Oh help, wat moest hij hìer nou weer mee?
Deze Hongerspelen ging compleet anders dan hij had gewild en het zinde hem niet. Zijn doel was om de Tributen te helpen. Als hij de kans had ze net dat kleine steuntje in de rug te geven, dan wilde hij dat doen. Het probleem was alleen dat als niemand iets deed, hij ook niets kon doen! Ihsan was niet van plan om Tributen letterlijk tegen elkaar op te stoken. Hij wilde helpen, niet de Spelen bepalen of veranderen of wat dan ook. Uiteindelijk zou er toch maar één persoon uitkomen en ook Ihsan vond dat deze persoon wel iets moest kunnen. Dat was ongelooflijk bruut naar alle andere kinderen en Ihsan was niet blij dat dit zijn standpunt was. Het had echter geen zin, vond hij, om een anders kansloos kind door de Spelen heen te loodsen door fortuinen aan hem uit te geven. En soms, zo was al gebleken, lieten de sterkste Tributen al meteen het leven. Dat was vaak gewoon pech geweest, en de zwakke Tributen hadden geluk. Dat was iets wat niet in Ihsans handen lag. Hij wilde gewoon zeker zijn dat niemand ècht kansloos was geweest.

Het probleem was de Arena. De hitte was verwoestend voor de geest en lichamen van de Tributen en hij nam het ze ook totaal niet kwalijk dat ze zo veel mogelijk op dezelfde plek bleven, als ze nou eenmaal een goede plek hadden. Dat resulteerde echter wel in dagen waarin vrijwel niets gebeurde. Het hoogtepunt was het gevecht bij de Sfinx geweest. Ihsan had met zijn telefoon in zijn hand gezeten, klaar om richting een begeleider te bellen om een sponsoring door te geven. Het gevecht was, tot zijn grote verbazing, al snel afgelopen zonder al te veel gewonden en doden. En de gewonden die er waren, waren al zodanig gewond dat hij er niets meer aan wilde doen. Op het schip leek er ook een gevecht uit te barsten, maar die werd door een slimme zet van Natalia - wie hij gelukkig net op tijd, samen met iemand anders, eten had gestuurd - omgetoverd tot bondgenootschap. Het was interessant om zo'n groot bondgenootschap te zien wat in relatieve harmonie samenwerkte. Het was echter niet interessant om te sponsoren, en ook niet echt om naar te kijken.

Pas toen de temperatuur daalde - wat er wederom voor zorgde dat mensen op dezelfde plek bleven. Hadden de Spelmakers niet iets langer een tussentemperatuur kunnen gebruiken? Dat was minder spannend, maar wel beter voor de gang van de Spelen. Al kwam er snel schot in de zaak, want de eerste zieke bevond zich in het grote bondgenootschap. Ihsan besloot iets uit te proberen en haar medicijnen te sturen, die precies het effect had wat hij had gehoopt. Hij bood haar hulp, maar het moest niet te makkelijk worden.

Maar Ihsan had er even niet bij stilgestaan dat de rest van de Tributen ook nog wel eens flink ziek kon worden. Hij zat met zijn handen in het haar achter zijn bureau terwijl hij naar het holoscherm keek waar de Spelen op te zien waren. Hij kon moeilijk iedereen hetzelfde gaan sturen. En gevechten uitlokken de uitgave te limiteren was niet zijn ding. Wat moest hij doen? Zijn ideeën leken als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Hij kon nergens opkomen en hij moest toch écht wat gaan doen. Maar wat?


off: kom alsjeblieft binnenstormen. Je mag Ihsan godmoden dat je een afspraak met hem hebt op zijn kantoor, of dat je gewoon binnen komt denderen omdat je echt HET BESTE IDEE OOIT HEBT. Of gewoon voor koekjes. Plz ik heb posts met hem nodig thanks.

Larry was vandaag op weg naar één van zijn zakelijke contacten; meneer Nazar-Ahari. De familie was een nette, met een goede reputatie en het was niet anders met de zoon van de familie, Ihsan. Larry had wel gemerkt dat hij niet overal even populair was door zijn acties, maar het deerde de man niet; het ging hem immers om de deals die hij kon sluiten. En in dit geval ging het over de commercials voor zijn bedrijf, Plastic Perfection. Larry had zijn eigen broer Patrick ervoor aangenomen en hoewel hij zijn spotjes vaak genoeg afkraakte, waren ze lang niet altijd slecht. Net zoals deze keer; het was eigenlijk wel prima. Er miste echter nog één ding: het chique. De kleding die de figuranten droegen was altijd zo normaal - naar Capitool standaarden - en eigenlijk zocht Larry iets anders. Iets eleganters. Misschien ook wel wat flaboyanter, maar dat zou hij wel weer zien. Maar hoe dan ook, er moest iets veranderen aan de kleding. En daarom had hij een afspraak gemaakt met meneer Ihsan.

Ah, daar was de secretares(se) van zijn zakelijk contact. Larry meldde zich rustig bij haar, met zijn charismatische lach op zijn gezicht. Ja, natuurlijk had hij een afspraak. Hij was geen barbaar. Niet lang daarna werd hij het kantoor van meneer Ihsan binnengelaten, aangezien hij op het moment niet bezig was met een andere afspraak en blijkbaar vrij snel tijd had voor Larry. Mooi, want Larry was geen man om lang te wachten. Daarvoor vond hij zichzelf dan weer iets te belangrijk.
Larry bood de man zijn hand aan. Daarna ging hij zitten. Zijn jas had hij al afgegeven bij de secretares(se), of dat nu de bedoeling was of niet. Hij had niet echt gelet op de blik van de werknemer.

'Goedendag,' groette Larry de ander zelfverzekerd. 'Larry Bauer, aangenaam kennis te maken. Hoe maakt u het?' Larry bleef echter niet lang bij de formaliteiten en hij ging al snel verder. Hop hop, vooruit met de zaken, hij was een druk man en hij had nog een all-you-can-eat buffet openstaan, wat hij echt niet wilde missen. 'Zoals u waarschijnlijk al geïnformeerd was, wilde ik het hebben over uw kleding en mijn tv commercials,' gaf Larry kort, bonding en naar zijn idee, charmant-grappig aan. 'Ik ben erg onder de indruk van de kleding die u in uw lijn heeft en ik wilde voorstellen om er zaken mee te doen.' Hopelijk was dat duidelijk genoeg en anders was de man tegenover hem niet zo helder, toch? Ach, Larry zou het vanzelf wel zien. Vooralsnog zat hij met al zijn vetrolletjes in de stoel gepropt en keek hij met zijn slimme varkensoogjes naar de ander. Ze zouden hier vast wel een leuk dealtje uit kunnen slaan, niet?

OOC: Hopelijk kun je er wat mee~

Huh? Ihsan tilde zijn hoofd verbaasd op toen hij een bliepje hoorde op de intercom. Had hij een afspraak? Snel tikte hij op een knopje bij zijn computer en een holoscherm verscheen. Ohja. Dat was waar. Reclame, kleding, dingen waar hij op een dagelijkse basis mee bezig was. Sommige mensen waren niet bezig met de Spelen en wilden enkel zaken doen. Een beetje afleiding kon vast geen kwaad.

Hij had net het hologram weg kunnen drukken toen de deur opende. Er verscheen een breed postuur - geen ongewoon iets in het Capitool - met een gezicht wat hij slechts vaag herkende. Hij groette de man beleefd, die zichzelf voorstelde als Larry Bauer. Gelukkig had de heer Bauer ook niet heel veel zin in formaliteiten en het verspillen van tijd, want hij kwam direct tot de orde. Daar kon Ihsan wel mee werken! Hij toverde een klembord tevoorschijn en maakte zonder naar het papier te kijken aantekeningen. Niet dat dat tot nu toe erg hard nodig was geweest.
"Dat is uiteraard mogelijk," Ihsan glimlachte vriendelijk. "Om wat voor reclame gaat het? En in wat voor soort kleding bent u geïnteresseerd? U heeft vast vernomen dat ik me specialiseer in kledingstukken die juist niet de Capitoolse eigenaardigheden vertonen, maar subtieler zijn dan dat. Al is er natuurlijk niks mis met onze Capitoolmode!" Ihsan grinnikte. Zijn kleding was een gat in de markt geweest, maar had natuurlijk niet het hele straatbeeld veranderd. Ihsan moest zelf ook toegeven dat sommige Capitoolkleding echte kunstwerken waren. Of ze ook praktisch waren, dat was een ander verhaal.

"Vooralsnog is er natuurlijk een hoop mogelijk. Zeker in onze samenwerking, want u heeft straks fantastische kleding, een pracht van een commercial en mijn kleding wordt tentoongesteld aan het hele Capitool. Dat lijkt mij een mooi plan."


OOC: die hoop is wederzijds XD