[Dag 2]Hunting by night

PROFIELAantal berichten : 319 Registratiedatum : 30-09-13

Ongeduldig zat Flaire in de toren waar zij en Sköll hun basis hadden gemaakt. Het was haar beurt om de wacht te houden terwijl haar bondgenoot sliep. Of probeerde te slapen. Zelf had ze niet echt kunnen slapen toen ze hadden besloten toch maar wat rust te nemen. Sköll had de eerste wacht genomen en Flaire had daar gelegen, zwetend van de hitte, wachtend tot ze de slaap zou vatten. Ze was echter alles behalve moe. Adrenaline pompte door haar aderen en ze wilde niets liever dan op jacht. Zij en Sköll waren het er echter wel over eens geweest dat het overdag te warm was om in de zon te gaan. Beide hadden ze namelijk, in verband met hun haarkleur, grote kans op een zonnesteek bij langdurige blootstelling aan de zon en dat wilden ze niet riskeren. Met kans op uitdroging was een zonnesteek wel het laatste wat ze wilden hebben. Water hadden ze nog niet tot hun beschikking en ze wilden ook niet het risico lopen vergiftigd te worden door het water dat onder de toren en in de rest van de arena aanwezig was. Gelukkig hadden ze wat appels meegenomen van de hoorn. Hiervan hadden ze er beide twee gegeten om zowel eten als drinken binnen te krijgen. Door de warmte waren de appels echter niet heel lang houdbaar, wat betekende dat ze morgen waarschijnlijk door hun fruit heen waren.

Het volkslied van Panem schalde opeens door de arena en Flaire gaf Sköll een por in zijn zij. 'Wakker worden. Tijd voor de doden.' Ze richtte haar blik op de lucht waar eerst het logo van Panem verscheen en vervolgens drie foto's werden getoond. Drie slachtoffers maar. Flaire was erg verbaasd geweest om te zien dat de jongen uit 1 al was overleden. Ze had verwacht dat hij verder zou komen. Dit scheelde echter wel weer een sterke concurrent. De andere twee doden waren ook jongens, beide sterk. 'Nou, dat scheelt weer drie,' glimlachte het meisje tegen Sköll, waarna ze opstond en zich uitrekte. 'Nou, zullen we dan maar gaan?' Het meisje pakte haar boksbeugels en zweep en daalde de trap af naar beneden. Om haar heen was het donker, het enige geluid het klotsen van het water tegen de palen van de stijger. Ugh, vreselijk geluid. 'Pas op dat je niet in het water valt,' sprak ze tegen Sköll terwijl ze voor de jongen uit liep over het pad van stijgers. Ze had geen zin om hem uit het water te moeten vissen. Ze liep in het midden van de stijgers terwijl ze Sköll voor ging richting het bos. Flaire had de afgelopen uren (toen het nog licht was) haar tijd gebruikt om te kijken waar de andere tributen waren. Zo had ze gezien dat er drie figuren bij de hoorn waren gebleven, een ander bondgenootschap zich in het bos wat naar rechts had verscholen en dat Mako daar precies tussenin zat. Flaire had eigenlijk achter Mako aan willen gaan, maar Sköll had haar erop gewezen dat ze dan in de val zaten tussen twee bondgenootschappen. 'Mako komt nog wel. Later.'

Het tweetal was op dit moment op weg naar het bos aan de rechterkant van de arena. Door het bondgenootschap dat hier ook zat gingen ze met een vrij grote boog (aka een omweg) naar hun kleine slachtoffer toe; Susan uit District 5. Flaire had niet veel aandacht aan haar besteed bij de trainingen, maar Sköll had geweten dat het meisje doof was en slechts een 3 had gekregen bij de privésessies. Doof en dan in de Spelen. How cruel. Doordat ze doof was kon ze hen niet aan horen komen en doordat het donker was kon ze hen ook niet zien. Flaire vond het meisje het ideale slachtoffer. Eerst moesten ze het kind echter nog vinden. Flaire wist wel ongeveer waar het kind zich bevond, maar of deze in een boom sliep of op de grond was nog maar de vraag. Het tweetal liep over de stijgers en kwam al gauw ook over een brug heen. Vanuit haar ooghoeken hield het meisje het water in de gaten. Ze vertrouwde het voor geen meter. Uiteindelijk staken ze een platform over en vanuit daar waren ze bijna bij hun bestemming.

Flaire nam een sluiphouding aan toen ze de plek des onheils naderden en hield haar boksbeugels en zweep gereed. Zodra ze haar slachtoffer zag ontrolde ze haar leren wapen en gaf er een krachtige zwiep mee richting het hoofd van het meisje. Vervolgens sprong ze naar voren en haalde ze uit met haar boksbeugels, eveneens gericht op het hoofd.

OOC: Godmode Sköll met toestemming ^^
- Skaire kijkt naar de doden in de lucht
- Skaire gaat op pad naar N4 via de brug van L6 en het platform van N5
- Flaire ziet Susan en haalt uit naar diens hoofd met haar zweep
- Flaire bespringt Susan en slaat naar diens hoofd met haar boksbeugels

Note: Ik wist niet zeker of Susan op de grond sliep of in een boom, dus dat heb ik even in het midden gelaten. Verder ben ik uitgegaan van de plattegrond met posities zoals die nu is. Ik weet niet of Newt en co op de aangegeven plek is gebleven of niet etc... Edit please :3

De zweep laat een fikse striem achter op het hoofd van Susan, die het tweetal niet had zien aankomen. Echter op het moment dat Flaire uithaalt met haar boksbeugels, krijgt ze vreselijke buikkramp - en de behoefte om naar de WC te gaan. Ze zal zich moe en slap voelen... oh nee, ze heeft diarree!

Ook Sköll zal merken dat hij last heeft van diarree en de bijbehorende verschijnselen.

Susan maakt gebruik van deze tegenslag voor het duo door het op een lopen te zetten in de richting van het bos.

PROFIELAantal berichten : 146 Registratiedatum : 05-10-14

Ze waren bij het meisje aangekomen. Een goed doelwit. Het zwakke schaap en ze zouden haar alleen maar uit haar leiden verlossen. Eigenlijk waren hij en Flaire goede mensen door deze daad te verrichten. Jammer genoeg wouden vele de waarheid in de situatie vast niet inzien. Het hout onder hun voeten gaf mee met hun passen. Geen gekraak, enkel een zachte dof wanneer hun gewicht op de balken steunde. Voor hun was het meisje bezig met haar eigen, misschien zelfs aan het slapen, Fenrir zou het weten. Zelf had de jongen goed geslapen in zijn deel van de dag. Hij had het aangeboren talent overal te kunnen slapen hoe warm en plakkerig het ook was. Ze begonnen kort te raken op vloeistoffen. Drinken werd een noodzakelijkheid. Maar de avonden en nachten zoals deze zouden een stuk koeler zijn. Beter. Ook waren de nachten de tijd voor de doden. Drie waren er de eerste dag gestorven. Arme zielen, niet gedood aan de hand van hun. Aww. Hij kreeg een duw van Flaire en keek weer op. Samen sprongen ze naar voren en probeerde het meisje zo veel mogelijk schade toe te brengen. Maar hoewel de zweep zichtbaar een striem achterliet stopte de roodharige ineens. Verbaast fronste hij terwijl hij naar haar keek. Ze was dubber geklapt van de kramp en probeerde nog iets uit te brengen voor ze naar de bosjes rende. Sköll schold een stel noorse vernaamingen en gooide nog een aardappel richting het vluchtende meisje. Ook vanuit Flaire's kant hoorde hij wat ondamese verwensingen. Ineens begon ook zijn maag te protesteren en zorgde voor een sympfonie van darmgeluiden. Sköll kreunde eens en wendde zich naar een bosje waarna ook hij zijn behoefte vervulde. Ondertussen werd er door Flaire naar een middel dat als wc-papier kon dienen. Uiteindelijk nam ze genoegen met een frisruikend, groot blad. Het leek bekent en was groot, na deze vorm van hygiëne stapte ze de bosjes uit. Ondertussen was ook de blondie op het punt gekomen om een vervangend afboenmiddel te vinden. Hij ging uiteindelijk accoord met een boomblad van een bomig uitziende boom. Ja, zover ging zijn plantenkennis wel. Toen ook hij de bosjes uit stapte fronste hij. Wat was dat nou? "Weet jij wat dat was?" vroeg hij dus vanzelfsprekend aan zijn bondgenote. Ondertussen bekeek hij de hemel, ze zouden zo terug gaan om nog optijd terug te zijn bij de toren. De nacht duurde niet eeuwig. "We hebben alleen die appels op" was de bitse reactie op zijn vraag. Zonder hker nog op te reageren en zichzelf zo veilig houdend pakte hij de appels uit zijn tas en gooide ze een voor een achter Susan aan. Met geluk kreeg ze die dingen of tegen haar hoofd aan of ze ging ze opeten. Er was maar weinig voedsel. "Kom, we gaan terug" sprak hij toen zonder tegenspraak, zijn blik neerkijkend op Flaire. Voor een keerte voorop begonnen ze aan hun wandeling terug richting hun toren. Hij volgde de sterren met zijn ogen, al wist hij niet zeker of ze echt waren. Hij zag het verschil echter niet.

Occ:
-Sköll gooid een aardappel
-Skaire gaat poepen
-Sköll gooid de appels achter Susan aan
-Skaire gaat terug naar de toren

PROFIELAantal berichten : 319 Registratiedatum : 30-09-13

OOC: WARNING! Ik waarschuw nu alvast dat het voor sommige beelddenkers onder ons niet prettig kan zijn om sommige punten van mijn post te lezen. Ik heb mijn best gedaan het zo netjes mogelijk te houden, maar ja, ik kon het niet laten Laughing

'Het was niet nodig om de hel te beschrijven waarin Flaire zich op dit moment in bevond. Iedereen moet in staat zijn een beeld voor zich te zien. Probeer het maar. Wacht, nee doe maar niet, dat verpest je eetlust. Was ik te laat? Sorry.' ~Soot

IC:
Een zelfvoldane grijns gleed over Flaire haar lippen toen ze zag dat ze met haar zweep Susan wist te raken. Het strakke, harde leer liet een prachtige striem achter op het gezicht van het kind. Nog voor Flaire echter verder kon gaan met haar prachtige kunstwerk dat zich vast en zeker zou gaan vormen op het gezicht van de kleine Susan, gebeurde er iets dat het meisje niet had verwacht; de natuur riep haar. En hoe. Het was geen normale roep, eentje die zachtjes tegen je buik aan drukte en zei "Hey. Joehoe. Moet je niet even naar de wc?" Nee, het was niet zo'n roep. Het was niet eens een roep, maar een schreeuw. Eentje die zei "HOLY F*CK JE MOET NU NAAR DE WC GAAN! NU!" Een hele reeks scheldwoorden verliet haar mond terwijl ze voorover klapte en haar armen tegen haar buik drukte. Waar kwam deze onmenselijke pijn opeens vandaan? Ze wilde nog iets zeggen, maar rende toen naar de bosjes alsof haar broek in brand stond. Alas, stond haar broek maar in brand. Alles beter dan de bruine stroom die zo haar broek ging vullen als ze niet heel erg snel haar broek uit zo doen! Snel dook ze in de bosjes, roste haar broek los en ging door haar knieën. Ze was net op tijd, want zodra ze zat schoot er een harde straal bruine smurrie uit haar achterste. Een langgerekte scheet werkte zich ook een weg naar buiten terwijl Flaire haar tanden op elkaar zette van woede en pijn. Waarom zat alles zo tegen in de Spelen? Het ging totaal niet als ze had verwacht! Haar dromen waren vol geweest met moord, marteling en vuur, maar van geen van drieën was nog echt iets terecht gekomen. Toegegeven er waren drie mensen overleden, maar geen van drieën door haar toedoen. Twee keer hadden zij en Sköll geprobeerd een Tribuut te vermoorden en twee keer was hun prooi ontsnapt. The odds were totally not in there favor.

Het duurde eventjes voor Flaire er zeker van was dat er verder niks meer uit haar kont zou stromen. Ze wilde echter niet dat haar ondergoed en broek vies werden en dus pakte ze een groot blad van een boom dicht bij haar in de buurt. Ze controleerde even of er geen enge beestjes op zaten en veegde toen haar billen schoon. Ze trok haar neus op toen ze het vieze blad bovenop de bruine smurrie liet vallen. Getver. Ze wendde snel haar blik af voordat ze ook nog eens over zou gaan geven en stapte uit de bosjes tevoorschijn. Sköll kwam ook al gauw weer tevoorschijn, gelukkig wel uit een ander bosje dan waar zij had gezeten. Ze moest er niet aan denken om naast Sköll te moeten zitten poepen. Ugh, haar eigen diarree was al smerig geweest, die van hem had ze er echt niet bij hoeven hebben. Zodra Sköll haar zag leek hij na te denken en vroeg hij wat het was. Flaire keek nors. 'Diarree, dat is duidelijk, maar waar komt het van? We hebben alleen die appels op.' De link tussen die twee dingen duurde bij haar even, maar haar partner was sneller. De jongen pakte de overgebleven appels uit zijn tas en smeet die achter Susan aan, of althans, in de richting waarin het meisje gerend was. Of ze nog echt in de buurt was, was nog maar de vraag. 'Dus, wat doen we?' vroeg Flaire, haar ogen op de jongen, 'Gaan we door?' Haar handen jeukten en verlangden naar moord, maar haar maag en sluitspier hadden andere ideeën. 'Kom, we gaan terug,' sprak Sköll, zo resoluut dat Flaire zowaar niet protesteerde. Ze volgde de jongen terug naar het pad via waar ze gekomen waren, terug naar de toren en terug naar de tekentafel.

OOC:
- Flaire schelt en tiert en duikt dan de bosjes in
- Flaire's prachtige poepbeschrijving
- Flaire volgt Sköll terug naar de toren. Ze zijn nu bij het linkerplatform in N5

PROFIELAantal berichten : 146 Registratiedatum : 05-10-14

Sköll liep zonder slag of stoot door, zijn stappen groot en stevig en lieten zo het hout onder zijn passen kraken. Zijn blik was star en zonder genaden terwijl hij alles aankeek alsof het zo zou gaan sterven. Hij kon niet nog meer tegenslag hebben of hij ging iets wurgen. Zijn lichaam zweette van de bacterie en hij ademde zwaar in en uit. Hij moest zijn pas inhouden, al helemaal als Flaire hem bij moest houden maar hij kon het even niet handelen. Wat houden die spelmakers nou? Geef je ze bloedverschiet, laten ze het meisje leven. Geef je ze drama en tragedie, krijgen ze diaree. Dat is toch geen entertainment of wel soms? Verwoed bromde hij en keek giftig rond. Ze konden hem beter maar íets laten doden in deze arena of hij ging ze bespoken als hij stierf. Weer brieste hij uit en stapte weer door. Zijn handen tintelen en zijn armen waren opgepompt. Hij had een kort lontje en die was nu afgegaan. De emoties van de afgelopen dagen kwamen ineen en bondde zich op tot een verschrikkelijke Sköll. Zijn blonde haren, bijna wit danste rond zijn natte voorhoofd en bleven op enkele plaatsen plakken. Hij probeerde rustig in en uit te ademen maar kreeg geen effect op zijn ademhaling. Zijn vuisten waren gebald en hij liep snel door voor zijn luid kreunende buik wat anders ging doen. Er waren hier geen bosjes en hij had alles behalve zin een pijn in zijn reet te krijgen als hij zijn behoefte deed. Even keek hij achterom, zijn houding fors en zelfs indrukwekkend. Toch was zijn blik te vergelijken met een klein kind dat zijn zin niet kreeg. ''FLAIRE?!'' Riep hij scherp, genoeg om de roodharige te bereiken maar nog net niet genoeg om heel de arena bij elkaar te krijgen. Dat zou het trouwens een stuk makkelijker maken, gewoon de arme schaapjes bij hun roepen om ze af te maken. Dat zou wel iets zijn om zijn dag te redden.

Occ;
- Sköll is boos aan doen als een kleuter met een woedeaanval xD

PROFIELAantal berichten : 319 Registratiedatum : 30-09-13

OOC: Bij deze alvast mijn welgemeende excuses, vooral naar Noarr, aangezien ik had beloofd geen schijtposts meer te maken. Helaas dachten Flaires darmen daar anders over.. Enjoy Laughing

O en sorry voor de slechte humor xD

IC:
Flaire moest moeite doen om de jongen bij te houden. Hij liep hard, veel te hard en niet alleen in snelheid. Hij zette zijn voeten zo hard neer dat het bijna leek alsof er een kudde olifanten over de steigers marcheerde. Goed, wellicht niet zo hard, maar Sköll maakte meer lawaai dan Flaire lief was. Wat nou als er iemand op het geluid af kwam? Ze waren nu niet helemaal in de conditie om aanvallers af te vechten. Ha, zag je het al voor je? Was je midden in een gevecht, zegt iemand opeens: "Even wachten hoor, ik moet even naar de wc." Flaire snoof schamper om haar eigen gedachten. Ja, dat ging dus mooi niet werken. Beter was deze diarree-onzin snel voorbij, want ze had er nu al schijt aan ~~padum tss~~. Inmiddels hadden ze een platform bereikt waar Sköll in volle vaart overheen walste. Ja, dit ging de goede kant op. Van de jongen die ze overdag had gezien was nu weinig over, maar wat ze zag zorgde alleen maar voor plezier bij Flaire. De jongen zag er dodelijk uit en dat vond ze heerlijk. Zelf voelde ze zich niet zo dodelijk, met haar maag die knorde en haar darmen die probeerden touwtje te springen met elkaar. Ze sloeg haar armen om haar buik heen en kreunde. Nee, ze moest niet nog een keer. Nee! Ze had hier geen beschutting om ongezien haar behoefte te doen! Geen bladeren om haar kont schoon te maken! Ze dwong zichzelf om verder te lopen, maar met iedere stap werd het gevoel groter. Flaire kreunde en kneep haar billen samen, alsof dat de diarree tegen kon houden. Ze beet op haar lip en keek om haar heen. Er leek niemand in de buurt te zijn en ook Sköll was een behoorlijk eindje doorgelopen. Als ze nou heel snel was...

Snel scheurde het meisje een stuk van haar shirt af, liep naar een paal toe en trok haar broek naar beneden. Ze omklemde de paal stevig, want ze was niet van plan in het water te gaan liggen en sloot haar ogen. De diarree kwam vrijwel meteen naar buiten en het geluid van de dunne poep die in het water kletterde was om misselijk van de worden. Het meisje probeerde het geluid buiten te sluiten, want ze had geen zin om ook nog eens over te gaan geven. Prut die er aan de achterkant uit kwam was al erg genoeg zonder dat het er ook nog eens aan de voorkant uit kwam. Gelukkig wist ze haar kleine maaginhoud binnen te houden, al vermoedde ze dat de appels die ze had gegeten er beter uit konden dan in blijven. Snel veegde ze haar kont af en gooide het stukje stof achter de bruine smurrie in het water aan. Net op het moment dat ze haar broek ophees riep Sköll haal. Ze gromde. Nu maakte hij alweer meer lawaai dan nodig was. Snel knoopte ze haar broek dicht en wierp nog even een blik achterom. Hoewel het donker was, kon ze toch de donkere vlek in het water zien die zich langzaam aan een beetje uitbreidde. Ja, heerlijk. Dit water ging ze dus niet meer drinken. Haar behoefte op het plateau doen was echter ook geen optie geweest, want op die manier liet ze, letterlijk, een spoor achter en dat wilde ze niet. Daarbij, wie weet wat voor wilde beesten er dan op af zouden komen. Nu ook wist ze niet wat er in het water zat, maar ze hoopte dat ze het vergiftigde.

Met stevige passen marcheerde ze naar Sköll en keek hem vuil aan. 'Wát Sköll?' vroeg ze op bitse toon. Ze mocht zijn boze houding dan leuk vinden, ze wenste niet gecommandeerd te worden. 'Sorry, maar de natuur riep me of hoe ze dat ook noemen.' Ze liep de jongen voorbij. 'Ga je mee? Of wilde je nog even naar mijn mooie bruine vlek kijken. Het is een echt kunstwerk.' Het laatste woord sprak ze op sarcastische toon uit, waarna ze het platform verliet en verder liep naar de toren.

OOC:
- Flaire loopt achter Sköll aan en vindt dat hij veel te veel lawaai maakt
- Flaire moet opeens weer haar behoefte doen en bij gebrek aan bosjes doet ze het over de rand van het platform. Ze houdt zich hierbij vast aan een paal om niet in het water te vallen.
- Flaire heeft een stuk van haar shirt gescheurd om haar billen schoon te maken. Haar buik is nu zichtbaar.
- Flaire loopt naar Sköll toe en na een korte woordenwisseling gaat ze hem voor. Ze zijn nu op de rand van M5/M6

Er komt een sponsoring naar beneden gezweefd, duidelijk voor Sköll. Als het wordt geopend, zit er een steelpannetje in.

PROFIELAantal berichten : 146 Registratiedatum : 05-10-14

De blonde jongen gunde Flaire geen woord meer en liep in al zijn glorie weer verder. Hij was dus ook al een eindje verder toen een doffe tik hem om liet kijken. Fronzend liep hij terug en opende het pakketje met een simpele beweging. De ingedrukte 7 had hem genoeg toestemming gegeven deze te openen. Verast greep hij het voorwerp en hielt het omhoog. Een pannetje. Hoe leuk.. Wouden ze dat hij ging koken ofzo? Met een schuine grijns kon hij toegeven dat hij kort ook voor een kok had gewerkt. Al was dit ook maar voor een weekje geweest en had hij dus alleen een deel van de basiskookkunst meegekregen. In ieder geval genoeg om de aardappelen eer aan te doen. Als ze wat vlees zouden krijgen.. Weer de oude dankzij deze afleiding draaide hij zich om en showde zijn nieuwe aanwinst. Hierna liep hij weer op een normaal tempo verder, zijn gedachten nog steeds elders.

Dankzij de gedwonge charmante pauzes kwam het duo pas laat aan bij hun toren. Zo laat dat het weer vroeg was om precies te zijn. De zon klom al hoger toen het tweetal zich weer in de schaduw van hun onderkomen liet zakken. Ze waren toe aan voedsel en water. Dankzij hun lege magen waren hun droppingen in ieder geval minder erg. Zuchtend sloot Sköll zijn ogen waarna hij weer opstond en zijn aardappelmesjes-jo-speer pakte. Vragend draaide hij zich om naar Flaire. "Ik ga eens kijken of ik kan vissen" sprak hij met een jongensachtige grijns. Zo liep hij naar beneden en ging aan de schaduwkant van het platform staan. Op een veilige afstand keek hij naar het water en slikte. Zijn doe het zelf speer goed vasthouden prikte hij in de richting van een zwemmend gestalte. Hopend op een vis haalde hij speer omhoog. Zweet droop langs zijn slaap dankzij de warmte en de duidelijke aanwezigheid van het water.

- Skaire is terug thuis
- Sköll doet een poging tot vissen, graag een edit of hij er een vangt of zo niet om welke reden c:

Sköll heeft geluk en heeft een vis aan de haak geslagen!

On a sidenote: De andere tributen beslissen vaak zelf of ze een vis vangen of niet, dus wat ons betreft zijn jullie daar ook vrij in. Mocht het zo zijn dat we vinden dat jullie onrealistisch bezig zijn, dan laten we dat natuurlijk even weten, maar ik verwacht dat jullie het wel realistisch kunnen houden.

Voor Flaire komt er een klein doosje naar beneden. Het is een luciferdoosje met daarin 13 lucifers waarvan er 1 al helemaal zwart verbrand is. Op het doosje staat ipv een merk de tekst 'Burn Them Down. Toby&Aron.'

PROFIELAantal berichten : 319 Registratiedatum : 30-09-13

De wandeling naar de toren waar ze de eerste dag door hadden gebracht duurde lang, maar werd nog langer, omdat ze tussendoor vaak moesten stoppen om het water te vervuilen. Flaire haar shirt was aanzienlijk korter geworden en haar buik en onderrug waren nu duidelijk zichtbaar. Hoewel het, gezien de warmte overdag, niet erg was, was het niet zo heel prettig aangezien haar lichaam erg gevoelig was voor de zon. Niet haar billen afvegen was echter geen optie. Het idee alleen al deed rillingen van walging over haar rug lopen. Plots kwam er iets uit de lucht naar beneden zweven dat voor de voeten van Sköll landde. Het meisje draaide zich om en keek toe hoe de jongen een steelpannetje tevoorschijn toverde. Het meisje grijnsde breed. Een pannetje was erg handig, want het kon niet alleen gebruikt worden om van de aardappelen wat eetbaars te maken, ze zouden er ook mensen kunnen slaan. De jongen liep weer verder zodra hij het pannetje had bekeken en het meisje volgde zijn voorbeeld.

De toren was een welkom aanzicht en het meisje kroop dankbaar naar boven. De zon was inmiddels ook wakker geworden en scheen op hen en de toren neer. Sköll verklaarde na een kort moment van rust dat hij ging proberen om te vissen. Het meisje keek even op. 'Succes,' verklaarde ze, waarop ze naar de blauwe lucht staarde. Sköll verdween naar buiten en Flaire zat even stilletjes in de toren toen er opeens iets naar beneden kwam. Het was iets kleins en iets voor haar. Nieuwsgierig plukte het meisje het doosje uit de lucht en staarde ernaar. Het was een klein doosje, iets wat ze al een aanzienlijke tijd niet in handen had gehad. Op het doosje zelf stond een korte tekst, letters en woorden die het meisje niet kon lezen. Ze staarde naar de laatste twee woorden. Ze had het gevoel dat het twee belangrijke woorden waren, maar ze kon ze niet lezen. Ze tuitte haar lippen. Ze zou Sköll wederom moeten vragen het aan haar voor te lezen. Ze keerde het doosje om en hoorde iets aan de binnenkant rammelen. Na even prutsen schoof het doosje open en bij het zien van de inhoud werden haar ogen zo groot als theeschoteltjes. 'Sköll!' brulde ze luid, haar stem bijna overslaand van enthousiasme. Ze schoof het doosje dicht, sprong overeind en stak haar hoofd naar buiten. 'Sköll! We hebben vuur!' Een duivelse grijns gleed over haar lippen, een dodelijke glinstering in haar ogen. Nu kon ze eindelijk mensen verbranden!

OOC:
- Flaire is blij met het pannetje
- Flaire gaat bij aankomst bij de toren binnen zitten
- Flaire is door het dolle heen bij het zien van de lucifers

PROFIEL KARAKTER

» [Dag 2] Hunting for life
» Erik Night

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

[Dag 2]Hunting by night

[Dag 2]Hunting by night

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen