Een RPG-forum gebaseerd op de Hongerspelen. Maak een personage aan voor een van de districten en doe mee aan de Hongerspelen!
 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

N

O

S

A

E

S

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

Personage van het seizoen
Milly Butterworth
Winnares 1e Spelen
Sage Malone
Winnares 2e Spelen
Madelynn Bristow
Winnares 3e Spelen
Solar Gbadamosi
Winnares 4e Spelen
Kasa Locklear

F

F

A

T

S

Admini
Cecilia Peak
Admini
Tyrell Peak
Moderator
Nike Foxglove
Moderator
Matthew Mills

S

T

I

D

E

R

C

© 2013 - 2015
De Hongerspelen RPG is ontworpen en gemaakt door de Adminies en is gebaseerd op de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins.

Deze skin is getest op
Google ChromeMozilla Firefox

Deel
 

 Life isn't fair, but it's better than dying

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alexandra Leifsson
Begeleider District 3
Alexandra Leifsson

PROFIELAantal berichten : 300
Registratiedatum : 13-03-14
KARAKTER
Karakter Informatie
Geslacht: Vrouw
Beroep: Begeleider district 3
Leeftijd: 35

Life isn't fair, but it's better than dying Empty
Onderwerp: Life isn't fair, but it's better than dying | ma feb 27, 2017 6:50 pm

Alexandra had met moeite haar blik op het scherm gehouden toen Rook Tamas bloederig tot zijn ondergang leidde. Dat was geen leuk gezicht geweest voor haar, maar.. Zulke harteloosheid (al zou Rook haarzelf waarschijnlijk vertellen dat ze Tamas juist lijden had bespaard) zou toch wel een beetje aan moeten spreken bij het grote publiek. Dit was toch wat ze wilden? Hadden Toby en Rook hun efficiëntie en teamwork nog niet goed genoeg bewezen door Geronimo uit te schakelen? En hun kille moorddadige kant met hun aanval op Tamas? Kom op, ze waren dé kansmakers, dus waar bleef dat geld dan?

Nu geloofde Alexandra best dat de twee het op eigen kracht vol zouden houden, maar als ze de pech hadden het grootste bondgenootschap tegen te komen zou een goed gevulde maag en een sterker wapen wel helpen. Maar nee. Het was alsof het universum erop uit was haar te frustreren vandaag. Want terwijl de sponsoringen voor andere tributen binnen stroomden bleef bij Alexandra de telefoon stil. Wie er wel hulp kregen? De ukjes. De kleine kindertjes. De kansloze Cyril, de magere Xiomara. Huilebalk Lucca kreeg onverdiend hulp, terwijl hij vervolgens nauwelijks weg kon rennen van Toby en Rook. Waren faalhazen in? Had iedereen de memo gekregen behalve zij? Natuurlijk werd ook zijn districtgenote Avery in de watten gelegd, logisch ook dat zo'n krijsend kind geliefd was... En blijkbaar had Matthew succesvol gelobby’d want ook de gewonde Kasa verdiende blijkbaar hulp. Normaal gesproken zou Alex nooit zo over de tieners in de Hongerspelen denken, ze had meestal meer dan genoeg begrip voor hun situatie, maar het was laat, ze was moe en had moeten aanzien hoe Geronimo's hoofd kapot geschopt werd door haar tributen. Alexandra duwde zich geërgerd weg van haar bureau. Het was laat op de avond, maar er zouden vast nog wel wat feestjes gaande zijn. Sterker nog, de meeste feestjes zouden nu pas beginnen. Tijd om op oorlogspad te gaan.

In de sfeervol verlichte ruimte deed Alexandra haar uiterste best om de irritatie van haar gezicht te houden. Ze zag een groepje vrouwen staan, met strakgetrokken vel en al even strakke pakjes. Alleen door het patroon en het Safari hoedje kon Alexandra er de tributen outfit in herkennen. Een van hen was vrij losbandig en greep meteen naar de arm van Alexandra om een gilletje te slaken. “Een begeleider!” piepte de dame. “Haaalloooo!” begroette Alex haar terug met een zeurderig blij toontje wat haar nog het meeste aan tienermeisjes deed denken. Kots. “Wat een inventieve outfit zeg, héél uniek, hoe kóm je erop.” Want alle nepperds in het Capitool vonden het leuk om uniek genoemd te worden. Zelfs met al die keuzes in hun luxe leventje waren ze meestal nog eenheidsworst met de hippe nieuwe trends. “Is dat een originele Dace-“ Alex kneep haar ogen kort tot spleetjes om het merk goed te kunnen lezen. “Dees?” vroeg ze dan met een neppe bewondering. En dat was inderdaad waar. “Al draagt Toby het toch wat stoerder.” Meteen ontlokte dat gezeur over Toby’s spieren – hoe konden ze, hij was half zo jong als zij – en hoe leuk fel Toby wel niet was. Jaja, ze had het wel weer gehoord. Alexandra drukte uiteindelijk maar een kaartje met naam, nummer, mail adressen en zelfs eenmalige toegangscode voor de VIP ruimte in de handen van de vrouw die het hardste praatte, in de hoop dat ze via één van deze wegen een sponsoring zou kunnen strikken. ''Bel me,'' gaf ze gebiedend aan. Niet dat ze iets te commanderen had, maar het was beter dan smeken. Als de dames één botox-behandeling over zouden slaan hadden ze genoeg cash voor wat moois.

Vermoeid van de sociale interactie liep Alexandra door naar het achterste deel van het complex, waar de lichten wat meer gedempt waren en de muziek zachter stond. Daar liet ze zichzelf zakken in een van de diepe zachte stoelen en pakte een blikje drinken. Oh, Ice Tea peach. Proost, Toby en Rook bedacht Alexandra zich, terwijl ze met een cynisch lachje haar blikje de lucht in hield. Ik geloof in jullie. Nu de rest van Panem nog.

OOC: Alex is op een of ander feestje rond middernacht van Dag 1. En ze is geïrriteerd want ze wil Toby en Rook helpen, maar dan heeft ze geld nodig  Rolling Eyes
Feel free to join~
Terug naar boven Ga naar beneden
 

Life isn't fair, but it's better than dying

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Not fair
» Elf fantasy fair 19-20-21 april
» Herd Life
» [Dag 2] Hunting for life
» Life is a Game

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
De Hongerspelen :: De Spelen :: Het Hongerspelen Archief :: 4de Hongerspelen :: Het Capitool-