Er klonken kleine snelle voetstapjes van de trap en een paar seconden later kwam het meisje die ze achterliet de woonkamer binnen. Haar voeten stopte toen de man in haar gezichtsveld kwam. De net iets te slanke man keek gevoelloos naar de raam, waar enkel een lege tuin met een bos erachter te zien was. Hij hoorde zijn dochter niet eens aankomen, zo diep zat hij in zijn gedachten. “Papa?” klonk haar melodieuze stem zacht. Maar hard genoeg om hem wakker te schudden uit de gedachten die hem de laatste weken vast hadden en zijn hoofd om te draaien. Zodra zijn ogen samen met die van het blonde meisje vielen kwam er een glimlach te voorschijn. Een halfoprechte glimlach en een halfgeforceerd. Het was waar dat dit meisje het enige is wat hem nog echt kan laten glimlachen, maar op momenten zoals dit, was zelfs dat al een moeilijke taak.

Zijn gelaat was slanker dan het vroeger altijd was, hij had deze laatste weken niet enkel afwezig geweest maar ook minder gegeten. Hij stond op van de bruine zetel en liep naar zijn dochter toe. “Gaan we  naar buiten? Naar de stad?” vroeg ze hoopvol met haar ogen naar boven gericht, Andrew was veel groter, “Alsjeblieft?” voegde ze toe terwijl haar zachte hand die van haar vader vast pakte. Andrew zijn hand ging even naar haar blond haar, dat de laatste tijd veel harder was gegroeid, en hij maakte plaats voor een glimlach die echt helemaal oprecht was. “Natuurlijk, maar niet te lang,” zei hij met een stem die een beetje hees was van het te weinig gebruik ervan. Grace liet zijn hand los en liep al vast naar de voordeur terwijl hij met een tragere pas volgde.

Grace veranderde steeds meer en meer naarmate ze ouder en ouder werd. En dat deed zoveel pijn. Drew wou dat het stopte. Met elk jaar werd het moeilijker en moeilijker. Nu was ze 11 jaar, een heel kop groter dan vorig jaar en haar blonde haar langer dan ze ooit had gehad. Maar dat was niet het moeilijk, hij hield ervan om haar o groot te zien worden en ze was zijn trots. De pijn zat in de leeftijd. Dit was het laatste jaar veilig. Maar vanaf volgend jaar zouden er 6 jaar in pijn en twijfel zijn. En hoe dichter hij kwam tot de boete van volgend jaar hoe dieper hij in zijn gedachten kwam. Eigenlijk zou hij elk moment nu met haar moeten zijn maar dat lukte hem gewoon niet. Als hij dat zou doen, zou het zoveel pijnlijker zijn. Wetend dat hij haar ooit misschien nooit meer… Hij schudde zijn hoofd in pijn. Hij beval zichzelf op terug naar de realiteit te gaan terwijl hij de deurknop al hoorde openen.

Grace stond naast haar vader, die de deur snel sloot en volgde hem daarna. Als eerste kwamen ze op het plein met het grote scherm. Andrew hield zijn blik op zijn dochter, die weer voorop was gaan stappen. Ze liep van het grote plein af en hij volgde op  maar een paar meters afstand. Drew keek om zich heen, naar de kleine winkeltjes die ze voorbij liepen. District 7 was een van de iets rijkere districten, leven was iets makkelijker hier dan anderen. Nog steeds niet zoals het Capitool maar wel degelijk iets makkelijker. Maar dat betekende niet dat de pijn van de Hongerspelen hier minder te zien was. Die stormwolk zat over iedereen. Het was wel degelijk iets minder nu. De tributen waren al gekozen en aan het trainen, wat betekende dat hier toch een soort van veiligheid was voor de kinderen tot volgend jaar. Er zullen waarschijnlijk ook kinderen van 18 zijn nu weten dat ze veilig zijn. Van de Hongerspelen dan…

Behalve zijn liefste Grace. Voor haar was dit het laatste jaar van veiligheid. Hier kon Drew haar altijd beschermen. Maar vanaf volgend jaar kon het anders lopen. Zijn ogen gleden op het meisje voor hem, die nu al iets sneller was gaan stappen dus nog verder liep van hem. Maar zolang ze nog perfect in zijn beeld was, was het geen probleem. Toen hij zijn ogen weer naast zich liet glijden was hij verbaasd dat ze al zo ver waren zonder dat hij het door had. Ze kwamen buiten het echte stadsgedeelte. Niet ver hiervan was de Winnaarswijk. Drew realiseerde zich nu dat daar Madelynn, de laatste winnaar van de Hongerspelen zat. Hij voelde even haar pijn mee, ze zal waarschijnlijk hel ondergaan nu. Waarom zou je de Spelen zelfs willen winnen. Hij wist niet wat ze onderging momenteel, maar hij was wel honderd procent zeker dat ze niet in een droomleven zat nu.

Grace had zich neergezet op een van de mooi bewerkte bankjes. Een van de leuke punten in district 7 waren dingen zoals de bankjes, sommige waren gewoon gekerfde boomstronken, maar je had ook sommige die mooi afgewerkt en geperfectioneerd waren, zoals deze. Haar gezicht was gedraaid naar haar vader die vijf minuten later dan haar naast haar op het bankje kwam zitten. Ze richtte haar blik naar de grond. “Papa, waarom ben je zo… afgeleid?” vroeg haar stem acht. Nu was de reden duidelijk waarom ze naar buiten wou komen. Ze wou hem gewoon eerst even buiten krijgen en praten. Het was haar ook duidelijk geworden dat er iets mis was. Andrew zuchtte zacht. Ze was zo onschuldig… dat wou hij niet veranderen. Grace hoort niet te leren vechten, werken met bijlen en jagen. Maar ze moest het wel.

Dat was het pijnlijke, hij wou haar onschuldigheid niet afpakken maar als hij dat niet zou doen en ze dan ooit getrokken werd, was er geen kans om haar ooit nog terug te zien. “Ik ben geen kind meer. Ik weet dat volgend jaar ook mijn naam in die bol gaat zitten,” sprak ze redelijk hard voor haar stem. Andrew beet zijn lip, ze was nog wel een kind. Zijn kind. Zijn enige dochter en trots. Dat wou hij niet verliezen aan het Capitool. Niet haar ook. Ze hadden Olivia al weggepakt en zoveel anderen. Kon hij het enige dat hem dierbaar was niet met rust laten? “Grace,” zei hij met zijn nog steeds hese stem, “Ja, jou naam gaat erin zitten. En wat als die er ook echt uit word getrokken? Lieverd…” Het laatste was zacht uitzijn mond gekomen en vol met pijn. Hij streek met zijn handen voorzichtig langs haar wang en plaatste een kus op haar kruin.

“Dan moet je mee leren - ” maar ze werd direct onderbroken, “Geen sprake van!” Maar het was zelfs voor Drew duidelijk dat het nodig was. “Als je wilt dat ik dan terug kom,” zei het meisje met haar blik strak voor haar gericht “Dan moet je me leren om te overleven.” Het verbaasde hem zo hard op dit moment. Het was alsof zijn dochter een heel ander persoon was. Iemand hard en sterk. Iemand zoals haar moeder. Ze leek zo hard op Olivia nu, deze kracht had ze dus duidelijk van haar.  Hij zuchtte, zijn kleine meisje was al opgegroeid zonder dat hij het echt door had gehad. En daar moest hij zich bij gaan neerleggen. Zijn stem was niet meer hees en luider dan eerst, “Ja…” hij richtte zijn blik ook  voor zich uit, “Ja, dat moet dan maar.”

Haar blik ging even omhoog naar de nu strak blauwe lucht. Haar ogen stonden droevig en even liet Iduna een zachte zucht horen. Haar ontmoeting met Wolfe zat haar dwars. Niet omdat ze hem ontmoet had. Nee, de jongen was merkwaardige en had haar interesse weten te trekken. Er verscheen een klein, half glimlachje op haar gezicht toen ze terug dacht hoe hij haar in zich had opgenomen. Hoe hij had zitten kijken met fascinatie. Zulke blikken had ze vaker gekregen, maar bij hem was het onschuldig.
Iduna dacht terug aan zijn opmerking. Het geheim dat hij eruit had gegooid. De jonge vrouw voelde haar wangen weer branden van woede. Hoever gingen de gruwelijkheden  van de Capitol? Om een kind zomaar in de districten te gooien? Nu had Wolfe nog geluk gehad. District 7 was wat welvarender dan de lagere districten. Het had erger kunnen zijn.

Een krachtige, maar zangerige stem deed Iduna opkijken. Opkijken en haar weghalen bij haar gedachten. Ze zag de burgermeester zitten met zijn dochter. Nu leek hij op te gaan in de omgeving. Zijn gezicht stond grauw en haast verdrietig. Iduna kneep haar ogen wat samen. Hij leek afgevallen te zijn. Het meisje met het blonde haar, Grace, keek haar vader aan. Haar hele houding sprak van kracht en resolutie. Daarna keek ze vooruit en sprak nog een paar woorden. Iduna stond te ver weg om te kunnen horen wat ze zeiden, maar ze zag de burgermeester zuchten. Hij leek zich ergens bij neer te leggen.
Iduna bestudeerde het meisje nog eens. Als het goed was, was het meisje bijna oud genoeg om mee te kunnen doen met de Spelen. Iduna had weer vol afschuw moeten toekijken hoe twee van haar districtgenoten gekozen waren voor de Spelen. De mond van de jonge vrouw trok in een strakke lijn. Hoeveel geluk had Iduna gehad? Ja, haar ouders waren afgevoerd en vermoord, maar zij was al te oud geweest om mee te kunnen doen met de spelen. Zij had geluk gehad.
Ze kon het niet helpen om een zachte zucht te laten ontsnappen. Haar blik weer droevig naar de lucht gekeerd. De strak blauwe lucht leek te betrekken. Misschien hadden de gevoelens en stemming van de districtgenoten invloed op het weer. De wind begon in kracht toe te nemen. Iduna’s ogen volgde de bladeren die los lieten van de bomen. De jonge bladeren die net begonnen te ontwikkelen hadden nog niet de kracht om zich vast te houden. Hun steel nog niet stevig genoeg. Iduna kon de regen al bijna ruiken. De lucht werd er mee gevuld en even ging ze terug naar haar verleden.

’Mama, kom op!’ Riep een klein meisje. Ze stampte in de plassen die ontstaan waren in de harde regenbui. Met een kinderlijk gelach sprong ze een volgende plas in. ‘Meisje, doe voorzichtig.’ Riep haar moeder nog na. Iduna draaide zich om en liet een brede grijns zien. Haar moeder liet even een zuchtje zien, maar glimlachte toen ook. Iduna wilde zich weer omdraaien om verder te rennen, maar  voelde een hand op haar schouder. Ze keek omhoog naar haar moeder. ‘Voorzichtig, liefje. De plassen kunnen dieper zijn dan je denkt. Loop gewoon even naast me.’ Iduna keek even naar een plas voor haar, maar knikte toen braaf. ‘Oké’.
Het tweetal liep in stilte en met haar zeven jaar oud leek de wereld nog zo mooi. Iduna liet haar blik over alles gaan. Haar moeder glimlachte zacht, maar de trieste glinster in haar ogen ontging het meisje.‘Ga maar naar je  vriendjes en vriendinnetjes, lief. Ga lekker spelen.’ Iduna’s gezicht lichtte haast op. ‘Echt, dank je wel mam!’ Het meisje knuffelde haar moeder snel voordat ze er vandoor ging. Haar moeder keek haar na. ‘Blijf onschuldig. Zoek vriendjes en vriendinnetje. Zorg ervoor dat je nooit alleen hoeft te zijn.’ Fluisterde de vrouw. Iduna hoorde nog net haar woorden, maar lette er verder niet meer op. De woorden hadden verder geen betekenis. Pas later zou de betekenis van haar woorden tot haar doordringen.

Die woorden waren hard terug gekomen, nadat ze alleen was achtergelaten in hun huis. Iduna had op haar knieën gezeten en gehuild. Geschreeuwd. Zich ellendig en alleen gevoeld. De jonge vrouw voelde iets nats op haar wang en keek even verbaasd omhoog. De regen zat in de lucht, maar had nog geen druppels laten vallen. Haar hand ging naar haar wang en tot haar grote besef merkte Iduna op dat ze een traan had laten gaan. Ze was nu 26 jaar en nog steeds was ze alleen.  Ze veegde de tranen van haar wangen. Iduna merkte dat ze er meer had laten vallen dan ze had gewild. Even haalde ze haar neus op. Haar blik ging weer terug naar het meisje en haar vader. Iduna was haar moeder verloren. Iets wat vreselijk was voor een kind, ondanks de leeftijd. Maar nu ze naar de burgermeester keek wist ze weer waarom haar ouders zich zo hadden ingezet voor een betere toekomst. Eentje, die er helaas niet was gekomen.
Haar hart trok al pijnlijk samen bij enkel de gedachten om een kind te moeten verliezen. Nu kon men hun kinderen alleen maar voorbereiden om de harde realiteit. Een realiteit waarin maar weinigen veilig waren. Ze keek naar de burgermeester en hoewel ze het niet wilde leek het alsof ze hem aan keek. Haar hart trok pijnlijk voor hem samen. De medelijden in haar ogen duidelijk zichtbaar.
De blik van de jonge vrouw ging even naar de grond, zonder duidelijke focus. Daarna zette ze een stap, maar lette niet goed op. Haar enkel verzwikte in een ondiepe kuil en met een klein kreetje dook ze naar de grond. Haar handen schoten meteen naar haar enkel en ze siste van de pijn. Ze probeerde druk op haar enkel te zetten, maar merkte dat dit te veel pijn deed. Ze keek naar de lucht en de druppels vielen haar tegemoet. ‘Fijn …’  Mompelde ze. ‘Ook dat nog.’

Andrew zijn ogen rolde traag naar de lucht, die al heel wat donkerder was dan toen ze vertrokken. Niet door de tijd die verstreken was maar de opkomende regenbui. Alsof zelfs het weer begreep hoe Andrew zich voelde op dit moment, hij die zijn dochter letterlijk helemaal in de voetstappen van haar moeder ziet volgen. En er was niks dat hij kon doen. Hij zou er totaal geen probleem mee hebben als ze zo hard op haar moeder begon te lijken als dat kleine feitje er niet was. Het feit dat haar moeder nu ergens onder de grond lag begraven. En hij zou letterlijk alles geven om die pijn niet te voelen. Enkel toen had hij nog een dochter die hem recht hield, die hem sterk hield. Maar als zij de volgende is, wat heeft hij nog. Niks.

Zijn voet tikte tegen de grond terwijl hij zijn gedachten erbij probeerde te houden. “Maar niet nu,” zei zijn stem die weer zachter klonk, “Nog niet.” Hij twijfelde of het hem zelf ooit zou lukken om haar iets te leren. Elke keer als hij haar nu ook maar naar een bijl zag kijken werd hij al nerveus. Maar wat zou er met haar gebeuren als ze niks leerde. En ook al is het nooit zeker dat ze in de spelen kan komen, de kans ging elk jaar te groot worden. En als er zelfs maar een kleine kans was, was het al genoeg om Andrew benauwd te maken. “Papa, we gaan dit niet blijven uitstellen,” zei het meisje met nog steeds een krachtigere stem dan haar vader. “En als jij het niet kan of wilt doen, vind ik wel iemand anders.”
Dit was ik ook al zo tweezijdig. Als hij haar niet moest leren kon hij een beetje op een afstand blijven, dan zou hij de verandering minder hard zien. Het zou minder pijnlijker zijn. Maar de gedachten dat iemand anders haar zou leren werken met dingen zoals vuur en bijlen was benauwend. En dat hij niet kon kijken of ze voorzichtig was. Gewoonweg dat het niet in zijn handen zou liggen zou moeilijk zijn. Ook als ze dan getrokken en gestuurd word en niet meer terug zou komen, zou hij alles op zichzelf steken. Maar eigenlijk was dat bij allebei de opties.
Hoe graag hij wilde dat de Spelen niet bestonden nu was ondenkbaar.

Er klonk een geritsel van de zijkant, Drew draaide zijn hoofd naar het geluid. Daar zag hij net nog hoe de vrouw duidelijk ergens verkeerd stapte en viel met een klein kreetje. Hij herkende haar van een eerdere korte ontmoeting, bij de boete van vorig jaar. Als een direct reflex stond hij op van het houten bankje om te helpen, want ook al kon hij een van de slechtste dagen ooit hebben, hij was en bleef toch altijd een gentleman. En hij hielp waar hij het kon.
De vrouw had als reactie direct naar haar enkel gegrepen, die dus duidelijk pijn deed. Hij hoorde haar iets mompelen, “Fijn… ook dat nog,” hij moest toegeven dat er een lichte glimlach op zijn gezicht was gekomen door die zin. Blijkbaar was hij niet de enige met een slechte dag en het viel hem nu ook op dat het lichtjes was begonnen met te druppen.

“Slechte dag?” vroeg hij met een kleine grijns op zijn gezicht in een poging haar toch iets te laten glimlachen. Hij ging door zijn knieën en stak een van zijn armen om haar heen om haar zo recht te helpen.
“Ik breng je even naar het bankje dan zal ik kijken of je niks te erg hebt verstuikt,” zei hij terwijl hij heel voorzichtig bewoog om te zorgen dat de pijn niet erger werd, “als je dat oké vind natuurlijk.” Hij klonk lichtjes verstrooid omdat hij niet echt om toelating gevraagd had. En misschien wou ze juist geen help.
Grace was ondertussen ook recht gesprongen van het bankje en keek het tweetal aan. Er was een bezorgde maar ook geamuseerde blik op haar gezicht. Bezorgd voor de vrouw maar licht geamuseerd door haar vader die soms een beetje te klungelig kon overkomen. Maar nu hij toch al bijna bij het bankje was hielp hij haar om plaats te nemen. “Zo,” zei hij terwijl erna hij even zijn keel schraapte.

‘Niet mijn beste dag, nee’ Glimlachte de jonge vrouw. Ze wilde eerst grommend antwoord geven. Zeker nadat ze zijn kleine glimlach had gezien. Nee, een grijns. Iduna vond er niets grappigs aan dat ze door haar enkel was gegaan en deze had verstuikt. Maar de grijns werkte aanstekelijk en toen burgermeester Wilson haar omhoog hielp kon Iduna het niet helpen om een beetje te glimlachen.
‘Dank u.’ Mompelde ze terwijl ze met de man naar het bankje hobbelde. Grace was ondertussen omhoog gekomen van het bankje en Iduna kon nog net haar blik opvangen, voordat zij zich omdraaide en plaats nam om het op bankje.
Ze besloot te zwijgen over de blik en keek naar Andrew Wilson toen hij weer begon te praten. Hij leek een klein beetje ongemakkelijk en Iduna liet een lichte lach horen.
‘Burgermeester, ik kan zelf ook wel even kijken hoe erg het is hoor.’ Knipoogde ze voordat ze haar handen naar haar been bracht. Ze bracht haar broekspijp een stukje omhoog voordat ze de veters van de bruine schoenen los maakte.
Echt mooie schoenen waren het niet. Er werd niet naar de mooiheid van producten gekeken in de district. Het moet een doel dienen. Het moet stevig en comfortabel zijn. Zeker als je het woud in gaat. Kwaliteit boven kwantiteit.  En dat konden ze wel in district 7. De schoenen waren over het algemeen stevig en warm. Goed voor verschillende weertypes. Maar de schoenen die Iduna vandaag aan had getrokken waren niet nodig voor lange wandelingen in het woud. Ze was maar een klein stukje het bos in gegaan om redelijk gemakkelijk verkrijgbare kruiden te verzamelen.

De drukte op het plein werd steeds minder. Het ging harder regenen en Iduna keek even om zich heen. Had ze nu maar een paraplu bij zich. Haar blik ging vervolgens weer naar haar schoenen. Voorzichtig voelde ze aan haar enkel boven de schoen. De zwelling leek wel mee te vallen, dus vond ze het veilig genoeg om de schoen uit te trekken. Ze maakte alle veters goed los voordat ze probeerde de schoen goed en wel uit te trekken. Ze siste even toen ze de schoen uit probeerde te trekken. Geen goed plan. Iduna deed zichzelf meer pijn door de hoek waarin ze zat. Ze trok haar enkel naar achteren.
‘Uhm, burgermeester Wilson …’ Schraapte Iduna haar keel met een kleine blos. ‘Als u zo vriendelijk zou willen zijn. Zou u mijn schoen voor mij uit willen trekken? Ik denk dat het wel mee valt met de ernst, maar ik moet hem wel verbinden of intapen. Gelukkig heb ik altijd wat bij me.’ Ze rommelde in haar tas en haalde wat verband tevoorschijn. Ze glimlachte met een schuin lachje. ‘En als ik het hiermee insmeer,’ ze trok een klein potje tevoorschijn, ‘Dan moet de zwelling ook snel afnemen.’ Ze keek de man nu rechtstreeks aan. ‘Ik kan daar ook wel wat hulp bij gebruiken. En als dank nodig ik u en uw dochter uit voor een kopje thee. Dat is wel het minste wat ik kan aanbieden voor uw hulp. Ik woon hier redelijk dichtbij.’ Ze bloosde toen even lichtjes. Ze merkte dat aan de warmte die ze voelde bij haar wangen en nek. ‘A als u dat natuurlijk zou willen.’

Iedereen was het plein ontvlucht. Het regenen ging gestaagd door in hetzelfde tempo. Het regende nog steeds aardig hard. Iduna lette niet meer zo zeer op haar omgeving. Het was hier immers altijd erg rustig. Tot een paar vredesbewakers voorbij liepen. In een hoger tempo dan Iduna van ze gewend was. De blik van de jonge vrouw volgde de mannen in witte pakken even. Haar wenkbrauwen fronste zich even, maar ze haalde in haar hoofd haar schouders erbij op. Waarschijnlijk probeerden zij ook zo snel mogelijk te schuilen voor de regen. Ze miste het geritsel verderop in de struiken en de grote bruine gedaante dat zich langs de rand van het bos voort bewoog.

(Ik dacht, ik gooi het beren nieuws van Pandem TV erin xD)
En dat van het bankje is prima

Words: 648