Tegen de avond leek alles tegen te zitten. De Arena stonk naar dode vis (een geur die ze maar niet wist uit te bannen), het weer was angstaanjagend, Madelynn had stijve benen van het zitten in deze houding, ze had honger, dorst en ze was moe, en de herstellende wonden jeukten als een tierelier.  Ze kon wel janken. Tegen de tijd dat het donker was besloot ze zich voorzichtig te verplaatsen. Ze voelde zich hier te kwetsbaar, alsof ze elk moment kon worden aangevallen vanuit welke richting dan ook. Ze liep daarom een stukje terug naar het bos, dat nog altijd brandde. Opnieuw was het hierdoor extra warm in de Arena en Madelynn nam enkele slokken water om er weerstand tegen te kunnen bieden. Ze wist dat ze snel nieuw water zou moeten halen, maar de nacht zou ze hoogstwaarschijnlijk wel door moeten komen.

Ondanks dat het een slim plan leek om zich enigszins te verschuilen achter de aanwezige moerasplanten, leek het een minder slim idee om richting het vuur te gaan. Ze bleef dan ook op veilige afstand, bij de rand van het moeras, waar ze haar spullen weer neerlegde. Ze nam opnieuw een slok water, waarna ze de houten schaal pakte en uit voorzorg wat zompige grond op het pad gooide, mocht het vuur doorzetten en de hele Arena willen verslinden. Veel zou het waarschijnlijk niet helpen, maar het zou haar waarschijnlijk een klein beetje tijd kunnen bieden.  De regen leek ondertussen minder te worden, dus Madelynn achtte het goed mogelijk dat het vuur vrij spel zou krijgen.

Hoewel ze eigenlijk niet wilde gaan slapen, begonnen haar oogleden dermate zwaar aan te voelen dat ze het niet langer kon negeren. Ze ging toch maar liggen, hoe onveilig dat ook voelde. Onbewust krulde ze op tot ze in de foetushouding lag, en vrijwel meteen viel Madelynn in slaap.

Opnieuw doken er allerlei gezichten en stemmen op in haar dromen, maar in ieder geval wist ze wat slaap te pakken. Om middernacht werd ze ruw wakker gemaakt door het volkslied, echter opgelucht dat de regen eindelijk leek te zijn gestopt. Madelynn hoefde in principe niet naar boven te kijken om te weten wier gezicht deze nacht aan de hemel zou staan. Ze deed het echter wel en het gezicht van Eloise deed haar hart als het ware branden. Het deed zo ontzettend veel pijn en als er een remedie was tegen dat eeuwige schuldgevoel, dan wenste het meisje dat iemand haar zou vertellen wat dat dan was. Ze voelde zich nu al wanhopig en ze kon niet anders dan zich afvragen hoe ze er over een jaar aan toe zou zijn in het onwaarschijnlijke geval dat ze dit zou overleven. Wat moest ze doen om met zichzelf te kunnen leven?

Madelynn probeerde de tranen die ze voelde opwellen te onderdrukken en na even om zich heen te hebben gekeken ging ze weer liggen. Het rommelde nog wat in de lucht, maar verder hoorde ze weinig. Enkele kleine diertjes in het water, misschien een geschrokken vogel die weg fladderde, maar niets dat deed denken aan vijandige Tributen. Gelukkig. Madelynn was moe en ze moest nodig nog wat slapen, wilde ze ook maar een beetje kans maken bij een eventueel gevecht. Hoe graag ze daar ook onderuit wilde komen, vermoedde ze dat de kans groot was dat dit nog zou gebeuren. Ze waren nu nog met z’n zessen. Er konden natuurlijk een paar vanzelf dood neervallen, maar de kans was klein dat ze het Madelynn zo makkelijk zouden maken.

Het bleek nu moeilijker om weer in slaap te vallen, maar uiteindelijk sliep ze een mooi aantal uren, af en toe opschrikkend van haar nachtmerries of plotse geluiden, zoals donder of de destructie van het bos door het vuur, maar pas bij het kanonschot die ochtend besloot ze op te staan.
Natuurlijk voelde ze meteen die angst en de onzekerheid. Wie zou er nu weer gestorven zijn? Het was een marteling om te moeten wachten tot middernacht. Wat als het Nakoma zou zijn? Wat als het niet Nakoma zou zijn? Wat moest Nakoma wel niet van haar denken – als ze nog leefde tenminste? Ze waren beide verraders. En toch kon Madelynn niet ontkennen dat ze Nakoma diep van binnen nog vertrouwde.

Ondanks de onappetijtelijke geur in de Arena begon het zo langzamerhand toch onmogelijk te worden voor Lynn om het hongerige gevoel in haar maag te negeren. Ze moest sowieso toch iets gaan doen, want ze was niet van plan om nog een hele dag als een watje te blijven zitten. Daarom deed ze haar best om kikkers te vangen en vulde ze haar flesjes, waarbij ze schrok van haar eigen weerspiegeling in het water. Blauw was zó niet haar kleur. Met enige moeite wist ze een vuurtje op gang te krijgen en het water te koken. Ze vulde eerst de veldfles, waarvan Madelynn geen flauw idee meer had hoe ze eraan waren gekomen, waarna ze ook de andere vier flesjes vulde. Vervolgens maakte ze de kikkerbilletjes zo goed als ze kon klaar en genoot ze van haar eerste degelijke maal sinds het bondgenootschap uit elkaar was gevallen.

Na het eten voelde ze zich al een heel stuk beter. Ze was uitgerust en haar maag was tevreden. Nu de regen was gestopt en het enkel af en toe nog rommelde kon Madelynn eindelijk een poging doen om de spullen die ze had her te verdelen. Het irritante was dat ze het meeste eigenlijk wel wilde houden. Zoals al eerder besloten hield ze vast aan de drie messen van Eloise, haar twee kama’s, haar flesjes en de veldfles die ze al reeds in gebruik had genomen.
Het was best een hele klus om de spullen te herverdelen, vooral omdat Madelynn het meeste nuttig achtte en wilde houden. Maar ze kon onmogelijk al deze spullen blijven meezeulen. De houten schaal was het eerste voorwerp dat ze aan de kant legde, gevolgd door de boksbeugels en de ijzeren pijp. Ook de flesjes met gekleurde naar alcohol ruikende vloeistof besloot ze weg te leggen. De flesjes waren breekbaar en best zwaar en ze had geen flauw idee wat het spul deed. De kans dat ze het durfde uit te proberen achtte ze klein, dus waarom zou ze er dan mee blijven lopen? Het punt was dat het wellicht SUPER handig was om te hebben, misschien zelfs levensreddend, maar wat had ze eraan als ze te schijterig was om het uit te proberen? Ook de boemerang en de rol duct tape besloot ze uiteindelijk niet met zich mee te slepen.
De rest van de spullen stopte ze in de meest handige tas om te dragen. Ze stopte de flesjes erin, de EHBO-kit, de kama’s, en natuurlijk de blauwe lippenstift. Eigenlijk had ze die weg willen leggen, maar het was waarschijnlijk een sponsoring en moest daarom toch iets van nut hebben? Op zich kon ze ook niet ontkennen dat haar lippen best goed aanvoelden.  Haar tonfa’s stopte ze ergens in een zak en de messen legde ze ergens neer dat ze er nog makkelijk bij zou kunnen als dat nodig zou zijn. De zweep hield ze ook bij zich en uiteraard haar bijl. De zonnebril zette ze uiteindelijk maar gewoon op. Daarmee leek ze al haar spullen te hebben gehad.  

Het was rustig deze dag. Af en toe klonk er donder, maar niets dramatisch. Madelynn hield voornamelijk de bosbrand in de gaten, die de lucht van de Arena vervuilde. Het meeste leek omhoog te gaan, dus het was niet alsof ze meteen werden vergiftigd, hoewel dat natuurlijk altijd nog een mogelijkheid was. De uren gingen echter traag voorbij en Madelynn probeerde alvast maar wat te jagen, zodat ze ook een avondmaal zou hebben. Rond vier uur werd de rust in de Arena echter weer bruut verstoord.

De bliksem sloeg niet één maar twee keer in en Madelynn schrok zich een ongeluk. Ze kromp ongelukkig ineen en de tranen stonden haar in de ogen. Je kon gerust zeggen dat ze een enorme angst voor onweer aan het ontwikkelen was. Met haar nagels kneep ze in haar handpalmen, terwijl ze haar best deed om niet te huilen. Ze wilde niet huilen, niet terwijl er heel waarschijnlijk camera’s op haar waren gericht en haar gezicht mogelijk in heel Panem werd aanschouwd!
Met vochtige ogen balde Madelynn haar vuisten, terwijl ze moeizaam overeind kwam. Ze zocht naar de schade, en het duurde even voordat ze de zwartgeblakerde plek op het platform zag, maar het kostte geen enkele moeite om te zien hoe een van de huisjes vlam had gevat. Madelynn keek er met ontzag naar, maar kon niet ontkennen dat het haar enkel angstiger maakte. Ze zag hoe het dak van het huisje het leek te begeven en ze hoopte van harte dat er daarbinnen niemand zat, wetende dat als het wel zo was ze blij moest zijn. Elke dode die zij niet op haar geweten had was een gift en daar moest ze dankbaar voor zijn.

Ongemakkelijk bleef ze naar het huisje kijken, opgelucht dat de bosbrand in ieder geval voorbij leek. Er waren nog wat smeulende gedeelten, maar vlammen leken er niet meer te zijn. Het was echter een vreemd gezicht. Alle bomen waren gesneuveld en de Arena leek zo plots een heel stuk groter. Maar wat had Madelynn daar nu nog te zoeken? Nee, ze bleef nu maar gewoon waar ze was, zodat ze rustig kon eten. Daarna zag ze wel weer verder.

TL;DR
- Madelynn verplaatst naar N4, bij de Y-splitsing.
- Madelynn is moe en valt in slaap.
- Madelynn wordt wakker van het volkslied, maar obvious dode is obvious.  
- Madelynn slaapt verder en staat uiteindelijk op wanneer het kanonschot voor Newt klinkt, en denkt even aan Nakoma.
- Madelynn vult haar flesjes en gaat eten.
- Madelynn besluit welke spullen ze wel en niet wil houden als ze zich weer wil verplaatsen in de Arena.
- Madelynn schrikt heel erg van de blikseminslagen en het maakt haar angstiger.
- Madelynn houdt het brandende huisje in de gaten, blij dat de bosbrand in ieder geval is opgehouden, ondanks dat het raar lijkt.