Met behulp van de rust en de ijsklontjes was haar barstende koppijn uiteindelijk weggevaagd, en ook Enrico leek opgeknapt omdat ze zowaar veilig konden relaxen. De tijd ging tergend langzaam voorbij, en de groep in de boot was nog steeds nergens te bekennen. Dus bleven ze op hun plek en wisselden ze elkaar af met de wacht. Uiteindelijk daalde de temperatuur en werd het felle licht vervangen voor schemering en later voor duisternis.

Muziek wekte Gloria van haar half-slaap, en meteen was haar aandacht gericht op de lucht. Vier gezichten, vier jongeren. Van twee had ze het lijk gezien, bebloed en blauw, maar hun dood had ze niet kunnen zien. Ze slikte, een extreem dubbel gevoel kroop door haar buik. Ergens was ze blij, ze was een stap verder, een dag verder, bij haar winst, bij haar overleven. Maar dood is dood, en naast Gabe had niemand van deze kinderen een reden gehad om te moeten sterven, tenminste niet zover ze wist. Het had ook haar kunnen zijn, die daar werd afgebeeld. Maar zij, Enrico en haar ex-teamgenoten hadden het allemaal overleefd, en dat luchtte op. Zelfs toen de projectie allang weer was verdwenen en het volkslied alleen nog maar als echo in haar hoofd dreunde, bleef ze omhoog staren. Vol met vragen, vol met gevoelens. Enrico zweeg ook, maar wist toch eerder zijn blik af te wenden, tenminste dat bleek toen Gloria opeens de appel zag die hij voor haar neus hield. "Op onze eerste dag?" Vroeg hij, met een glimlach. Maar zijn ogen stonden vol emoties, waardoor ze wist dat ook hij met dit dubbele gevoel vocht. Langzaam knikte ze, "En mogen de kansen immer in ons voordeel zijn" zei ze met een poging om het stomme Capitool accent na te doen. Met moeite glimlachte ze terug, pakte ze de appel en nam ze de eerste hap, dwars door de tekst heen.

Te vol van emoties om te kunnen slapen, maar te afgeleid om op de uitkijk te staan, staarde ze omhoog, naar de sterrenhemel. Was het echt? Maakte dat nog uit? Haar gedachten stroomden alle kanten op, thuis, de opstanden, levensvragen, levenswensen. De tijd die eerst zo tergend langzaam ging, vloog nu juist voorbij.

Een por in haar buik maakte haar weer alert. Verschrikt keek ze op, en schrok nog meer van de weerkaatsing van licht op ijzer. IJzer dat recht op hen afkwam met gevaarlijke snelheden. Mes. Enrico was gelukkig wel oplettend geweest en was weg gedeinsd van het wapen zodat het nu in de leegte stak. Iemand had hen dus wel degelijk gezien. Snel was ze overeind geschoten, en zocht ze naar de oorsprong van het wapen. Enrico, was inmiddels naar de tegenovergestelde kant van het platform gesprongen, en leek niet van plan om actie te gaan ondernemen. Dus nam ze zelf maar weer het lot in handen. Weer stak het ding richting het platform, en dit keer was duidelijk de arm die eraan vast zat te zien, dus deed Gloria het enige wat ze in de korte tijd die ze had kon bedenken. Met haar gewicht stampte ze met haar rechtervoet op de vijand's arm of hand of wat het stuk huid ook was, terwijl ze haar linkerbeen zo ver mogelijk weg hield. De volgende stap volgde zonder nadenken: diezelfde voet die haar arm net hopelijk verpulverd had (of in ieder geval hopelijk een rode plek had achtergelaten), schoot nu met volle kracht uit naar waar het hoofd van de belager zou moeten zitten, geholpen met een plotselinge adrenaline-kick van de plotselinge actie. "Rot op en gun ons wat nachtrust" gromde ze tussen haar tanden door terwijl ze vurig hoopte dat haar aanval dit keer wel wat had uitgehaald.

TL;DR:
~ De appel word gegeten
~ Emoties and stuff
~ Gloria trapt eerst op Natalia's arm/hand en vervolgens naar waar haar ze denkt dat de rest van haar lichaam zit (en hoopt een vliegles te geven)
~ Enrico is verstandiger en vliegt naar de veilige kant van het platform

De eerste trap weet Natalia te ontwijken, maar daardoor kan ze de tweede trap niet ontwijken en wordt ze vol geraakt.