In gedachten verzonken staarde Precilla over het heuvellandschap in de richting van de zee. Achter haar hoorde ze de zachte stemmen van de bezoekers van de begrafenis, welke uit respect niet te hard met elkaar stonden te praten. D begraafplaats van het District was gelegen aan de rand van de stad midden tussen de heuvels met een redelijk mooi uitzicht op de zee in de verte. Het was een beetje jammer dat de doden hier niet echt van konden genieten aangezien ze in de grond verdwenen. Althans, de meesten dan. Toby en Aron zouden aan het einde van de dag weer met Precilla mee naar huis gaan in twee identieke urnen. Hoewel ze het nooit met de jongens had gehad over hun laatste wensen, want kom op, wie vraagt aan zijn jongere broertjes nou of ze begraven of gecremeerd willen worden. Iedere oudere zus gaat er toch vanuit dat zij eerder dood gaat dan haar jongeren broertjes en zusjes, toch? Helaas was de werkelijkheid voor Precilla anders. Als het eerstgeboren kind van de familie Blitz, afkomstig uit een gezin van zes, was zij de enige overlevende. Ze had niet alleen haar ouders overleefd, maar ook haar zusje en twee jongere broertjes, en dat allemaal dankzij het bestaan van de Spelen...

'Precilla,' de stem van haar pleegmoeder haalde de blondine uit haar gedachten en ze draaide zich om naar de vrouw. 'Het is tijd,' verklaarde deze, waarop ze knikte en met haar pleegmoeder mee liep naar het gebouw waar de begrafenis van haar broertjes plaats zou vinden. Stilzwijgend liep ze tussen de rijen met stoelen door naar voren, waar ze plaats nam naast Raven. Het witharige meisje zat met een strak gezicht op haar stoel, haar jongere broertje en vader naast haar. Precilla glimlachte even naar het meisje en richtte toen haar blik op het podium tegenover haar met daarop drie kisten; die van Toby, Aron en Rook. Ze hadden de kist van Toby in het midden geplaatst, zodat hij zowel naast zijn tweelingbroer als naast Rook lag. Hoewel het idee eerst was geweest om het meisje in het midden te plaatsen voelde het voor Precilla niet goed om Rook tussen de tweeling in te plaatsen. Die hoorden naast elkaar te liggen. Achter haar namen de andere gasten voor de begrafenis ook plaats op de stoelen. Het waren er niet heel veel, althans, niet heel veel die Precilla kende. Het waren vooral mensen die bevriend waren met haar pleegouders, die van de tweeling of me de vader van Raven. De tweeling had niet veel vrienden gemaakt en ook Precilla kende niet veel mensen die ze uit had willen nodige hiervoor. Dit had ze aan haar ouders overgelaten terwijl ze zelf de begrafenis had gepland met enige hulp van Raven.

Ze wierp even een blik opzij naar het meisje naast haar. Het was Precilla haar idee geweest om een uitvaart te organiseren voor de tweeling en Rook samen, vooral ook, omdat ze het idee had dat het gezin van Raven niet veel financiële ruimte had om iets op te zetten. Voor de tweeling waren er twee gezinnen die de boel konden financieren, al had Precilla niet verwacht dat haar pleegouders dat hadden willen doen. Zij hadden het echter meer dan logisch gevonden, aangezien Precilla hun pleegkind was en de tweeling haar broertjes waren. De blondine kon niet ander dan immens dankbaar zijn voor deze twee mensen. Ze richtte haar blik op de dominee welke ze had gevraagd de uitvaart te leiden. De tweeling was dan wel niet overtuigend Christen geweest, Precilla was dat wel en had er dan ook voor gekozen om een dominee het woord te laten doen. Om het niet in de kerk te doen had ze bewust gekozen, omdat ze de beslissing van de tweeling omtrent het geloof wel wilde respecteren.

De man hield een korte toespraak en vroeg de aanwezigen te bidden voor de drie omgekomen tieners, waarna het de beurt was aan Precilla en Raven. Precilla stapte als eerste naar voren, vouwde het papiertje met haar speech open en keek ongemakkelijk de ruimte rond. Haal keel voelde droog en ze merkte dat ze moeite had om de woorden die ze op papier had gezet uit te spreken. Het had haar een paar dagen gekost om überhaupt iets op papier te zetten, maar ze hardop vertellen bleek al net zo'n lastige horde. Uiteindelijk lukte het haar om de woorden uit haar keel te persen en sprak ze over het roerige leven dat de tweeling had geleden. 'Altijd hun grenzen verleggend, op zoek naar spanning, sensatie en avontuur,' vertelde Pris, terwijl ze af en toe een blik in de zaal wierp, maar vooral naar haar vingers staarde. 'Ze lieten zich nooit tegen houden door het leven, maar droomden van meer.' Tranen begonnen langzaam over haar wangen te glijden en op het papier te vallen. 'Hoe vervelend ze soms ook waren en hoe boos ze me soms ook maakten, ik hield van ze en zal altijd van ze blijven houden.' Ze wierp even een blik over haar schouder en verliet toen het spreekgestoelte om ruimte te maken voor Raven.

Na een tijdje zat het er dan op en verliet iedereen de zaal. Enkel Precilla, Raven, Jay en Harper bleven achter. Pris liep naar de kisten van de tweeling, ging er tussen staan en legde haar linkerhand op die van Aron en haar rechterhand op die van Toby. 'Vaarwel jongens,' fluisterde ze, waarna de kisten van de jongens weg gedragen werden in de richting van de verbrandingsovens. Het was een rare ervaring om te zien hoe de twee kisten één voor één in een gigantische over verdwenen en Precilla even later twee urnen met as terug kreeg. De namen van de beide jongens waren in de pot gegraveerd zodat ze in ieder geval wist wie in welke pot zat. Met de twee potten in haar armen liep de blondine naar buiten waar ze een eindje verderop in het gras ging zitten. De potten zette ze naast zich neer zodat de jongens konden "genieten van het uitzicht". Haar pleegouders kwamen even kort bij haar om te vertellen dat er nog mensen waren die haar wilden condoleren, maar ze wuifde dit weg. 'Ik ken die mensen toch niet,' sprak ze, ook al zaten er mensen tussen die ze wel kende. 'Ik heb daar nu even geen behoefte aan.' Aurora aaide haar even over haar hoofd, waarna het tweetal terug liep naar de gasten van de begrafenis. Precilla trok haar benen op en legde haar kin op haar knieën, haar blik gericht op de zee.

OOC: Godmode Raven met toestemming. Mocht iemand naar de begrafenis willen komen, feel free, maar laat Raven eerst even posten svp :3
Post-nano 4.328 /50.000

Raven vroeg zich af hoe Rooks uitvaart eruitgezien zou hebben als Precilla er niet geweest was. Een krap, kaal, schemerig zaaltje met krakende stoelen? Een gammele kist van het goedkoopste hout dat er te vinden was, met daarop een mager bosje bloemen, door Jay in de heuvels geplukt? De stoelen in deze zaal waren weliswaar hard, maar kraakten niet, en de drie kisten op het podium glansden in het licht van de kaarsen die brandden in hun houders. Raven voelde zich slecht over Precilla vrijgevigheid, maar de Olsens hadden niet anders gekund dan het aanbod met dankbaarheid aan te nemen. Toch kon Raven terwijl ze opzij keek naar die blonde engel het niet laten zich af te vragen of er ooit een wederdienst geëist zou worden. Ze luisterde maar half naar het verhaal van de dominee en staarde voor zich uit terwijl andere mensen bidden. Bid maar, dacht Raven, bid maar voor hun verdorven zielen, dat God hen de moord op onschuldige, bange kinderen moge vergeven. Ze kruiste nors haar armen en keek even naar haar andere kant, waar Jay zat, die met zijn ogen gesloten mee zat te prevelen ook al was hij niet eens gelovig. Ook andere mensen bidden mee. Een paar collega's van haar vader met wie hij goed bevriend was, twee vrienden van Rook, wat verre familie met wie ze eigenlijk maar weinig contact hadden.

Precilla nam plaats achter het spreekgestoelte en Raven keek naar haar terwijl ze sprak. Spanning, sensatie en avontuur, waarom kon ze daarbij alleen maar denken aan Toby's sprong over het water in het zeeleeuwenverblijf? Raven klemde haar handen om haar bovenarmen. Ondanks alles hield Precilla vana haar broertjes. Hield zij ondanks alles ook van haar zusje? Ze haatte haar. Ze haatte alles wat ze had gedaan, alles wat ze nooit had gedaan. Maar de pijn was er toch, want groter dan de woede naar de wandaden van Rook was haar woede naar het Capitool dat haar haar kleine zusje had afgenomen. Ze wilde die woede eruit schreeuwen. Ze wilde naar dat spreekgestoelte toe rennen en de zaal mobiliseren om eindelijk eens van hun laffe achterwerk af te komen en in opstand te komen. Altijd heeft ze braaf geluisterd, Rook. Altijd heeft ze braaf gewerkt, braaf gezwegen. Geen pas uit de maat. En hoe bedanken ze haar voor haar trouwe diensten? Ze hebben mijn zus en Precilla's broer tot monsters gemaakt, tot moordenaars, voor ze hen zelf vermoordden! Ze hebben Aron Blitz vermoord! Het heeft geen zin om te doen wat zij willen, zie jullie dat? We kunnen luisteren en zwijgen wat ze willen, maar ze zullen doorgaan ons alles te ontnemen! Moeten we hier blijven zitten tot er geen kind meer over is? Gaan we zitten wachten tot we alles kwijt zijn? Of gaan we hier voor eens en voor altijd een eind aan maken, komen we voor onszelf op, vechten we! En hoe het ook afloopt, het zal beter zijn dan dit! Ze kon de woorden door haar aderen voelen stromen, ze kon ze voelen in haar longen, wachtend op uitgesproken, uitgeschreeuwd te worden. Er was geen beter moment dan dit, nu iedereen de pijn en het verdriet op zijn volst voelde, pijn en verdriet die makkelijk om konden slaan in woede jegens de daders, in actie. Dus waarom waren ze dan nog niet gekomen, die woorden? Waarom was het nog altijd stil? Haar hele wezen was in twijfel. Naar het spreekgestoelte gaan, het woord nemen en zien hoe het afliep? Of blijven zitten en de kans voorbij laten gaan?

"Vandaag niet, Raven." Ze stonden in de kamer, de ochtend van de begrafenis. Jay was naar zijn kamer gegaan om zijn nette kleren te zoeken, de kleren die hij ook had gedragen bij de Boete. Ze waren oud en al meerdere keren door Rook versteld, maar zij had altijd al goed met draad en schaar overweg gekund en ze leken nog haast nieuw.
"Júíst vandaag, papa!" schreeuwde Raven. "We moeten toch iets doen! Ik ga daar niet stilzitten en zwijgen!"
"Dat ga je wel!"
"Ze heeft mensen vermoord, papa!"
"Ze is je zus!"
"Ze wás mijn zus, tot zij haar vermoordden!"
"Raven, jij komt helemaal niet naar de begrafenis als je zo doorgaat! Wil je ons allemaal dood hebben? Wil je Jay dood hebben? Ik zeg je, je weet niet half hoe hard Rook gewerkt heeft om dit gezin bij elkaar te houden. Wil je dat tenietdoen? Op haar begrafenis?" Harper zuchtte en wreef in zijn ogen. Hij was het niet gewend zijn stem te verheffen en toen hij verder sprak, was het op zachte, bijna smekende toon. "Maak niet al haar werk ongedaan, alsjeblieft. Als je dat niet voor Rook wilt doen, dan wel voor Jay. Alsjeblieft, niet vandaag."

Ze zette haar ellebogen op haar knieën en bleef even voorovergebogen zitten, haar handen in haar haar. Ze zou net zo laf zijn als iedereen als ze niets deed. Net zo zwak als haar districtgenoten, al die makke schapen. Zij had de moed om iets te doen. Zij zou alles opgeven voor een betere wereld dan dit, toch? Ze had er alles voor over, zelfs haar leven, zelfs haar familie... toch? Jay klemde zijn armen om haar arm en drukte zijn gezicht in haar schouder. Hij was bang, ze voelde het. Hij was bang dat ze iets zou doen wat hen allemaal het leven kon kosten. Niet vandaag. Met een zucht ging ze weer rechtop zitten. Een korte blik om zich heen vertelde haar dat er meer mensen in de zaal ongerust waren geworden, vooral de mensen die haar goed genoeg kenden om te weten wat ze had willen doen. Harper wierp nog een laatste blik op zijn overgebleven dochter en liep toen naar het spreekgestoelte. Het was voor iedereen beter als hij het woord deed.

"Jullie hebben mijn dochter, Rook, allemaal gezien. Jullie hebben haar en Toby Blitz zien vechten om terug naar huis te mogen komen, terug naar ons. Maar ze was zo veel meer dan die laatste dagen. Ze was mijn kleine meid, die zich altijd groot hield. Die vol liefde voor haar gezin zorgde, vooral voor haar broertje." Hij glimlachte even naar Jay en Raven sloeg een arm om de schouders van haar broertje. Ze herinnerde zich Harpers woorden van die ochtend. "Wees voor één keer de grote zus die je broertje nodig heeft." "Jullie hebben misschien gezien hoe ze... hoe ze is gestorven. Maar ze is meer dan haar dood. In feite hield ze van zwemmen, van de zee. Ze was vaak op het strand. Ze danste altijd op het zand. Ze vertelde me ooit dat het haar een gevoel van vrijheid gaf. Dat is wat ik voor me zie als ik aan haar denk, en wat ik wil dat jullie voor je zien, niet die... die akelige beelden van de laatste tijd, maar mijn, lieve, kleine, toegewijde meisje dansend op het strand. Want dat was wie ze echt was." Jay leunde tegen Raven aan, zijn schouders schokten. Raven dacht aan Rook op het strand. Dansend, vrij. Die kant van haar zusje had zij nooit gezien. Of had ze er alleen niet naar gekeken?

Nadat Harper weer was gaan zitten, kwam Benjamin nog even naar voren. Raven kende hem niet goed, maar ze wist dat hij en het hysterisch huilende meisje op de tweede rij, Anna, goede vrienden van Rook waren geweest. De jongen zong een lied. Hij had een mooie stem, al trilde hij wel een beetje nu. Raven luisterde niet echt. Ze wachtte alleen maar tot de dienst voorbij was, de zaal leeggelopen was en alleen zij, haar familie en Precilla er nog waren. Toen ging ze naar Precilla staan en staarde haar zusje zwijgend na. Net als de tweeling werd ze gecremeerd. Ze had haar wensen nooit aangegeven, dus Harper had beslist, en hij had besloten dat haar as uitgestrooid zou worden. Hij wilde zijn dochter niet onder de grond hebben.

Harper en Jay waren met de urn naar huis gegaan, het uitstrooien zouden ze later doen. Eerst wilden ze Rook nog een dagje bij zich houden. Raven was achtergebleven. Ze liep een beetje doelloos rond, tot ze Precilla zag zitten met de twee urnen van haar broers. Zwijgend ging Raven naast haar zitten en volgde haar blik naar de golven.