Het was alsof Rosemary Webster het afgelopen anderhalf jaar twintig jaar ouder was geworden. Ze had sowieso al ouder geleken dan ze eigenlijk was, maar nu kon ze werkelijk wel door voor iemand van negentig. Haar donkere ogen lagen diep in haar oogkassen en waren hun glans verloren. En zelfs als men goed zou kijken, dan was de enige blijk van emotie een diepgewortelde haat. Die haat leek het enige te zijn dat haar in leven had gehouden, want verder was ze niet meer dan een wandelend lijk. Haar lichaam weigerde er echter mee op te houden, en er was niets zo frustrerend als dat.
Old Rose miste Dean nog elke dag en ze wilde niets liever dan terug bij hem zijn. Ze was er klaar voor, net zoals ze klaar was om dit leven op een waardige manier achter zich te laten, en een gedenkwaardig afscheid te verzorgen. De oude vrouw had anderhalf jaar op haat geteerd en had niets meer om voor te leven. Ze was niet bang om te ver te gaan en om bepaalde mensen tegen zich te keren. Ze glimlachte. Nee, daar was ze niet bang voor. Dat was juist de bedoeling.

Na de dood van Dean hadden verschillende mensen hun medeleven betuigd. Met enkele van deze mensen had ze contact gehouden en de toon van hun gesprekken was steeds grimmiger geworden. De Hongerspelen hadden duidelijk extra haat aangewakkerd in het district en Rosemary kreeg meer bijval dan ze enkele jaren eerder zou hebben verwacht. Alsnog waren ze maar met een kleine groep. De oude vrouw was huiverig om mensen te vertrouwen en het ergste wat ze nog kon bedenken was dat haar plannen verraden zouden worden aan het Capitool, vooraleer ze deze had uit kunnen voeren.

Op het moment dat de Burgemeester begon te spreken leek de sfeer op het plein nog aardig. Old Rose grimaste, wetende dat dit niet lang meer zou kunnen duren. Ze luisterde naar de woorden van Solar, die ze absoluut niets kwalijk nam, net zoals ze Madelynn niets kwalijk nam. Nee, het was de schuld van het Capitool, en vandaag zou ze neerhalen wat daar het dichtst bij in de buurt kwam. Misschien geen directe aanval, maar het was het beste wat ze kon doen.
Zodra de Burgemeester en Solar zich weer buiten de gevarenzone bevonden en de eerste mensen begonnen weg te druppelen, gaf Rosemary het teken. Er klonken ontploffingen, gevolgd door schoten, maar dat waren voor Old Rose enkel de afleidingen. De mannen en vrouwen in het wit begonnen meteen in actie te komen, maar zij waren het die de rake klappen zouden krijgen. Rosemary zat te midden van het geweld en ze keek om zich heen, bijna zoekend naar haar eigen slachtoffer. Ze was expres in de buurt van zijn post gaan zitten, en ondanks dat de meeste mensen zich uit de voeten maakten, ging Rosemary nergens heen. De man in kwestie leek te denken dat ze het niet kon; dat ze te zwak was om ook maar overeind te komen. Verder had hij er niet naast kunnen zitten.
“Het is hier niet veilig, vrouwtje,” gromde hij, terwijl zijn lompe handen bijna gewelddadig rond haar taille klemde. Rosemary verbeet de pijn en klemde haar vingers om het mes dat zij in haar mouw had verstopt. “U weegt nog minder dan een kippenpootje!”, lachte de man, toen hij haar optilde. Alles aan hem vond ze verschrikkelijk. Zijn handen. Zijn stem. Zijn lach. En ook die opmerking maakte haar woedend. En wat ze nog het ergste vond, was zijn reactie toen Dean zijn laatste adem uitblies: zijn schouders ophalen en lachen. En dat geluid had haar nooit meer losgelaten. Ze hoefde daar alleen maar aan te denken, en de haat die het opwekte gaf haar genoeg kracht om het mes door de kleding van de Vredesbewaker te steken, recht in zijn keel. De man was er niet op berekend en liet Rosemary vallen, terwijl hij het mes in een reflex uit zijn lichaam trok. Een slechte keuze, en vanaf de grond glimlachte Rosemary, terwijl ze keek hoe de man spartelde als een vis op het droge, terwijl rood het wit van zijn kleding verdreef. Hij zou het niet overleven, net zo min als zij.
De paniek van de man had de aandacht van zijn collega’s getrokken en Rosemary hoefde zich niet om te draaien om te weten wat er zou volgen. Er klonk een knal, maar er was geen pijn. Dit was zoals het voor haar moest eindigen; hier en nu. Dit was het laatste wat ze had kunnen bijdragen aan deze wereld, en nu zou ze, na al die jaren vol verdriet en eenzaamheid, eindelijk herenigd worden met iedereen die ze zo ontzettend miste…

OOC: Rest in Peace. Sorry als het niet helemaal realistisch is. Ik ben geen actual killer with skillful murder plots

NaNo 2016: Post 3 [2.172/50.000]