Omdat Brendan Mirakovic, de eigenlijke burgemeester van District 1, wegens omstandigheden niet in staat was de winnares van de Tweede Hongerspelen aan te kondigen, stond vandaag een lager geplaatste ambtenaar op het podium. Hij was hartstikke zenuwachtig. Hij was een groot voorstander geweest van Lincoln, hij had echt gedacht dat ze een winnaar hadden gehad. Niet dus. Maar hij was geen tegenstander van Madelynn. Hij bewonderde haar wel. Hij was alleen bang dat heel veel mensen die nu voor hem op het plein stonden, een heel andere mening over haar hadden.

‘Geachte inwoners van District 1,’ zei de man, met een trilling in zijn stem. ‘Ik zal het kort houden. Jullie weten waarvoor jullie hier staan en wie we vandaag te gast hebben. Graag een applaus voor Madelynn Bristow, de winnares van de Tweede Hongerspelen!’

---------

Na een van de weinige districten waar Madelynn niet voor slachtoffers had gezorgd, was het de beurt aan het laatste district voordat ze voor het eerst sinds de Hongerspelen waren afgelopen weer terug zou keren naar het Capitool. Dat betekende dat ze alweer halverwege op weg waren naar de volgende Spelen – een angstwekkende gedachte. Gelukkig duurde het nog even en Madelynn focuste zich liever op het hier en nu. Toen ze Burgemeester klaar was met zijn praatje, stapte ze naar voren en nam ze het woord.

“Beste inwoners van District 1,” sprak Madelynn formeel, terwijl ze meer aandacht schonk aan de stad dan aan de mensen die voor haar stonden. “Dat ik hier vandaag sta, en uw prachtige stad mag aanschouwen, omringd door bergen met loofbossen, die zo schaars zijn bij mij thuis.” Ze loog niet. District 1 was daadwerkelijk een van de mooiste districten van Panem, als je het Madelynn vroeg.
“Ik ben erg dankbaar dat ik hier vandaag sta, maar ik weet dat mijn overleven voor alle andere Tributen de dood heeft betekend en dat ook hier daarmee vele levens voor altijd getekend zullen zijn. En wat ik ook doe en wat ik ook zeg, niets zal daar nog verandering in kunnen brengen.” Ze richtte zich op de aanwezige familieleden, en voor beide Tributen gold dat er ouders en zusjes aanwezig waren.
“Toch wil ik mijn oprechte medeleven betuigen aan de familie en vrienden van Michelle en Lincoln,” begon ze, waarna ze zich eerst richtte op de familie van het meisje. “Michelle heb ik niet gekend, maar ze heeft hard gevochten en zich niet zomaar overgegeven. Dat is moeilijker dan het lijkt en verdient dan ook zeker respect.” Ze wist niets beters meer te zeggen en richtte zich tot de familie van de jongen.
“Lincoln heb ik tijdens de trainingsdagen zien oefenen. Hij was zo goed, en dat wist hij ook. In de Arena is hij me te hulp geschoten, toen ik het moeilijk had, en hij zou zo een sterke bondgenoot zijn geweest. Misschien wel te sterk. Samen hadden we waarschijnlijk heel ver kunnen komen, maar dan had ik hem wel moeten durven vertrouwen. En dat kon ik niet. Voor mij is het een goede keuze gebleken, gezien ik hier vandaag voor u sta, maar daarmee heb ik wel zijn lot bezegeld. Zonder het bondgenootschap dat ik wel aan ben gegaan had ik hem waarschijnlijk niet kunnen verslaan, dus ik heb wellicht geluk gehad. Lincoln heeft heel hard gevochten, en ik zal hem en Michelle nooit vergeten. Dat zij in vrede mogen rusten. Dank u wel.”