Hoewel het steeds lastiger leek te worden, was het Madelynn toch gelukt om in slaap te vallen. Met Nakoma op wacht had ze zich eigenlijk altijd het veiligste gevoeld, maar zeker haar drastische hapering om zich bij haar en Eloise te voegen maakte dat nu moeilijker. Tegelijkertijd was slaap echter ontzettend belangrijk, dus kon ze niet anders dan haar bondgenoten blijven vertrouwen, tot het haar fataal zou worden in feite. Tenzij ze zelf de eerste was die de stap van verraad zou zetten, natuurlijk.

Diezelfde nacht zou blijken dat ze die kans niet zou krijgen. Ze werd rond een uur of één wakker van een prettig bekend geluid: kleine druppels die zachtjes op de bladeren van de bomen vielen. Het begon te regenen, realiseerde ze zich, maar dat leek volslagen irrelevante informatie, toen ze zich realiseerde dat Nakoma verdwenen was. Zij was weg. Haar spullen waren weg. En Madelynn vond het verschrikkelijk.

Het meisje uit District 7 had absoluut geen idee wat ze nu moest doen. Ze had verwacht dat het zou gebeuren, maar niet voorzien dat nu het moment zou zijn. Ze was er niet klaar voor. Ze voelde zich overmand door emoties en ze wilde achter Nakoma aan rennen, want ze kookte opnieuw van woede, heter dan het water dat hen alweer twee dagen geleden geteisterd had. Er waren zoveel dingen die Madelynn haar wilde zeggen, die ze haar wilde toeschreeuwen, maar het enige wat ze deed was daar zitten, terwijl de tranen in stilte over haar wangen rolden.

Het kostte Madelynn enkele minuten om zichzelf weer bijeen te rapen. Minuten, waarin ze de tijd nam om Eloise gade te slaan – haar enige overgebleven bondgenoot. Ze sliep, of zo leek het tenminste. Haar ademhaling was rustig en regelmatig, iets wat moeilijk was om na te doen. Eenmaal gefocust op je ademhaling leek het onmogelijk om rustig te blijven ademhalen zonder op een gegeven buiten adem te raken. Maar Eloise lag daar ontspannen, terwijl ze rustig verder ademde.
Het zachte geluid van de beginnende regen was waarschijnlijk niet genoeg om het donkere meisje uit haar slaap te doen ontwaken, vermoedde Madelynn, die nog steeds naar Eloise keek en haar mogelijkheden overwoog. Hoewel ze niet van zichzelf had verwacht in een bondgenootschap te belanden, had het haar tot dusver altijd een veilig gevoel gegeven. Om na meer dan een week ineens alleen te zijn in deze Arena was dan ook een nare gedachte, en de wetenschap dat ze overwoog om Eloise te vermoorden deed haar van zichzelf walgen.
Dat was ook het moment dat Madelynn zich realiseerde dat Nakoma hen zonder enige moeite had kunnen doden, voordat ze was vertrokken. Maar dat had ze niet gedaan. Ondanks dat Eloise en Madelynn allebei hadden liggen slapen, of daar ging Lynn toch in ieder geval vanuit. Waarom? Waarom had Nakoma hen niet vermoord, of tenminste een poging gedaan om hen te verwonden? En wat moest Madelynn nu doen? Ze was nog steeds enigszins emotioneel en vroeg zich af of ze Eloise moest wekken. Was ze daar klaar voor? Moest ze Eloise inlichten over Nakoma’s vertrek en moesten ze hun samenwerking gaan heroverwegen? Was het wel een goed idee om te praten?
Lynn stak haar arm uit naar Eloise om haar zachtjes wakker te schudden, maar midden in de lucht bleef hij hangen. Opnieuw moest ze enkele tranen uit haar ogen wrijven, en daardoor wist ze dat ze het gewoonweg niet kon. Ze kon Eloise niet wakker maken. Noch kon ze haar wakker laten worden.

Met haar blik op Eloise, die nog altijd rustig op haar buik lag, voelde Madelynn de houten grond om zich heen, wetende dat zich daar een mes moest bevinden. Ze had haar bijl inmiddels voorzichtig op schoot genomen, maar om die te gebruiken had ze meer kracht en moed nodig dan dat ze op het moment bezat.
Slaap je echt? dacht Madelynn triest, terwijl ze het op en neer gaan van Eloise’s lichaam bestudeerde, want hoewel ze wist dat ze ook vreedzaam uit elkaar zouden kunnen gaan, leek Eloise in het voordeel te zijn als ze ooit gedwongen tegenover elkaar zouden komen te staan. Dit ging allemaal om winnen – om overleven! – dus waarom zou Madelynn deze kans niet grijpen?

Het voelde alsof er een eeuwigheid voorbij was gegaan, sinds ze zich had gerealiseerd dat Nakoma verdwenen was, maar in werkelijkheid was het misschien hooguit een kwartier. Ze had desondanks een besluit genomen, zelfs al was ze er niet trots op. Het was wellicht net zo laf als Nakoma die zonder iets te zeggen was vertrokken. Misschien zelfs laffer. Als zij de dapperste Tributen in deze Arena waren, dan kon ze begrijpen waarom het weer langzaamaan leek te veranderen. Na de rustige dag van gisteren, zonder enige dode tieners, smachtten ze in het Capitool vast en zeker naar wat bloed. En Madelynn was vastbesloten om hen dat te geven.

Omdat het nog donker was, zag ze enkel een flauw silhouet van Eloise, ondanks dat ze zich niet ver van elkaar bevonden. Het mes in Madelynns hand trilde even, wat liet zien hoe ongemakkelijk ze zich hier bij voelde. Één ding realiseerde ze zich wel: zelfs als Eloise wakker was, dan was de kans klein dat ze doorhad wat Madelynn aan het doen was. Het was donker en ze droeg haar bril niet. Madelynn wist niet precies in hoeverre Eloise slechtziend was, maar ze wist dat het haar hoe dan ook enig voordeel zou moeten geven.
Voordat ze het zelf goed en wel doorhad, was ze met de aanval begonnen. Onverwachts fel probeerde ze het mes vele malen in het bovenlichaam van Eloise te steken. Haar hart, haar longen, haar bloedvaten, wat dan ook. Alles moest kapot, zo luidde Madelynns instelling, opdat Eloise maar zo snel mogelijk dood was. Ze moest dood.

OOC: NAKOMA NOEEEES. ;_____; WHAT DID YOU DOOOOO?!

TL;DR
- Madelynn slaapt.
- Madelynn wordt wakker van de beginnende regen. Eloise niet, die diep in slaap lijkt te zijn.
- Madelynn ontdekt dat Nakoma weg is en is boos, maar doet niets en huilt stilletjes.
- Madelynn bestudeert Eloise en gaat de mogelijkheden bij langs.
- Madelynn staat op het punt om Eloise wakker te maken, maar besluit uiteindelijk het tegenovergestelde te doen.
- Madelynn pakt voorzichtig een van haar messen.
- Madelynn probeert meerdere malen fel in het bovenlichaam (bovenste helft van de rug) van Eloise te steken, in de hoop haar hart, longen en/of belangrijke bloedvaten te raken, opdat ze maar zo snel mogelijk dood mag gaan.

Madelynn valt Eloise succesvol aan. Ondanks dat Eloise wakker wordt, kan ze niets anders meer doen dan het uitschreeuwen van de pijn en uiteindelijk sterven.

Dat Eloise haar ogen opende had Madelynn niet gemerkt, maar om de ijzige gil die ze uitkraamde kon ze onmogelijk heen. Het deed rillingen over haar rug lopen, alsof de temperatuur spontaan dertig graden was gedaald. De sfeer in het bos was kil en Eloise vocht niet terug. Er was vrij veel bloed, en Madelynn begon lichtelijk in paniek te raken. Haar eerste ingeving was om Nakoma te roepen, maar ze realiseerde zich meteen hoe ongelooflijk dom dat zou zijn. Niet alleen waren ze niet langer bondgenoten, ook had Madelynn net hun oud-bondgenote vermoord. Natuurlijk zou Nakoma haar dolgraag bijstaan in deze moeilijke tijd!

Onzeker keek Madelynn naar het mes, dat ze vervolgens uit haar hand liet vallen. Ze had dermate fanatiek gestoken dat haar bewegingen ervoor hadden gezorgd dat het hele mes onder het bloed zat, net als haar hand en een deel van haar kleren. Van haar hand keek ze naar Eloise, wetende dat ze enorm veel schade moest hebben aangericht. Ergens was ze dan ook dankbaar dat het zo donker was en ze daardoor niet in staat was om alles tot in details tot zich te kunnen nemen. Ze wilde zich dit niet herinneren, niet eens vijf minuten. Ze wilde doen alsof dit nooit gebeurd was.

Dat was echter iets waar Madelynn niet in slaagde. Ze had zich moeten omdraaien en alle spullen moeten verzamelen, zodat ze verder kon gaan met haar uitzichtloze leven. Ze moest gewoon de andere kant oplopen, terug dieper het bos in!
Maar ze kon het niet. Ze kon het echt niet. Het levenloze silhouet van Eloise bleef haar in z’n greep houden en plots liet ze zich meeslepen door haar emoties. “Het spijt me, het spijt me!”, murmelde ze zachtjes tegen het dode meisje, terwijl ze het lichaam omdraaide en huilde. Haar wangen werden al snel vochtig en met haar vingers probeerde ze de tranen weg te vegen, wat er echter voor zorgde dat er niet alleen bloed aan haar handen kleefde, maar ook aan haar gezicht.

Tegen de tijd dat het harder begon te regenen, lukte het Madelynn om zichzelf bij elkaar te rapen en verder te gaan. Pas toen ze de tas van Eloise wilde pakken, realiseerde Madelynn dat ze zichzelf bij het steken van Eloise had gesneden. Het bloed had het mes waarschijnlijk glibberig gemaakt en haar hand moest zijn uitgegleden, of zo. Ze wist het niet eens. Het kwam erop neer dat ze nog een wond had waar ze zich zorgen over moest maken, wat er natuurlijk ook nog wel bij kon. Gelukkig leek de schade ditmaal mee te vallen. Ze verbond de wond, waarna ze alle spullen verzamelde en weer dieper het bos besloot in te gaan.

Erg ver liep Madelynn echter niet, maar in ieder geval ver genoeg om te zorgen dat Eloises lichaam werd opgehaald. Het was erg confronterend om te horen hoe de hovercraft boven het bos zweefde, maar tegelijkertijd was het goed om te weten dat een sterke Tribuut de Arena verlaten had. Het zou fijn zijn geweest als Madelynn zichzelf niet haatte bij dergelijke gedachten. Helaas was ze geen monster en haatte ze zichzelf wel degelijk.

Het begon steeds harder te regenen en Madelynn was blij dat de temperatuur hierdoor iets leek te dalen – het voelde alleszins koeler. Ook kon ze de regen gebruiken om het bloed van haar gezicht en handen te spoelen, iets waar ze erg dankbaar voor was. Dat ze zich vies voelde mocht duidelijk zijn, en dit maakte misschien maar een klein verschil, maar alle beetjes hielpen. Madelynn was op het moment bereid elk pietepeuterig zegeningetje als een groot geschenk te zien.

Nadat Madelynn  om de verrotte delen van het voedsel dat Nakoma voor hen had achtergelaten (awh!) heen had gegeten, besloot ze de inhoud van de tassen opnieuw te verdelen. Met z’n drieën hadden ze reeds te veel wapens gehad, maar nu had Madelynn de spullen van haarzelf en die van Eloise voor zichzelf. Dat waren meer spullen dat ze kon dragen, dus moest ze kijken welke ze wilde behouden en welke niet.
Madelynn pakte in ieder geval de drie messen die Eloise had en voegde die bij de twee die ze zelf al bij zich droeg. Eveneens hield ze vast aan twee kama’s, die haar enigszins deden denken aan een bijl en ze vast en zeker kon gebruiken. Het meisje realiseerde zich echter dat het niet handig was om dit in het donker te doen. Ze kon niet alle voorwerpen identificeren en keek zuur, toen ze zich realiseerde dat het kleine ding in haar handen de blauwe lippenstift was die ze hadden meegenomen uit de toren. Die was van Sköll en Flaire geweest.
Het zou een leugen zijn om te zeggen dat Madelynn een meisjesmeisje was dat hield van make-up en meer van dat soort dingen. Ze had nooit lippenstift gehad, zeker niet van dergelijke kwaliteit – of in die kleur. Gelukkig was het donker, want haar hand was sneller dan haar brein en het was beter dat Madelynn zichzelf niet met deze kleur op haar lippen zag. Meer zelfverachting had ze oprecht niet nodig.

Kans om zich te realiseren dat de lippenstift positieve effecten leek te hebben had ze niet, want de regen begon alsmaar harder naar beneden te vallen. In eerste instantie wilde ze instinctief onder een boom schuilen, maar toen ze het in de verte hoorde rommelen, besloot ze meteen dat dit zeer onverstandig zou zijn. Het kon natuurlijk iets anders zijn, maar met deze regen en temperatuur was onweer geen vreemde aanneming.
Het bleek al snel dat Madelynn gelijk kreeg. Het was onweer. Alles in haar schreeuwde om nu zo snel mogelijk het bos uit te komen. Het was geen gunstige plek om te zijn. Maar om eerlijk te zijn was de hele Arena niet heel gunstig. Water, weinig hoge dingen die interessanter waren voor onweer dan die schattige uitstekende Tribuutjes, weinig tot geen veilige beschutting. Waarschijnlijk zou niemand echt blij worden van dit weer, waar in de Arena ze zich ook bevonden. Madelynn besloot dat ze nog altijd in het bos wilde blijven, en ze hoopte maar op het beste.

TL;DR
- Lichte paniek, want een dooie Eloise.
- Madelynn loopt een stukje dieper het bos in.
- Madelynn begint aan het herverdelen van de wapens.
- Madelynn komt de blauwe lippenstift tegen en smeert het op haar lippen. (ew!)
- Madelynn wil schuilen voor de regen, maar hoort gerommel… dus NOPE.
- Madelynn krijgt gelijk over dat het gaat onweren en ze realiseert zich dat onweer niet gunstig is waar dan ook in deze Arena.
- Madelynn besluit in het bos te blijven en hoopt op het beste.

Madelynn had zichzelf klein gemaakt en hield zich zoveel mogelijk gedeisd zolang de regen en onweer de Arena in zijn greep hield. Het was moeilijk om iets te zien, ondanks dat de bomen een deel van de regen wisten op te vangen. Een beetje regen was leuk, maar de druppels kwamen nu dermate hard naar beneden, dat Lynn zich afvroeg of het de minder beschutte Tributen pijn zou doen. Ze hoopte het, hoewel ze het hen niet toewenste.

De uren kropen echter voorbij en Madelynn werd enigszins ongeduldig. Het laag blijven zorgde ervoor dat ze pijn in haar voeten en benen kreeg en het liefste zou ze gewoon een rondje gaan lopen. Maar het hoefde niet, dus deed ze wat ze het veiligste achtte: gehurkt blijven zitten met haar voeten zo dicht mogelijk bij elkaar.

Dit was wellicht niet de eerste keer dat Madelynn zich met slecht weer als dit in een bos bevond, maar prettig was het alleszins niet. Er gebeurden elk jaar wel ongelukken in District 7, want men kon in het bos plots overvallen worden door een storm, zonder een veilige plek in de buurt. Dit voelde een beetje als zo’n moment, want wat kon ze doen? Jagen of slapen was er met dit weer echt niet bij – niet hier althans. Dus bleef ze nog steeds zitten waar ze zat, enkel af en toe in beweging om niet helemaal stijf te worden.

Het moest in de namiddag zijn, na uren van hersendodende regen (niet letterlijk gelukkig) die nog altijd aanhield, toen Madelynn werd opgeschrikt door een knal. Ze had een flits gezien, die de grauwe hemel deed oplichten, en ze had het nare vermoeden dat er een boom was geraakt door de bliksem. Een eng idee, want ze wist dat het vaak gepaard ging met bosbranden. Nu was de Arena ontzettend vochtig, maar het was niet onmogelijk voor vuur om te branden.

Het duurde even voordat Madelynn het doorhad. Even had ze durven denken dat alles goed zou komen en ze deze dag zonder problemen door zou komen (tot dusver was ze immers nog niet geraakt door de onweer, dus het was vast mogelijk om dit nog een paar uur vol te houden), maar toen rook ze het. De geur was sterker dan het beeld goed was, maar de hemel werd in de verte alsmaar donkerder. Het kon bovendien niet heel erg ver van haar verwijderd zijn, als ze het dermate goed kon ruiken. Vuur. Brand. Ze vermoedde dat het zich aan de rand van het bos afspeelde, maar dat het hoe dan ook betekende dat het bos in vlammen op kon gaan. Ze moest iets doen, of ze dat nou wilde of niet.

Bij de geur van brand waren alle alarmbellen bij Madelynn afgegaan en ondanks dat ze haar maag hoorde rammelen, was ze veel te alert op andere dingen om er aandacht aan te besteden. Misschien kon het haar ook wel gewoon niet schelen, want eerlijk was eerlijk: wat had je aan eten, als je mogelijk toch zou worden verzwolgen door een zee van vlammen?
Het meisje was overeind gekomen, hoewel ze haar best deed om enigszins laag te blijven. Ze pakte de goed gevulde tassen en liep terug naar waar ze vandaan kan. De regen had zijn best gedaan om te maskeren waar die nacht een bloedbad had plaatsgevonden, maar Madelynn wist nog precies waar Eloise had gelegen. Het voelde gewoon nog naar moord, alsof het iets was wat je aan de lucht kon waarnemen. Het was ontzettend, ontzettend naar.  

Zo goed als ze kon probeerde Madelynn alles te negeren, terwijl ze opnieuw probeerde in te schatten waar en hoe groot de brand was. Enkele lichtflitsen verblindden haar tijdelijk, terwijl harde knallen de Arena vulden. Ze was nooit echt een fan geweest van onweer, maar angstig was ze nooit echt geweest. Lynn durfde te zweren dat als ze hier levend uitkwam, ze nooit meer rustig naar onweer zou kunnen luisteren zonder zich dit allemaal te herinneren. Dat klonk verschrikkelijk, en dat was het waarschijnlijk ook.
Het was niet de eerste keer dat Madelynn zich afvroeg of dit het allemaal wel waard was. Was ze zichzelf niet gewoon te schande aan het maken? Zou haar familie haar nog terug willen? Zouden de mensen in Zeven haar nog aan kunnen kijken? Zou ze zichzelf nog in de spiegel kunnen kijken? En die nachtmerries… zouden die ooit verdwijnen? Alles leek nu nog zo levendig, elke dood, alle narigheden. Wilde ze dit echt overleven? Als ze stierf kon ze wellicht eindelijk bij Caleb zijn.

Aan de lucht was echter te zien dat het vuur zich uitbreidde. De lucht werd alsmaar zwarter en dit was natuurlijk geen goed teken. Madelynn realiseerde zich dat ze een keuze moest gaan maken en wel snel, want wie wist hoe lang ze het vuur zou kunnen ontwijken – hoe lang het zou duren voordat het bij haar was?
Ze kon welgeteld drie dingen doen die niet van lotje getikt klonken: de onbekende weg richting het vuur volgen, de onbekende weg dieper het bos in, of het bekende stenen pad dat ze hadden gebruikt om hier te komen en dat haar uiteindelijk dus het bos uit zou leiden. Omdat ze geen tijd had om Russische roulette met haar leven te spelen, besloot Madelynn voor het vertrouwde pad te gaan, ondanks dat het absoluut niet haar favoriete plan tot dusver was. Ze had ‘leukere’ plannen gehad deze Hongerspelen.

Zo voorzichtig als ze kon liep Madelynn over het bekende pad terug naar een (hopelijk) veiliger gedeelte van de Arena. Ze hield goed in de gaten of het vuur in de buurt begon te komen, maar het vuur verspreidde zich niet snel, dus uiteindelijk wist ze veilig de rand van het bos te bereiken. Even stond ze stil bij het feit dat ze, als ze echt in het bos wilde sterven, nu haar keuze moest maken. Ze kon hier gaan zitten, wachten op haar dood, of ze ging er nu vandoor.

Ze zuchtte, terwijl ze een onzekere stap buiten het bos zette.

Het was niet zo dat ze er al over uit was of ze dacht dat het leven het waard zou zijn als ze het zou overleven, maar na alles wat ze had gedaan kon ze toch niet zomaar gaan zitten en wachten tot het vuur haar zou verslinden? Nee, dan had ze die keuze op zijn minst moeten maken toen ze dat mes pakte om een einde te maken aan Eloises leven. Als ze nu zomaar op zou geven, dan zou dat een belediging zijn tegenover Titus, Lincoln, Kira, Sköll, Dean en Eloise. Ze had zich niet ingezet om al deze mensen hun leven te ontnemen, om vervolgens zelf de handdoek in de ring te gooien. Ze moest dóór, al was het maar om hun dood een beetje voor zichzelf te kunnen verantwoorden.  

Dankzij het vuur leek de temperatuur in de Arena nog weer enkele graden te stijgen, iets waar Madelynn niet erg dankbaar voor was. Gelukkig regende het nog, waardoor er aan vocht in ieder geval geen gebrek was. Nu Lynn het bos weer uit was kon ze zien wat het kokende water met de vissen had gedaan, en het was ontzettend vreemd om te zien. De stank was bovendien ook niet al te aangenaam, en Madelynn kon niet anders dan zich inbeelden dat heel District 4 zo rook. Zou het Nakoma doen denken aan thuis? Zou zij nog zeker zijn van haar zaak?

Madelynn liep nog even, terwijl ze af en toe ineenkromp dankzij een flits of een knal (of beide), maar tot dusver was ze niet geëlektrocuteerd, dus dat was in ieder geval iets. De dag was echter nog niet over (hopend dat het weer daarna op zou klaren, maar hoe eerder hoe beter) en om eerlijk te zijn was ze best wel moe. Ze had niet erg veel geslapen en best wel een eind gelopen. Opnieuw zat ze gehurkt met haar voeten tegen elkaar aan, hoewel ze er alles voorover had om even gewoon te kunnen zitten, lui op haar kont. Ze had vroeger echter altijd geleerd dat dit de veiligste houding was, en dat was op het moment even het belangrijkste. Ze moest deze dag doorkomen, op welke manier dan ook.

TL;DR
- Madelynns houdt de veiligste houding aan die ze kent en doet verder weinig.
- Namiddag; de boom wordt geraakt.
- Madelynn realiseert zich dat de boom in brand staat.
- Madelynn vraagt zichzelf weer eens af of alles het wel waard is.
- Madelynn komt in beweging en loopt terug en denkt even aan Eloise.
- Madelynn neemt het stenen pad terug om zo het bos uit te geraken.
- Madelynn besluit niet in het bos te willen sterven door brand, mede omdat het ook niet eerlijk is tegenover de Tributen die ze heeft vermoord.
- Madelynn is nu bij het platform in N5.