Een enorme zucht ontsnapte uit de mond van Rosemary Webster. Met haar dunne vingers bracht ze haar haren enigszins in model, terwijl ze zichzelf bekeek in de weerspiegeling van een raam. Ze zag er slecht uit. Ze probeerde haar jurk glad te strijken, om te redden wat er te redden viel, maar de stof viel als een vuile vaatdoek om haar lichaam. Haar gezicht was mager en ingevallen en ze leek wel honderd. Ze was misschien oud, maar niet zo oud. Het ergste was… ze voelde zich wel degelijk zo oud. Ze was traag en zwak en het voelde alsof ze in zou storten als ze niet snel weer wat meer voedsel tot zich zou nemen.

Old Rose had geen flauw idee hoe ze de dag door moest komen. Het was nog maar vroeg in de ochtend. De zon was nog niet eens op. Ze was op weg naar haar werk, een levenloze bezigheid waar ze zich steeds minder goed op kon focussen. Ze kon niet anders dan zich afvragen hoe lang het nog zou duren voor ze ontslagen zou worden. Het was echter… ze kon het niet meer. Er was niets zo moeilijk als focussen, terwijl ze wist dat haar kleinzoon, haar enige nog levende familielid, elk moment van het leven zou kunnen worden beroofd.
Het was echter al de derde dag en Dean leefde nog. Dat was om eerlijk te zijn al veel meer dan ze had durven hopen. De concurrentie was pittig en moest niet onderschat worden. Bovendien hadden velen van hen wapens en Dean had enkel het geluk gehad dat hij eten en drinken had gevonden. Maar hoe lang zou hij daar nog profijt van hebben?

Met kleine pasjes slofte ze over de straten van District 8. Het kostte te veel moeite om haar voeten op te tillen en ze haatte zichzelf ervoor. Wat was er met haar gebeurd? Ze was altijd sterk geweest en vol doorzettingsvermogen. Ze voelde zich nu zo leeg en nutteloos, alsof ze nergens meer goed voor was. Waarom leefde ze nog? De laatste persoon van wie ze hield was van haar afgepakt en nu was er niemand meer die haar ook een beetje nodig had. Zij, daarentegen, had des te meer hulp nodig. Er was echter niemand die haar die hulp nog bood. Ze voelde zich eenzamer dan ooit.

Het was nog rustig op straat, iets wat begrijpelijk was gezien het tijdstip. Af en toe zag ze iemand lopen, terwijl ze zichzelf als een zombie richting de fabriek bewoog. Het was zo ver. Waarom woonden ze niet dichterbij? Dit was gewoonweg een marteling.
Rosemary vond het moeilijk om zichzelf af te leiden en zich te richten op iets anders. Ze keek om zich heen, op zoek naar iets waar ze haar aandacht op kon vestigen. Ze was wanhopig en de woede die daaruit voortvloeide was wellicht de enige reden dat ze nog vooruitkwam. Groene deur, dacht ze hopeloos. Vies raam. Muis. Dode kat. Het sloeg allemaal nergens op, maar het zorgde ervoor dat ze niet continue met haar hoofd bij Dean in de Arena was. Ze miste hem echt ontzettend.

Old Rose was nog lang niet bij de fabriek, toen ze iemand voor zich zag lopen. Waar de persoon ineens vandaan kwam, wist ze niet, maar ze verbeeldde het zich niet. Ze keek naar de persoon, zonder ook maar echt iets in zich op te nemen. Een paar meter verder zag ze echter iets. Niet wie de persoon was of überhaupt of het een man of een vrouw was. Nee, ze zag hoe een klein object zijn weg naar buiten vond, waarschijnlijk afkomstig uit een kapotte jas- of broekzak. Rosemary volgde het voorwerp nieuwsgierig met haar ogen, maar het was te ver weg om te kunnen zien wat het was. De oude vrouw zag bovendien niet meer zo scherp als vroeger.  
Het leek echter alsof de persoon niet merkte dat hij of zij iets verloor. “Kind!”, riep Old Rose daarom, zo krachtig als ze kon. “Kind, je verliest iets!” Ze stopte bij het voorwerp en realiseerde zich dat het er duur uitzag. Ergens hoopte ze dat de persoon haar niet gehoord had. Het zou vast meer geld opleveren dan een dag werken in de fabriek. Het klonk aanlokkelijk. “Je verliest iets,” herhaalde de oude vrouw, terwijl ze zichzelf probeerde te overtuigen dat het niet juist zou zijn om het voor zichzelf te houden, maar het was niet gemakkelijk.