De Spelen begonnen hun tol te eisen voor Rosemary. De spanning, de angst en de opluchting die elkaar constant leken af te wisselen waren gewoonweg te veel voor het arme oude vrouwtje dat nog altijd hongerleed om haar kleinzoon een dezer dagen te kunnen sponsoren – als ze dat beide zouden halen. Old Rose was ontzettend pessimistisch, maar ook kwaad en verdrietig, misschien zelfs een klein beetje jaloers. De enorme hoeveelheid eten die ze had zien liggen in de Arena, het fruit en het bijzondere eten waar Dean uiteindelijk van kon smikkelen, ging haar pet te boven. Ze was zo ontzettend boos op het Capitool dat ze de gewone mens in de districten honger lieten lijden, terwijl ze zoveel te geven hadden. Hoe konden ze dat voor zichzelf verantwoorden? Het was toch logisch als de districten een dezer dagen opnieuw zouden proberen om in opstand te komen, zelfs als de kansen niet in hun voordeel leken te zijn? Het was niet alsof iedereen zo’n geweldig leventje had om van te genieten.

Helaas ging het leven in District 8 gewoon door en maakte Rosemary lange uren in de fabriek. Ze had geen eigen televisie, dus in feite gaf dit haar de kans om zoveel mogelijk mee te krijgen van de Hongerspelen. Dat was iets waar ze eigenlijk helemaal niet vrolijk van werd natuurlijk, maar er was geen betere manier om haar kleine Dean in de gaten te houden. Ze was zo blij geweest dat hij de eerste dag had overleefd, maar de kans dat hij zou winnen was alsnog extreem klein.
Rosemary was enigszins geschokt, toen ze zich die middag realiseerde dat Dean de aanval ging inzetten. Ze zag hoe hij op een meisje afging, het blonde meisje uit Één. Met twee messen in zijn hand rende Dean op het meisje af, dat haar uiterste best deed om zichzelf te verdedigen. Rosemary durfde maar amper te kijken. Zou dit het zijn?
Er vloeide bloed. Dat mocht duidelijk zijn, maar Old Rose kon niet meteen zien of Dean gewond was. Het meisje in ieder geval wel. Dat was glashelder. Toen begon het meisje, ondanks haar wonden te praten. Ze leek een bondgenootschap voor te stellen, maar Rosemary schudde haar hoofd, totaal vergetend dat ze aan het werk was. “Ze is gewond,” murmelde ze, “Je hebt haar niet nodig.”
Ze zag hoe Dean ook zijn hoofd schudde en ze slikte. Hij moest haar vermoorden. Er was niets ter wereld dat Old Rose meer haatte dan dat. Ze wilde niet dat haar kleinzoon iemand hoefde om te brengen. Het was allemaal de schuld van het Capitool! Door presidente Peak werden onschuldige kinderen en Flaire in moordenaars veranderd! Hoe kon dit goed zijn voor Panem? Hoe konden ze dit verantwoorden, niet alleen naar henzelf toe, maar ook naar de inwoners Capitool? Kon het hen dan echt niets schelen?

Het meisje stierf en Rosemary zuchtte, zowel opgelucht als teleurgesteld. Ze had echt gehoopt dat Dean niemand zou hoeven te vermoorden, dat hij zich gewoon ergens had kunnen verstoppen, tot de rest elkaar had afgeslacht. Totaal onrealistisch natuurlijk, maar ze had het toch gehoopt. Dean leefde echter nog en dat was het belangrijkste. Hij had goed gehandeld - naar omstandigheden. En Old Rose leefde ook nog en als ze het beide vol zouden houden, dan had ze binnenkort misschien genoeg geld om iets naar Dean te sturen. Ze hoopte echt dat het haar zou lukken. Ze miste hem. Ze wilde dat hij niet zou vergeten hoeveel ze van hem hield.