“Lach niet!”, gromde Madelynn naar haar oudere broer, toen zij de deur van haar villa met de nodige frustratie achter zich dichttrok. Ze zond de jongeman een waarschuwende blik, maar Sawyer grijnsde enkel zelfgenoegzaam. “Je lijkt wel een bolletje wol,” lachte hij, waarna hij echter een serieus gezicht opzette. “Ik weet niet of ik me zorgen moet maken dat je in dat afgrijselijke ding over straat durft te gaan, of dat ik blij moet zijn dat je de mening van anderen blijkbaar weer naast je neer weet te leggen.” Madelynn keek hem geïrriteerd aan en rolde met haar ogen. “Misschien kan het met gewoon niet schelen,” gromde ze, terwijl ze met agressieve stappen richting de poort van de Winnaarswijk beende. Even bleef de jongen staan, terwijl hij zijn zusje in zich opnam. Ze zag er een stuk beter uit dan een tijdje terug. Hij was ervan overtuigd dat Madelynn echt vooruitgang boekte, maar hij snapte niet waarom ze zo tegen hem deed. Het was alsof ze hem expres buitensloot, en misschien was dat ook wel zo. Sawyer begreep enkel niet waarom, en terwijl hij een sprintje trok om het meisje in te halen, vroeg hij zich af of het ooit nog weer zoals vroeger zou worden.

Madelynn snoof toen ze de voetstappen van haar broer hoorde naderen. Geen van beide zei iets, terwijl ze richting de stad liepen. Het was een pijnlijke stilte, en Lynn vroeg zich af waarom ze ook alweer had toegezegd om met haar broer samen te werken vandaag. Ondanks dat het weer de laatste tijd niet al te best was geweest, vond Madelynn het echt geen probleem om te werken. Maar waarom met haar broer? Ze hield van hem en alles, maar hij was veel te bezorgd, veel te lief en hij bemoeide zich aldoor maar met haar leven. Madelynn waardeerde het heus, maar ze kon er gewoon zo ontzettend slecht tegen de laatste tijd. Ze wilde niet tegen hem uitvallen.
Zodra ze in de meer bewoonde gedeelten van de stad kwamen, begon Madelynn zich opgelaten te voelen. Er waren niet veel mensen buiten, maar juist daarom voelde het alsof iedereen die ze tegenkwamen naar hen keek. Of in ieder geval naar haar. Eens ze twee oudere vrouwen hadden gepasseerd, klonk er druk gefluister achter hen. Madelynn ademde even goed in en uit en probeerde het uit te bannen, maar dat lukte niet. Niet totdat de dames buiten gehoorsafstand waren, tenminste.
Voor zich zag Madelynn een plein opdoemen. Ze kende het en het bracht op zich mooie herinneringen terug. Ook Sawyer dacht daaraan, maar na haar eerdere reactie durfde hij er niet meer over te beginnen. Madelynn kreeg het niet eens voor elkaar om te glimlachen, toen ze zich herinnerde hoe ze hier vroeger met haar broers sneeuwengelen had gemaakt. De positieve gedachte was binnen een fractie van een seconde namelijk verdreven door angst. Kinderen, dacht ze in paniek. Hier spelen kinderen. Ze was niet sterk genoeg om te bonden met kinderen; niet als deze het risico liepen om de komende paar jaar onder haar leiding een Arena ingestuurd te worden.
“Hier, m`n jas!”, was vreemd genoeg Madelynns eerste reactie, en ze trok de dikke jas uit waar haar broer haar zojuist nog om had uitgelachen. Die keek haar nu perplex aan, en Lynn zond hem een blik alsof hij achterlijk was. “Ik zie er écht niet uit,” riep ze uit, terwijl ze hem de jas toegooide, die wat oncharmant bovenop zijn hoofd belandde. “Verbrand dat ding!” Niet dat wol echt het beste materiaal was om in de fik te zetten, maar daar gaf Madelynn niet om. Ze trok snel de mouwen van haar trui naar beneden, omdat het nu toch wel aardig fris was. Maar zolang ze niet in de sneeuw ging liggen rollen, zou het allemaal wel goed komen.

Madelynn deed haar uiterste best om snel en ongezien het plein over te steken, en liet daarbij haar broer achter zich, terwijl hij zich probeerde ze bevrijden van de jas. Pas nu ze halverwege het plein was, realiseerde Madelynn zich dat er eigenlijk bijna niemand was. Even bleef ze staan, terwijl ze omkeek om te zien of haar broer haar überhaupt nog achterna kwam. Ze realiseerde zich dat ze zich idioot gedroeg. Haar angst nam soms echt een loopje met haar, en dat frustreerde haar enorm. Het maakte haar boos zelfs, en... “Hoooi!”
Het voelde alsof ze door de bliksem was geraakt, en ongemakkelijk draaide Madelynn zich naar het geluid toe. Een jong meisje, dat was duidelijk. En ze wilde haar hoofd op de sneeuwpop plaatsen? En hoe dacht ze dat Lynn dat moest doen? Haar hoofd afhakken? Ze glimlachte zuur, toen ze bedacht dat het wel heel toepasselijk zou zijn. Ze was immers goed met haar bijl. Het meisje was echter veel te blij, en Madelynn had absoluut geen behoefte om met een vrolijke koter opgescheept te zitten. “Ik moet gaan,” zei ze enkel.
Helaas voor Madelynn was dat het moment dat haar broer zich weer bij haar voegde. Hij zond het meisje een charmante glimlach, en Lynn deed haar best om hem niet te vermoorden toen hij ook nog besloot te spreken. “Dat hoeft ze niet,” vertelde hij het meisje stellig. “Jij kunt haar hulp beter gebruiken dan ik. Wist je dat Lynn dol is op sneeuw?”
Madelynn wilde haar broer echt iets aandoen. Hij kon haar niet zomaar achterlaten met een kind. Ze wist niet of ze dat zou trekken, en ze was bang dat ze dat verdomde kind iets aan zou doen. Sawyer leek hier absoluut geen last van te hebben en zwaaide haar enkel nog gedag. Lynn schold in stilte, en keek toen naar het meisje. “Je sneeuwpop, dus,” mompelde ze. “Laten we dan maar aan de slag gaan.”

OOC: NaNo Post 11: [6.704/50.000]

Madelynn had veel meegemaakt in haar leven, maar dit had ze niet zien aankomen en ze had ook geen flauw idee waarom het gebeurde. Het achterlijke kind had haar armen om Madelynn heen geslagen, die als verstijfd bleef staan. Ze was te perplex en te ongemakkelijk om hierop te kunnen reageren. Madelynn was knuffelen niet echt gewoon, en zeker in het openbaar voelde ze zich echt heel erg opgelaten. Tevens vroeg Lynn zich af waarom het meisje niet bang voor haar was. Ze zou toch wel weten wat Madelynn allemaal had gedaan in de Spelen? Ze leek in ieder geval oud genoeg om de Tweede Hongerspelen bewust te hebben meegemaakt.
Het meisje liet Lynn ontsteld achter, die keek hoe het meisje weer naar haar sneeuwpop huppelde. Er volgde een uitleg en Madelynn liet het allemaal maar een beetje over zich heenkomen. “Meneer Sneeuw zijn hoofd…”herhaalde de jonge vrouw langzaam, om zichzelf ervan te verzekeren dat ze dit correct had verstaan. “Juist ja.” Toen pas drong het tot haar door dat het meisje een bolletje sneeuw een naam had gegeven, en ze schudde vrijwel onzichtbaar haar hoofd. Dit kind was gek.

Er volgde de vraag of Madelynn de sneeuwbal die het hoofd moest voorstellen op de rest van de sneeuw kon tillen. Ze had echt helemaal geen zin om hier te blijven en dat kind te helpen, maar ze voelde zich ook bezwaard om alsnog weg te gaan. Als ze het meisje zo zag, en dacht aan hoe blij ze was geweest dat Madelynn haar zou helpen… Snel knikte Lynn naar haar, terwijl ze tranen moest wegslikken. Gehaast draaide ze zich naar het hoofd van de sneeuwman toe, vastbesloten om niet te laten merken hoe veel dit eigenlijk met haar deed. Ze wist ook niet waarom, maar plots voelde ze zich best wel emotioneel. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar het meisje, dat zo druk bezig was met de sneeuw. De onbezorgdheid straalde als het ware van haar af, en dat was echt iets wat Madelynn zo erg miste. Altijd hadden de negatieve dingen de overhand. En dat was ook niet zo gek, want zo heel veel positiefs gebeurde er ook niet in haar leven.  
Met een zucht maakte Madelynn aanstalten om de sneeuwbal van de grond te tillen. Misschien was dit meisje juist wel de bundel positiviteit die ze zo hard nodig had. Het was irritant, maar ergens ook heel erg geruststellend. Niet alles in deze wereld was slecht. Als je naar dit meisje keek, dan kon je dat gewoon niet ontkennen.

Hoewel ze niet extreem veel groter was, was Madelynn waarschijnlijk beduidend sterker dan het jonge meisje dat aan de armen van meneer Sneeuw werkte. Ze had geen moeite met zijn hoofd, behalve het feit dat de sneeuw echt heel koud was en ze te eigenwijs was om handschoenen te dragen. En nu droeg ze ook nog geen jas. Nee, ze had de Hongerspelen niet gewonnen omdat ze zo ontzettend geniaal was, dat was een ding dat zeker was, en terwijl ze controleerde of meneer Sneeuw voldeed aan de gulden snede en dat soort onzin, zodat dat het kind hopelijk meteen tevreden zou zijn, keek Madelynn even naar het meisje. Madelynn zuchtte. Het was moeilijk om voor te stellen dat zij ook zo jong was geweest, zelfs al was het nog helemaal niet zo lang geleden. Het voelde echter als een heel ander leven, maar misschien was dat ook niet zo gek als er zo veel ingrijpende dingen waren gebeurd in de tussentijd.
Madelynn besloot naar het meisje toe te lopen en keek een beetje ongemakkelijk toe hoe ver zij ondertussen was. “Wil het lukken?”, vroeg ze een beetje weifelend. Ze was absoluut niet goed in small talk, dus ze hield nog even vast aan hun gezamenlijke project, en stelde ze nog een vraag om het gesprek op gang te houden. “Ben je zo tevreden over het hoofd van… meneer Sneeuw?” Daar. Ze had het gezegd. Ze was een idioot. Maar vreemd genoeg kon ze er niet mee zitten.

Even  keek ze naar het jonge meisje naast haar. Madelynn was nooit bepaald goed geweest met kinderen, en ergens had ze het gevoel dat ze met een jongen nog meer te bespreken had, maar ze had dan ook nooit echt vriendinnetjes gehad. Ze had geen flauw idee wat de meeste meisjes leuk vonden om te doen. Niet dat het uit hoefde te maken, maar dit meisje leek haar nou niet  van het houthakkerstype. “Mag ik vragen hoe je heet?”, vroeg Madelynn uiteindelijk maar. Met die vraag kon ze toch onmogelijk de fout in zijn gegaan?  

OOC: NaNo Post 28 [18.350/50.000]

Godzijdank leek alles bij het meisje goed te gaan, want ze gaf aan al bijna een arm af te hebben. Mooi. Dan hoefde Madelynn haar daar tenminste niet meer mee te helpen. Sowieso wist ze niet precies wat dat kind allemaal van plan was, want zij had altijd gewoon wat takken gezocht en die in het lichaam van de sneeuwpop gedouwd. Veel minder moeite, en het leek prima!
Madelynn kon niet bevatten hoe iemand zo blij kon zijn met een sneeuwpophoofd, maar dat het kon bewees opnieuw het meisje voor haar. Ze was overduidelijk meer dan tevreden en durfde het zelfs ‘perfect’ te noemen. Ook na een nadere inspectie was dat de eindconclusie, en Lynn kon opgelucht adem halen. Toen het meisje zei dat dit de beste sneeuwpop zou worden die ooit in Panem gemaakt was, kon ze een glimlach niet onderdrukken. Haar enthousiasme was nou eenmaal aanstekelijk. “Ja,” antwoordde ze daarom. “Laten we daar voor zorgen.”

Ondanks dat het meisje het geen probleem leek te vinden dat Madelynn haar naam wilde weten, werd ze plotseling wel verlegen. “Aangenaam, Royalty,” glimlachte de Winnares, best wel blij dat er blijkbaar toch een soort van rustige functie op het meisje zat. Ze wist niet hoe ze dit knopje had omgedraaid, maar het was wel even prettig. Met een verlegen meisje tegenover zich, voelde Madelynn zich namelijk iets meer de baas, zoals ze dat graag zag. Dat zorgde er ook voor dat ze zich iets meer op haar gemak ging voelen, en ze glimlachte zwakjes toen Royalty zei dat ze natuurlijk wist dat zij Madelynn was. Dat had ze op zich wel durven aannemen, ja. Ondanks het enthousiasme. Maar dat had Lynn afgeschreven als naïviteit. Wat Royalty toen zei, dat maakte haar daarom weer een beetje bang en ongemakkelijk. “Waarom?”, vroeg ze ongelovig. Madelynn kon, behalve dat haar winst voor extra eten had gezorgd, geen enkele reden bedenken waarom iemand haar ‘super cool’ zou vinden. Ze had mensen verraden en vermoord en had maar net in leven weten te blijven. Bravo. Ze was een held.

OOC: NaNo Post 30 [19.419/50.000]

Zowel angstig als nieuwsgierig wachtte Madelynn op het antwoord. De vraag leek het meisje een beetje nerveus te maken, wat Lynn haar niet kwalijk kon nemen. Waarschijnlijk had ze het enkel gezegd om vriendelijk te zijn en kon ze nu niets bedenken. Haar natuurlijke enthousiasme en Madelynns falende sociale vaardigheden hadden er gewoon voor gezorgd dat het oprecht geklonken had.
Maar het duurde niet lang voordat het meisje toch met een reeks aan antwoorden op de proppen kwam. Madelynn slikte en wilde wegkijken, maar ze kon haar blik niet losmaken. Royalty staarde haar met grote ogen aan, en Lynn probeerde ook maar een greintje onoprechtheid erin af te lezen. Maar dat lukte haar niet. Het meisje klonk oprecht en leek oprecht en Madelynn beet op haar lip om niet te gaan huilen. “Meen je dat?”, bracht ze met enige moeite uit. Nu voelde ze zich wel een beetje schuldig dat ze tijdens de Spelen niet meer had gedaan om haar Tributen te helpen. Desondanks glimlachte ze zwakjes. “Dank je wel.”

Madelynn vroeg zich af of ze misschien gewoon te hard voor zichzelf wel, als zelfs een meisje als Royalty nog zo’n positief beeld van haar kon hebben. Het was echt een geruststelling en Madelynn voelde zich er oprecht beter door. Haar blik was dan ook een stuk vriendelijker, toen Royalty aangaf niet te weten hoe ze meneer Sneeuw armen moest geven. Madelynn keek even naar het werk van het meisje, en zag dat de arm nog deel uitmaakte van het grote geheel. “Hmm,” mompelde ze, terwijl ze nadacht. “We zouden mijn bijl kunnen proberen om het voorzichtig los te snijden, maar ik denk dat die te lomp is en de arm kapot zou maken. Misschien kunnen we proberen om de arm samen uit te graven.” Ze glimlachte toen even geruststellend. “En als het niet lukt, dan kunnen we altijd nog op zoek gaan naar mooie takken om te gebruiken. Vind je dat goed?”  

OOC: NaNo Post 34 [22.634/50.000] Ik ben heel erg benieuwd hoe Royalty gaat reageren als de realiteit omtrent de Spelen een beetje door gaat dringen. :'D