Het was voor Sköll en Flaire een lange dag geweest, die derde dag. Langer dan de bedoeling was geweest hadden ze zich in de arena gewaagd, volledig in de ban van het feit dat ze nu vuur konden maken. Met name Flaire was hierdoor erg gedreven geweest om door te gaan, maar de brandende zon had hen terug gestuurd naar de wachttoren. Zoals de dagen ervoor hadden ze de rest van de tijd dat de zon scheen doorgebracht in hun "basis", waar ze vis, aardappelen en water kookten om te eten en drinken. Vervolgens gingen ze om de beurt slapen om er zo voor te zorgen dat ze voldoende waren uitgerust voor hun nachtelijke jachtpartijen. Het tweetal had onder het eten een strategie bedacht en samen afgesproken waar ze die nacht heen zouden gaan en wie ze zouden belagen. De persoon die de wacht hield, hield de arena in de gaten en dan vooral waar de mensen liepen. De wachttoren was een hoog punt in een verder vrij platte arena waardoor ze erg ver konden kijken. Vanaf dit punt hadden ze hun prachtige, brandende huisje goed kunnen zien en de twee kanonsschoten die te horen waren geweest had het tweetal goed gedaan. Dat de twee doden niet door hun vuur waren gevallen, maar door anderen, dan wisten ze niet. Het vuur dat ze aan de andere kant van de arena hadden gemaakt had het helaas minder lang vol gehouden, waarschijnlijk ook door het feit dat het daar moerasgrond was. De ondergrond was te nat om de branden. Als ze echt een groot vuur wilden maken, dan konden ze beter naar het bos in het noorden trekken. Ze hadden echter ook een potentieel slachtoffer gespot en die zou als eerste aan bod komen deze avond.

Rond middernacht werd Flaire door Sköll gewekt en keken ze samen naar de lucht. Er waren ook vandaag drie doden gevallen. Flaire wist niet goed hoe ze moest reageren toen ze als eerste het gezicht van Oliver, haar Districtgenoot, in de lucht zag verschijnen. De jongen had eigenlijk vanaf het begin al geen kans gehad en dat hij het tot dag drie had overleefd was eigenlijk al een wonder. 'Hij was zwak,' mompelde het meisje terwijl de foto van de jongen verdween en de volgende verscheen. Het meisje uit District 10 had ook langer geleefd dan verwacht, maar dit was vermoedelijk te danken aan het bondgenootschap dat ze had gesloten met twee jongens, waarvan er nu eentje ook in de lucht verscheen.  Een glimlach gleed over haar lippen. 'Dat betekend dat die jongen uit zes nu alleen is.' Ze keek Sköll veelbetekenend aan. Ze had eigenlijk gehoopt dat de jongen bij de brand in het huis zou overlijden, maar blijkbaar had hij toch weten te ontsnappen. Hij kon het echter nooit heelhuids hebben doorstaan, dus hij zou hoe dan ook een veel gemakkelijker slachtoffer zijn op het moment. Ze hadden hun zinnen nu echter op iemand anders gezet. Die jongen uit zes zou nog wel aan de beurt komen.

Het tweetal verliet rond half één 's nachts de toren. Dag vier was aangebroken en het was tijd om weer tot actie over te gaan. Samen zette het tweetal koers naar de plek waar ze de nacht ervoor brand hadden gesticht in het moeras. Van daaruit zouden ze verder trekken naar het volgende punt; de plek waar hun slachtoffer nietsvermoedend lag te slapen. Het tweetal was een tijdje onderweg, want vanaf de wachttoren was het wel even lopen over alle slingerpaadjes in de arena. Rond half twee 's nachts had het tweetal dan eindelijk het punt bereikt waar ze de nacht ervoor brand hadden gesticht. De sporen ervan waren nog duidelijk zichtbaar en Flaire kon het niet laten te grijnzen. Vanaf daar vertrokken ze in oostelijke richting, verder naar de rand van het moeras en de arena. Binnen een half uurtje kregen ze hun slachtoffer in zicht; het meisje van District acht. Hoe het kind het zo lang had overleefd was Flaire een raadsel, want voor zover ze kon zien had ze geen wapens, noch voedsel tot haar beschikking. Flaire schoof haar boksbeugels om haar vingers en verstevigde haar greep op het handvat van haar zweep. Ze keek naar SKöll en knikte, waarna het tweetal langzaam naar voren sloop. Zodra ze dicht genoeg in de buurt was haalde Flaire met de boksbeugel uit naar het hoofd van het meisje, in de hoop deze bewusteloos te slaan voor deze ook maar iets kon doen.

OOC: Godmode met toestemming
- Skaire heeft Dag 3 verder doorgebracht in de toren, al kokend (Skaire heeft nog 7 lucifers over)
- Skaire kijkt naar de doden van de dag
- Skaire gaat op pad naar het punt waar ze de nacht ervoor (in het moeras) brand hebben gesticht
- Skaire gaat verder naar het zuid-oosten, naar het punt waar Nesrine is
- Flaire haalt met haar boksbeugel uit naar het hoofd van Nesrine, in de hoop haar buiten westen te slaan

Note: Geen idee waar Nesrine precies in of op ligt/zit/staat, maar ik ben er vanuit gegaan dat ze slaapt, aangezien het bijna half 3 's nachts is.

Al slapende kan Nesrine zich natuurlijk niet verweren. Flaire slaat haar buiten westen, bloed alom. Het is aan Flaire en Sköll of ze het meisje dood laten bloeden of haar nu meteen afmaken.

Flaire kon het niet laten te gieren van plezier toen ze zag dat haar slag enorm veel bloed te weeg had gebracht. Het meisje dat ze had geslagen gaf geen enkel teken van leven en dus vermoedde Flaire dat ze haar met haar ene slag had gedood. 'HAHAHAHAHAHAHA!' De roodharige kon het niet laten te lachen om haar overwinning. Eindelijk had ze dan iemand gedood! Eindelijk! Hoewel het heerlijk voelde om iemand te doden, was het meisje ergens ook wel teleurgesteld. Nu had ze hun slachtoffer niet kunnen martelen! Ze had Nesrine stukje bij beetje uit elkaar willen zagen met... ja, met wat eigenlijk? Dat aardappelschilmesje? Ze keek naar het kleine voorwerp waar Sköll op dat moment de keel van Nesrine mee door sneed. Dat mesje. Zou die sterk genoeg zijn om een vinger of een teen eraf te zagen? Ze betwijfelde het. Hoewel ze vast en zeker wel door de huid heen zou komen, was je voor bot toch wel iets sterkers nodig. Hmmmmmmm. 'Zullen we haar verbanden?' vroeg de roodharige, haar hoofd opzij gekanteld terwijl ze van de bloedende Nesrine naar Sköll keek. Ze pakte haar doosje met lucifers en keek er in. 'We hebben er nog... zoveel.' Bij dat laatste woord liet ze Sköll de inhoud van het doosje zien, daar ze zelf niet in staat was om te tellen en dus ook niet kon vertellen dat ze nog zeven lucifers over hadden. Ze keek weer naar Nes en toen naar het kleine houten platform waar deze op lag. 'Met een beetje geluk vliegt dit hele houten pad in brand. Dat is vast een mooi gezicht.' Ze glimlachte, haar ogen enthousiast fonkelend bij het idee alleen al. Snel verzamelde het tweetal een beetje brandbaar materiaal dat niet al te vochtig was en legde dit op en rondom Nesrine. Vervolgens pakte Flaire een lucifer, stak deze aan en begon op verschillende plekken de boel aan te steken. Het haar van Nesrine vatte snel genoeg vlam en al gauw was de lucht gevuld met de geur van verbrandend haar. Flaire grijnsde en keek naar Sköll. 'Goed, laten we gaan. Hier is verder niks nuttigs.' Ze liep voor de jongen uit en volgde het pad terug door het moeras, een schitterend vuurtje achter latend.

OOC: Godmode met toestemming.
- Flaire overweegt om Nesrine in stukjes te snijden terwijl Sköll de keel van hun slachtoffer door snijdt.
- Flaire stelt voor om Nesrine in brand te steken, waarop het tweetal wat brandbaar (niet al te vochtig) materiaal verzameld en dit op en rond Nes legt.
- Flaire steekt met een lucifer de boel op verschillende plekken aan. Onder andere het haar van Nes vat gelijk vlam.
- Skaire heeft nu nog maar 6 lucifers over.
- Skaire is nu in P3

Het was snel gebeurd, zo snel dat het niet eens meteen tot Flaire door had gedrongen wat Sköll nou eigenlijk had gedaan. Ze wist nog wel dat ze even verdwaasd stil had gestaan, haar wangen rood, maar daarna had ze zich weer volledig op haar vuurplan gestort zonder verder na te denken over wat er was gebeurd. Nu ze echter op de terugweg waren over het pad, begon het langzaam tot het meisje door te dringen wat de jongen eigenlijk had gedaan. Hij had haar gekust. GEKUST! Zomaar! Uit het niets! Geheel vrijwillig! Bij de gedachte alleen al werden haar wangen knalrood en voelde ze dat ze het veel te warm kreeg. Verlegen staarde ze naar haar voeten terwijl ze liep. Ze was nog nooit door een jongen gekust, ze was überhaupt nog nooit gekost, zelfs niet door een familielid. Vooral niet door een familielid. Mensen hadden haar altijd gemeden en gehaat, maar nooit lief gehad. Dit was wellicht de eerste keer dat iemand echt een teken van liefde had gegeven. Maar was dit echt liefde? Flaire had nooit liefde gekend, noch de verlegen en warme gevoelens die ze voelde voor Sköll. Wat was dit allemaal? Nog een bijwerking van die vervloekte appels die ze hadden gegeten? Nee, daarvoor had ze hier ook al last van gehad. Het was iets anders. Iets met Sköll en haar maag en hart die rare sprongetjes maakten als hij haar aanraakte of erg dichtbij was. Toch was ze ergens ook wel boos op Sköll. Hij had haar zomaar gekust, zonder aan haar te vragen of zij dat eigenlijk wel goed vond. Ze wilde naar hem schreeuwen en hem slaan, maar daar was het nu natuurlijk veel te laat voor.

In stilte liep het tweetal terug naar de eerste splitsing in het pad, waarop het meisje naar de ene en de andere kant keek. Vervolgens wendde ze zich tot Sköll. Haar wangen waren nog altijd rood en ze vervloekte zichzelf van binnen toen ze merkte dat ze het een beetje lastig vond naar hem te kijken. 'Wat wil je doen? Terug naar de toren, of kijken of er nog anderen in de buurt zijn?' Het meisje had geen besef van tijd en wist ook niet in hoeverre ze nog lang de tijd hadden tot de zon op zou komen of niet.

Toen het vurige meisje stond te kijken of de zon al opkwam, en zich afvroeg wanneer de zon weer opkwam, zat de hoofdsponsor al grinnikend in zijn grote bureaustoel. Prille liefde. Daar kon Marc wel van genieten. Al moest die prille liefde wel kunnen blijven bestaan. Wie kon er nou veel liefde laten zien bij deze leefomstandigheden? Snel gaf hij een commando door een microfoontje, en nog geen minuut later zat hij te kijken naar de uitwerking ervan. Dit jaar waren de sponsoringen van de hoofdsponsor speciaal in nieuwe bakjes gestoken. Ze waren hetzelfde als de zilveren die het Capitool gewoon gebruikte, maar die van de hoofdsponsor waren in moccabruin met gouden randjes. Het ding tuimelde aan een parachuutje richting Flaire.

Op het bolletje zat een display, welke Flaire zou vertellen dat ze luidkeels MOCCACHINO moest gillen als ze de bol geopend wilde hebben. Dit stond er in getypte tekst, dus zou Flaire eerst moeten leren lezen. Of natuurlijk een ander het haar moeten laten voorlezen.

OOC:
- Flaire denkt na over de kus die ze van Sköll heeft gekregen en wat ze hier nu mee aan moet.
- Op de splitsing in O3 blijft Skaire staan en vraagt Flaire aan Sköll wat hij wil gaan doen

Even een vraag tussendoor; hoe laat komt de zon precies op in de arena?

Zonsopgang is rond half zes.

Haar blik gleed over Sköll, welke al gauw aangaf dat terug keren naar de toren waarschijnlijk de beste optie was. Ze knikte en wilde net gaan lopen toen er opeens iets uit de lucht kwam vallen. Nou ja vallen, zachtjes naar beneden vliegen. Flaire keek verbaast op toen het tot haar doordrong dat er een sponsoring naar beneden kwam! Nog één! Met iedere sponsoring werd haar verbazing groter, want ze had nog nooit meegemaakt dat iemand haar iets gaf, laat staan nu al vier keer. Ze griste het sponsoring uit de lucht en keek ernaar. Er stond iets op de voorkant en Flaire was meteen geïrriteerd. Waarom moesten die mensen steeds berichtjes naar haar sturen die ze niet kon lezen? Het was niet eerlijk! Wat ook niet eerlijk was, was dat Sköll blijkbaar had besloten dat het nu wel weer tijd was om terug te gaan naar hun intieme moment. De jongen kwam heel dicht tegen haar aan staan en ze voelde het bloed weer naar haar hoofd stijgen. O geweldig. 'Aan u de eer,' sprak hij, waarop ze haar wenkbrauw op trok en naar hem omhoog keek. 'Eer nog wel.' Ze drukte de bol omhoog, richting Skölls neus. 'Wat staat hier?' De jongen grijnsde en pakte de bol van haar aan. 'Er staat, lieve Sól, dat je heel hard MOCCACHINO moet roepen als je wilt dat het pakketje open gaat.' Het meisje rolde met haar ogen terwijl ze de bol weer van de jongen aan nam. Waarom moest ze dat nou heel hard roepen? In het donker in een arena stond dat gelijk aan een groot bord met lichtjes neerzetten met daarop "YO! HIER BEN IK!" Flaire was echter niet slim genoeg om zich dat volledig te beseffen en was stiekem wel erg nieuwsgierig (en een beetje hebberig) naar wat er in de bol zat, en dus riep ze heel hard: 'MOCCACHINO!', waarna ze afwachtend naar de bol staarde. Wat zou er in zitten?

Met een sissend geluid ging de bol open, de standaard bijgevoegde rookmachientjes zorgden voor een aanstellerige nevel die uit de bol opstak. In de bol zat een briefje waarop stond geschreven: "Love is in the air! But also is the sun, protect those lips! Anders kan er niet meer gezoend worden!" Naast het briefje lag een felblauwe lipstick volgens de nieuwe Capitool trends. Op de verpakking stond duidelijk geschreven dat de lipstick beschermde tegen uitdroging, uv-stralen en bacteriën. Naast de lipstick lagen twee cupcakes die met hun groene en blauwe kleur niet vloekten met de kleur van de lipstick.

OOC: Godmode Sköll met toestemming :3 Sander, mogen we weten wat er in zit?