Dit was het laatste jaar dat ze dit moest doorstaan, bedacht Natalia zich toen ze zich braaf liet registreren voor alweer de derde hongerspelen. Ze was nu achttien jaar, wat betekende dat het haar laatste boete was en dat ze vanaf volgend jaar vanaf de zijlijn kon toekijken. Niet meer vrezend voor haar eigen leven, maar wel voor dat van Avery en Clarisse en – veel later, als de spelen dan nog bestonden tenminste – Tommy. In tegenstelling tot de voorgaande jaren, maakte Natalia zich dit jaar niet zo druk. Ze was de dans al twee keer ontsprongen, een derde keer moest ook nog wel lukken. En Avery had relatief weinig bonnen, dus dat moest ook wel goed komen. Hoe groot was de kans nu helemaal dat er twee keer uit één gezin een kind gekozen werd?

Net als het jaar ervoor waren Natalia en Avery uitgedost in hun mooiste kleren en stond hun familie aan de zijlijn. Volgend jaar zouden zij en Clarisse als het ware van plaats wisselen. Clarisse in de gevarenzone, Natalia eruit. Het evenement begon zoals altijd met een speech van de burgemeester, een film van het Capitool waarna districtbegeleidster Jennifer naar voren stapte om haar hand in de gevreesde bol met namen te steken. Ondanks dat Natalia tegenwoordig regelmatig meedeed aan haar trainingen, was er absoluut geen sprake van een warme band. Natalia had héél, héél veel verwijten richting Jennifer geuit over de dood van Hugo in de eerste spelen en was niet van plan om op vriendelijke wijze met de vrouw om te gaan.

Ondanks dat Natalia zich een stuk zelfverzekerder voelde dan voorgaande jaren, voelde het toch beter om haar mantra maar weer eens te herhalen. Niet Avery, niet Avery, niet Avery, niet Avery’.
Natalia Russo
……..
Ze had in ieder geval haar zin gekregen. Het was Avery niet.
Het voelde alsof er honderd kilo lood in haar schoenen was gepropt toen Natalia langzaam naar voren liep, intens hopend dat Jennifer opeens zou uitroepen dat ze zich vergist had en dat een ander de vrouwelijke tribuut van dit jaar was. Ze hoorde het gefluister van mensen, die het zielig vonden voor haar moeder. Toch, bedacht Natalia zich terwijl ze voetje voor voetje richting het podium liep, had zij eigenlijk alleen maar medelijden met Tommy. Voor hem was zij praktisch zijn moeder en er was een hele grote kans dat hij haar niet meer terug zou zien.
Tommy.
Er ontstond een enorme knoop in haar maag en Natalia deed verwoedde pogingen om de opkomende tranen weg te slikken. Niet gaan huilen nu. Ze gunde het Capitool haar tranen niet. Ze beklom het podium, om naast Jennifer te gaan staan.

…….
En nu mocht die wekker wel eens gaan.

Elk jaar werd het weer spannender. Crystal was niet écht bang voor de Boete of voor de Spelen, maar ze was wel gevoelig voor de algehele sfeer in District 1 en die vertelde haar dat er iets ergs stond te gebeuren. Crystal geloofde niet echt dat zij een kans liep om tribuut te worden. Haar naam zat wel een aantal keer in die bol, maar dat zaten de namen van anderen ook. En waarom zou zij gekozen worden, als er zoveel meer meisjes waren die beter thuishoorden in de arena dan zij?

Summer had Crystal mooi gemaakt voor de Boete. Ze had haar haren gevlecht en een jurk voor haar uitgekozen. Hoewel Crystal niet echt het type was dat blij was met jurken, vond ze toch dat Summer haar mooi had gemaakt. Summer zelf zag er nog mooier uit, vond Crystal. Voor haar grote zus was het de laatste keer dat ze gekozen kon worden als tribuut en dat was misschien nog wel het allerspannends. Want om de een of andere reden leek het allemaal extra erg als je op bijna-volwassen leeftijd nog net even als tribuut gekozen werd. Alsof het Capitool je liet ruiken aan de vrijheid en vervolgens een kooi over je heen gooide, om je daarna voor de leeuwen te gooien.

Samen liepen ze vanuit hun krakkemikkige huisje naar het plein toe, hand in hand. Hun vader volgde op enige afstand, zwieberend. Crystal was boos op hem dat hij niet nuchter bij de Boete kon verschijnen, maar Summer had haar gekalmeerd en verteld dat het juist vanwege de boete was dat hun vader dronken was. Hij maakte zich zorgen om hen en probeerde dat weg te drinken. ‘Dat geloof je toch zeker zelf niet,’ had Crystal gebriest, maar Summer had haar boos aangekeken en daarop was de discussie al snel afgesloten.

Het was al druk op het plein toen de drie Forrests aankwamen. Hun vader begaf zich zwalkend naar de volwassenen, niet eens nuchter genoeg om zijn dochters bemoedigende woorden te geven, alsof het hem allemaal niets kon schelen. Crystal en Summer begaven zich naar de controlerij. Ze hielden elkaars handen vast zolang dat nog kon, want als ze zo gecontroleerd waren, dan mochten ze niet meer naast elkaar staan, maar moesten ze bij hun leeftijdsgenoten gaan staan. Crystal bedacht zich bedroefd dat ze volgend jaar alleen in deze rij moest staan en dat ze dat heel vervelend zou vinden. Ze keek even omhoog naar Summer en glimlachte naar haar. Summer glimlachte terug en gaf haar een bemoedigend kneepje in haar hand. Niet dat Crystal veel geruststelling nodig had. Het was immers Summer die het meest nerveus was van de twee.  

Vooraan de rij, lieten ze elkaars handen los. ‘Ik zie je snel weer,’ zei Summer, die als eerste naar voren moest om haar bloed te laten prikken. Dit gebeurde allemaal heel snel en georganiseerd. Het Capitool wist waar ze mee bezig waren en hadden hier goed over nagedacht. Crystal mocht ook al snel naar voren komen. Ze hield niet van naalden, maar liet zich toch gewillig prikken. Ze wilde geen problemen met de vredebewakers. Daarna begaf ze zich naar de rij van haar leeftijdsgenoten. Ze kende de meeste van die meisjes wel, maar ze vond ze eigenlijk allemaal niet aardig. Crystal was meer het type meisje dat met jongens omging, hoewel twee van haar beste vrienden meisjes waren.

Ze hoefde niet lang te wachten tot de ceremonie begon. De burgemeester en de begeleidster verschenen op het podium, samen met nog wat andere hoge personen. De burgemeester hield eerst een welkomstpraatje, waarna voor het derde jaar op rij de welbekende film werd getoond, waar Crystal haar aandacht nauwelijks bij kon houden. Daarna was het tijd voor de tributen. De toch al gespannen sfeer werd nu helemaal om van in je broek te plassen. Eerst was het meisje aan de beurt. De begeleidster van District 1 grabbelde in de kom en haalde een naam tevoorschijn. Voor het eerst die dag voelde Crystal zich oprecht zenuwachtig. Geen Summer, geen Winter, geen Spring, bad ze met gesloten ogen. ‘Natalia Russo!’ Crystal haalde opgelucht adem. Toen ze Natalia het podium op zag lopen, realiseerde ze zich dat ze dit meisje kende. Toch deed haar dat opvallend weinig. Ze kon zich gewoon niet voorstellen dat Natalia niet terug zou komen en dat ze haar nooit meer door het dorp zou zien lopen. Ze zou het vast wel overleven.

Daarna werd de mannelijke tribuut omgeroepen: James Lovell. Hem kende Crystal niet, maar tot haar eigen verrassing dacht ze dat hij er wel mooi uitzag. Ze vroeg zich in stilte af sinds wanneer ze op zo’n manier naar jongens keek. Omdat hij er zo mooi uitzag, hoopte ze dat hij ook terug zou komen. Misschien konden Natalia en James samen terugkomen, dat zou vast wel geregeld kunnen worden.

OOC: I've got no freaking clue. Maar Nano.
Post-Nano: 4890/25000