Het geld was vrijwel vanavond opgegaan, het moeilijk verdiende geld. Een aantal dagen geleden had Chanelle na haar daad een aanvaring gehad met een kleuter die haar voor van alles en nog wat uit had zitten maken. Ondanks dat was het nog een flinke buit geweest. Tevreden had Chanelle haar buikje rond gegeten en was gaan slapen. De gehele nacht lag ze heerlijk in haar eigen bedje in haar container huis, waar ze eerst alle vallen had gezet. 's Nachts had ze nog wat gedacht te horen, maar niemand durfde bij haar huis in te breken, dus bang was ze niet.

De volgende ochtend werd ze al heel vroeg wakker van een aantal harde geluiden die haar plots uit haar slaap hielpen. Een bult gerommel en kreten van pijn en agressie. Wat was er in hemelsnaam gebeurd voor haar deur?! Snel sprong ze haar bes uit en trok haar gemakkelijke kleding aan. Een grijze joggingsbroek en een bloesje die ze makkelijk kon omknopen vlogen om haar lichaam en een greep naar de hoek bewapende haar met een dichtgevouwen paraplu. Voorzichtig bewoog Chanelle zich naar de deur toe, en zette zich schrap. Met een goedgeplaatste voet schopte ze de deur open.

Wat ze toen zag was hilarisch, en verontrustend. Op haar kleine perkje rondom het huis waren overal mensen. Het enige probleem was dat al die mensen in haar valstrikken waren gevallen. Een vrouw stond met haar trui vastgespijkerd aan een houten plank, terwijl een man bewusteloos op de grond lag door de hark waar hij op was gaan staan en de stok tegen zijn achterhoofd was geklapt. Verder stonden er kinderen te huilen die hun handjes hadden opengehaald aan de glasscherven op haar geïmproviseerde tuinhekje, en een truttig dametje stond te gillen tegen haar schoothondje dat vast was gekomen in een kooitje wat gespannen had gestaan voor de ingang. Zoals al vernoemd zag het er hilarisch uit, het verontrustende was echter hoe deze mensen hier waren gekomen, tot Chanelle haar blik rond liet gaan.

In een slordig handschrift stond ergens op haar muur met stoepkrijt "GRATIS ETEN" en verder allerlei pijlen naar haar huis. Een beetje logica en Chanelle gokte dat deze pijlen niet alleen in deze straat stonden. Verrek, wie had haar deze grap geflikt? Woede begon Chanelle al snel op te fokken, en haar eerste uitval liet niet op zich wachten. Het truttige dametje was als eerste de klos.

Deze was gaan gillen tegen haar dat haar lieve Zol vast zat. "Rot dan een groot pokke eind op, wat doe je hier überhaupt, aal." Het hokje gooide ze van het beest af, en Chanelle gaf het beest een rotschop na. De vrouw die boos werd kreeg een dreigende houding met de paraplu, waarna ze snel van Chanelle's grond verdween. De vrouw met vastgespijkerde trui was de volgende.

Deze wou meteen uithalen, maar Chanelle ontweek de haal. "Was je zo schooierig dan? Moet je nou echt gaan bietsen bij een kind? Wanhopig geval." Met de punt van de paraplu scheurde ze de trui af, en de vrouw was vrij. Een flinke haal met de paraplu tikte op de vingers van de vrouw toen die nogmaals probeerde uit te halen. "En nu opgeflikkerd jij!" En de vrouw verliet de grond. Nu die rotbuurkinderen.

De kinderen bleven maar janken en Chanelle liep dreigend op ze af. "Verrekte snotogen, uit mijn zicht en wel nu!" En al jammerend verdwenen de kinderen, bang voor de blonde dievegge. Tot slot nog de bewusteloze man, wie niet zelf weg kon lopen.

Chanelle pakte hem bij zijn jas, en sleepte hem door het zand naar de straat. Daar tussen een paar vuilniszakken plofte ze hem neer, en liet hem met rust. Dat zou ze leren, rot buurmensen. Waarom moesten mensen dan ook zo wanhopig zijn voor eten?! Wie dit geflikt had was nog lang niet jarig.

Binnen pakte Chanelle een kom water en een oude doek, en was ze begonnen met poetsen. Wie haar deze poets had gebakken moest zich niet laten zien, die had een groot probleem.

Hahaha. Hilarisch. Ik ben benieuwd hoe het afloopt voor beide dames (: