Tobias kon zich weinig herinneren van de eigenlijke reden waarom ze deze spektakel shows hadden. Toen was hij immers nog maar een klein kind geweest, vier jaar geleden. Veel van het protest was aan hem voorbij gegaan. Maar feit was dat ze nu elk jaar een soort sportshow hadden, waarin allerlei stoere helden met elkaar vochten. Het was voor Tobias en zijn leeftijdsgenootjes cru genoeg het nieuwe 'normaal' geworden, ze wisten simpelweg niets anders. Natuurlijk hoorden ze wel het afkeurende gefluister van de volwassenen, die hun protest stil en geheim hielden, maar het toch niet helemaal konden verbergen. Maar de flitsende camerabeelden en de presentator die sprak over heldendaden wanneer twee tieners elkaar te lijf vlogen en een offer brachten wat de natie nooit zou vergeten, die bleven toch het meeste hangen. Tobias was een wildebras, dus deze avontuurlijke Spelen spraken hem zeker aan. Op het schoolplein speelden ze al dagen aan één stuk piraatje alsof ze ook op een groot schip zaten, afgewisseld met stokgevechten en het naspelen van scènes (nee, deze keer moet jij Paula zijn, dan ben ik Ayrton!). De Hongerspelen stonden echt in het middelpunt van zijn dagen.

Tobias had erg veel moeite gehad met bepalen voor wie hij nou precies was. Voor zijn eigen district natuurlijk, en dan had hij ook nog eens het geluk gehad dat Nirwad en Gloria allebei best wel stoer waren. Maar die waren dood mochten niet meer meedoen omdat ze af waren, dus bleven er nu nog maar 9 mensen over om uit te kiezen. Dat zou het makkelijker moeten maken om te beslissen wie zijn favoriet was, maar Tobias wisselde nog steeds elke minuut van antwoord. Was het de stoere Ayrton, die dagenlang een groepje tributen geleid had en er nu alleen voor stond? Of was het toch Melvin, de absolute underdog, waarmee Tobias zich behoorlijk goed kon identificeren? Net als Ayrton was Melvin zo stoer geweest om zich van zijn groep af te splitsen, al had Melvin nu in het schip contact gemaakt met Norah, die daarvoor juist met Ayrton samen gewerkt had. Al die relaties waren voor Tobias een beetje te ingewikkeld, wat het kiezen nog lastiger maakte. Gelukkig had hij na het tellen van zijn centjes gemerkt dat hij eigenlijk genoeg had om niet te hoeven kiezen. Na dagen van met vrienden klusjes doen, zakgeld opsparen en heel lief tegen hun ouders doen hadden ze eindelijk hun spaarpotten kunnen legen voor het moment waarop hij al zo ongeveer het hele jaar zat te wachten. Zijn allereerste cadeautje aan de tributen! Het was niet veel, maar het zou wel op TV komen.

Abel en Tobias stonden helemaal vooraan op het plein met grote ogen naar het scherm te kijken. Naast hen was een jongetje gehurkt bezig om met een steentje in een pilaar te krassen. ''Let nou op, let nou op!'' Met een elleboog stoot eiste hij de aandacht van zijn vriend. ''Het komt echt bijna nu!'' Sven gooide onmiddellijk zijn steentje weg en sprong overeind. De drie musketiers stonden haast te springen van enthousiasme op het moment dat ze een parachuutje door de lucht zagen suizen op het beeldscherm. Zou dat hun gift zijn? Nog voordat dat duidelijk was gemaakt gilde Abel het uit, zo hard dat het hele plein het kon verstaan. ''Die is van ons! Kijk nou!!'' Enthousiast klapte Abel in zijn handen, iets waar Toby en Sven natuurlijk maar al te graag aan mee deden. Dit was zo cool!

OOC: Dag 6 vd Spelen. Tobias heeft samen met zijn vriendjes twee kleine sponsoringen gedaan en staat nu op het plein te kijken hoe die hopelijk aankomen.
Feel free to join of course~

Ja hoor, daar gingen ze weer. Morgana hield zich in om niet met haar ogen te rollen. Haar vader was een blind varken, zoals hij zich door deze vrouw in liet pakken. Eerst had het erop geleken dat het een mooie dag zou worden; net zoals iedereen zou Morgana met haar vader naar het plein gaan, om een stuk van de zesde dag van de Hongerspelen daar te kijken. Dat was altijd het leukste deel van het jaar; de Spelen. Een beetje actie, een beetje afleiding. Wat drama en geweld. Daar snapte ze meer van dan van de mensen in District 8. Waarschijnlijk snapte ze ook niet zoveel van mensen uit andere Districten, maar daar kon ze geen objectieve uitspraak over doen.
Maar terug naar de persoon die haar dag verpestte. Ze was hier met haar allerliefste vader, hield zijn hand vast zodat ze hem niet kwijt zou raken. Hoewel ze er wel op gerekend had dat ze hem "zou verliezen" in de menigte, had ze gewild dat het op háár manier was gebeurd. Niet op de manier van die vieze Bethany.

Want dat was nu het probleem. Ze was met haar vader middenin de menigte terecht gekomen en daar had zij direct haar blik op het scherm gevestigd. Er gebeurde op het moment nog niet zoveel, maar er zat wel wat aan te komen. Eentje lag er op sterven, de rest zat er een beetje lusteloos en paranoïde bij. Ze verwachtte dingen van deze mensen. Maar doordat ze haar aandacht op het beeld gericht hield, had ze niet door dat een bekende haar weg naar het tweetal maakte. En voor ze het wist stond haar vader bijna te kwijlen tegenover de wat jongere Bethany. Stomme vrouw. Morgana wierp haar een vuile blik toe toen ze beide niet haar het meisje keken.
'Waarom ga jij niet even naar Tobias?' stelde het serpent van een vrouw voor. Ze was uit op het geld van haar vader; zoveel was Morgana wel duidelijk. Haar vader zag dat niet en keek alleen maar naar de vrouw voor zich. Soms vroeg Morgana zich af waar zijzelf haar hersenen vandaan had gekregen. Duidelijk niet van deze man. Hij bevestigde dat nog maar eens door Bethany te steunen in haar voorstel. 'Ja lieverd, Beth en ik willen graag even bij praten.'

Verdomme. Daar kon ze niet zoveel aan veranderen, niet zonder haar schattige persona weg te gooien. Ze wilde deze vrouw wel kapot maken, maar op een veel achterbaksere manier. Dus glimlachte ze liefjes en knikte. 'Natuurlijk, papa!' Ze gaf een kneepje in zijn hand, zodat zijn aandacht even compleet op haar gericht was. Pff, ze was altijd beter dan die vrouw. Daarna liet ze los en liep weg door de menigte. In eerste instantie was ze niet van plan om naar Tobias te gaan; hij was veel te jong en klein om echt interessant te zijn. Bovendien hoorde hij bij die vrouw, dat moest Morgana al helemaal niet hebben. Ze veranderde echter van plan toen ze Tobias spotte. Wat deed hij nu? Ze was meteen nieuwsgierig en stelde dan ook gelijk haar koers bij.

Het kleine jong probeerde zijn vriendjes, die ongeveer even oud leken, high fives te geven. Waarom zou dat zijn? Misschien zou het wel leuk zijn om met Tobias te spelen. Ze voegde zich stilletjes bij het groepje. Het lieve lachje van net was weggesmolten. Dat had ze nog niet over voor een stelletje kleuters. Maar goed, een heel klein lachje kon er wel vanaf. Ze wilde immers iets van hen en dan moest je ze niet dood staren. 'Hey,' zei ze, verbreedde haar lach even. 'Wat doen jullie?' Zou het iets te maken hebben met de Spelen? 'En wat vinden jullie van de Spelen?' Ze besloot dat ze zichzelf gelijk even in dit gesprek zou includeren door een superinteressante vraag te stellen. De Spelen waren cool, natuurlijk. Ze had niet door dat Tobias er helemaal niet blij uitzag. Hoewel hij de juiste tekenen vertoonde, betekende het gewoon vrij weinig voor haar. Ja, het was anders dan zijn normale gedrag, maar verder? Daarbij, ze wilde een antwoord op haar vraag en dat was belangrijker dan de gemoedstoestand van Tobias.

Het was niet leuk als mensen huilden. In het echt vond Tobias het ontzettend ongemakkelijk, omdat hij nooit zo goed wist hoe hij ze moest troosten. Gelukkig kwam in zijn zorgeloze leventje geen ernstig verdriet voor, het was vaak een kwestie van een opengehaalde knie of een hard gestoten hoofd. Maar de emotionele tranen waarop de camera's nu inzoomden waren heel wat anders. Met haar gesnik was het moeilijk om vrolijk te blijven. Of lag dat aan hem? Sommige volwassenen leken te genieten van het kleine beetje drama in de verder saaie dag. Misschien was Tobias te ontvankelijk voor andermans gevoelens. Voor een stoere jongen was hij best emotioneel.

Toen opeens het bekende gezicht van een ouder meisje naast hem verscheen schudde hij het nare meevoelende verdriet van zijn schouders af en grijnsde zijn melktanden naar haar bloot. Toby was aardig verrast haar hier zo opeens te zien. Ze, Morgana, was de dochter van een man die zijn moeder eh zag? De vorige keer dat hij haar kort gezien had was ze totaal niet geïnteresseerd geweest in een gesprek, maar nu kwam ze zomaar zelf hallo zeggen. Daar zou Tobias niet over klagen hoor. ''Hoiii!'' sjirpte hij vrolijk. Zijn vrienden keken eveneens met grote ogen op naar het oudere meisje, dat hen blijkbaar belangrijk genoeg vond om zich met hun te bemoeien. Ze zag eruit als een tiener, die hielden zich meestal niet bezig met basisschool biggetjes. Tobias voelde de vragende blikken van Abel en Sven en begon een uitleg. ''Dit is uh, Morgana. De uh..'' Tja, hoe zei je dat? ''Dochter van iemand die mijn moeder kent.'' Ermee in bed duiken was ook een soort kennen toch? Nadat hij een keertje de slaapkamer van Bethany binnen was gekomen terwijl daar de vader van Morgana lag klopte hij consequent voor hij ook maar naar binnen durfde. ''Dit zijn Sven en Abel.'' Die introductie was ook weer gedaan.

Ze had ook gevraagd wat het drietal aan het doen was geweest, maar dat was vrij duidelijk: De Spelen kijken natuurlijk! Dat snapte Morgana gelukkig ook, te merken aan haar tweede vraag. ''Het is zo spannend!'' Abel knikte instemmend, maar Sven was iets meer verlegen bezig met Morgana observeren. ''Alleen waren wij naar Melvin aan het kijken en nu is zij aan het huilen.'' Het was duidelijk een teleurstellend feit voor Tobias. Zo flauw, ze hadden net hun moment van anonieme beroemdheid gehad. Gelukkig zou Ayrton ook nog blij verrast worden door de gulheid van drie jochies uit district 8.

Zo, daar waren de kleine mannetjes. Morgana deed moeite om haar neus niet minachtend op te halen. Ze waren grappig en spraken haar niet tegen, maar je had er ook erg weinig aan. Het enige waar ze nu tijdelijk even voor zouden dienen was tijdverdrijf. Ze kon toch nergens heen, wilde de Spelen zien; ze had weinig andere keuze. Ze zou het hiermee doen. Tobias grijnsde naar haar. Morgana deed haar best het zuinige lachje op haar gezicht wat te verbreden toen ze naar hem keek, maar deed voor de andere jongens geen moeite. Sven en Abel. Prima. Ze deed niet haar best te onthouden welke naam bij welk gezicht hoorde. Wel gaf ze hen beide een knikje toen Tobias hun namen noemde. Het was immers een voorstelrondje en ze was wel goed opgevoed. Zo af en toe deed ze er wat mee.

Haar blik dwaalde even af naar de Spelen, die veel interessanter waren dan het gebabbel van de jongetjes toen ze reageerden op haar vraag. 'Ja, heel spannend,' zei ze, haar stem net iets te vlak om écht enthousiasme te zijn. Ze had niet eens door dat de vriendjes van Tobias een beetje onder de indruk van haar waren; het was voor haar vrij natuurlijk dat ze dat waren. Ze was ouder, ze zag er nog ouder uit dan ze was. Ze was een groot kind; een tiener. Ze hadden maar beter wat respect voor haar.
Morgana's aandacht werd wel getrokken door de woorden van Tobias. Niet zozeer om de boodschap die ze droegen, maar meer door wat ze tussen de lijntjes doorlas. Er waren wat bewijsstukken die ze nu kon proberen te combineren. De jongetjes waren heel intensief naar Melvin aan het kijken. Ze hadden gesprongen, geroepen, handjes geklapt. Melvin had net een sponsoring gehad. 1 + 1 + 1 = 3. Morgana knikte. 'Hebben jullie de sponsoring naar Melvin gestuurd?' vroeg ze, haar stem nu wat aardiger. Kindertjes die sponsorden, dat was best een idee. Ze was bijna trots op Tobias, dat hij ook wel wat zag in de Spelen en er actief wat aan gedaan had. Misschien was er nog hoop voor hem.

Nu knikte ze maar, om echt op de opmerking van Tobias te reageren. 'Ik zie het. Wat stom,' vond Morgana, die haar armen over elkaar sloeg en een geïrriteerd gezicht trok. Waarom zou je huilen als je in de Spelen zat? Als er een zielig briefje van je familie werd voorgelezen? Wat was dat nu voor onzin. Morgana wist van zichzelf dat ze nooit zou huilen van een briefje van haar vader. Wat had hij haar dan ook te vertellen?
De camera zoomde weer wat uit, zodat beide mensen in beeld waren. Het beeld zou snel switchen naar de andere tributen. Dat groepje en die Ayrton. Persoonlijk vond Morgana dat Ayrton zou moeten winnen. Hij had de meeste mensen gedood, dus hij had er het meeste recht op. Het groepje tributen had ze niet zo hoog zitten, evenals degenen in het schip. Beide waren veel te sentimenteel bezig over hun stervende groepsgenoten. Nee, zij zou het meer aanpakken als Ayrton. Gewoon weg van alle drama, op krachten komen en dan op jacht gaan.

'Wie is jullie favoriet?' vroeg Morgana, nu wat oprechter geïnteresseerd dan net. De jongetjes hadden een klein beetje van haar aandacht wel verdiend, zo vond ze zelf. Ze vroeg zich af of Bethany ervan wist. Dat zou ze later aan Tobias moeten vragen; anders had ze nog iets tegen het jongetje. Informatie die anderen het liefst geheim wilden houden was iets waar Morgana graag in handelde. Het was een deel van haar baantje, zelfs. Ze liep altijd door de fabriek heen, luisterde naar de gesprekken van de arbeiders. Keek naar de gevechten die startten. Volgde de roddels. Niemand verwachtte dat een schattig, klein meisje als zij aan het einde van de dag naar haar vader liep en een gedetailleerd verslag gaf van de gebeurtenissen op de werkvloer. Het verhoogde de gehoorzaamheid en de efficiëntie. Morgana was er erg trots op. Maar nu dat terzijde; het ging immers over de Spelen vandaag, hier, op het plein en Morgana wilde er met haar volle aandacht bij zijn. Iets leukers dan de Spelen zou er de rest van het jaar niet meer zijn!

De drie musketiers waren allemaal een flink stuk kleiner dan de jongedame die hen was komen vergezelen. Een dame met een zekere reputatie, dat ook nog. Morgana was net als veel andere tieners al aan het werk, maar anders dan haar leeftijdsgenoten zwoegde zij niet achter een machine, maar had een goed baantje via haar vader. Hierdoor keken ze letterlijk en figuurlijk tegen haar op. Toen Morgana hen vroeg of die rozijntjes sponsoring van hen kwam had Tobias even het idee dat zij nu tegen hen opkeek. Sponsoren was niet niets en wel hartstikke stoer. Hun briefje was op TV geweest. ''Ja, rozijnen en een koekje, zodat hij goed kan vechten straks!'' Straks, als Norah uitgehuild was, kon er misschien wat actie komen. Gelukkig was Morgana het eens met zijn irritatie, het was niet dat hij het niet zielig vond, maar het was niet eerlijk dat haar sponsoring veel langer in beeld was, alleen omdat ze groter was en zo verdrietig deed. ''Melvin is mijn op-een-na favoriet,'' verklapte hij aan haar.

En nu hij toch bezig was met favorieten, kon hij net zo goed verder gaan. Eindelijk luisterde Morgana eens echt naar wat hij te zeggen had! ''Mijn, onze, nummer één is Ayrton. En weet je wat, we hebben hem ook een briefje en eten gestuurd!'' De jongen gloeide van trots. ''Het kan nu elk moment aankomen.'' Toen Melvin terug kwam hadden Norah en hij een korte woordenwisseling over familie en dat soort dingen, en Tobias was blij dat zijn tweede favoriet nog wel even in beeld kwam. Daarna switchte het beeld echter, eerst om een update te geven van de groep van Solar. ''Als jij 1 iemand iets mocht sturen, wat zou je dan sturen?'' vroeg hij vervolgens geïnteresseerd. Als hij groot en rijk was, zou hij Melvin een wapen hebben gestuurd. Het was niet eerlijk dat hij niets had, terwijl de rest allemaal wel wat had. Maar nu moest de kleine underdog het maar doen met de kinderlijke etenswaren.

Ze had niet verwacht dat Tobias een sponsoring zou doen. Maar ja, hij was wel altijd bezig met de Spelen. Ze waardeerde dat in het jongetje, dat hij niet zoals de volwassenen alleen maar huilde en deed alsof de Spelen het einde van de wereld waren. De Spelen waren een onderdeel van haar realiteit. Morgana had weinig van de wereld zonder de Spelen meegemaakt. En daarbij begreep ze ook niet per se wat het probleem was. 24 mensen speelden een spelletje en 23 deden niet hard genoeg hun best. Tja. Er was niets aan te doen. En was sterven in de Arena niet beter dan hier te sterven, in het saaie, alledaagse leventje? Nee, dan liever met een mes in je keel. Sterven met adrenaline die door je heen giert. Morgana kon je wel vertellen welke van de opties beter was.

Melvin en Ayrton waren favorieten hier. Goed, daar kon ze achter staan. Niet achter Melvin, natuurlijk, wat een kansloos kind was dat. Die was zo goed als dood het moment dat hij de arena in stapte. Maar ze hadden Melvin ook gesponsord. Morgana gaf als reactie een knik, een goedkeurend geluidje. Niet dat het Melvin zou helpen, maar het zou misschien interessant zijn als de jongen nog wat meer motivatie zou krijgen. Wie weet zou hij wel wat leuks proberen uit te halen.
Oh, vraag voor haar. Hmm. Morgana besloot enigszins serieus over de vraag na te denken. 'Gif.' was haar antwoord. Of gifpijltjes, of wat je dan ook echt kon sponsoren. Als zij ooit in de arena terecht kwam zou ze vergif moeten hebben. Gewoon een waterbron zoeken en hoppa, klaar! Of je water heel gul met iedereen delen om er vervolgens vandoor te gaan om "nieuw water" te zoeken als het op was. Tja, ze zag wel wat leuke kansen. 'En anders een wapen, zoals een dolk,' gaf ze nog als plan B. Beter nog, een vergiftigde dolk! A + B = altijd beter, toch?

Morgana richtte haar blik weer even op de TV. Er gebeurden maar bar weinig in dat schip. Behalve dan de sponsoringen. 'Pff, wanneer komt de actie?' vroeg ze zich dan ook hardop af. Iedereen was of dood, of weggekropen in een hoekje. Hoewel dat soms de juiste optie kon zijn, was het soms ook gewoon onzin. Zoals nu. 'De tributen zijn dit jaar niet erg gemotiveerd.' Als Morgana echt macht had gehad, had ze misschien wel eens een familielid willen gijzelen om de tribuut daarmee te motiveren. Daar konden alleen maar leuke dingen van komen, toch? Hoe dan ook, daar moest ze nog een paar jaar mee wachten. Maar wie weet wat ze over een paar jaar kon bereiken!
Oh, als ze toch vragen aan het stellen waren! Haar was ineens een interessante vraag binnengeschoten. 'En, wat zouden jullie doen als jullie in de Spelen zaten?' vroeg ze de jongetjes. Liefjes. Onschuldig. Het was echt niet alsof ze de Spelen zó leuk vond. Of toch wel?

Morgana en zeker Tobias waren de toekomst, kinderen die de Hongerspelen kenden als iets wat gewoon zo was. Geen keuze, geen ervaringen uit het era vóór de Spelen. Alleen de geschiedenislessen vertelden hen over de precieze gebeurtenissen die ertoe hadden geleid dat kinderen elkaar nu met messen en hakbijlen te lijf gingen. Maar dat was gewoon het leven. Het was iets waar jongetjes als Tobias over praatten in de pauze, de meest epische scenes speelden ze na met hun houten wapentjes of stokken. Zelfs vuur maken was iets wat Tobias nu al een paar keer op een onontgonnen bouwterreintje had geprobeerd, dus ja, je kon wel zeggen dat het vrij veel invloed had op zijn dagelijks leven. Vandaar ook dat hij helemaal trots was op zijn eigen sponsoring, hoe knullig en onbenullig die ook zou zijn in de ogen van het rijkere deel van de bevolking in de hoofdstad.

Morgana mocht nu een vraag van hem beantwoorden, hij was benieuwd wat zij zou willen sponsoren. En daar gaf ze dan ook een serieus antwoord op - dat ze de Hongerspelen serieus namen was iets wat ze gemeen hadden. Gif of een wapen.  ''Wow, deze sponsoring was al super duur,'' mompelde Tobias. Hij probeerde zich te beseffen hoe veel een wapen dan wel niet zou kosten - die prijzen waren zo torenhoog, zeker nu de Spelen al verder gevorderd waren, dat Tobias en co niet eens hadden opgezocht hoe veel het precies was. Dan konden ze nog wel een paar honderd jaar doorsparen waarschijnlijk.
Een dolk vond hij wel saai, nee, Tobias wilde liever iets gróóts. Een zwaard! Daarmee kon je tenminste rond zwaaien en en en hoofden afhakken en een grote held worden! Morgana maakte een geïrriteerde opmerking en Tobias humde instemmend. ''Dat komt omdat het zo verdomde warm is in die verdomde zandbak!'' gaf hij z'n mening, hoewel de manier waarop vooral een echo was van de volwassenen om hem heen. Die er nu niet waren, waardoor hij er tweemaal in 1 zin een slecht woord uit gooide. Zo stoer.

Haar volgende vraag was een beetje lastig. Sven stamelde, maar er kwam niets zinnigs uit. Abel keek intens naar Tobias. Dus gaf die maar antwoord. ''Ik zou uh, naar de Hoorn gaan als eerste en dan de beste spullen pakken. En dan met een zwaard zo van paf paf wham, koppen eraf hakken en dan win ik,'' legde hij uit. Echt in de details treden was nog wel lastig, want dan moest je vertellen over mensen die je dood ging maken. Nee, daarvan kreeg hij een naar gevoel in zijn buik. Maar gewoon de abstracte zwaaiende zwaard bewegingen die hij met zijn armen maakte, dat was prima. ''Jij?'' Hij wist zeker dat er nu een uitgedacht plan over dat gif kwam, maar hij was alsnog wel benieuwd.

Dit gesprekje viel haar niet zo erg tegen als ze gedacht zou hebben. Natuurlijk hielpen de bewonderende blikken van de jongetjes wel mee om haar hier te houden. Morgana's ego had in principe geen reinforcement nodig, maar het was niet dat ze er problemen mee had. Sterker nog, Morgana vond het alleen maar normaal dat deze kleuters naar haar opkeken. Ze was vele malen beter dan zij, slimmer, handiger, sterker. Brutaliteit had ze misschien wel even interessant gevonden, maar zodra desbetreffende persoon dan ook nog eens saai bleek, was ze zo weer weg.
Vooral als er iets was zoals de Spelen om haar dagelijks leven kleur te geven. Zelfs als de Spelen niet live op tv waren, was iedereen er mee bezig. Mensen rouwden om degenen die gevallen waren en de angst voor de volgende Boete begon alweer op te bouwen. Er was niemand die er niet mee bezig was. Zelfs Morgana had wel eens proberen te bedenken hoe het zou zijn als zij in de Arena zou komen. Maar ze was al snel tot de conclusie gekomen dat het af zou hangen van haar tegenstanders en de omgeving zelf, dus liet ze die gedachtegang steeds vaker links liggen.

Ze vond het wel amusant om zoals nu, met Tobias, te discussiëren over wat ze zouden doen als ze in de Arena kwamen. Tobias had commentaar op de prijs, alleen maar terecht. 'Ja, hypothetisch gezien zou ik dat sturen,' zei Morgana dan ook, terwijl ze haar schouders ophaalde. Zou het niet fijn zijn om daar geld voor te hebben? Haar vader zou het wel ergens hebben, maar nooit aan haar geven. Ze kon het ook niet zomaar stelen, zonder op te vallen. Jammer, jammer. Wie weet zou het haar ooit lukken.
Pff, Morgana liet zich afleiden door de hopeloos saaie situatie in de Arena. Tobias ving haar gemopper op en gaf er commentaar op. De manier waarop liet een glimlach op haar gezicht verschijnen. 'Zeker,' stemde ze dan ook met het jongetje in. Ze vroeg zich af of hij die woorden van Bethany geleerd had; dan had ze toch wat om de vrouw mee dwars te zitten. Elk klein beetje hielp, toch?

De vraag leek de jongetjes wat te verbazen. Waarom? Was dat niet waar ze continu mee bezig waren? Morgana onderdrukte de neiging te fronsen. Ze zag niet in waarom deze vraag hen ongemakkelijk zou moeten maken. Maar de twee jochies keken naar Tobias, totdat hij twijfelend antwoord gaf. Het was genoeg om Morgana tevreden te stellen. 'Goed,' zei ze, alsof zijn antwoord daadwerkelijk haar goedkeuring nodig had gehad.
En zij? Morgana onderdrukte een te enthousiast lachje; haar publiek leek er niet klaar voor te zijn. 'Ik zou zorgen dat ik in een redelijk bondgenootschap terecht kom,' begon ze, alsof dat iets was dat iedereen zou moeten doen. Heel normaal, vriendjes maken enzo... 'Dan zou ik zorgen dat we als groep zoveel mogelijk van de anderen uitroeien.' Dat was stap twee al. En dan? 'Later, als er weinig mensen over zijn.. dan wacht ik tot het nacht is en ze slapen. Dan zou ik één voor één hun kelen doorsnijden.' Ze legde een vinger tegen haar keel en maakte een snijbeweging. 'En natuurlijk als ik gif had, zou ik alleen maar een goede waterbron hoeven te infecteren.' Ze haalde haar schouders op, alsof dit erg normaal was. Dat ze ook wel graag het lichaam van een Tribuut zou gebruiken om haar anatomie kennis uit te testen liet ze maar achterwege.

'Maar de Arena maakt natuurlijk veel uit,' merkte Morgana op. 'In een Arena als deze zijn er weinig goede waterbronnen, dus daar valt goed mee te werken. In andere omgevingen wordt het weer anders.' Dat bracht haar op een volgend idee. Als ze toch aan het fantaseren waren over mogelijke Spelen, kon ze Tobias net zo goed wat meer in de discussie betrekken. De andere twee jongens begon ze wat minder interessant te vinden nu ze maar niet reageerden. Kom op, ze hadden vast wel eens wat van de Spelen nagespeeld. Wat was het probleem?
'Wat voor Arena zou jij goed vinden?' vroeg Morgana. Zijzelf moest er nog even over nadenken. Een waterbron was natuurlijk fijn, maar wie wilde er nu in een hete zandbak zitten? En, er zou geen woestijn meer komen nu die dit jaar al was geweest. Tja, er was zoveel om rekening mee te houden. Soms wilde Morgana dat ze in het Capitool geboren was. Dan had ze misschien wel kunnen werken voor de Spelmaker! Dat was nou eens iets dat als een droombaan klonk. Maar goed, dat was buiten haar bereik, dus moest ze het maar volhouden met Tobias en co.

Morgana dacht groot, dat was al wel duidelijk. Groot was vaak natuurlijk ook beter, size did matter. Een zwaard ter grootte van een tandenstoker, daar had je niets aan, daarmee kon je geen hoofden afhakken en de Hongerspelen winnen! Daarmee zou je alleen maar iemand heel erg kunnen irriteren omdat het zo prikte. Het deed Tobias denken aan de naalden die ze bij handenarbeid wel eens gebruikten, om kussentjes te borduren of prikkaarten te maken. Die handenarbeid was best wel belangrijk, en ook wel leuk, maar Tobias begon nu door te hebben dat veel klasgenootjes dat maar meisjesachtig was. Dus gaf hij maar niet toe dat zijn lievelingsspeelgoed voor thuis nog altijd zijn felgekleurde potloden waren – kunst maken was vast ook geen super stoere activiteit.

Maar Morgana was een meisje en zij was ook best wel stoer. En Morgana werkte ook in de kleding fabriek, dus dat bewees wel dat kledingmakerij niet alleen maar saai en suf was. Terug naar de Arena. Niet echt, maar Tobias kon zich met zijn voorstellingsvermogen zo in de schoenen van Melvin of Ayrton plaatsen. Als Ayrton gebruikte hij bij hun spelletjes een hele lage stem en was hij heel kortaf. Maar Melvin was lastiger, allereerst omdat die niet veel in beeld was geweest en vooral ook omdat Melvin een stukje dichterbij hun echte situatie kwam. Het was makkelijker te doen alsof wanneer je zeker wist dat het nep was en Melvin had zo een iets ouder schoolgenootje van hen kunnen zijn.  

Morgana had eerst een saai plan van samenwerken, iedereen vermoorden en dan verraad plegen en dan een slim plannetje om water te vergiftigen. Maar dat deed Tobias enkel fronzen. “En wat drink jij dan?” Het plan van haar bondgenootschap was de moeite niet waard om het uitgebreid over te hebben, het enige wat er anders aan was was dat Morgana er volledig van overtuigd van was dat ze al haar bondgenoten kon uitschakelen voordat het andersom gebeurde. In deze Arena was iedereen steeds heel lief voor hun bondgenoten, en dat terwijl er zo weinig water was! “En weet je zeker dat je niet opeens een tribuut heel aardig gaat vinden?” vroeg hij vervolgens – want het jochie zat echt bomvol vragen. De waarom-vragen waren in dit verhaal niet echt van toepassing, maar daar verzon de nieuwsgierige jongen wel wat op. Wat hij bij deze vraag in gedachten had was natuurlijk een beetje het Norah-Nirwad of Solar-Valeria scenario. Al zag hij Morgana nog niet echt handjes vasthouden met iemand anders dan haar papa.

Nu mocht Tobias zich even de Spelmaker wanen en vertellen over een Arena die hij zou maken. Of waar hij graag in zou willen zitten, het lag er maar aan hoe je de vraag interpreteerde. “Hmm, een grote berg zou vet-koel zijn,” begon hij. “In ieder geval genoeg water, maar niet veel verstopplekken. En geen huizen.” Dat was saai. Hij wilde wildernis, avonturiers, ontdekkingen! “Een reuzeoctopus. IJsberen,” sprak hij dan peinzend. “Of een lava rivier, en dan is de berg een VULKAAN.” Zijn ogen glansden nu volop. Dit ging veel te ver natuurlijk. Maar een jongen mocht dromen toch?