Dat Dean’s laatste uren geslagen hadden, dat was voor Old Rose wel duidelijk geweest. Het gevoel dat haar hart als het ware verpulverde was onmogelijk om in woorden uit te drukken. Ze voelde zich verscheurd, wanhopig en nutteloos. Er was niets wat ze nog voor haar laatst overgebleven kleinzoon kon doen. Beetje bij beetje verloor hij de controle over zijn lichaam, iets wat verschrikkelijk was om te zien. Het gif waarmee de jongen uit District 4, die nog steeds bij het gezelschap was, hem geraakt had deed zijn werk langzaam. Rosemary wilde niets liever dan dat al zijn pijn en zorgen verdwenen waren, maar deze trage dood maakte het haast ondraaglijk om naar het scherm te blijven staren. Toch wendde de oude vrouw haar blik niet af. Ze kon haar kleinzoon misschien niet meer helpen, maar ze kon ook niet zomaar verder gaan met haar trieste leventje en doen alsof er niets aan de hand was. Ze moest weten hoe en wanneer haar kleinzoon dit leven zou verlaten.

De tijd ging traag voorbij en Old Rose bleef naar het scherm staren, ongeïnteresseerd in de andere Tributen in de Arena. Ze gaf alleen maar om Dean. O, haar kleine Dean! Hoe kon het dat zijn leven zo zou eindigen? Een plotse vlaag van woede nam bezit van de oude vrouw, die tranen voelde opwellen. Het was lang geleden dat ze voor het laatst had gehuild, en ze weigerde ook nu zich te laten overmeesteren door haar emoties. Dit bleek echter moeilijker dan gedacht.

Het scherm versprong en keerde terug bij de grootste groep die zich op dat moment in de Arena bevond. Ergens had Rosemary wel respect voor de drie meiden met wie Dean samenwerkte, maar ze wenste van harte dat hij zich nooit met hen had ingelaten. Voor de jongen, van wie het nu enigszins onduidelijk was of hij nou wel of niet bij de groep hoorde, voelde Old Rose enkel haat en ze gunde hem de meest pijnlijke dood die er bestond, of tenminste even erg als de dood die Dean nu tegemoet ging.
Rosemary staarde naar Dean, die zwakker leek dan ooit tevoren. Hij sprak, en hij vroeg naar Madelynn. Blijkbaar mochten die twee elkaar, of vertrouwden ze elkaar, want ze leken steeds op elkaar terug te vallen. Nu vroeg Dean het meisje om zich aan haar belofte te houden, en Old Rose hield haar adem in. Ze wist niet met zekerheid wat de twee hadden afgesproken, maar haar kleinzoon kennende, wist ze wel degelijk wat het betekende. Geïnteresseerd bestudeerde de oude vrouw de reactie van het meisje. In eerste instantie dacht Old Rose dat ze zou weigeren, maar uiteindelijk pakte ze zonder verder iets te zeggen een mes van Dean en liet ze het lemmet met een vloeiende beweging langs zijn keel glijden.

Er was bloed en er klonk een kanonschot, en Rosemary voelde haar wangen vochtig worden. Ze was boos en ze wist dat ze iets met die woede moest doen, maar dit was niet de tijd of plaats. Niet nu. Ze zou de dood van haar kleinzoon echter wreken, want dat kon nu - ze had niemand meer om voor te leven! Dus misschien dat ze nu stilletjes zou huilen, maar als het aan haar lag, dan zou die verdorven presidente de naam Webster over een tijdje niet snel meer kunnen vergeten.

Old Rose dacht dat het over zou zijn nu Dean overleden was, dat het bondgenootschap met een opgevoerd tempo verder zou gaan. Maar daar leek het meisje uit Zeven een ander idee over te hebben. Ze was woedend en leek niet van plan zich in te houden. Even dacht de oude vrouw dat er nog een dode zou vallen, wat echter niet gebeurde, maar het liet wel zien hoe breekbaar het bondgenootschap tussen de drie meisjes ook was. Uiteindelijk koos het meisje uit Vier echter voor de meiden en niet voor haar districtgenoot. Die jongen ging zijn eigen weg weer en Old Rose hoopte van harte dat het zijn dood zou worden, liever vandaag dan morgen.

Toen er verder niets meer leek te gebeuren, besloot Rosemary naar huis te gaan. Ze was nu alleen - écht alleen. Er was niemand meer die er toe deed. De enige reden dat ze zichzelf niet van een fabriek afgooide, was dat ze haar wraak wilde hebben. Haar hart deed echter pijn en er was niemand die deze pijn kon verlichten. De tranen rolden nog steeds over haar wangen en ze wilde al schreeuwend om zich heen slaan. Niet dat ze al die jonge knapen iets zou kunnen maken, maar die frustratie kwijtraken zou al heel wat opluchten. Iets in zichzelf, wellicht haar wijsheid in jaren, hield haar tegen, en huilend liep ze terug naar huis.

Hij had vol spanning toegekeken. Eerst hoe Nesrine was gestorven (yes, werk!) en toen hoe Dean overleefde. Dag na dag na dag na dag. Tot vandaag. Goliath had altijd gedacht dat zijn hart verkoold was en dat de as ervan in de loop der jaren zijn lichaam helemaal verlaten had – bij elke niesbui, elke boodschap op het toilet en elke keer dat hij bloedde uit een klein wondje.
Maar vandaag werd hij met zijn neus op de werkelijkheid gedrukt: hij had een hart. Een klein hart dat paste bij zijn postuur, maar niettemin was het een hart met gevoelens en hij kon niet ontkennen dat hij zijn hand voor zijn mond had geslagen toen hij had gezien hoe het meisje uit District 7 de keel van zijn districtgenoot had opengehaald.

Hij had Dean gehaat vanaf het moment dat hij de jongen voor het eerst had gezien, net zoals hij ieder mens haatte dat langer was dan hijzelf. En toch... toch had Dean zich dapper gedragen in de arena. Bewonderingswaardig. Goliath was bijna gaan hopen dat het jochie het zou overleven – ware het niet dat zijn eigen inkomsten gebaad waren bij het dode lichaam van de tribuut. Zijn dood was in ieder geval garantie dat er weer twee graven te delven waren en dat Goliath weer fatsoenlijk te eten kon krijgen.

Hij had nooit verwacht dat de dood van zo’n etterbakje hem kon schokken.

Terwijl hij zelf zo in gedachten verzonken door de straten liep en zich afvroeg of hij nou blij kon zijn of niet, viel zijn blik op een klein, oud vrouwtje dat duidelijk niet blij was met de dood van de jongen. Old Rose. Zij en dat jochie waren familie geweest, oma en kleinkind waarschijnlijk, al kon Goliath (die de familie nauwelijks kende) dat niet met zekerheid zeggen.

Voor hij zelf door had wat hij deed, hobbelde hij naar de oude vrouw toe en ging naast haar lopen. Gelukkig was ze oud en had ze ook niet al te lange benen: nu hoefde hij in ieder geval niet te rennen om haar bij te houden. Zacht en met enige tegenzin, maar desalniettemin welgemeend zei hij tegen haar: ‘Gecondoleerd... met... jeweetwel...’ Zijn stem stierf weg, want hij wist eigenlijk niets over Dean en het feit dat hij Dean’s naam alleen kende vanwege de Hongerspelen, gaf hem het gevoel alsof het niet helemaal klopte om hem nu bij naam te noemen. ‘Hij heeft dapper gestreden.’

Het duurde even voordat Old Rose doorhad dat er iemand naast haar was komen lopen. En wie. Het liefste wilde ze hem stompen, of met een pan op zijn hoofd slaan, zodat hij nog een paar centimeter kleiner zou worden. Ze mocht de kleine knaap niet. Misschien dat ze elkaar maar een enkele keer hadden gesproken, maar die gesprekken waren over het algemeen niet erg gemoedelijk verlopen. Rosemary was op het moment niet in de stemming om een nutteloze discussie te voeren of om aan te horen hoe dit haar verdiende loon was. Niet dat het uit zou maken. Niets maakte nog uit, niet nu Dean er niet meer was.

Met betraande ogen keek Old Rose op de kleine man neer, niet per se denigrerend, maar wel afwachtend. Wat kon hij van haar willen? Wilde hij het er nog even inwrijven dat hij weer werk zou hebben? Dat ze nu helemaal alleen was?
De zachte woorden die hij echter uitsprak, die verbaasden haar. De oude vrouw blikte naar de man, bestuderend, maar kon geen greintje leedvermaak ontdekken. Hij leek het te menen, en Old Rose knikte dankbaar en bevestigend. Hij had inderdaad dapper gestreden, en hij was ver gekomen, wellicht verder dan velen hadden durven denken. Hij verdiende echter beter. Dean was een goede jongen.

“Dank je wel voor je medeleven,” sprak Old Rose zachtjes, terwijl ze verder liep naar huis. Het voelde alsof de wereld haar aan het pesten was, en hun huisje zich kilometers verder bevond dan normaal gesproken. Ze voelde zich verdrietig en zwak, maar tegelijkertijd niet in de stemming om alleen te zijn. Vanaf nu zou ze altijd alleen zijn – tot haar lichaam het opgaf en ze sterven zou. Dat was de reden dat ze gepijnigd naar woorden zocht om tegen Goliath te kunnen zeggen. Maar de enige dingen die ze kon bedenken wilde ze helemaal niet uitspreken. Haar angst om alleen te zijn won het echter van de verschrikkelijke gedachten. Moeizaam opende ze haar mond.

“Zul jij degene zijn die Dean…”

Ze kon het niet zeggen. Ze wist dat het moment zou komen, maar ze kon het niet zeggen. Niet nu.

“… jeweetwel. Voor je werk?”

Tot zijn eigen verrassing had Goliath geen spijt van het feit dat hij naar Old Rose was gelopen en haar had aangesproken. Hij leefde niet bepaald op goede voet met haar, maar dat deed hij met niemand in District 8. Wat dat betreft koesterde hij geen grotere haat voor Old Rose dan voor enig ander mens – eerder misschien zelfs wat minder, omdat ze ook wat minder groot was dan de gemiddelde andere persoon.

Ze bedankte hem voor zijn medeleven en wat Goliath betreft had het gesprek dan wel weer lang genoeg geduurd (wat viel er anders nog met haar te praten?) maar toch bleef hij naast haar lopen, want dat kleine hartje dat hij had, vertelde hem dat Old Rose misschien wel wat aanspraak kon gebruiken. Wat als Dean haar enige familie was die ze had gehad? Goliath wist hoe het was om in eenzaamheid te leven en had wat dat betreft dus ook geen medelijden, maar de manier waarop haar enige familielid haar was ontnomen, was wel wat cru. Nu haar hij zo zag lopen, besefte hij ook dat hij binnenkort niet twee, maar drie gaten kon graven op het kerkhof.

Alsof Old Rose zijn gedachten kon horen, zei ze op dat moment: ‘Zul jij degene zijn die Dean...’ maar ze leek moeite te hebben met het vinden van woorden. Goliath had nooit zoveel moeite met praten over de dood.
‘Dat hoop ik wel,’ antwoordde hij dan ook, voordat hij besefte dat dat misschien niet helemaal de goede woordkeuze was. ‘Ik bedoel, ik heb ook nog een collega.’ En ik ben altijd pas de tweede keuze als het op het delven van een graf aankomt. ‘Maar die kan zijn werk niet zo goed als ik.’ Niet de waarheid, maar hij hield zichzelf graag voor dat dat het geval was én hij hoopte daarmee Old Rose een soort van geruststelling te geven: dat als hij het graf zou delven, Dean op de beste manier begraven zou worden. Hij wist niet waarom het hem iets kon schelen. Waarschijnlijk had het toch iets met haar geringe lengte te maken.

‘En, de andere tribuut... kende je die ook?’