Iedereen was verdrietig. Want District 8 had officieel verloren; Twee inwoners én de Spelen. Nesrine was al langer niet meer op de grote televisie schermen te zien, maar nu ook Dean weg was had mama verteld dat Dean en Nesrine nu naar huis kwamen. Toen de trein met piepende remmen tot stilstand kwam bij het stoffige stationnetje snapte Tobias er dan ook maar weinig van. De deuren van de trein openden zich, maar alleen de enge glinstervrouw kwam naar buiten. Daana stampte een hele rij mannen met strenge, emotieloze gezichten het treinstel binnen. Toby greep angstig de hand van zijn moeder vast toen de mannen weer naar buiten kwamen, twee grote donkerbruine kisten op hun schouders. ''Mama, wat gebeurt er? Waar zijn Dean en Nesrine?'' vroeg het jochie verward, naar haar opkijkend met zijn grote blauwe ogen. Bethany vond het niet leuk dat hij zoiets vroeg, dat bleek gelijk uit haar blik. Hij hield dan ook maar gauw zijn mond.
Onderweg naar huis zag Tobias een grote groep mensen staan. Al die mensen verzamelden zich om twee bergjes met brandende kaarsjes, bloemen en geknoopte lapjes stof. Gelijk koerste Tobias erop af. Hij was dan wel klein, maar wel vastberaden genoeg om Bethany mee te slepen. Tobias liet zijn moeder's hand los om zich door de menigte te wurmen. In het midden trof hij twee foto's aan, van zijn vriend Dean en van het meisje dat samen met hem door de glittervrouw naar het Capitool was meegenomen. Huh? Langzaam begonnen de puzzelstukjes op hub plaats te vallen. De kisten. De verdrietige gezichten. En de grauwe realiteit van de Hongerspelen die zijn naïviteit voor zo lang op afstand had gehouden. Tobias keek nog eens om zich heen. Hij zag Bethany praten met een meneer. Liep naar haar toe en trok aan haar mouw. Wees naar de stapels, fluisterde wat en wees dan naar de veldbloemen die op de weinige begroeide plekjes van het stadsplein groeiden. Bethany knikte aarzelend en liep met hem mee. Samen plukten ze de mooiste bloemen, die Tobias bundelde tot twee kleine bosjes. Met trage stappen voor zijn hyperactieve doen liep hij naar de twee foto's, bukte en legde de bloemen neer. Tobias stapte achteruit, tegen zijn moeder aan, en keek sip, zoals alle mensen die hier stonden. Zo stonden ze daar, zwijgend, en had Tobias een momentje waarop hij zich net zo volwassen en wijs voelde als zijn vader ooit geweest was.
OOC: Na Dean's dood, wanneer de lichamen zijn terug gebracht, denk zo rond dag 8/9 vd Spelen. Die-opdracht van een volwassen momentje voor Toby c:
