Het uur dat ze had gehad om afscheid te nemen was voorbij voor Avery er erg in had. Een kort klopje op de deur, gevolg door de vertrouwde stem van Jennifer die aankondigde dat het tijd was om te gaan, markeerde het eind van haar laatste uur in haar district. Avery weigerde koppig de deur open te doen, ondanks dat ze best wist dat dat haar echt niet ging helpen. De deur vloog al snel open en ze werd resoluut opgepakt door twee vredesbewakers, die zich niets van haar gegil en gekrijs aantrokken. Want ja, zodra Avery vast werd gepakt, zette ze weer een keel op alsof ze ter plekke vermoord werd. Ze ging verdorie niet mee zonder gevecht. En dus stribbelde ze tegen, al was het maar om het tegenstribbelen.

En zo ging ze door de gang, ingeklemd tussen twee vredesbewakers die misschien iets harder in haar armen knepen dan strikt noodzakelijk was en stug voor zich uit bleven kijken, terwijl het meisje tussen hen bleef gillen en trappen om los te komen uit hun ijzeren greep. Avery werd hardhandig de auto in geduwd en zo vertrok het hele gezelschap. Avery, Lucca, Jennifer en de vredesbewakers die de opdracht hadden gekregen hen naar het Capitool te vervoeren. Onderweg gluurde Avery af en toe stiekem even naar haar lotgenoot. Ze kende de jongen helemaal niet, misschien dat ze hem een keer op straat tegen was gekomen, maar hij was in ieder geval niet blijven hangen.

‘Avery, alsjeblieft, werk een beetje mee’ zei Jennifer, haast smekend, toen ze op het station aankwamen en er van hen verwacht werd dat ze naar de trein gingen lopen. Ja. Hállo. Ze ging toch niet als een mak schaapje achter haar aan naar de trein hobbelen en het Capitool de indruk geven dat ze haar nu al gebroken hadden? Nee hoor. Avery zou blijven gillen, vechten en spartelen tot het moment dat ze die verdomde arena inging, dus misschien moest Jennifer maar eens gaan investeren in een goed stel oordoppen.
Ze werd de auto uitgeleid en besloot er een spelletje van te maken. Wie de meeste blauwe plekken heeft wint. Ze worstelde, gilde, schold, blèrde naar de camera dat het NIET EERLIJK was dat zij moest, net zo lang tot ze met de nodige moeite de trein in was gewerkt en de deur op slot was gedaan. Verdorie.

Jennifer had hen gevraagd om te gaan zitten. Jennifer was de vijand niet en dat wist Avery natuurlijk ook wel. Jennifer deed alleen maar haar werk. Haar gruwelijke werk. Ze voldeed dan ook aan het verzoek, maar wel met de armen nukkig over elkaar geslagen, als stille boodschap dat ze hier nog altijd zat omdat er nu eenmaal een paar zwaarbewapende bewakers waren geweest die haar hier neer hadden geplant. Boete kijken. Had ze dat met Natalia en Hugo ook gedaan? Wie ging er nu voor zijn lol de boete terug kijken?

Gefascineerd staarde ze naar haar eigen boete. De geschokte gezichten toen ze de verkeerde kant opging, het razendsnelle ingrijpen van Matt die daarmee had voorkomen dat ze gepakt werd door de vredesbewakers en hoe zij zich in allerlei bochten had gewrongen om aan zijn greep te ontsnappen. Oké, eerlijk is eerlijk, een beetje achterlijk zag het er wel uit, maar Avery had toch geen greintje spijt van haar actie. Ze had allicht laten zien dat ze niet van plan was zich naar het strikte stramien van de spelen te voegen.

Zonder al te veel interesse bekeek ze de boete van district 2. Het meisje zag er kansloos uit, de jongen leek haar vooral doodeng. Hey. Ze was niet de enige die al eerder een broer of zus naar de spelen had zien vertrekken. In drie werd een jongen getrokken die zijn zus was verloren, district 4 bracht een zusje van een gevallen tribuut voort en zo volgden er meer namen die Avery eerder gehoord had. Misschien moesten ze maar een praatgroepje voor tributen die al een broer of zus kwijt zijn beginnen. Dagelijkse therapiesessies om 11 uur bij de Hoorn. Neem eten mee.

Als Avery eerlijk was, waren de namen van de tributen totaal niet blijven hangen, behalve dan dat er veel achternamen waren die ze eerder had gehoord in verband met de spelen. Jennifer vroeg wat hun ideeën waren. Ze kon het niet laten om sarcastisch te zijn. ‘Ik denk dat we maar een praatgroepje op moeten starten. Voor tributen die al een broer of zus kwijt zijn’. Ze schraapte haar keel.
‘Dat meisje uit twee is kansloos, die overleeft het eerste uur niet. De jongen uit vijf ziet er sterk uit. Meisje uit negen ging vrijwillig, wat kan betekenen dat ze goed getraind is en denkt te kunnen winnen, of dat ze levensmoe is. Haar districtgenoot maakt misschien nog een grotere scène dan ik’.

Bam. Dat Jennifer even wist dat Avery zelf ook best wist dat ze een kansloze scène aan het schoppen was, maar dat ze ook niet van plan was ermee op te houden. Als ze dan toch de geschiedenisboeken in moest, dan liever als Het Meisje Dat Probeerde Weg Te Lopen dan als Het Meisje Die Als Derde Uit Hetzelfde Gezin Naar De Spelen Moest.

Avery had haar opmerking over een praatgroep voor tributen die al een broer of zus verloren waren bij de spelen absoluut niet serieus bedoeld en dacht dat ze dat door haar sarcastische toon ook over had weten te brengen op haar reisgenoten. Maar kennelijk was dat niet het geval, gezien Jennifer bloedserieus reageerde op haar opmerking dat een praatgroep voor tributen in het algemeen niet misplaatst zou zijn. Avery lachte schamper. 'Alsof het Capitool tijd en geld gaat besteden aan het emotioneel ondersteunen van de tributen. Bloed willen ze zien, veel bloed. Heftige gevechten waarin beide tributen flink gewond raken en waar uiteindelijk één overleeft, maar wel zodanig gewond is dat het nog maar twijfelachtig is of diegene het einde van de dag wel haalt. Nee, een praatgroepje gaan ze niet organiseren hoor'.

Voor ze het wist, ging Jennifer al weer verder over mogelijke bondgenoten, over de voor en nadelen van het aangaan van een bondgenootschap met tributen, die net als zij, eerder een familielid naar de spelen hadden zien vertrekken. Ja, ho even. Avery was nog helemaal niet op het punt dat ze ook maar over bondgenootschappen na wilde denken. Net als haar zus vorig jaar, voelde Avery er weinig voor om op basis van deze beelden en de korte ontmoetingen voor ze de arena in moest te bepalen wie ze voldoende vertrouwde om haar leven in hun handen te leggen, alleen om ze een tijd later weer te moeten verraden. Voor hetzelfde geld maakte ze de fout om de verkeerde te vertrouwen, zoals Lincoln had gedaan. Toegegeven, Avery vond het nog steeds de stunt van de eeuw dat Madelynn de jongen al bij het eerste contact dat hij met haar legde om zeep had geholpen met behulp van de meiden met wie ze later een bondgenootschap zou vormen. Hoewel ze nog altijd niet uitkeek naar hun aankomst in het Capitool, voelde ze toch wel een half zenuwachtige kriebel in haar buik bij het idee dat ze dan ook eerdere winnaressen zou gaan ontmoeten.
'Jennifer, hoe kun je nu verwachten dat ik op basis van beelden waarin mensen net te horen hebben gekregen dat ze hoogstwaarschijnlijk over een maand niet meer leven ga bepalen met wie ik wel of niet in een bondgenootschap wil? Ik ken die mensen niet, behalve dan de broers en zussen van eerdere tributen, maar alleen op basis van wat ik over hun broer of zus weet uit eerdere spelen. Ik weet überhaupt niet of ik wel een bondgenootschap wil. Voor je het weet, verraden ze je en wordt je ineens vermoord in je slaap'.

Jennifer praatte verder over het verdere verloop van hun tijd tot ze de arena in moesten. Een strategie bedenken klonk wel als een wijs plan. Hoewel Avery nog altijd de strategie "Iedere mogelijke kans om weg te rennen benutten" aanhield, besefte ze ook wel dat de kans dat ze daarmee haar gang naar de arena tegenhield minimaal was en dat ze binnen die arena toch iets anders nodig had. Ze kon moeilijk door de arena gaan rennen op zoek naar het bordje uitgang. Al zou het wel hilarisch zijn als bleek dat eraan de rand van een gevaarlijk bos ineens een deur zat die leidde naar de buitenwereld. Avery mocht dan een eersteklas dromer zijn, maar ook zij besefte heus wel dat die gedachte meteen in de prullenmand kon. Dat ging toch niet gebeuren.
Bondgenootschappen. Het bleef een woord dat Jennifer vaak in de mond nam en waar ze kennelijk ook veel waarde aan hechtte. Misschien was het dan toch wel verstandig om zich daar mee bezig te gaan houden de komende dagen. Socializen dus, tegen wil en dank in. En zich bij de trainingen misschien iets volwassener opstellen dan ze deed als er camera's bij waren.

'Ik wil één op één over strategieën praten' zei ze snel, met een korte blik op Lucca. De jongen zag eruit alsof hij geen vlieg kwaad deed, maar ze wist al dat ze hem sowieso niet in haar bondgenootschap wilde hebben. Een districtgenoot verraden zou er zeker toe leiden dat ze, mocht ze de spelen overleven, met de nek zou worden aangekeken. 'En wat doe jij precies zodra we in de arena zitten? Tot die tijd snap ik het denk ik wel, dan ga je ons vooral proberen voor te bereiden, maar als we er eenmaal zijn, wat dan? Ik neem aan dat je niet de hele dag op een stoel voor de televisie hangt'.