Nee.

Nee.

Ze wilde niet. Verbouwereerd keek ze naar het podium, waar Jewel zojuist háár naam opgenoemd had. Waar had ze dit aan verdiend? Oké, ze kon wel wat redenen bedenken waarom het district haar liever kwijt dan rijk was, maar ze wist ook wel dat de Boete niet zo werkte. Volledig willekeurig was haar naam uit die kom tevoorschijn gekomen en er was niets wat ze daaraan kon doen. Ja, ze kon pogingen ondernemen om weg te rennen, maar heel ver zou ze niet komen, dat begreep ze zelf ook wel. Ze zou het plein niet eens afkomen, zeker niet nu alle ogen op haar gericht waren.

Duizenden keren had ze duizenden verschillende scripts in haar hoofd afgespeeld. Ze zou niet gekozen worden, nooit, dat was het positiefste script. Ze zou wel gekozen worden, maar onstnappen en als één van de meest gezochte personen in het wild gaan leven. Dat script kon ook weer meerdere kanten op: in het wild zou ze lang kunnen overleven, of kort, of ze zou snel gevonden worden, of pas wanneer ze oud en verschrompeld en grijs was en misschien zelf al wel genoeg hebben van dat eeuwige vluchten. Of ze werkte gewillig mee met het Capitool en zou afreizen naar die stad die ze alleen van de livestreams kende. Ze kon daar nog een poging ondernemen om te ontsnappen en daarin slagen of falen, ze kon de arena in gaan en daar falen of winnen. De opties waren eindeloos. Maar nu ze hier stond, besefte ze dat al die opties helemaal niet aan haar waren om uit te kiezen. Ze voelde dat ze geen keuzes had, maar slechts kon doen wat er van haar verwacht werd: naar voren lopen en haar plek innemen op het podium.

Dus dat deed ze. Met langzame stappen, omdat ze het gevoel had dat ze anders om zou vallen. Verwoed vocht ze tegen de tranen die in haar opwelden. Ze wilde nog niet dood. Ze kon Summer, Winter en Autumn toch niet zomaar achterlaten? Het voelde alsof de wereld even alleen maar om háár draaide, terwijl ze zo naar voren liep en met kloppend hart de traptreden opliep. Ze had nog even kleine hoop dat ze het gedroomd had, of verkeerd verstaan. Dat ze nu van het podium afgesleept zou worden en toegesproken zou worden. “Hoe durf je van je plek af te komen? Ga terug! Jij hoort niet op het podium!”, maar helaas gebeurde dat niet. Ze nam haar plek in en keek naar haar voeten. Ze durfde de gezichten van Autumn, Winter en Summer niet op te zoeken, want ze wist dat ze dan zou breken.

Nu restte de vraag: wie zou met haar meegaan naar het Capitool? Even dacht Spring dat het haar niets kon schelen, maar plotseling besefte ze dat het haar wél wat kon schelen. Zachtjes prevelde ze een schietgebedje: ‘Alsjeblieft... laat het niet wéér een Russo zijn.’

Vandaag was het weer die tijd van het jaar; de dag van de Boete. Hoewel Jennifer voor het eerst in de afgelopen vier jaar niet meer als begeleider op het podium hoefde te staan, en dus ook niet meer verantwoordelijk was voor de levens van twee jonge tieners, had ze die avond slecht geslapen. En nee, dat had echt niets te maken met haar bijna vijf maanden oude dochtertje. Geheel tegen haar verwachtingen in sliep Pearl al vrij snel voor langere tijd door, wat Jennifer echt als een geschenk ervoer. In het begin was ze al meerdere keren uit haar bed geroepen door haar dochtertje, maar de laatste tijd sliep het meisje goed door tot een uurtje of half zeven, waarna ze Jennifer wakker maakte. Inmiddels waren ze al dusdanig op elkaar afgestemd dat Jennifer al wakker was voordat Pearl van zich liet horen. De ochtend van de Boete was Jennifer echter ruimschoots voor haar dochter aan uit bed gekomen doordat ze niet meer kon slapen. In gedachten verzonken stond de vrouw nu voor het raam van Pearl haar slaapkamer, wachtend tot haar dochtertje zou ontwaken zodat ze haar de fles kon doen en eventueel kon verschonen. Ze voelde zich niet volledig op haar gemak, wat ze niet helemaal had verwacht. Het idee van stoppen met de rol van begeleider had haar veer rust gebracht en zeker het moment dát ze had gezegd dat ze zou stoppen was fijn geweest. Nu haar rol echter op de schouders van Matt rustte, maakte ze zich toch wel wat zorgen. Zorgen om Matt en de Tributen die hij dit jaar (en alle jaren hierna) mee zou nemen. Matt was een erg competente jongen geworden in de afgelopen jaren, maar zijn gebrek aan empathie voor de gevoelens van anderen konden hem parten gaan spelen in het Capitool. Dat, gecombineerd met zijn kijk op de Spelen en zijn vreemde drang van de laatste tijd om zich hooghartig en alwetend tegenover haar op te stellen, maakten dat ze vreesde voor zijn geestelijke welzijn. Ze kon niet anders dan hopen dat hij haar tips mee zou nemen in zijn werk en zo niet, dat hij zou leren van zijn eigen fouten. Het zou alleen jammer zijn als dit ten kostte zou moeten gaan van de levens van twee tieners.

Jennifer werd uit haar gedachtegang opgeschrikt door het langzaam opkomende gehuil van haar dochtertje; Pearl was ontwaakt. Met een tedere glimlach draaide de vrouw zich om naar haar kind en startte hun inmiddels vaste ochtendritueel. Een uurtje later zat Jennifer zelf aan haar ontbijt; Pearl lag in een wieg vlak bij haar en maakte tevreden geluidjes terwijl ze speelde met een knuffelkonijn dat ze van de buurvrouw had gekregen bij haar geboorte. Het knuffeltje zat nu al onder de kwijl- en spuugvlekken, maar Jennifer had nog geen kans gezien het ding te wassen; iedere keer als ze het weg wilde halen om dit te doen, schreeuwde Pearl moord en brand en stopte ze pas als Jenn de knuffel terug had gegeven. Voor zover het veeleisende karakter van haar dochter. Al kauwend gluurde Jennifer opzij naar haar kind en besloot dat het inderdaad beter was dat het meisje vandaag thuis zou blijven. Haar buurvrouw, een lieve oude vrouw die haar kinderen en man had verloren in de Donkere Dagen en sindsdien alleen woonde, had er geen bezwaar tegen gehad om op Pearl te passen tijdens de Boete. Het leek Jennifer beter om Pearl zo lang mogelijk bij de Boete vandaan te houden. Daarnaast zou het teveel drukte zijn voor zo'n jong kind en ze wilde niet dat anderen haar boos aan gingen kijken, omdat haar kind stond te brullen.

Precies op het afgesproken tijdstip stond haar buurvrouw voor de deur. Glimlachend deed Jennifer de deur open en verwelkomde de vrouw met een kus op de wang. 'Goedemorgen Patricia. Nogmaals bedankt dat je op Pearl wilt passen.' De oude vrouw glimlachte hartelijk naar haar en kneep in haar hand. 'Geen probleem meisje, ik doe het graag.' Dat geloofde Jenn graag. Ze verdacht de oude vrouw ervan Pearl als een kleinkind te zien dat ze helaas nooit had kunnen krijgen. Niet dat Jennifer dit erg vond, want gezien het feit dat haar eigen ouders overleden waren en Brendan, noch diens ouders, in de picture waren, was het fijn als haar dochter in ieder geval iets van een oma had. Jennifer maakte een blad met thee en koekjes klaar voor Patricia, waarna ze de vrouw hielp om zich te installeren in de woonkamer. 'Ik heb haar vanmorgen de fles gegeven en verschoond, dus als het goed is moet ze het wel een uurtje uithouden.' Patricia wuifde haar weg. 'Maak je geen zorgen kind, ik weet hoe het gaat.' Jenn glimlachte verontschuldigend, kuste haar dochter op het voorhoofd en wenste hen veel plezier samen. Bij de deur trok ze een lichte zomerjas aan, waarna ze het aangename weertje buiten tegemoet trad.

Het was vreemd om nu als toeschouwer bij de Boete aanwezig te zijn en niet meer op het podium in het middelpunt te staan. Eigenlijk was er voor Jennifer niet heel veel reden om hier te zijn, aangezien ze geen familie had die gekozen kon worden, maar de Vredesbewakers en het Capitool hadden al wel duidelijk gemaakt dat iedereen verplicht was bij de Boete aanwezig te zijn. Alleen kinderen die te jong waren en volwassenen die te oud of te ziek waren mochten thuis blijven en de Boete volgen via de tv. Jennifer hoopte maar de Patricia de tv niet te hard aan zou zetten zodat Pearl er geen last van had. Nu ze hier zo stond tussen de "gewone mensen" kreeg ze veel meer mee van de sfeer en wat de Boete eigenlijk deed met mensen. Ze zag vele gezichten voorbij komen en naar haar staren, zowel bekenden als onbekenden. De bekenden waren vooral familieleden van tieners die zij naar het Capitool had begeleid, maar er zaten ook ouders tussen wiens tieners bij haar trainden. Hoewel nog altijd niet iedereen het eens was met het trainen van de jeugd, kwamen er toch steeds meer kinderen bij haar langs, soms zelfs gebracht door hun ouders. Jennifer kon enkel hopen dat de training hun tieners iets van een voordeel kon opleveren. Je was echter van zoveel factoren afhankelijk dat het altijd afwachten was wat er zou gebeuren. Je kon alleen maar afwachten en hopen dat de andere Tributen net iets zwakker, trager of dommer waren dan jij.

Jennifer koos uiteindelijk een plekje aan de zijkant van het plein, waar ze goed zicht had op het podium, maar vooral op Amathist. De jongen leek aan de buitenkant dan wel geen emotie te tonen, maar Jenn kende hem lang genoeg om te weten dat hij popelde om te beginnen. Hij keek hier al veel te lang naar uit met een ongeduld die Jennifer alleen maar onrustig maakte. Om haar heen hoorde ze af en toe gefluister van mensen die haar herkenden en tegen hun buren gingen fluisteren, maar ze deed haar best hen te negeren. Het was niet belangrijk wat ze van haar dachten. Zolang ze haar maar met respect behandelden en verder met rust lieten. Op het podium kwam de boel wat meer in beweging en kwamen de burgemeester en Matt naar voren gelopen. Vanuit het publiek keek Jennifer naar de film die ze nu voor de vijfde keer zag, maar toch anders ervoer nu ze hier op de grond stond. Het voelde allemaal wat vreemd en onwennig en even flitste de gedachte door haar hoofd dat over twaalf jaar ze hier wellicht wel zou staan voor Pearl, vrezend dat de naam van haar dochter getrokken zou worden. Ze schudde de gedachte snel weg. Twaalf jaar was een lange tijd en er kon veel gebeuren tussen nu en dan. Als Pearl geluk had bestonden de Spelen tegen die tijd niet meer en heerste er in Panem werkelijke vrede, niet deze gemaakte versie daarvan. Haar ogen knepen samen toen Matt begon te spreken en bijna té arrogant verklaarde dat hij het beter ging doen dan hij. God wat wilde ze hem nu graag slaan. Hij mocht dan wel dertig zijn, hij had echt nog de air van een twintigjarige die net uit het ei kwam. Bah. Ze kneep haar ogen samen en zond hem een dodelijke blik, hopend dat dit genoeg was om hem een mentale schop mee te verkopen.

Pas toen Matt benoemde dat het dit jaar tijdens de Boete wat anders zou gaan, merkte ze dat er slechts één bol op het podium stond, in plaats van twee. Matt verklaarde dat dit jaar alle namen in één kom waren gedaan, wat betekende dat het niet met zekerheid te zeggen was of ze met een jongen en een meisje naar het Capitool zouden gaan. Dubbele spanning voor alle tieners, want als er een jongen of meisje was getrokken, was die groep niet meer automatisch veilig. Jennifer balde haar vuist en vloekte binnensmonds toen Matt de eerste naam uit de bol pakte en deze voor las. Crystal.. Jennifer scande de groep met meisjes en vond toen het jonge meisje dat bij deze naam hoorde. Het duurde even voor ze het kind kon plaatsen, maar besefte zich toen dat dit één van de vrienden was van Winter. Ze had het meisje wel een paar keer gezien, maar toen hadden ze haar geen Crystal genoemd. Toen was haar naam Spring geweest, maar blijkbaar was dat niet haar echte naam. Pas toen begon het bij Jennifer te dagen dat Winter waarschijnlijk ook niet de echte naam van Winter was. Ze glimlachte flauwtjes, maar veegde deze snel weer van haar gezicht. Dit was niet het moment om daar verder over na te denken. Ze volgde Spring- nee, Crystal, met haar ogen naar het podium en klapte mee toen Matt om applaus vroeg. Vervolgens liep de jongeman wederom naar de bol en trok nogmaals een naam. Jennifer voelde de spanning in het publiek stijgen, want niemand wist of er nu een jongen of een meisje getrokken zou worden. Gelukkig was Matt niet één van de lange, dramatische stiltes. Al gauw kwam het verlossende antwoord; Neo Norose...

Hoewel Jennifer wist dat het niet netjes was, knikte ze toch en mompelde binnensmonds 'mooi'. Voor Neo en zijn familie was het natuurlijk alles behalve mooi, maar Neo was wel één van de tieners die Jennifer het afgelopen jaar had getraind, wat zou moeten betekenen dat hij aardig wat kans maakte om te winnen. Dit durfde ze echter niet meer met 100% te zeggen, omdat ze ook had gedacht dat Lincoln drie jaar geleden zou zegevieren en die was al binnen een paar minuten neergemaaid door iemand anders. Hetzelfde was het lot van Geronimo trouwens. De tieners hadden in de afgelopen jaren al snel geleerd dat je beter de sterkste Tributen als eerste uit kon schakelen, want zij vormden het grootste gevaar. Nadenkend richtte Jennifer haar blik op Matt en vroeg zich af hoe hij dit als begeleider zou gaan doen. Voor haar had het niet meer zoveel zin om er over na te denken; ze kon er nu niets meer aan doen. Het enige wat ze kón doen was Crystal en Neo sponsoren waar het kon en hopen dat Matt dit goed in zou zetten.

Naar jaarlijkse gewoonte, hadden beide broers terug dezelfde kledij aan tijdens deze verschrikkelijke dag. Omdat het hun laatste keer was, had moeder voor deze gelegenheid iets speciaals in elkaar gestoken. Het was een zwart kostuumvestjes met gouden knopen die tot aan de kraag liepen. En om het toch iets te personaliseren werd in dezelfde gouden kleur op de borststreek hun naam geborduurd. Zo was de naam op de borst de enige manier om de twee broers uit elkaar te houden. Dat zou eigenlijk nogal een streek zijn moesten ze gewoon wisselen van kleding en moest Nate zich voordoen als Neo en omgekeerd. Maar misschien was het toch beter dat ze dat niet deden, volgens hem was de registratie wel tamelijk accuraat en zou hun plannetje meteen doorzien zijn waarbij de gevolgen ondragelijk konden zijn.

Hun tocht richting het stadscentrum verliep vrij normaal. Vorig jaar was het de eerste keer dat Miley kans had om in de Spelen te komen. Omdat dat dan vorig jaar niet gebeurde waren ze iets geruster in het gezin Norose. Miley ging wel af en toe mee gaan trainen maar het was niet dat ze zo fanatiek was als haar twee broers. Het jongere zusje wou zich vooral specialiseren op lange afstandswapens zodat ze niet ‘echt’ moest vechten als het erop aan ging komen. Al kon zij waarschijnlijk gewoon de Spelen winnen met haar schattig uiterlijk en haar vlotte babbel. Het laatste stukje droeg hij Miley op zijn rug, gewoon omdat hij dit vorig jaar ook gedaan had en hij wou zoveel mogelijk hetzelfde doen. Hiervoor had hij nooit echt opgemerkt dat hij zo bijgelovig was, maar misschien hielp dat wel? Hij zou er tenminste alles aan doen om zijn zusje veilig te houden. Het voordeel bij deze vijfde Spelen was dat moest Miley getrokken worden uit de glazen bol, hij toch nog in haar plaats naar de Spelen kon gaan. Dit omdat we dit jaar niet per se twee tributen van een ander geslacht moesten hebben. Miley was dus sowieso beschermd deze keer.

Na de registratie gingen ze mooi in hun rij gaan staan. Ondanks dat iedereen dus tweemaal kans had om naar de Spelen te gaan, toch mochten de twee broers geen plaats nemen bij hun zusje. Om het toch nog wat gestructureerd te laten verlopen mochten jongens en meisjes wel door elkaar staan maar moesten ze toch per leeftijdscategorie plaats nemen. Nuja hij moest zich toch geen zorgen maken om Miley, ze is veilig herhaalde hij nogmaals tegen zichzelf. Het voordeel van zo laat aan te komen, was dat ze niet zolang meer in spanning moesten wachten op het moment dat de Boete ging beginnen. Hij zag Amathist de trap oplopen en besefte toen dat Jennifer hem inderdaad verteld had dat ze de fakkel ging doorgeven. Hopelijk kon hij de kunsten van Jennifer evenaren. Niet dat ze veel successen geboekt had als begeleider, dat zeker niet. Maar het was wel heel duidelijk dat ze alom gerespecteerd werd als trainer. En hij kon natuurlijk weten welke talenten ze had als trainer.

Toen het filmpje die hij ondertussen al vijf keer gezien had eindelijk voorbij was, zag hij de nieuwe begeleider richting de glazen bol stappen, dit was het moment waar iedereen in spanning op afwachtte… Er ging een zucht van opluchting door zijn lichaam toen hij de naam ‘Crystal Forrest’ door de geluidsinstallatie klonk. Tuurlijk zat hij in met het meisje maar het was duidelijker dat hij veel liever zijn familie beschermd zag. Dat was alvast één kogel ontweken en de nieuwe begeleider liet er geen gras over groeien, het was meteen weer tijd om de tweede en laatste kogel te ontwijken.

Een verbaasde blik kwam op zijn gezicht toen zijn naam weerklonk. Iedereen behalve Nate ging een stap opzij en keek hem geschokt aan. Hij zag dat Nate zijn hand wou opsteken, waarschijnlijk om zich in de plaats van zijn broer op te geven als tribuut. Maar Neo hield al snel zijn hand voor de mond van zijn broer en vertelde hem dat hij dit zelf moest doen en dat hij het gewoon niet aan ging kunnen moest hij zijn broer zien sterven omdat hij zich voor hem opofferde. Hij knikte nogmaals naar zijn broer en wandelde toen richting het podium. Hij probeerde geen emoties te tonen want hij wou enerzijds geen zwakte tonen omdat de mensen van het Capitool dit waarschijnlijk niet zouden appreciëren. Maar anderzijds was het ook belangrijk om niet te zelfzeker te zijn want dat kon natuurlijk arrogant overkomen. Al werd zijn emotieloze gezicht op de proef gesteld. Want toen hij aan de rij voorbij wandelde waar zijn zus zich bevond, sprong het kleine schattige wezen in zijn armen. Toen hij haar tegen hem trok voelde hij haar tranen naar beneden druppen. En dat was het moment dat hij het moeilijk kreeg. Hij liet zijn zusje los en probeerde nog een lachje op zijn lippen te toveren voor hij verder het pad volgde. Hij wandelde de trap op en knikte vriendelijk naar zijn begeleider en naar Crystal voor hij naast haar plaatsnam en met blik op oneindig naar voor staarde.