boven het meer naar Kye die leek afscheid te nemen. Echter, hadden zijn broertje en zusje nog wat te zeggen. Bijna miste hij wat de twee te zeggen hadden, gezien hij zo gerust werd doordat iemand zijn mond opengetrokken had. Mark slaakte zelfs bijna een opgeluchte zucht, maar kon zich nog net inhouden. De kinderen begonnen te kibbelen tegen elkaar en Kye probeerde er tussen te komen als de oudste van het gezin, zover hij dat zag. Het werd hem duidelijk dat de kinderen nog van de energie bruiste, terwijl de zon al onder was. De kinderen zouden dan onderweg naar hun huis en tot een paar uur later nog kunnen rondrennen in principe. Het was dan echt de vraag hoe het gezin zo lang stand kon houden met zulke energieke en natuurlijk vele kinderen. Alle monden moesten gevoerd worden, de kinderen moesten aandacht krijgen en educatie krijgen. Hoe werkte dat uit in Kye’s enorme gezin? Inmiddels renden de kinderen gehaast weg die hun schoenen waren vergeten en die moesten halen. Indien het klopte dat Kye de oudste was, droeg hij waarschijnlijk de meeste verantwoordelijkheid over hen. Het was nog maar de vraag waar de ouders waren in dat verhaal, maar het leek hem verre van verstandig om dat aan hem te vragen. Het was in vergelijking alsof iemand hetzelfde over zijn vader zou vragen of iets wat met brand te maken had. Het schudde teveel opgekropte emoties los als het ongelegen was. Er was altijd een kans dat er niets met Kye’s ouders was, maar dan bleven enkele vragen onbeantwoord. Mark kapte zijn gedachtegang af toen Kye het woord nam tegen hen twee in plaats van de kinderen. Hij wenste hen een fijne avond en vertelde dat hij zou gaan. Mark knikte en zwaaide hem uit, terwijl Kye zich bij het gezin voegde. Het voelde een beetje leeg aan om zijn oude klasgenoot uit te zwaaien zonder een goede conversatie met hem gehad te hebben. Zo vaak zag hij hem namelijk ook weer niet. Het werd echter al donker.

De lucht boven hen kleurde langzaam donker en op elk moment zouden de straatlantaarnpalen aan gaan. Het zou gelukkig dus niet totaal duister worden aan het meer. Nu Kye vertrokken was, drong Eleanor’s aanwezigheid weer tot hem door. Zijn handen begonnen weer zweterig te worden. Hun twee zaten nog op het bankje aan het meer met de zon onder. Het was een situatie waar elke jongen weleens aandacht en zichzelf dan zelfverzekerd voorstelt. De waarheid was geheel anders en Mark zat er nog ongemakkelijk bij. De stilte zou wederkeren als hij niet iets zou zeggen, maar het enige wat in hem opkwam was Eleanor’s oma. Hij was nieuwsgierig naar hoe dat exact lag met hun band, maar om een emotievolle namiddag te beleven zat hem niet. Ze zouden dan zeker over zijn vader beginnen en dan zaten ze beide deprimerend voor zich uit te staren. Niets beters kwam in hem op. “Dus… “ begon hij stamelend, “Gaat het al beter met je oma? Je zei dat je al wat beter voelde, vandaar.” Hij keek haar zijdelings aan, terwijl hij voorovergebogen zat en zijn tas plette met zijn bovenlichaam. Hopelijk zou er geen tranen vallen, een dame laten huilen was het ergste wat een heer kon doen. Al waren ze nog vrij jong.