Het was nog niet eens zo makkelijk geweest om het schip te verlaten. Was het daadwerkelijk een verstandig besluit om hun 'veilige' haven achter te laten? Ze wisten hier water te vinden, konden over de hele Arena uitkijken en hadden genoeg schuilplaatsen. Het probleem was echter dat, wanneer ze niet zouden verplaatsen, er best ongemakkelijke dingen zouden kunnen gebeuren. Sowieso zou het uitlopen op een slachtveld, want de groep bestond nu uit vijf mensen. En één van hen was er niet vanaf het begin bij geweest.
Dan kwam er ook nog eens het feit dat het schip ergens in de middag had besloten zich raar te gedragen. Het ding bewoog alsof het op het water dobberde. Solar en Kye waren daar logischerwijs aan gewend en Melvin leek er niet al te veel moeite mee te hebben. Valeria was echter al de hele dag erg bleek en ook Natalia leek niet op haar gemak. Het dobberen deed Solar heus aan thuis denken. Het stelde haar echter niet gerust. Dit was de Arena, dit waren de Hongerspelen, en dit was nota bene een verlaten schip in een woestijn.

Het bewegen van het schip had voor een extra hindernis gezorgd toen het bondgenootschap naar beneden was geklommen in het holst van de nacht. Ze hadden zich aan hun plan gehouden, wat inhield dat ze na de portretten in de lucht, ze het schip zouden verlaten. Het gebrek aan licht en de aanhoudende bewegingen zorgden dat het manouvreren langs de ladder wat lastiger werd. Valeria, die zonder een seconde af te wachten naar beneden was geraasd, miste met haar voet waardoor ze een kort stuk naar beneden viel en met een plof in het warme zand belandde. Solar haastte zich naar beneden om te kijken of het goed met haar ging. Er verscheen een kleine grijns op het gezicht van Valeria, die in het zand lag met haar ogen gesloten. "Ik ben nog nooit zo blij geweest met vaste grond onder me."

Natalia en Kye kwamen zonder kleerscheuren naar beneden. Melvin bleef echter even bovenaan de ladder staan. Na te hebben getwijfeld volgde hij dan toch de rest van de groep. Het kostte hem moeite de treden te vinden, maar ook hij kreeg het voor elkaar. Hij sloot zich achteraan de groep aan en gezamenlijk liepen ze zonder te haasten de woestijn in.
-

"Zeg," Solars stem verbrak de stilte. Ze waren een uur of drie aan het lopen geweest, maar hun pas was traag door het gebrek aan licht en hun schoenen die wegzakten in het zand. "Hebben jullie ook het idee dat het kouder wordt?"
"Het is per slot van rekening nacht. Dat hoort toch?" Solar haalde zijn schouders op.
"Ik had niet het idee dat het de afgelopen nachten zo afkoelde. Zal wel aan mij liggen." Solar draaide zich om naar de groep. Hun gezichten waren slecht te zien en hij moest en dan vooral van de lengte van de gedaanten hebben om ze te kunnen identificeren. Valeria liep vooral naast Solar. Hij hoorden haar schoenen door het zand sloffen wanneer ze liepen. Ze was twee keer gestruikeld, wat voor gegrinnik van Solar had gezorgd. Valeria had Solar als reactie daarop een flinke duw gegeven, waardoor Solar zelf met zijn gezicht in het zand was beland. Niet goed wetend hoe hij moest reageren (Vond hij het leuk? Was hij boos? Moest hij nu haar in het zand duwen om te laten zien wie de baas was? Zou dat in een vechtpartij uitlopen?), had hij zachtjes "kom vechten dan!" gemompeld. Hij had verondersteld dat Valeria het niet had gehoord, maar ze had weldegelijk een glimlach op haar gezicht gehad.

Vlak achter Solar liepen Natalia en Kye. Kye leek af en toe wat te mompelen en Natalia was door haar lichte pas alleen hoorbaar door het geritsel van haar kleding. Melvin, zo stil als een muis, verschool zich respectievelijk achter de één of de andere Tribuut. Hij leek zich met de minuut ongemakkelijker te gaan voelen en op zijn gezicht, die voor Solar niet te zien was, was er niks anders dan angst af te lezen.

Solar stopte met lopen om zijn jas aan te trekken. Het lag vast aan hem, maar hij begon het echt een beetje fris te krijgen.
"Het zand is wel afgekoeld." Natalia leek het meer tegen zichzelf te zeggen dan tegen een ander. Toch boog vrijwel iedereen voorover om het zelf ook te ervaren. Het verontrustte Solar dat ze gelijk had. Het zand wat op het dek van het schip had gelegen was continu even heet geweest. Door het leven in District 4 wist Solar dat zand erg langzaam afkoelde, dus had hij er niets raars van gedacht. Het feit dat het zand nu echter zo veel koeler was, baarde hem dus wel zorgen. Als het zand zo erg was afgekoeld, hoe was het dan met de luchttemperatuur?

"Ga maar vast, ik ga even het zand uit mijn schoenen halen." Melvin plofte op het zand en begon aan zijn schoenen te plukken.
"We kunnen best even blijven staan hoor," gaf Melvin aan. Hij leek er niet comfortabel mee om iemand achter te laten, zelfs al was het maar een paar meter.
"Nee, nee, ga maar. Ik haal jullie zo in, geen zorgen. Maar anders voel ik me zo opgejaagd en zo." Melvins stem klonk zelfverzekerd - voor zover dat bij Melvin in deze situatie kon. Hij was druk bezig zijn veters los te maken waardoor zijn gezicht aan het licht werd onttrokken.
"Eh..," Solar keek naar de rest. Erg veel had hij daar niet aan, want iedereen leek een beetje van hun apropos. "Oké, als jij dat wilt. Mocht je ons toch kwijtraken, je weet waar we hebben afgesproken." Na die woorden vervolgde de groep langzaam hun weg. Melvin bleef doodstil op de grond zitten en bleef net zo lang luisteren naar het geluid van de groep tot het was weggestorven. Toen hij zeker was dat hij hen niet meer kon horen, propte hij zijn voet terug in zijn schoen. Zonder te aarzelen draaide hij zich om en liep hij in een gestaag tempo terug naar het schip.

In de verte zagen ze de lucht lichter worden. De Arena werd beter zichtbaar tot de opluchting van Solar, die het lopen flink zat begon te worden. Het was de bedoeling geweest om in een rechte lijn naar de Sfinx te lopen. Het manoeuvreren was echter moeilijker geweest dan gedacht, waardoor ze er straal langs waren gelopen. Nu ze daadwerkelijk konden zièn waar ze heengingen, werd hun tocht een stuk makkelijker. Of dat dachten ze.
Ze besloten een korte pauze in te lassen om even bij te komen. Ze hadden bijna aan één stuk door gelopen en hoewel ze de flessen en zak water hadden gerouleerd, voelde er niets beter dan even te kunnen zitten. Het leek hen nu het meest verstandige tijdstip om dat te doen: de hitte was niet zo intens als het later op de dag zou worden. Solar had onderhand haar jas weer uitgedaan vanwege de inspanning, maar merkte wel dat het nog steeds fris was. Het zand voelde koel aan en de lucht leek niet meer te trillen van de hitte. Het was echter een kwestie van tijd voor de hel weer los zou barsten, hadden ze besloten. Valeria leek wat last te hebben van de temperatuurdaling, daar ze haar neus vaak ophaalde. Solar maakte zich er geen zorgen om. Valeria leek het type die nog door zou lopen zelfs al miste ze een aantal ledematen.

"Hij is niet teruggekomen." Natalia had naar de leegte achter zich gestaard. Ze zag nergens een kleine zwarte gedaante. Niet in de richting waar ze vandaan waren gekomen, maar ook niet in de richting waar ze heen hoorden te gaan. "Zou er wat gebeurd zijn?"
"Ik heb geen kanon gehoord." Valeria, inclusief ietwat nasale stem, probeerde rationeel te blijven denken. "Of geschreeuw. Het zal wel meevallen."
Het leek niemand lekker te zitten, maar veel keus anders dan doorlopen hadden ze niet.

Nu het licht werd en ze konden zien waar ze heengingen, ging de tocht een stuk vlotter. Door de veiligheidsmaatregelen die ze namen was het echter alsnog een uur of negen in de ochtend voordat ze daadwerkelijk bij de sfinx waren aanbeland. Hun voeten deden zeer van de extra rondjes om te controleren of er toch wel echt niemand was. Valeria had ook nog eens last van niesbuien. Iedereen met een jas had deze ondertussen aangetrokken. Het zonnetje hielp hen gelukkig een beetje te ontdooien. Ze verdeelden het eten wat ze nog hadden en dronken wat van hun watervoorraad. De ruïnes aan weerskanten van de sfinx onttrokken hen aan het zicht. Voor dit moment, waarop ze eventjes terug op krachten moesten komen, was dat ideaal. Het was nu zaak om bij te komen en een nieuwe plan van aanpak te bespreken, want er moest schot in de zaak komen.


tl;dr godmode toestemming.
- dit is een vrij algemene post waarin pittig weinig gebeurt
- KMNSV besluiten in de richting van de Sfinx te lopen, maar omdat ze stekeblind en niet al te intelligent blijken te zijn lopen ze een pokkenend om. Al is dat meer om de tijdlijn goed te laten lopen tbh.
- Melvin verlaat de groep en gaat terug naar het schip. Valeria begint te snotteren.
- KNSV lopen wat veiligheidsrondjes rond de sfinx want ze hebben geen zin om dood te gaan. Daarna gaan ze naar de ruïnes om een beetje bij te komen en minidutjes te doen.

Er komt een sponsoring naar beneden dwarrelen, bedoeld voor Valeria. Het is een middel tegen haar verkoudheid.

Het middaguur was inmiddels verstreken. Dat gold ook voor de hoop op een iets warmere dag dan deze, die Solar nog had gehad. De ademwolkjes waren echter samen met de hoop vervlogen. Het bondgenootschap zat dicht tegen elkaar aan gekropen. In eerste instantie was het ieder voor zich, maar op een bepaald moment leek de groep net een trilplaat. De extreme temperatuurswisseling had behalve dat nog een gevolg: Valeria was erg verkouden geworden. Haar ogen traanden en hoewel Solar het hilarisch vond hoe nasaal het meisje praatte, maakte hij zich toch wel zorgen om haar. Dat was ongetwijfeld niet verstandig, want het bleven de Spelen, maar hé. Ze trokken al vijf dagen met elkaar op!

De rest van de groep was tot zo ver gespaard gebleven van verkoudheden of rare hallucinaties. Het feit dat ze minder dorstig waren dan de afgelopen dagen deed de gemoederen goed. Het gehoest, geproest en gesnotter van Valeria was ondertussen al achtergrondruis geworden. Valeria zelf, die niet graag ziek was en zich erg verslagen voelde, was iets minder enthousiast dan de rest. Haar keel deed zeer, ze zag geen moer en ze wilde gewoon naar bed! Eens in de zoveel tijd mompelde ze iets over hoe stom de Spelen waren, hoe belachelijk het weer was en de standaard dingen die je roept als je verkouden bent. Maar omdat er verder niks te doen was, daar niemand wist waar de andere Tributen waren, kon Valeria niet heel veel anders dan proberen het beste ervan te maken en een beetje te babbelen naast het gesnotter.

Tegen de tijd dat de lucht begon te betrekken en hun enige warmtebron aan het zicht werd onttrokken, hoorde het bondgenootschap een geluidje vanuit de lucht. Inmiddels bekend met de sponsoringen die ze naar Solar's mening (en die van de rest) veel te weinig hadden gekregen, schrokken ze niet meer zo als de eerste keer. Solar, die stiekem op een feestmaal hoopte, of een paar toffe wapens, of gewoon een ticket naar huis, was echter niet teleurgesteld toen het parachuutje op Valeria's schoot belandde. Solar en Valeria hadden een goede klik - wat Solar niet had verwacht in het begin - en Valeria was nou eenmaal een stuk sterker dan Kye. Van Natalia  wist Solar het niet, daar hij haar nooit in actie had gezien. Maar zelfs Solar had het idee dat als hij en Valeria tegenover elkaar kwamen te staan, dat best een probleem kon zijn. Het was dus het meest praktisch om haar te vriend en vooral levend te houden, of dat nou was uit tactische overwegingen of vriendschappelijke. Het medicijn, wat Valeria meteen innam zonder te checken of dat wel verstandig was, was dan ook een prettige verrassing. Als ze nu nog een paar dekentjes konden krijgen, of een straalkacheltje, dan was iedereen gelukkig.


tl;dr godmode toestemming
- vrij algemene post
- ze hebben het kouuuuud
- Valeria is snotverkouden en neemt het medicijn direct.

Binnen een paar minuten na het innemen van het medicijn, is Valeria van haar verkoudheid verlost. Het komende uur is ze, als bijwerking van het medicijn, "extreem knuffelig en vrolijk en in principe zo stoned als een garnaal".

De sfinx laat inmiddels ook weer van zich horen:

"Omringd door hout
Geef ik vorm aan ideeën
Haast diamant
Maar de mindere van ons tweeën"

Natalia moest behoorlijk wennen aan het idee dat ze er niet meer alleen voor stond, maar dat er een groep om haar heen was met wie ze in ieder geval voorlopig een wapenstilstand had. Helemaal veilig voelde ze zich sowieso niet, want tegen middernacht was gebleken dat behoorlijk wat tributen de vorige dag de dood hadden gevonden. Daar kwam nog bij dat haar kersverse bondgenoten vrij luchtig leken te denken over de verdwijning van Melvin. Dagenlang was de kleine jongen onderdeel geweest van hun bondgenootschap en nu leek niemand zich echt zorgen om te maken. Zo bleek maar weer hoe betrekkelijk de veiligheid van een bondgenootschap was.

Natalia, die inmiddels zowel haar trui als haar jas aan had getrokken, staarde in de richting van het schip, speurend naar het jochie dat het bondgenootschap uren geleden had gezegd door te lopen terwijl hij zijn schoenen leeg haalde. Was het een smoes geweest om hen de rug toe te keren? Was hij aangevallen?

Valeria had een sponsoring ontvangen, vlak voordat het begon te sneeuwen. Sneeuw! Nog geen vierentwintig uur geleden had ze gehallucineerd van de hitte en nu sneeuwde het. Valeria had de medicijnen intussen ingenomen en was binnen enkele minuten verkoudheid-vrij. Impressive, zelfs voor Capitool-termen. Al snel bleek dat de medicatie niet helemaal fool-proof was – of Valeria begon door te draaien – want het meisje werd extreem knuffelig. Toen ook Natalia bijna gesmoord werd in een van haar knuffels, klopte ze ongemakkelijk op de rug van het meisje uit twee. Knuffels werden in huize Russo nauwelijks uitgedeeld en meestal was Natalia degene die het initiatief nam. Geknuffeld worden was een bizarre ervaring, zeker als je besefte dat ze het meisje een week geleden pas voor het eerst ontmoet had.

Het geluid dat ineens uit de Sfinx kwam overviel Natalia, die een kreet van schrik nauwelijks kon onderdrukken. Natuurlijk. Overdadige hitte, sneeuw, pratende beelden, raadsels. Fuck het Capitool, serieus. Terwijl Natalia de woorden langzaam voor zichzelf herhaalde, leek Solar de oplossing gevonden te hebben. ‘Houtskool’ klonk er zelfverzekerd.

Tl;dr
Hey guess what, still nothing major happens
- Natalia vraagt zich af where the fuck Melvin gebleven is en waarom mensen zich niet meer zorgen maken
- Fucking SNOW dude.
- Cuddly Valeria is awkward.
- Solar denkt dat het antwoord op het raadsel houtskool is
En also like godmodetoestemming en stuff.

Er komt een relatief groot pakket uit de lucht dwarrelen, hierin zitten: Een gebreide sjaal, een warme trui met sneeuwvlokjesmotief, een pandamuts en lekker zachte pantoffels.

Valeria:

Eindelijk! Een sponsering! En dat werd hoog tijd, want Valeria werd niet goed van zichzelf. Natuurlijk moest zíj weer zo nodig verkouden worden in het midden van de woestijn. Natuurlijk! Het zou ook eens niet! Ze werd nóóit ziek en op het moment dat het dan net eventjes niet uitkwam, liep ze te hoesten alsof ze was bezeten door een zeehond. Valeria durfde bijna te wedden dat de snelheid van het licht jaloers was op de snelheid van haar genies.
Zonder twee keer na te denken - wat niet per definitie haar strategie was in dit rotspel - gooide ze het drankje achterover, waarna ze achteloos het sponsordoosje aan de kant gooide. Ze kroop snel terug tegen Solar aan, op wiens lichaamswarmte Valeria had lopen teren. Wie had het idee gehad om zo met de temperatuur te rommelen? Wilden ze hen dood hebben of zo! Goed, retorische vraag, want Valeria wist heus wel dat alles om haar heen de intentie had om haar in zo veel mogelijk stukjes naar haar eigen District terug te sturen. Dat ging echter niet gebeuren, zeker nu niet meer. Ze was al zo ver gekomen. Plus, ze had erg veel zin om de Spelmakers zelf de nek om te draaien zoals ze nu bij haar ook probeerden.

Binnen enkele minuten knapte Valeria op. Ze voelde haar keelpijn wegsluipen. Haar neus stopte met lopen en het benauwde gevoel van verstopte luchtwegen was ook weg. Maar haar hoofd voelde wat leeg en in haar buik voelde het.. grappig? Het was een aparte sensatie maar Valeria dacht er niet al te veel van. Ze was blijkbaar vergeten dat medicijnen in de Spelen vaak nogal aparte bijwerkingen konden hebben. Zo ook deze.

Na een minuut of tien staarde Valeria voor zich uit met een grote lach op haar gezicht. Er kwam allemaal sneeuw uit de lucht dwarrelen! Dat had ze echt niet verwacht! Ze voelde de kou amper nog nu ze zo gebiologeerd naar de witte vlokjes keek. In haar District was er natuurlijk ook wel eens sneeuw, maar dat was toch wat anders dan wanneer je in een woestijn liep. Ze draaide zich naar Solar en wees naar de lucht.
"Kijk!" Kirde ze, "Sneeuw!" Solar keek verbaasd naar het roodharige meisje, wat nu zo geconcentreerd mogelijk naar Solar keek. "Gaat h-," nog voordat Solar de zin af kon maken, sloeg Valeria haar armen om haar bondgenoot.
"Wat ben jij toch lekker warm!" Ze wreef met haar wang tegen die van Solar, die spontaan een rode blos had gekregen toen Valeria haar had vastgepakt. Maar Solar was vooral verbaasd door de spontane knuffel en assertiviteit van Valeria. Aan de blikken van de medetributen te zien, was Solar niet de enige, maar dat deerde Valeria niet.
"Je bent gewoon echt zo tof joh!" Valeria knikte heftig om haar eigen woorden bij te staan, waarbij Solars gezicht meebewoog. "Gewoon hoe sterk je bent, en dat je gewoon je eigen ding doet en dat je jezelf accepteert met je geslacht en zo. Dat is zó cool!" Valeria plantte een spontane kus op Solars lippen om zich meteen daarna los te maken uit de knuffel, en naar Kye te strompelen.

"En jij bent echt zo stoer joh. Ik vind het heel knap hoe je met de hele situatie omgaat want dit is echt helemaal niet geschikt voor jonge kinderen." Weer knikte Valeria heftig. Wat voelde ze zich toch fíjn! En wat was ze toch eigenlijk omringd door fantastische, getalenteerde mensen. Iedereen had zo hun eigen ding, wat ze juist tot zo'n sterk team maakte. Er was geen betere manier om de Spelen door te komen, of wel dan?
Nadat Valeria Kye had geknuffeld - drie keer, want hij was zo leuk - en ook Natalia had voorzien van een berg met complimentjes, plofte ze terug naast Solar. Met een gelukzalige glimlach babbelde ze door over de sneeuw die nu bleef liggen en hoe ze daar sneeuwpoppen van konden maken. Met haar armen stevig om Solar heen geslagen en Solar die geen kant op kon door de sterke greep, had ze even het idee dat ze de meest gelukkige persoon op de wereld was. Ze had zo veel liefde om te geven!


Solar:

Solar was in de war, op z'n zachtst gezegd. Valeria had haar stevig in haar armen en stiekem voelde het veel beter dan ze zou willen. Het had geen zin om gehecht te raken aan het meisje. Binnen een paar dagen zou één van hen dood zijn. Met een beetje pech kwam dat door toedoen van een ander. Dat nam alleen niet weg dat Valeria's kusactie haar had laten blozen en ook nu, wanneer ze opeens haar lippen langs haar wang voelde strijken, ze de neiging om haar hoofd net genoeg te draaien enorm moest onderdrukken. Het kon niet, het sloeg nergens op en daarbij was ze zo ongelooflijk heen van die medicijnen dat Solar het niet eens kon maken. Het zou voelen alsof ze Valeria zou gebruiken. Dat was iets wat ze absoluut níet ging doen.

Gelukkig kwam er afleiding. Valeria leek aan het einde van haar roes te zijn en lag nu, na nog een rondje geknuffeld te hebben, op Solars schoot. Haar blik was elke keer dat Solar keek iets helderder. Iets in haar achterhoofd deed haar hopen dat dit niet alleen maar invloed van de medicijnen was geweest. Maar zelfs al was dat niet zo, dat betekende niet dat Valeria er iets mee zou willen doen. Alsof dat überhaupt kon. Het meisje was echter nog niet heel erg bij, want ze gaf geen kik toen er uit het niets een monotone stem klonk. Nu had Solar de afgelopen dagen wel vaker het idee gehad dat ze iets kon horen zeggen af en toe, maar ze had het afgestoken op de Arena en een tekort aan eten. Dat kon, nu ze het zo bedacht, ook best het geval zijn. Het klonk nu wel een stuk harder en duidelijker waardoor het voor Solar niet moeilijk was om te concluderen dat het van de sfinx vandaan kwam. Sfinxen hadden de reputatie, en of het waar was of niet was een tweede, om raadsels te geven. Deze sfinx deed haar voorouders eer aan. Toch leek het voor Solar, die, hoewel ze niet uit een mijndistrict kwam, wel in aanraking kwam met grondstoffen en ook nog op school zat, niet al te moeilijk. Althans, dat hoopte ze, want ze wist ook dat het naar kon aflopen als je een fout antwoord aan een sfinx gaf. Maar in dit gebied waarin toch alles moordlustig was (kijk maar naar het weer), wat had ze nog te verliezen.

"Houtskool!" En nadat ze dat had gezegd, hoorde Solar weer het bijna vertrouwde geping van de sponsoringen, om Kye op te zien springen om een grote doos binnen te halen en uit te pakken.

tl;dr godmode toestemming
- Valeria is knuffelig en stoned
- Solar is confused
- Solar geeft antwoord aan de sfinx
- Kye haalt de sponsoring en ze ruziën in de volgende post wel over wie wat krijgt en dat ze ziek worden en zo.