Johann Cracken, burgemeester van District 8, kon niets anders dan bewondering hebben voor Madelynn Bristow, die zoveel had moeten lijden om de overwinning te behalen. Natuurlijk had hij het verschrikkelijk gevonden dat daarvoor 23 andere kinderen hadden moeten sterven, maar dat nam hij haar niet kwalijk, noch het Capitool of wie dan ook. Het was een wrede speling van het lot.

Vol oprechte trots zei hij dan ook: ‘Beste inwoners van District 8! Jullie weten ongetwijfeld waarom we vandaag hier zijn samen gekomen. Geef onze genode gast een warm welkomstapplaus, hier is Madelynn Bristow!’  

----------

De districten 9 en 10 waren moeilijk geweest voor Madelynn, daar Lonnie haar laatste slachtoffer was geweest en Eloise de bondgenote die ze had verraden. Het was echter lang niet zo moeilijk als District 8 zou worden, vermoedde ze. Lynn had slecht geslapen en Dean achtervolgde haar in haar dromen, terwijl langzaam al haar ledematen het begaven, niet in staat om hem van zich af te schudden. Toch eindigde hij met een bebloede keel, veroorzaakt door haar. En helaas was dat de realiteit geweest. Zij had hem niet alleen vermoord, maar hem ook in die situatie gebracht. En dat was iets wat ze zichzelf nooit zou vergeven.

“Beste inwoners van District 8,” begon Madelynn haar toespraak. Ze hield haar blik gericht op een van de vele lelijke fabrieken in de verte, maar kon niet om de armoedige mensenmassa voor zich heen. “Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier vandaag voor u sta, en uw district mag bezoeken. Dit is waar de meest prachtige stoffen vandaan komen, waaronder ook de stoffen die voor mij werden getransformeerd tot prachtige jurken.” Ondanks dat ze dit als een compliment bedoeld, vergat ze te glimlachen. Met haar blik op de fabrieken, kon ze maar niet van zich afzetten hoe ontzettend hard deze mensen hier moesten werken, zodat zij een mooie jurk kon dragen. Dat was toch verschrikkelijk! Ze probeerde haar afkeer niet te laten blijken en ging snel verder met haar verhaal.  
“Ik ben erg dankbaar, maar ik weet dat mijn overleven voor alle andere Tributen de dood heeft betekend en dat ook hier daarmee vele levens voor altijd getekend zullen zijn. En wat ik ook doe en wat ik ook zeg, niets zal daar verandering in kunnen brengen.”

Even nam Madelynn de tijd om diep adem te halen, terwijl ze haar aandacht op de families van Nesrine en Dean richtte. Ouders en een zusje voor het meisje; enkel een oude vrouw voor de jongen. Dat was gewoon triest! Met een brok in haar keel sprak ze verder: “Toch wil ik mijn oprechte medeleven betuigen aan de familie en vrienden van Nesrine en Dean. Nesrine kende ik niet echt. We hebben elkaar niet gesproken gedurende onze tijd in het Capitool, en gelukkig ben ik haar ook niet tegengekomen in de Arena. Ze was vast een waardige tegenstander geweest.” Madelynn wist niet of dat een leugen was of niet, maar het klonk een soort van eerbiedig, dus ze deden het er maar mee. “Dean, daarentegen, heb ik tijdens de trainingsdagen in het Capitool ontmoet. Hij sprak me aan en ik vertrouwde hem. Dat is de reden waarom ik hoopte dat hij in de Arena wilde samenwerken, en dat wilde hij, maar op één voorwaarde.” Madelynn sloeg haar ogen neer, waarna ze even oogcontact zocht met Deans grootmoeder. “Het spijt me zo erg dat ik hem in die situatie heb gebracht en dat het op deze manier geëindigd is. Zonder de hulp van Dean had ik hier echter niet gestaan en hij heeft zo dapper gestreden. Ik zal hem en Nesrine nooit vergeten. Dat zij in vrede mogen rusten. Dank u wel.”