Onder luid gekraai van een haan werd de ochtend aangekondigd. Het was nog vreselijk vroeg, maar hier, in dit gebouw was het al een drukte van belang. Er klonk gedempt geklets, gerommel. Een flard van een naam zwierde voorbij in de ochtendlucht, De bewoners werden langzaam maar zeker wakker en begonnen aan hun ochtendroutine. Matjes werden opgerold. Zorgvuldig gingen de eigenaren met hun bezittingen om. Alsof het satijnen lakens en Perzische kleden betrof, in plaats van aftandse, door motten aangevreten spullen. Terwijl de zon langzaamaan omhoog kroop en de daken van de buitenwijk verlichtte, opende een deur zich. Daarachter, in de schaduw van de gang, stond een schim, een wit figuur. Na even rond gekeken te hebben, zoekend naar verborgen vijanden, trippelde ze naar buiten. In haar armen hield ze een emmer met onbeduidende inhoud erin die op het erf van de buren in de goot verdween. Over de inhoud zullen we het maar niet hebben. Nu druppelden ook drie andere figuren naar buiten. Twee meisjes, een jongen. Dat gaf een totaal van vier schooiers. Slaperig scharrelde het groepje kinderen rond op het erf. Vanwege het zonnetje dat hun lichamen aangenaam verwarmde in de kille lucht besloot de groep buiten te eten. Gemoedelijk werden brood en melk rondgedeeld. Het was niet veel, maar genoeg voor de kinderen. Gewend aan honger was een oud brood al luxe genoeg.
Na het ontbijt werden de taken verdeeld. Spring zou hier in de buurt rond dwalen. Daarmee was iedereen het wel eens. Maar net toen Winter haar mond opende om een voorstel te doen, klonk de schelle stem van het zomerse kind. "Autumn en ik gaan wel naar het stationsplein samen, ok?" Te verbaasd om te protesteren staarde ze van links naar rechts. Haar oudste en dierbaarste vriend. Ze was praktisch elke dag met hem. Zou hij dit ook willen? In de hitte was Summer echter volkomen in haar element. Ze gooide haar hoofd achterover, liet de zonnestralen haar gezicht kietelen en lachte. Lachte Winter gewoonweg uit. "Trek nou niet je beledigde gezicht." Sprak ze op zoete, vriendschappelijke toon. "Winter, in de buitenwijken is meer schaduw. Ik-we. We willen niet dat je levend verbrandt." Zijn koele vingers gleden over haar schouders, haar ellebogen. De plekken waar ze kwetsbaar was voor verbranding.
Ze twijfelde. Maar de amandelvormige ogen keken haar zo zorgzaam aan. Ze knikte traag. "Ok, ik de buitenwijken, jij de rijkelui bij het station." Aan Summer schonk ze geen aandacht. De smiecht. Tevreden met deze overeenstemming schonk de jongen haar een dankbare lach. Er schoot een bliksemflits door haar hart heen. Onmiddellijk stond ze op. "Nou, dan zal ik me maar eens gaan insmeren, hè." Quasi vrolijk forceerde ze een grijns. Alsof het niets was. Natuurlijk had Autumn het beste met haar voor. Dat geloofde ze echt. Maar het bleef vervelend. "Tot vanavond. Wees voorzichtig." Dit laatste was vanuit het diepste van haar hart gemeend. Zonder om te kijken stapte Winter de drempel over. In huis kleedde ze zich om. Een halflange witte jurk, met blauwe versieringen aan de uiteinden van de mouwen en de onderkant van de rok. De zachte stof streek als zijde over haar blote huid. Hoe ze daaraan gekomen was? Geruild op de zwarte markt, voor een brood, een halve kip en een halve dag fysieke arbeid. Het was haar mooiste kledingstuk, niet dat ze daar veel waarde aan hechtte.

Kalm dwaalde het meisje door de straten. De smalle wegen waren grotendeels in schaduwen gehuld door de hoge gebouwen die aan weerszijden te vinden waren. Uit de ramen hingen lakens, wapperend in de lauwwarme wind. Het was typisch zomerweer, je mond droogde er onmiddelijk door uit. Dorstig liep ze verder. Uit haar zak viste Winter een klein muntje en wisselde dat in voor een flesje. De groene kleur van het drankje gaf al aan dat het mintlimonade was. Perfect dorstlessend en helemaal niet duur. Ze kende de eigenaresse, waardoor er zelfs nog een korting bovenop kwam. Na een flinke teug uit de fles verliet ze het barretje weer en wandelde verder. Wat zou ze gaan doen vandaag? Winter besloot naar de markt te gaan, om daar op zoek te gaan naar werk. Op de markt was het redelijk druk voor de ochtend van een normale dag, vrouwen kochten eten en kletsten wat bij. Voordat ze de rest van haar drinken op kon drinken stootte er iets tegen haar schouder aan waardoor een grote scheut felgroene limonade door de lucht vloog. ''Godver..'' vloekte Winter kwaad. Dit was kostbaar drinken geweest. Haar blauwe ogen zochten rond naar de dader, al in staat om diegene woedend te bespringen en flink uit te schelden. ''Wie-'' begon ze kwaad.

[Open voor iedereen c:]

Overal om haar heen liepen mensen. Als een rivier van verschillende gezichten, lengtes, types. Op en neer deindend, heen en weer wiegend. Iedereen had een eigen bestemming. En als een vis in het water wist Winter zich daar perfect doorheen te manouvreren. Tot ze een ongelukkige draai maakte in een poging een klein jochie te ontwijken. Ze zag het nog aankomen, maar het was al te laat. Onbeholpen stootte er iets tegen het glazen flesje aan. Krampachtig hield ze het vast, maar dat kon niet verhoeden dat een deel van de drank uit de fles gutste. Kwaad door deze verspilling zochten haar blauwe ogen haar doelwit. Een vrouw, bruine haren, vrij normaal op haar tuttige jurk na. Ok, vandaag droeg ze zelf ook een jurkje, maar die was simpeler, en viel niet zo overdreven om haar lichaam heen alsof ze op een prachtig dansfeest in een balzaal was. Alsof zij ooit uitgenodigd zou worden voor zoiets.

De hooghartige blik van de vrouw begon Winter algauw te irriteren. Waarom dachten volwassenen altijd dat ze zomaar konden doen wat ze wilden? Het was heus niet haar schuld geweest. 'Kun je niet uitkijken waar je loopt?' Pff. Wat was dat nou voor een slappe respons. Zoiets hoorde je van tienjarige kinderen, niet van volwassenen. Tja, wat kon je ook verwachten van iemand die stom genoeg was om tegen haar aan te lopen. Nu ze er over nadacht: De laatste tijd kwam ze in opvallend veel ruzies terecht. Vreemd. Maar dat lag heus niet aan haar. Toch? Nee, die andere mensen, die ze tegen kwam.. Die waren zo snel kwaad. Zucht. Ok, misschien was zij deze keer wel begonnen. Dat betekende niet dat ze sorry zeggen zou. Dat ging tegen haar trots in. En trots, daarvan had ze zeker meer dan genoeg, zeker als je bedacht dat ze vrij weinig had om trots op te zijn. Winter kalmeerde echter wel zichtbaar, al bleef er aan haar houding duidelijk te zien dat dat makkelijk om kon slaan. Dit jonge meisje was een vechtertje, geen kat om zonder handschoenen op te pakken zoals mannen dat dolgraag uitdrukten. ''Nee, mevróuw. Ik was diep in gedachten over mijn heerlijke drinken..'' sprak ze met zachte, engelachtige stem. Als een braaf meisje. Jammer dat diezelfde stem ook een rauw randje aan haar woorden mee wist te geven. Voor een goede verstaander was het onmiddellijk duidelijk dat Winter zich enkel braaf voordeed, hoewel ze verlangde de dame volledig de grond in te boren. Maar dat zou te veel aandacht trekken. Ongewenste aandacht. ''Het is namelijk het enige wat ik me kan veroorloven, weet U?'' Deze opmerking had ze niet gepland. Het was voortgekomen uit een woede om de ongelijkheid van verdeling. Zelfs in dit district was er zo veel verschil tussen de mensen die braafjes het Capitool na wauwelden en de rest. Dat stak haar.

Het plein was gevuld met geluid. Gelach, vrolijk gebabbel, alles overstemmend geschreeuw, afkomstig van de koopmannen die hun deals wanhopig aanprezen.  Op de achtergrond hoorde je gebonk van karren en wagens. Maar Winter focuste enkel op de dame in de prachtige jurk. Ze leek bijna een Capitooldrol, al zou dat vast niet het geval zijn. Die zouden zich nooit tussen de varkens van het normale voetvolk durven te mengen. Nee, dit was gewoon een districtinwoonster, rijker dan de rest. Waarschijnlijk door over de rug van anderen geld te verdienen. Ook wel de perfecte capitool methode genoemd. Pff.
‘Misschien is het beter om voor je te kijken wanneer je door een drukke mensenmassa loopt, dan kun je dit soort dingen voorkomen.’ Oh, dank U voor de wijze raad. Ik zal U eeeeeuwig dankbaar zijn. En dan een onwijs schattig lachje. Winter walgde van zichzelf, maar al waren de vredebewakers momenteel niet prominent zichtbaar, ze waren vast in de buurt, met hun loerende ogen en sadistische gedachten. Blijf kalm. Blijf.. lief? En dan hier zo snel mogelijk weg komen. Dat was het beste plan.
‘Bovendien, houd ik er niet van als mensen doen alsof. Dus, meisje, laat je ware ik maar eens zien en speel geen toneel.’ Wel, dat vervloekte loeder. ****. Geen lief spelen dus. Verscheidene scheldwoorden schoten door haar hoofd. De ene nog vulgairder dan de ander. ''Mijn ware ik? Sorry, mevrouw, maar dit is geen sprookje.'' Een spottende lach gleed over haar lippen. ''Dit is het echte leven en daar proberen mensen enkel te overleven. Wat doet het er toe wie ik ben of wat ik wil? Voor hetzelfde geld lig ik morgen dood in de goot.'' Zichzelf had ze weer aardig op weten te fokken met die woorden. Handig hoe het altijd een kettingeffect veroorzaakte als Winter kwaad werd.  ''Dus vertel me niet wat ik moet doen, want alles wat ik doe is overleven.'' Met een bijna neutraal gezicht zette ze een stap voorwaarts en langzaam groeide er een uitdrukking van zowel haat als minachting. Zonder enige verdere reactie stapte ze verder, rakelings langs de dame als die niet uitkeek. Als een soort afscheidsgroet zwierde Winter even met het flesje. De groene vloeistof klotste heen en weer, evenals het rietje dat zachtjes op en neer deinde.

[Derp. Jennifer mag d'r gwn tegenhouden/terughalen/achtervolgen/whatever. Maar dit was opeens het resultaat xD]

‘CLARISSE! KOM EENS TERUG! IK KAN TOMMY NIET ALLEEN LATEN!’
Natalia’s stem galmde over de straten en ze zag wat mensen verstoord opkijken.
Haar lange rode jurk wapperde om haar benen terwijl ze achter haar negenjarige zusje aanrende. Eigenlijk was ze gek ook, dat ze zich zoveel aantrok van de flauwe grap van haar zusje. In een onbewaakt ogenblik had Clarisse een ring, die Natalia van hun oma had geërfd en even af had gedaan om deeg te kneden, van het kastje afgepakt en was ermee vandoor gegaan. Als Natalia verstandig was geweest, had ze haar schouders opgehaald en het erbij gelaten, maar nu was ze met smerige handen en al achter haar zusje aangerend, naar Avery brullend dat zij even op Tommy moest passen. Toen ze omkeek, had ze echter al gezien dat Avery alweer afgeleid was door een vogel op het stoepje bij de overburen en totaal geen aandacht aan hun jongste broertje besteedde.

‘CLARISSE! KOM OP, DIT IS ECHT HEEL KINDERACHTIG’.
Ze zag haar zusje een eindje verderop rechtsaf slaan. Zo kwam ze uit op de markt. Helaas voor Clarisse, bracht Natalia veel te veel tijd door op de markt en kende ze ook de kortere routes. Natalia schoot een steegje in, waardoor ze een stuk afsneed richting de markt. Eenmaal daar aan gekomen, bleef ze even hijgend staan om te zien waar haar zusje gebleven was. Ja! Daar! Natalia begon opnieuw te rennen. Terwijl ze zigzagde om de andere mensen op de markt te ontwijken, bleef ze haar razendsnelle zusje in de gaten houden. Het werd echt tijd dat ze meer aan haar conditie ging doen, zeker omdat de boete steeds dichterbij kwam en de kans dat ze in de Hongerspelen terecht zou komen redelijk groot was.

Yes! Clarisse bleef even staan. Nu heb ik je schoot er door Natalia’s hoofd en ze sprong naar voren om haar zusje te tackelen. Helaas had ze haar sprong totaal verkeerd berekend, waardoor ze pardoes tegen een wildvreemde aanknalde. ‘Shit. Oh, sorry! Dat was niet de bedoeling. Heeft u zich bezeerd?’

OOC: RRD opdracht!

Nou, van die tuthola was ze ook weer af. Gewoon, geen gezeik. Geen problemen. Low profile houden, onopvallend zijn. Net als haar sneeuwwitte haren zou zij als een spook door het leven zweven, een schim in de schaduwen. Daarom was ze de confrontatie niet aangegaan. Die bruinharige vrouw had een net iets te bekend gezicht gehad. Was zij niet aangekondigd als de enige, de enige echte officiele verrader van het district? De coach of iets dergelijks? Pff, dan zou ze nog liever meteen zichzelf opknopen. Baljurken en trainingen werden daar zeker afgewisseld, bah. Winter hoorde wel geruchten van de echte straatratten. Die hingen rond in alle hoeken en straten van de stad en vingen elk nieuwtje op. En aangezien er bij de 'training' voor het 'sportevent' de Hongerspelen ook vers water aanwezig was werd het druk bezocht door sommige typjes. De verhalen die Winter hoorde maakten haar walging enkel groter, al moest ze toegeven dat de verhalen over wat die éne speciale winnaar nou zou krijgen haar wel het water in de mond deden lopen. Erheen gaan was bijna verleidelijk.

In haar honger richtte ze haar aandacht algauw op de kraampjes, waar eten uitgestald was. Haar blauwe ogen vielen op een jutten zak, met bobbels die nauwelijks de inhoud wisten te verraden. Perfect. Onopvallend liep ze verder, raakte af en toe terloops een sjaaltje aan en wist zo de zak te bemachtigen. Nu was het de zaak om rustig te blijven. Ze was ongeveer 4 meter weg van de vrouw van het incident van daarstraks en het einde van de markt kwam al in zicht. De buit was binnen, nu nog naar een veilige plek.

Kalmpjes lopend dacht ze zo de markt te verlaten, maar het lot was haar niet gunstig gezind. Met een knal nog harder dan daarnet vloog er een lichaam tegen haar aan. Ellebogen, knieën, het was één waas van pijn en schok. In slowmotion zag ze de groene vloeistof uit de halfvolle fles gutsen, waarbij het over haar kleding, maar misschien ook wel die van eenieder die maar in de buurt was droop. Plakkerig, mierzoet spul. ‘Shit. Oh, sorry! Dat was niet de bedoeling. Heeft u zich bezeerd?’
Een grom kwam over haar lippen. Excuses, daar had ze niets aan. Ze krabbelde voor de zoveelste keer vandaag overeind. Met een wilde, maar vlugge en redelijk gerichte zwaai mikte Winter op de wang van de idioot die tegen haar op geknald was. ''Die fles was nog vol, betalen.'' sprak ze kokend van woede. Haar handen tintelden van de kwaadheid. Of wellicht ook van de harde stenen toen ze zich in haar val had opgevangen.

In een poging nog een zet na te geven duwde Winter naar de ander- die zo te zien een meisje was. Een oudere dame zouden de Vredebewakers natuurlijk meteen helpen, maar een mede scholier als dit kon ze best even laten boeten voor wat ze gedaan had. De zak die ze had laten vallen toen ze zichzelf opving was open gegaan en er was een zielige gebutste en gebarsten aardappel uitgerold, ook zag ze een stukje van een groezelig grauw laken. Dat óók nog. Waardeloze prutzooi. Ongeluksdag. ''En mijn avondeten is ook geruïneerd, ik hoop dat je contanten hebt.'' De felle blik in haar ogen gaf aan dat dit menens was.


[Also mijn RRD challenge c:]