Met een wantrouwende blik keek Old Rose naar het scherm waar nu al bijna een week de Hongerspelen werden getoond. Het bondgenootschap dat in de volksmond ook wel MEN werd genoemd was in beweging gekomen, onder het mom van ‘een plan’, en de oude vrouw vond het maar niets dat ze in de richting van haar kleinzoon aan het lopen waren. Wat het plan precies was wist ze niet, maar Rosemary betwijfelde ten zeerste of alle betrokkenen het zouden overleven. Maar waarom zou MEN haar kleine Dean willen hebben? Ze konden toch onmogelijk denken dat hij een bedreiging voor hen zou zijn?

Het was dan ook bijzonder beangstigend toen de meiden wel degelijk naar Dean op zoek bleken te zijn. Ergens was het wellicht een compliment, maar Old Rose voelde alleen de deprimerende gevoelens van angst, haat en vooral wantrouwen. Ze had gezien hoe de drie een bondgenootschap hadden gevormd, ten koste van de jongen uit Één, die het meisje uit Zeven juist had geholpen. Hoe ondankbaar! En het was juist dit meisje dat contact maakte met haar kleine Dean.

Het verbaasde Old Rose dat het meisje haar kleinzoon bij naam wist te noemen en moest daaruit concluderen dat ze ofwel de moeite had genomen om alle namen van haar tegenstanders te onthouden, of Dean in het Capitool had ontmoet. Ze had geen idee wat zich daar allemaal had afgespeeld, dus wellicht was het laatste het geval. Ze kon zich alleen niet voorstellen waarom Dean zich met dit soort verraders in zou laten.

Over en weer werd er gesproken en uiteindelijk kreeg het meisje Dean zo ver om op het land te komen. Hij was zo slim om haar te dwingen zich van haar wapens te ontdoen, maar daar ging ze mee akkoord, waarna ze verder spraken. Nou ja, fluisterden. Het klonk als onduidelijk gemompel en er was niet genoeg van te verstaan om er ‘een plan’ uit te halen, helemaal niet zelfs. Het zon Old Rose dan ook helemaal niets.
“Ze is een verraadster,” fluisterde de oude vrouw zachtjes tegen het scherm. “Ze vermoordde haar eerste bondgenoot. Ze heeft het meisje uit Vier wellicht gespaard, maar die heeft ze waarschijnlijk gewoon nodig. Jou heeft ze niet nodig. Ze zal je hoofd van je lichaam scheiden, terwijl je ligt te slapen. Ze zal haar bijl in je hoofd planten, terwijl je zit te eten. Vertrouw haar niet! Vertrouw alleen jezelf!”

“Deal,” hoorde ze haar kleinzoon echter zeggen, gevolgd door een voorwaarde die Rosemary evenmin konden horen als het zogenaamde plan. Wie zei dat het meisje hetzelfde met haar bondgenotes had overlegd als met hem? Waarom ging hij akkoord? Wat voor voorwaarde kon hij in hemelsnaam hebben gesteld? “Deal,” klonk er echter opnieuw.

O God, dacht Rosemary ongelukkig, behoed hem voor nog meer gruwelijkheden. Help hem. Red hem. Breng hem naar me terug. En als dat niet kan, laat het dan op zijn minst snel gebeuren. Mijn hart begeeft het bijna van verdriet, maar hij hoeft niet ook te lijden. Laat hem niet meer lijden dan hij al doet. Sta hem bij.

Welke hogere machten, anders dan de Spelmakers in het Capitool, echter iets voor Dean zouden moeten kunnen betekenen, wist Old Rose ook niet. Ze geloofde niet in goden en godinnen, maar het was zo’n fijne gedachte om te denken dat iets of iemand anders haar kleinzoon nog wel zou kunnen helpen. Zij kon niets meer voor hem doen. Ze had geen geld meer en van levenskracht was ook maar nauwelijks meer sprake.

Wie zal als eerste het leven laten? Jij of ik, jongen?