Hij ademde diep in. Johnny voelde hoe de adrenaline door zijn lichaam stroomde. Hij was bang. Nee, doodsbang. Niet omdat er overal tributen rondliepen of omdat ze met een gestoorde meid in de arena zaten. Maar de arena. Het water. Daar was hij bang van. Niet aan het water denken. Er niet aan denken. zei hij een paar keer tegen zichzelf. Hij hoorde de voetstappen van Tom achter zich. Ook hoorde hij het water tegen de houten paden slaan. Hij hoopte maar dat ze het niet zomaar zouden begeven. Nadat hij het oostelijke pad weg van de hoorn had genomen waren hij en Tom links afgeslagen. Naar het bos toe. Ze sloegen een aantal afslagen over om gewoon verder te lopen. Het was het enige wat hij een lange tijd deed totdat Tom hem vroeg om even rustig aan te doen. Johnny remde af en ze stapten verder. Ze hadden tot nu toe niet gepraat. Misschien was het daar nu dan tijd voor. ’Jij bent Tom toch?’ vroeg hij waarna de jongen bevestigend knikte. Oké dan had hij het toch goed gehad. Johnny knikte. ’Heb jij iets kunnen pakken.’ ’Neen’ ’Gelukkig heb ik dit touw te pakken gekregen.’ zei hij tegen Tom. Na een tijdje sloegen ze rechtsaf. Hij praatte met Tom maar zijn aandacht was op zijn omgeving gericht. Hopelijk hadden niet teveel anderen dit pad genomen. Hij was niet zeker of ze nu iemand aan zouden kunnen.

- Tom en Johnny lopen weg van de hoorn.
- Ze zijn gestopt met lopen en stappen al pratend verder.
- Ze zijn nu rechtsboven in vak H3

Als Tom en Johnny nog wat verder zijn gelopen, komt er een pakketje aan een parachute naar beneden gedwarreld. Het blijkt voor Johnny te zijn, van een van zijn districtgenoten. Als hij het pakketje openmaakt zal hij een appel en een klein flesje water (300mL) zien.

Ze liepen al praten verder totdat iets in de lucht zijn aandacht trok. Er dwarrelde een pakketje aan een parachute naar beneden. Hij keek even verbaast naar het pakketje waarna hij Tom aankeek. De jongen liep nog steeds naast hem maar ook zijn blik was naar het pakketje getrokken. Johnny trok een kort sprintje naar de plaats waar het pakketje was geland en maakte het snel open. Was het voor hem bedoeld of voor Tom? Hij had geen idee, maar ze hadden alleszins een sponsoring gehad en dat moest hij toch als iets positiefs zien. Zodra het pakketje open was ving hij glimp op van een flesje water. Nog meer water, zucht. Hij pakte het water en de appel uit het pakketje. Nu hadden ze tenminste wat te eten en te drinken. De arena was dan wel vol water, maar je kon nooit weten of ze ermee geknoeid hadden of dat het zout water was. Hij deed alles terug in het pakketje en hield dit stevig in zijn handen. ’Kom dan gaan we verder’ zei hij tegen Tom waarna hij terug begon te lopen. Niet zo snel als eerst, maar in een tempo dat hij makkelijk een tijdje vol kon houden. Ze volgden het pad een tijd en liepen voorbij een pad stenen waar hij dus echt niet over wou. Ze sloegen linksaf en bleven dit pad volgen. Het pad liep niet meer over water, maar over een soort moeras dat er ook niet al te gezellig uit zag. De bomen kwamen steeds dichterbij en het pas liep een hele tijd schuin naar omhoog.  Ze bleven dit pas volgen tot ze bij een platform uitkwamen. Vanaf hier konden ze heel het bos zien. Gelukkig dat hij alleen maar bang was van water en niet ook van hoogtes. Dacht Johnny even. Hij lachte, tot hij zich herinnerde waar hij precies was. De arena.  Hij keek naar het platform. Het was rond en redelijk groot en voor hem lagen er een stuk of 50tig speren. Hij en Tom liepen naar het hoopje speren toe en Johnny bekeek de speren rustig. Er waren speren bij die alleen van hout gemaakt waren, maar er waren er ook met een ijzeren punt. Hij pakte een paar speren op en verbaasde zich over de rare kleurcombinaties die hij op het hout opmerkte. Hij had in elk hand een speer op één ervan stond er een rode en een blauwe kring en op de ander was er een rood-blauw-rood-blauw-rood combinatie. Hij bekeek de speren en gooide de rood-blauwe aan de kant. De andere zag er veel sterker uit. ’Weet jij wat deze kleuren kunnen betekenen’ vroeg Tom aan hem. Hij schudde zijn hoofd, maar kwam tegelijkertijd met het antwoord. ’Wel deze ziet er beter uit dan die daar. hij wees naar de speer die hij weggegooid had. Tom knikte. ’Misschien dienen de kleuren daarvoor’ Johnny knikte. ’Ja, misschien. Hij gaf de speer die hij vasthad en het pakketje met de sponsoring aan Tom en onderzocht de stapel speren. Na een hele tijd zoeken vond hij nog twee speren met dezelfde combinatie als degene die Tom vast had. En na nog langer zoeken vond hij een speer met een donkerblauwe lijn die om het hout heen cirkelde. De speer zag er stevig uit, maar het was de enige met die combinatie die hij tegengekomen was. ’Wat zou dit beteken?’ vroeg hij aan Tom.

- Johnny en Tom openen de sponsoring en nemen hem mee.
- Ze komen aan op het platform met de speren.
- Hier ontdekken ze de kleurcombinaties op de speren.
- Ze vinden 3 rood-blauw-rood-blauw-rood speren en 1 speer met  een donkerblauwe streep die in een spiraal rond het hout gaat.

De eerste paar speren hadden Johnny en Tom onbewust nog weten te pakken zonder andere speren te laten bewegen, maar op het moment dat Johnny aan Tom vroeg waar de donkerblauwe lijn voor kon staan, pakte Tom net een speer op die de andere speren aan het bewegen bracht.

In de ruimte van de Spelmakers had een man ongeduldig zitten wachten op dit moment. Dit Mikado van Speren was het enige waar hij zich deze Spelen druk om hoefde te maken en nu de twee tributen het spel verloren hadden... De man drukte op een knop en het platform onder de twee tributen klapte open. De twee tributen en de speren vielen naar beneden, om tot stilstand te komen in een dik, kleverig web.

Spinnen woonden al lang niet meer in dit web, maar toch kon deze situatie dodelijk worden. De enige manier om uit het web te komen, was namelijk door gebruik van scherpe wapens die het rag kunnen snijden zonder vast te plakken, een gift via sponsoring of als er toevallig bondgenoten in de buurt waren die hen konden redden!

Tom gaf niet direct antwoord, maar pakte een speer op. Opeens kwamen de andere speren ook in beweging en klapte het platform onder hen open. Samen met de speren vielen ze naar beneden. De speren die hij daarnet nog vast had waren op hem gevallen. Dat zouden waarschijnlijk blauwe plekken worden. Hij was op de speren geland, maar toen hij probeerde om op te staan merkte hij dat hij vastkleefde aan een soort web. Gelukkig hing alleen zijn vest eraan vast. Hij deed de met wol gevoerde vest uit en stond op. Toen hij eenmaal zijn evenwicht gevonden had pakte hij de vest vast en trok hem van het web af. Toen hij terug stevig op de hoop speren stond pakte hij de drie speren die op hem gevallen waren op en keek hij om zich heen. Ze lagen in een dik, kleverig web. Deze arena was helemaal niet wat het leek.

Hij zag Tom bovenop de hoop speren staan. Hij klom over de speren heen naar Tom toe. De sponsoring lag naast hem en Tom pakte het pakje met het water en de appel op. Johnny hield de speren in zijn handen stevig vast. Hij keek naar beneden. Het web hing tussen de bomen en hij dacht dat er hier ook wel water zou zijn en waarschijnlijk hadden ze benden ook allemaal vallen gezet. Ze zouden kunnen proberen om door het web te snijden met één van de scherpere speren, maar hij wou niet naar het bos. En als ze een gat in het web zouden maken zouden ze een eind naar beneden vallen. Hij keek omhoog. Het was een eind naar boven en het web was vreselijk plakkerig. Hij wist niet hoe ze dat zouden moeten doen.

’Ben je gewond?’ vroeg hij aan Tom. Zelf had hij het er goed vanaf gebracht. Hij keek Tom aan. ’Mijn arm, maar het is niet erg.’ zei de jongen. Johnny kwam dichterbij en zag een kleine snee in Toms onderarm. Hij bekeek de wonde en zag dat het niet veel meer dan een kleine snee was. ’Inderdaad, maar een snee.’ zei hij tegen Tom. ’Wat moeten we doen: naar beneden of naar boven?’ hij hoopte dat Tom naar boven zou zeggen en dat deed de jongen dan ook. ’Weet jij hoe we boven zouden kunnen raken?’ Hij had de vraag nog maar net gesteld of hij wist het antwoord al. Zijn vest had vreselijk aan het web gekleefd en met een beetje geluk zouden de houten speren zonder ijzeren punt licht genoeg zijn om aan het web te blijven kleven. ’Pak wat speren’ zei hij tegen Tom. De jongen keek hem even verbaasd aan maar kreeg na een tijdje door waar hij op doelde. ’Oké’ ’Degene zonder ijzeren punt. Probeer de lichtste eruit te halen.’ zei hij snel waarna hij zelf ook op zoek naar de houten speren ging.

Toen hij er twee had probeerde hij of ze aan het web bleven kleven en dat deden ze. Ze zochten zoveel mogelijk houten speren bijeen en Johnny bond de goede speren die hij had gevonden voor alles naar beneden viel met zijn touw op zijn rug. Hij klom als eerste omhoog met een aantal speren onder zijn oksel. De eerste paar speren die hij tegen het web aan duwde kon Tom nog aangeven, maar daarna was hij op de speren die hij zelf bij had aangewezen. Hij moest zich een aantal keer aan het web vasthouden om zich op te trekken. Als hij zich aan het web vast moest houden kon hij zijn hand altijd nog net zonder te vallen van het web trekken, maar er bleven stukjes vel aan het web kleven. Wat het moeilijker en pijnlijker maakte om verder te klimmen. Na een tijd klimmen en bijna vallen kwam hij boven aan. Hij haalde de knopen uit het touw en legde de drie speren naast zich op de grond. Hij gooide het ene uiteinde van het touw naar beneden, naar Tom. Deze pakte het touw vast en begon omhoog te klimmen terwijl Johnny het touw strak hield. Eenmaal beide boven pakten ze hun spullen en gingen ze van het platform weg. Ze namen beiden een slok van het water en Johnny deed ook wat op zijn pijnlijke hand. Hierna stapten rustig weg. Ze wouden niets overhaast doen. Deze keer was het bijna hun dood geworden en ze wouden geen van beiden dood.

Ik hoop dat het zo allemaal goed is.
- Ze vallen samen met de speren naar beneden
- Johnny loopt drie blauwe plekken op: 1 op zijn linker onderarm en één op zijn linker onderbeen en rechterbovenbeen.
- Er zijn stukjes vel van zijn linkerhand aan het web blijven kleven.
- Tom heeft een kleine snee in zijn linker onderam.
- Ze klimmen met behulp van de speren naar omhoog.
- Johnny helpt Tom met het touw omhoog
- Ze hebben nog drie speren, (2 rood-blauw-rood-blauw-rood en 1 speer met  een donkerblauwe streep die in een spiraal rond het hout gaat)de sponsoring en het touw.
- Ze gaan weg van het platform naar de onderkant van I1

Het is... bijna goed. Hoewel je telkens wel zegt dat het web kleverig is, lijkt het in jouw post vooral te kleven op de momenten dat dat goed uitkomt voor Johnny en Tom. Misschien kwam het niet goed naar voren uit de edit van Cecilia, maar het web is dus wel zo kleverig dat je jezelf niet zomaar los kunt trekken zonder daarbij pijnlijk wat stukjes huid achter te laten.  Daarom heeft ze gezegd dat je iets scherps nodig hebt om los te komen. We zouden het heel erg waarderen als je het nog aanpast :3