Een tijd lang had het viertal in de schaduw van de rotsen gezeten. Zo had Cosmo geprobeerd om te slapen, maar de slaap wilde bij hem maar niet vatten, wetende dat hij zomaar niet meer wakker zou kunnen worden als hij eenmaal sliep, daarnaast zorgde ook een droge mond ervoor dat Cosmo geen echte rust kon vinden. Starend naar boven merkte Cosmo dat de zon begon te zakken, even vroeg hij zichzelf af hoe laat het was Niet dat het er ook maar iets toe deed, maar het gevoel van enige houvast aan tijd was…. Iets. Langzaam zag Cosmo de laatste zonnestralen verdwenen en daarbij merkte hij dat het iets koeler in de arena geworden was. ‘Wat is het plan?’ zei Cosmo, wetende dat hij niet zittend de uitdroging en de dood tot gevoel wilde gaan opwachten. ‘We moeten water vinden, anders halen we de ochtend waarschijnlijk niet eens’ zei Eugine. Ja daar had die jongen wel gelijk in, ook al had Cosmo dat ook makkelijk zelf kunnen bedenken. De vraag was alleen, waar was water. De oase bleek een grote grap van de spelmakers te zijn, want daar was dus geen water te vinden. ‘We kunnen natuurlijk verder naar het noorden lopen tussen de rosten, hopend dat we iets van water vinden’ opperde Gracie

Opeens werd hun discussie onderbroken doordat het logo van het Capitool aan de hemel verscheen en het volkslied begon te spelen. Cosmo keek naar boven en zag hoe het gezicht van James verscheen, gevolgd door het gezicht van Gabe en Logan. Als laatste werd het gezicht van Violet getoond. Vier doden, nog negentien te gaan dus, dacht Cosmo bij zichzelf. Totaal onverwacht zag Cosmo opeens dat Alder met zijn vuist tegen de muur sloeg, vervolgens zakte hij met zijn handen voor zijn ogen naar de grond. Daarbij waren jammerende geluiden duidelijk hoorbaar. Waarom was die Alder nou in hemelsnaam aan het huilen, hij moest blij zijn, minder mensen in de arena, maar kans op overleven. ‘Kende je haar? Violet, je district genoot. Ik vind het zo erg voor je’ zei Gracie terwijl ze een arm om Alder sloeg en hem probeerde te kalmeren. Cosmo keek terug naar de lucht, maar die was nu weer zwart en snapte opeens waarom Alder begon te janken. Niet dat het hem ook maar iets kon schelen, ieder geval dat probeerde Cosmo zichzelf wijs te maken, maar ondank zijn harde houding merkte hij toch een prikkeling in zijn ogen, niet wetend of er nog wel vocht uit zijn traanbuizen kon komen. Even zette Cosmo paar passen, weg van de huilende Alder. Achter hem hoorde hij gepraat, vooral van de sussende woorden van Gracie.

Opeens zag Cosmo tussen de rotsen een woestijnrat tevoorschijn komen. Zodra het beestje Cosmo doorkreeg zette het beestje het op een sprintje. Even keek Cosmo het dier achterna. Er zijn dus dieren in de area. Maar…. Cosmo’s hersenen waren al wat trager aan het draaien dan normaal. Beesten hebben water nodig, misschien was er wel ergens water in de buurt.    


TL;DR:
- De groep heeft water nodig
- Cosmo kijkt naar de gevallen tributen
- Alder heeft verdriet om zijn district genoot

OOC; God mode toestemming van Gracie en Eugine

Op dat moment komt er een #sponsoring naar beneden gedwarreld: het bevat een flesje water voor Cosmo.

Wat wilden de Spelmakers hiermee bereiken? Ja, Gracie had inmiddels wel door dat 23 tieners dood moesten, maar als ze de denkwijzen van het Capitool snapte, moest dat ook vooral zo gewelddadig en bloederig mogelijk. Want zeg nou zelf, wat was er zo leuk aan said 23 tieners om laten komen van dorst en droogte? Dat was geen vermaak, right? Grace keek opzij, naar haar nieuw gevonden bondgenoten. Nog los van alle vertrouwensissues die het zou gaan opleveren, ging dit ook in termen van water hoogstwaarschijnlijk voor veel problemen zorgen. Vier, was dat niet te veel? Ze moest nu niet alleen zichzelf in leven zien te houden, maar was nu ook min of meer verantwoordelijk voor de drie jongens. En die drie jongens waren allemaal een flink stuk groter, wat betekende dat ze ook meer water nodig zouden hebben. Vertrouwensissues 2.0? Brein, what did you dooooo... Ondertussen plakte alles nog steeds aan haar lichaam, wat Gracie eraan herinnerde dat water ontzettend noodzakelijk was. Ze verloor water met de minuut, hier... Prioriteiten stellen! Ze zat de komende tijd nou eenmaal met de jongens opgescheept en ze had niet de middelen, noch zat het in haar karakter om daar snel een einde aan te maken. Iemand ooit gehoord van een succesvolle moord, gepleegd met zand?

De avond viel, wat de temperatuur iets omlaag haalde. Het was niet veel, though - het bleef warm, benauwd en vochtig. Zelfs een koele nacht werd hen niet gegund. Gracie voelde zich uitgeput. Het gebrek aan water maakte haar niet alleen heel futloos en suffig, het zorgde ook voor een hardnekkige hoofdpijn. Ze sloot haar ogen en masseerde haar slapen, in de hoop dat de hoofdpijn wat weg zou trekken. Geen resultaat. Ze hadden heel hard water nodig... "Wat is het plan?" begon Cosmo, zijn stem veel te hard voor Gracies gekwelde hoofd. "We moeten water vinden," antwoordde Eugine, "anders halen we de ochtend waarschijnlijk niet eens." Ongemerkt bedekte Gracie haar oren. Iedere vorm van geluid was een marteling. Thanks, Spelmakers. Zo kreeg je tieners wel gebroken, ja. "We kunnen natuurlijk verder naar het noorden lopen, tussen de rotsen," liever zelf praten, dan gemarteld worden door andermans stemgeluid, "hopend dat we daar water vinden." En het was nog niet eens zo'n gek idee ook! Iets met nood breekt wet en zo? En dat ze nou met twee slimmeriken op pad was, betekende niet dat zij niet ook een keer het brein uit mocht hangen. Zij kon ook nog nadenken.

De avond kroop ontzettend traag voorbij. Gracie was alle besef van tijd inmiddels volledig kwijt, maar het was niet belangrijk genoeg om ernaar te vragen en zichzelf opnieuw te martelen. Beter was het om stil te blijven, om wat te rusten en zo min mogelijk energie te verspillen. In leven blijven was een goede prioriteit. En vervolgens was daar het volkslied, wat ook een goede indicator was – het was nu middernacht en als ze dat verdomde lied nog langer zou horen, zou ze vanzelf doodgaan. Gracie sloeg haar handen voor haar gezicht en sloot krampachtig haar ogen. Nee, de Spelmakers hadden geen wapens nodig om haar te vermoorden, met alleen geluid kon het ook al. Op dit moment was er alleen de hoofdpijn, niets anders dan de hoofdpijn en het misselijke gevoel en het suizen in haar oren en – een oorverdovende stilte. Gracie durfde haar handen niet voor haar gezicht weg te halen, uit angst dat het een grap was. Maar nee, het was écht stil. Het volkslied was afgelopen, thank god. Beverig haalde ze adem. Ze had de neiging om te kokhalzen. Als dit zo doorgaat… Ze had verwacht dat de Arena hels zou zijn, maar dit gaf een compleet nieuwe betekenis aan dat woord. En dit was nog maar de eerste dag!

Maar, met de eerste dag kwamen ook de eerste doden. En met de eerste vier doden, kwam ook de eerste instorting – van Alder, van wie ze dat stiekem helemaal niet had verwacht. Hij was zo… enorm, of zo? Leek zo sterk, zo ongenaakbaar, zo…onbreekbaar. Dit was vreemd en onverwachts en eerlijk gezegd bracht het Gracie een beetje van haar stuk. Moest ze hier iets mee doen? Ze keek met een schuin oog naar Eugine en Cosmo, die beiden overkwamen alsof ze de sociale skills van een goudvis hadden. Nee, enige vorm van troost hoefde ze van die twee niet te verwachten (of althans, nog niet). "Kende je haar? Violet, je districtsgenoot," verduidelijkte Gracie, terwijl ze naast Alder ging zitten. Zo goed en zo kwaad als het ging, sloeg ze een arm om Alder heen. Men, dit deed haar echt wat. "Ik vind het zo erg voor je," zei ze en ze meende het. Ze meende het echt. (Graaaaace waar ben je mee beeeeezig). Met een beetje gegoochel was ze in staat om Alder zover te krijgen dat hij zijn hoofd op haar schouder legde. Ze legde haar kin op zijn hoofd en aaide wat aarzelend door zijn haren, in de hoop dat het hem wat meer zou kalmeren. De...intimiteit voelde vreemd, maar niet onaangenaam. "Ik snap het," zei ze op sussende toon. "Ik zou hetzelfde hebben wanneer Eugine..." Ho stop. Nee. Niet aan denken. "Je kunt me altijd opzoeken, if you need me." Instinctief wist Gracie dat Alder, of wie anders dan ook, daar niet bij de andere jongens mee aan hoefde te komen. Hoe zou dat nou komen? Langzaam voelde Gracie zich wat meer op haar gemak, evenals Alder die zich meer leek te ontspannen. Even keek ze om zich heen -en toen viel haar blik op iets wat een tijdelijke redding kon zijn.

Kut. Een sierlijke 11, op beide zilveren parachuutjes. Grace beet op haar lip: de jongens, zelfs Alder, hadden alle drie nog niet door dat er sponsoringen naar beneden gedwarreld waren. What if... Ze kon natuurlijk een van de flesjes claimen en het tweede aan Cosmo geven. Ze kon 'haar' flesje dan verstoppen, of ze kon gewoon zeggen dat 'ie voor haar en Eugine was... Maar then again, wat als Cosmo per se het parachuutje wilde zien en vervolgens de 11 zou spotten? Dan was zij de sjaak. Nee, beter was om de flesjes allebei aan Cosmo te geven en te hopen dat er in ieder geval iets van menselijkheid in hem zat. Dat hij niet van plan was om zijn nieuw gevonden bondgenoten direct een langzame en uiterst pijnlijke dood te laten sterven. “He, Cosmo,” zei ze, “mensen zijn lief voor je geweest!” Ze hield de twee sponsoringen omhoog, waarvan ze er eentje direct naar Cosmo gooide. De tweede was moeilijker weg te geven. “Zeg… Een bondgenootschap, he,” ging ze verder. “Hoe gaan we daarmee om? Een beetje a la ‘eerlijk zullen we alles delen’?” Alhoewel, eerlijk was natuurlijk ook een heel groot woord in de Arena, maar de strekking was duidelijk. Wederom zette Gracie haar Bambiskills in, al had ze inmiddels wel door dat vooral Cosmo en Eugine daar niet zo gevoelig voor waren. En zowaar, ze werkten! Cosmo gaf een minuscuul en zuinig knikje, als teken dat haar voorstel werd geaccepteerd. Eindelijk, water…

~~

Gracie werd wakker door een zachte duw tegen haar schouder. “He, Gracie, wakker worden.” Moeizaam rekte Gracie zich uit. Ze voelde zich stijf, de hoofdpijn was niet weg en alles zat onder het zand. Slapen in een Arena als deze was nou niet bepaald je van het, moest ze toegeven, en aan Alders blik zag ze dat zijn nacht nou niet heel veel beter was geweest. "Nog iets bijzonders gebeurd?" Alder schudde zijn hoofd. Gracie probeerde te glimlachen - wat een kwelling 2.0 was, want haar hele gezicht brandde en voelde ontzettend strak aan. Oh, heerlijk. Kon er ook nog wel bij. "Ik ben verbrand, he," zei ze. Alder knikte met een half verholen grijns. Great. Nu had ze naast meer water en eten, want het gebrek aan eten begon ze inmiddels ook te merken, ook nog zonnebrandcrème nodig. "Ja lach maar," beet ze Alder toe, "jij hebt makkelijk praten ja." Vervolgens keek ze om zich heen, op zoek naar Cosmo en Eugine. Die lagen nog te slapen, zag Gracie. Hoe zouden zij dit alles ervaren? Ze wist nog niet of ze de jongens vertrouwde, maar het feit dat Cosmo zijn tweede flesje water met hen had gedeeld, zei veel. Zeker in een Arena als deze. "Ik denk dat het goed is om te gaan verplaatsen," stelde Alder voor. "We zijn al te lang op dezelfde plek… Sfinx?” Gracie knikte. Richting de sfinx was een goed idee – het kon een hoax zijn, zoals die verdomde oase, maar de kans op iets vinden was daar groter dan hier tussen de rotsen. “We moeten onze krachten wel sparen, though, dus als we weg willen moeten we dat nu doen.” Moeizaam stond Gracie op, dat verdomde zand was hels, en liep naar Eugine toe. “Eugine, wakker worden, we gaan er vandoor!”

Uiteindelijk was het viertal bijna de hele dag bezig met de verplaatsing van het ene eind van de Arena, naar het andere eind. Deels geremd door het zand, deels door de hitte en deels door een drie uur durende fiësta om het heetste deel van de dag te ontwijken. Gracie voelde zich suf en moe en duizelig en eerlijk, haar nieuw gevonden vechtlust begon ook weg te lekken. Natuurlijk, ze wilde in leven blijven en ze wilde terug naar huis, voor Ellie want ze had het Ellie beloofd, maar de hitte was moeilijk om tegenop te boksen en ze wist niet of ze het zou kunnen. Gracie, dramaqueen… Want instorten aan het einde van dag 2 was zo’n strak plan enzo. Ze keek naar de jongens, die ieder op hun eigen manier moeite hadden met de hitte. Tien tegen een dat geen van de jongens haar kwam steunen, zoals zij bij Alder had gedaan... Get your shit together, Grace. Als zij instortte, nu al, kwam dit bondgenootschap helemaal nergens. Als zij de jongens niet bij elkaar hield, wie deed dat dan?

"Hé, zullen we hier stoppen?" Alders stem kwam een beetje als een verrassing voor Gracie - ze was net gewend aan de rust en stilte die het 'krachten sparen' met zich meebracht. Ze waren inmiddels op een open plek beland, die omringd werd door een hele hoop van dezelfde rotsen. Het voelde veilig, op een bepaalde manier (voor zover dat kon in de Arena, natuurlijk). Ze haalde haar schouders op. "Ik vind het prima," antwoordde ze, waarna ze naar Cosmo en Eugine keek. Beide jongens knikten bevestigend. Along the way waren ze het al eens geworden over wat de rest van de plannen waren: wachten tot het enigszins donker was, en daarna pas richting de sfinx. Dit was een goede 'kampeerplaats'. Het grote wachten was begonnen.



TL;DR (neem het je niet kwalijk lol):
- Grace heeft last van vertrouwensissues/gewetensvragen
- Martelende hoofdpijn
- Alder overstuur, mama Gracie to the rescue!
- Sponsoringen w0000t (ik heb het idee dat dit niet klopt, ik was even alle tijd kwijt dus ik heb het op de best mogelijke manier geprobeerd te verwerken). Also, wederom gewetensvragen. Gracie is te eerlijk.
- Timejump: CAGE heeft geslapen en vertrekt vroeg in de morgen naar de andere kant van de Arena. Doen ze de hele dag over.
- Ze arriveren aan het einde van de middag/begin van de avond bij H0. Wachten daar tot een veilig moment om bij de sfinx te gaan kijken

Hittegevolgen voor Gracie, naast obvious dingen als droge keel en dergelijke:
- Stekende hoofdpijn door watergebrek
- Suf, duizelig
- Verbrand gezicht + armen

Sponsoring:Er komt een parachuutje naar beneden, met daaraan een leren drinkzak met daarin 1 liter water (zo'n ding) met een briefje: ''Samen sterk, Eugine en Gracie, zorg voor elkaar.''