Ze had geschreeuwd tot ze schor was, maar Ayrton kon of wilde haar niet horen. Haar uitroepen waren van boos, naar bezorgd en wanhopig, tot laaiend gegaan. Eerst was ze boos, omdat ze zich op onverklaarbare wijze om alles kwaad maakte. Ze hadden ruzie gemaakt om niets. Toen dat uitgewerkt was waren zij en Hannah razend bezorgd geweest. Was hij in de problemen? Lag hij te sterven in het nog steeds hete zand? De nachtelijke portretten toonden geen weerbarstige roker, maar wel de twee jongens van het andere bondgenootschap. En Nirwad. Norah zoog zijn gezicht in zich op, voelde zich ellendig alleen en koud.
Toen Hannah opperde dat Ayrton misschien verdwaald was schudde Norah resoluut haar hoofd. 'Nee. Nee, hij is weg. We zijn niet moeilijk te vinden. Het is de buitenste rots, de eerste waar je langskomt als je een rondje loopt. Iedereen kan ons hier vinden..' En met die woorden merkte ze dat ze het accepteerde. In de steek gelaten, maar niet vermoord. Hoe veel meer kon ze verwachten van een jongen die duidelijk geen reet om haar of Hannah's welzijn gaf, nu er nog maar tien mensen over waren? Hij zou ze vast opjagen, een voor een, met haar bijl verdomme. En zodra Ayrton klaar was met het afslachten van de rest zou hij voor hen terug komen. Norah voelde haar bloed verstollen bij die gedachte. Maar hoewel zij rilde van de vervelende gedachten kreeg Hannah het juist steeds warmer.
Wel besloten de twee dames dat wat Norah gezegd had klopte. Ze waren hier te makkelijk te vinden. Iedereen die ook maar een rondje liep zou hen vinden. Het was nu wel duidelijk dat geen enkele bezoeker goed nieuws zou betekenen. En Norah had geen zin om haar laatste houvast Hannah in een bloederig gevecht te verliezen. Voor de zekerheid schoof ze Hannah haar dolk in de handen, een gebaar wat het meisje duidelijk ontroerde. Zelfs na het verraad van Ayrton kwam het in Norah's hoofd niet op dat Hannah, Ayrton's oorspronkelijke bondgenoot, niet aan haar kant stond. 'Kom, we gaan.' Norah hielp Hannah omhoog en staarde naar de stapel spullen aan hun voeten. 'We gaan dit niet allemaal meeslepen..' Het was moeilijk te beslissen, maar de ventilator werd achtergelaten. Hannah ramde er een paar keer hard op met een steen en sneed het zonnepaneel eraf, om te verzekeren dat er niets meer mee gedaan kon worden. Ze besloten de boel achter te laten alsof ze gevlucht waren. Een flesje met een paar aanlokkelijke, maar met slangengif besmette slokken water werd achtergelaten, net als een paar van de lege ijsvormpjes. De ventilator werd verstopt onder een zandhoop. Hannah smeerde met een grijns wat opgedroogd bloed op een paar rotsen. Toen Norah vroeg hoe ze aan dat bloed kwam wuifde Hannah de vraag weg, maar het werd algauw duidelijk dat haar wond weer open was gegaan en begon te zwellen. Niet goed. Maar niets aan te doen.
Ze waren verstopt toen ze in de verte het geslof van voeten hoorden, dolblij dat ze niet het meest voor de hand liggende pad hadden gekozen. Zo lagen ze bijna een uur doodstil tegen elkaar aan, in de steeds kouder wordende lucht. En verder gingen ze. Het was een trage tocht, vooral doordat Hannah steeds moeilijker adem haalde. Het leek bijna alsof ze asthma had, zoals de jongen uit twaalf. Hannah spuugde wat bloed uit en keek op naar Norah. 'Bedankt.' Nee, nee, dat mocht ze niet zeggen. Norah klemde haar arm steviger om Hannah en stapte stevig door. 'Kom, we moeten in beweging blijven, anders krijg je de kou in je botten en dan warm je nooit meer op.' Hannah had duidelijk de wilskracht van een werkpaard en beet flink haar kiezen op elkaar om niet te laten merken hoe veel pijn iedere stap deed. Verstopt tussen de vele rots pilaren besloot Hannah dat het tijd was voor een lunch, maar het meisje weigerde zelf om ook maar iets te eten. Zonder sponsoring zou Hannah het niet redden. En Norah voelde dat ze niet nogeen smeekbede voor de Capitoolse gemeenschap in zich had. Ze was ze zat. Vingers vlochten zich in elkaar. Tranen vloeiden. Fluisterend beloofden ze elkaar dat hun vriendschap niet zou eindigen. Het feit dat Norah straks in haar eentje moest zien te overleven of sterven werd echter met een grote bocht omzeild. 'Ik ben blij je te kennen.' ' Ik ga je missen.' Daarna sprak Hannah geen woord meer. Het was nu zo koud dat het dodelijk gewonde meisje klappertandde en Norah kon het nauwelijks aanzien. 'Kom, we lopen naar het schip, daar kan je comfortabel liggen.' Hannah mocht en zou niet sterven als een straatrat in het zand. De tocht naar het midden van de Arena was zo'n 1500 lange stappen in steeds losser zand. Ze ploeterden door.
Halverwege voelden ze de grond trillen, terwijl het schip los kwam van de stevige begraven positie die het gehad had. Een spookachtige witte mist bubbelde en siste op de grond, kringelde met razende snelheid omhoog de lucht in en verdween daar in het niets.
Was dit wel zo'n goed idee? Hannah had niets meer te verliezen. Norah had haar te verliezen.
Het was geen goed idee. En toch liepen ze stug door, op de mist af. Op het schip af. Terug naar waar het allemaal begon.
Voorzichtig. De twee meiden waren helemaal ingepakt tegen de sneeuw, maar niets had hen voorbereid op dit verschijnsel, zo onnaturlijk koud. Zodra Norah haar hand boven de sissende massa hield, voelde ze het prikkelen. Gelukkig bleef het vrij laag hangen, bijna alsof het een vloeistof was. Pas wanneer ze langer stil bleef hangen begon de kou in haar hand te bijten met venijnige speldenprikjes. Snel trok ze haar hand weg en keek Hannah peinzend aan. 'Als we onze benen goed bedekken en snel zijn zal het ons geen pijn doen.. Denk ik.'
Hoop ik. Maar de doden in haar hoofd drukten hard op haar. Maakte het nog uit? Als ze hier stierf, wat dan? Dan zou ze niet nog meer gruweldaden kunnen begaan, niet nog meer van haar eigen ik verliezen. Als dit was hoe ze stierf, naast haar vriendin in een mist alsof ze over de wolken kon lopen, zou ze dat accepteren.
Zorgvuldig trok ze haar sokken op en propte haar broek zo diep mogelijk in haar schoenen. Hannah wilde bukken om hetzelfde te doen, maar Norah schoot haar te hulp. Ze bood Hannah haar hand aan en glimlachte. 'Samen?' 'Ja.'
De eerste stap. Er was niets aan de hand.
De tweede stap. Rook streek langs hun kleding, op zoek naar een ontbloot stukje huid.
De derde, de vierde, de vijfde. Kou begon door de stof heen te kruipen. Sneeuwvlokjes landden op hun neus, bemoeilijkten het zicht ietwat.
En verder. Bevroren water druppeltjes hechtten zich in een wittige waas aan hun broeken. Maar ze waren er. Norah hielp Hannah de ladder op komen en hield die stil terwijl het meisje omhoog begon te klimmen. Iets glipte uit Hannah's broekzak en verschrikt keek het meisje omlaag. Norah bukte zich instinctief en greep het kleine gevlochten armbandje van de zanderige bodem. De kou leek haar warme hand in eerste instantie volkomen te negeren (yay, Leidenfrost effect), maar sloeg algauw daarna toe. In haar beweging was haar broekspijp namelijk losgekomen en de vloeibare stikstof brandde op haar ontblote huid. Norah waarschuwde Hannah en begon dan ook gauw de ladder op te klimmen. Moeizaam gooide ze eerst de rugtas over de reling en hees zichzelf dan ook op. Het gevlochten armbandje was Hannah's aandenken aan thuis geweest en Norah was blij dat ze het gepakt had. Maar de pijn in haar been leidde haar af van de dankbaarheid. Zachtjes wreef ze erover heen om het op te warmen, waardoor de huid rood werd. Verdorie. Maar ze waren er in ieder geval. Norah hees de touwladder omhoog en liep daarna naar de andere kant van het schip om daar hetzelfde te doen. Dat zou hen in ieder geval even rust geven, als er niemand op het schip zat dan. En anders hadden ze hun ontsnappingsweg zojuist een stukje moeilijker gemaakt. Keuzes.
De sneeuw begon sneller op te stapelen, dus besloten ze gauw naar binnen te gaan. Hannah was uitgeput en Norah liet haar achter aan de tafel, terwijl zij op onderzoek uit ging. In het ruim was weinig te vinden, maar de zeildoeken zouden hen warmer houden. Norah sleepte er twee naar Hannah toe, die er dankbaar een soort nest van begon te maken. 'Ik ga nog even verder kijken, ben zo terug.' Als Hannah er dan nog was... Dat moest wel.
TL;DR:
- Norah schreeuwt voor Ayrton, maar concludeert dat hij (en anderen) hun locatie te makkelijk kunnen vinden, dus dat hij hen in de steek heeft gelaten
- Ze laten een halfleeg flesje water, bebloede rotsen en wat ijsvormpjes achter alsof ze gevlucht zijn.
- Ze lopen aan de binnenkant van de rotsen linksom in de cirkel (op de kaart).
- De twee moeten nu toch echt accepteren dat Hannah niet lang meer heeft
Ze lopen naar het schip.
- Liquid nitrogen, eng. Ze waden erdoor heen, er valt iets en Norah krijgt een kleine 'brandwond' op haar onderbeen als ze het oppakt.
- Ze halen de ladders op en gaan het schip binnen. Hannah gaat liggen in de kapiteinskamer.
- In het ruim pakt Norah twee zeildoeken en brengt die alvast naar Hannah, voor ze weer op onderzoek uit gaat.
