Langzaam opende Precilla haar ogen. Het licht van de opkomende zon piepte net tussen de gordijnen en scheen op haar gezicht. De zonnestralen voelden warm aan op haar wang en even voelde Pris zich heerlijk vredig. Helaas duurde dat gevoel niet lang, want al gauw kwamen de herinneringen van de dag ervoor weer boven en was het gevoel weg. Langzaam keek het meisje rond in de ruimte waar ze zich bevond en zag dat ze opgekruld in de grote stoel van haar adoptievader lag. Blijkbaar had haar moeder een deken over haar heen gelegd voordat ze zelf was gaan slapen. De tv die links van haar stond was nog aan en Precilla zag dat ook in de arena de zon aan het opkomen was. Rechts van haar stond de bank en het was Aron op de één of andere manier gelukt om zijn lange lijf daarop de krullen en te slapen. Zijn voeten lagen over de rand van de leuning, zijn hoofd op de andere leuning. Ook over Aron was een deken heen gelegd, maar in tegenstelling tot Priss sliep hij nog als een blok. Zijn ademhaling was langzaam en diep, wat voor Priss betekende dat de jongen in een diepe slaap verzonken was.

Zoals hij daar lag leek hij veel jonger dan zijn vijftien jaren, terwijl hij er overdag, wanneer hij wakker was, er juist ouder uit zag. Een kleine glimlach gleed over haar lippen terwijl ze naar hem keek. Herinneringen aan de tweeling toen ze nog kleine jongetjes waren geweest in het huis van de familie Blitz kwamen bij haar binnen en ze voelde tranen in haar ogen prikken. Het voelde verkeerd om hier maar één van de tweeling te hebben, maar het was fijn om in ieder geval weer één broertje in huis te hebben, hoe kort dat ook zou zijn. Voorzichtig ontwarde Priss zichzelf uit haar deken waarna ze naar de keuken sloop. Hier kwam ze verrassend genoeg haar adoptievader tegen, maar het duurde slechts een paar seconden voor ze zich herinnerde dat de man natuurlijk naar zijn werk moest. Ze begroette hem met een omhelzing, waarbij ze hem nogmaals bedankte voor zijn bijdrage aan Toby gisteren. Het had Precilla verbaasd hoe gemakkelijk en snel haar eigen adoptieouders hadden toegezegd om geld in te leggen voor een zoon die helemaal niet de hunne was. ‘Hij is dan wel niet onze zoon, maar hij is wel jouw broertje,’ was het argument geweest dat ze te horen had gekregen en ze was eens te meer dankbaar geweest voor het gezin waar ze in terecht was gekomen. Ook de adoptieouders van de tweeling hadden ingelegd, al was hun bijdrage iets kleiner geweest. Priss zelf had een groot deel van haar spaargeld ingezet en zelfs Toby had ergens een zeer klein bedrag vandaan gehaald. Helaas was na die ene donatie het wel op; voor een tweede donatie hadden ze geen geld meer. Daar kwam nog eens bij dat alles alleen maar duurder zou worden naarmate de Spelen zouden vorderen.

‘Ga je vandaag weer werken?’ vroeg Lukas terwijl hij over zijn krantje heen keek. Priss glimlachte een klein lachje. ‘Dat moet ik nog even met meneer Klaver overleggen. Hij heeft me gisteren naar huis gestuurd, omdat ik me niet kon concentreren. Ik weet niet in hoeverre hij me naar huis zal blijven sturen zolang Toby nog leeft.’ De man knikte. ‘Dat begrijp ik, maar bedenk wel dat het belangrijk is dat je ook geld blijft verdienen. Ook als je Toby in de toekomst nog iets wilt sturen.’ Ze glimlachte, nu iets breder. ‘Dat weet ik.’ Ze liep naar het aanrecht om een glas water in te schenken en draaide zich toen weer om naar Lukas. ‘Ik denk dat ik vandaag nog niet ga werken.’ In die korte tijd had ze een besluit genomen. ‘Ik ga geld inzamelen voor Toby, zodat we hem nog een keer kunnen sponsoren.’ Lukas keek haar nadenkend aan, zweeg even en legde toen zijn krantje neer. ‘En hoe wil je mensen dan zover krijgen dat ze geld geven? Jij weet ook heel goed dat de familienaam “Blitz” meer lading draagt dan goed is voor jullie.’ Haar glimlach nam wat af en ze keek naar haar schoenen. ‘Dat weet ik. Maar,’ sprak ze de glimlach terug op haar lippen, ‘Toby is niet alleen in die Arena.’

Niet veel later liep Precilla met een boodschappentas over haar schouder naar de winkel. Ze had besloten dat ze, om geld in te zamelen, meer moest doen dan met een bedelbakje rond gaan. Lukas had gelijk, de naam Blitz sprak tegen hen, dus moest ze mensen iets geven in ruil voor hun geld. Daarom had ze besloten om geld in te zamelen door middel van het verkopen van zelfgebakken koekjes. Ze zou eerst bij haar baas langs gaan om hem te vertellen wat ze wilde doen en met hem te overleggen, waarna ze de spullen zou kopen die ze nog nodig had. Meneer Klaver was al druk bezig met het opzetten van de kraam toen Precilla bij hem aan kwam. ‘Ah Precilla!’ groette de man hem verrast. ‘Ik had verwacht dat je toch wel voor de tv zou blijven zolang je broertje nog in de Spelen zat.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Daar wilde ik het eigenlijk nog met u over hebben.’ Ze keek hem verontschuldigend aan. ‘Ik weet niet hoe goed ik mijn werk kan doen zolang Toby nog in de arena is en zijn leven op het spel staat, dus ik wilde u om een paar dagen vrij vragen voor zolang hij in de arena is.’ Afwachtend keek ze de man aan. Meneer Klaver was voor haar altijd lastig geweest om te lezen. Zijn leven draaide om zijn groentekraam en hij was daarin altijd heel strikt. Dat hij haar gisteren naar huis had gestuurd om de Spelen te kijken was al een verrassing geweest, dus wat ze nu kon verwachten wist ze niet. Nu stond hij tegenover haar met een harde, nadenkende blik, maar na een tijdje werd deze toch gebroken door een glimlach. ‘Natuurlijk kind. Dat begrijp ik, maar,’ sprak hij toen met weer zijn strenge blik en een wijzende vinger, ‘Dan verwacht ik wel dat je die verloren tijd inhaalt als je weer aan het werk bent.’ Priss kon niet anders dan dankbaar haar hoofd buigen en verklaren dat dit niet meer dan logisch was. Ze spraken nog even kort over het idee dat Precilla had voor het inzamelen van geld, waarna ze op weg ging.

Een klein uurtje later stond Precilla weer in de keuken van Lukas en Aurora. Aron lag nog altijd daar waar ze hem achter had gelaten; in een diepe slaap op de bank. De klok in de keuken gaf aan dat het half negen was en op de tv was te zien hoe Toby en Rook de automaat bij de toren waar ze de nacht door hadden gebracht weer overeind zetten en er weer wat drinken uit haalde. Het zag ernaar uit dat haar broertje en zijn metgezel niet om zouden komen van de dorst. De vraag hoe ze aan eten gingen komen heerste echter nog wel. Vastberaden draaide Precilla zich om en ging ze de keuken weer in. Het was tijd om haar concentratie te richten op het bakken van koekjes. Vanuit de keuken zou ze de tv nog aardig goed in de gaten kunnen houden en als er echt iets gebeurde dan kon ze zo de huiskamer insprinten om te kijken. Op de keukentafel stalde ze alle spullen uit die ze nodig had, waarna ze begon met het maken van het deeg.

OOC: Godmode Aron met toestemming

Ze werkte voor de afleiding, maar het had geen zin. In plaats van dat het werk haar afleidde van de gebeurtenissen, leidden de gebeurtenissen haar af van haar werk, waardoor ze alleen maar dezelfde vierkante meter bleef dweilen, steeds driftiger, tot ze haast de bovenste laklaag van de vloer af aan het boenen was. Haar baas werd niet eens kwaad, maar hield voorzichtig afstand van haar werknemer, zich bewust van de omstandigheden. Het was al puur uit medelijden dat Raven haar baan had gehouden, want voor de Boete had de vrouw op het punt gestaan haar de laan uit te sturen. Maar ja, je kon de zus van een tribuut niet ontslaan, toch? Kwaad gooide Raven de dweil op de grond en stormde de deur uit. Ze werd niet eens tegengehouden, al keken de mensen die in de fabriekshal aan het werk waren haar allemaal na.

Ze bleef het maar voor zich zien. Rooks passieve gezichtsuitdrukking, de lijdzame manier waarop ze gewoon het podium op gestapt was, dezelfde gevoelloze wijze waarop ze had staan kijken naar Toby Blitz die de jongen uit 2 doodschopte. Voelde ze daar dan niets bij? Raven had haar zusje nooit begrepen. Hoe ze alles zomaar accepteerde.

Thuis keek haar vader verbaasd op toen ze binnenstapte. Raven wierp een blik op de tv, maar meer doordat een bewegend beeld nu eenmaal de aandacht trekt dan omdat ze graag iets wilde zien. "Raven, ik was net op de markt en meneer Klaver van de groentekraam zei dat Precilla Blitz geld probeert op te halen om haar broer te sponsoren. Misschien kun je haar helpen?" zei hij. "Ze ging koekjes bakken." Koekjes. "Ik ga geen Hongerspelenkoekjes bakken", antwoordde Raven nors. Haar vader zuchtte. "Kom nou, Raven, je helpt je zus ermee. Je weet dat we haar niets kunnen sturen als we niet aan meer geld komen." Raven keek hem recht aan. "Ik ga geen Hongerspelenkoekjes bakken", herhaalde ze. Haar vader leek geërgerd. "Raven, hou nu even op. Wil je soms dat we haar niet kunnen helpen?" Raven snoof. "Ik ga geen geld verdienen om dat vervolgens aan het Capitool te geven, papa. Ik laat me niet meevoeren in dat zieke spelletje van ze." "Raven, het gaat hier om je zus", zei Harper, terwijl hij opstond van de bank. Raven sloeg haar armen over elkaar. "Laat Jay koekjes bakken als het zo belangrijk is, of ga zelf, maar ik doe hier niet aan mee!" riep ze kwaad en ze draaide zich om. Ze wilde weglopen, maar bleef staan toen haar vader haar naam zei. Ze keek naar hem om, de scherpte in zijn stem horend. "Jay is op zijn werk en ik ga nu naar mijn werk, terwijl jij geloof ik net thuisgekomen bent. Ik heb nooit geklaagd over je principes en je problemen, maar Rook zit daar in die Arena en we gaan haar niet in de steek laten, Raven. Jij gaat nu naar Precilla Blitz, en jij gaat koekjes bakken." Zijn stem was ijzig serieus, wat aangaf dat hij behoorlijk kwaad was. Raven schrok er haast van. Harper Olsen werd nooit boos. Hij had het gewoon niet in zich, had ze gedacht. Hij was altijd kalm en aardig geweest, passief, zelfs. Het was altijd al wel duidelijk van wie Rook haar meegaande aard had. Nu was het echter anders. "Raven", herhaalde Harper scherp, dreigend. Raven beet op haar lip. Goed dan.

Dus daar stond ze even later, voor Precilla's deur. Onderweg had ze bewust niet naar de beeldschermen op straat gekeken. Ze wilde hier helemaal niets mee te maken hebben, ze wilde het niet zien. Haar vader was echter duidelijk geweest. Dus hier was ze dan. Ze zuchtte en klopte aan.

Het verbaasde Precilla hoe vlot het ging om de deeg voor de koekjes te maken, maar terwijl ze bezig was, begon ze ook te rekenen. Had ze wel genoeg deeg? Hoeveel koekjes kon ze hiermee eigenlijk maken? Daarbij, hoeveel koekjes moest ze gaan verkopen tot ze genoeg geld had om alleen God wist wat te kopen voor Toby? Hoeveel moest ze eigenlijk voor de koekjes vragen per hoeveel ging ze die dan eigenlijk verkopen? Hmm, misschien was het handig geweest als ze zich dat van te voren had afgevraagd in plaats van nu. Even trok Priss een gezicht. Zucht, normaal dacht ze altijd zo goed na over dit soort dingen? Waar had ze gezeten met haar gedachten? De blondine slaakte een diepe zucht en staarde naar haar bak met deeg. Misschien was het beter eerst haar deeg af te maken en dan maar te zien hoever ze kwam. Pas als ze wist hoeveel koekjes ze kon maken (en hoeveel er niet gingen verbranden), pas dan kon ze ook beslissen of ze de koekjes per stuk, per twee of per vijf zou verkopen en hoeveel ze ervoor kon vragen. Resoluut ging de tiener weer aan het werk, maar helaas werd ze al gauw weer gestoord door de deurbel. 'Mam, kun jij de deur even open doen? Mijn handen zitten onder het deeg!'
'Geen probleem,' glimlachte Aurora, welke opstond van haar stoel in de huiskamer en via de keuken naar de hal liep. 'Ik moet over een half uurtje trouwens naar mijn werk. Red je het wel alleen?' Precilla glimlachte naar de vrouw en gebaarde met een knik naar Aron. 'Ik ben niet alleen hè. Aron is er ook nog.' Aurora glimlachte naar haar. 'Dat is waar.'

Tevreden keek Precilla naar het deeg dat ze nu klaar had. Zo, dan hoefde ze hier straks alleen nog maar koekjes van de maken. O, de oven moest natuurlijk nog wel eerst even aan. Ze wilde zich net omdraaien om dit te doen toen Aurora terug kwam de keuken in, op de voet gevolgd door een niet al te vrolijk uitziend meisje met wit haar. 'Precilla je hebt bezoek,' verklaarde de vrouw, waarop ze naar het meisje naast haar gebaarde. 'Dit is Raven, de zus van Rook. Ze is hier om je te helpen met de koekjes.' Verrast keek Precilla naar het meisje dat er absoluut niet uit zag alsof ze stond te trappelen te helpen. Als er echter iets was dat Priss had geleerd in de afgelopen jaren, was dat mensen soms lastig te lezen waren. Om deze reden sprak ze ook enkel: 'Wat fijn! Leuk je te ontmoeten Raven,' waarop ze haar hand uitstak naar het meisje en zich voorstelde. 'Mijn naam is Precilla, de zus van Toby.' Obviously. 'Je bent mooi op tijd, ik heb de deeg net klaar, dus we kunnen beginnen met kleine deegballetjes rollen. De oven is nu aan het opwarmen, dus die is wel klaar als wij klaar zijn.' Ze haalde een ovenschaal tevoorschijn, legde hier bakpapier op en trok de bak met deeg naar zich toe. 'Heb je al eens eerder koekjes gebakken?' vroeg ze aan Raven, waarna ze liet zien hoe zulke grote klontjes deeg ze in balletjes moest rollen en hoever ze van elkaar op het papier gelegd moesten worden.

Een vrouw deed open en Raven stelde zich voor, met haar achternaam erbij, waardoor de ander begreep wie ze was. De zus van. Dat was ze nu. Alleen nog maar de zus van. "Ik hoorde dat er hier koekjes werden gebakken", zei ze. "Ik kom helpen. Als dat kan." Tot haar teleurstelling liet Aurora, zoals de vrouw zich had voorgesteld, haar vriendelijk binnen.
Op de bank lag een jongen die exact op Rooks bondgenoot leek. Dat moest dan Aron Blitz zijn. Het was vreemd, zoals de jongen op twee plaatsen tegelijk leek te zijn. Raven besefte dat sommige mensen dat idee ook zouden hebben als ze naar haar keken. Vroeger vroegen mensen nog wel eens of zij en Rook een tweeling waren, ook al scheelden ze twee jaar. Hun moeders genen waren sterk. Het was alleen jammer dat het bij Rook bij haar uiterlijk was gebleven, en ze niets van de sterke, idealistische aard van Oriel Olsen had geërfd.
De tv stond aan, maar op dit moment was een van de grotere bondgenootschappen in beeld en Raven besteedde er weinig aandacht aan.

Ze volgde Aurora de keuken binnen, waar een lange, blonde dame al druk in de weer was met het deeg. Een echte engel, zo zag ze eruit, met haar lieve gezichtje en golvende gouden lokken. Ze stelde zich voor als Precilla, en meldde nog maar een keer dat ze Toby's zus was, al was dat al wel duidelijk. Raven schudde haar uitgestoken hand stevig en zei niets, aangezien Aurora haar al aan Precilla had voorgesteld. Er kleefde nog wat bloem aan haar hand. Raven keek toe hoe het andere meisje een ovenschaal tevoorschijn haalde en hem bedekte met zacht ritselend bakpapier. Precilla begon voor te doen hoe je de koekjes moest vormen en op de plaat moest leggen, terwijl ze vroeg of Raven dit al eens eerder gedaan had. "Ooit", antwoordde deze. "Maar het is nou niet echt rocket science, wel?" Ze nam aan dat ze wel in staat was koekjes te maken zonder dat daar een lange leertijd aan vooraf moest gaan. Zelf ook wat deeg uit de kom halend, begon ook zij balletjes te rollen. De zeldzame keer dat er koekjes werden gebakken thuis, liet ze dat aan Jay over. De laatste keer dat ze zelf had meegeholpen was voor de Donkere Dagen geweest. Niet dat het veel uitmaakte. Zo moeilijk was het nu ook weer niet om rondjes te maken en ze in de oven te stoppen. Het maken van het deeg vereiste misschien nog enige nauwkeurigheid, maar dat was al gedaan, dus nu bleef alleen het simpele handwerk over. "Geen vormpjes?" vroeg ze. Ergens had ze verwacht dat Precilla allerlei oubollige koekvormpjes zou hebben. Sterren, boompjes, mannetjes. We zouden koekmannetjes moeten maken en hun hoofden afbreken, dan zouden het pas echte Hongerspelenkoekjes zijn, dacht ze nors.

De handdruk van de ander was stevig, steviger dan Precilla van een meisje zou verwachten, maar Raven Olsen zag er niet echt uit als alle andere meisjes waar Priss zelf altijd mee om ging binnen de kerk of op school. Raven straalde iets rebels uit, iets wat haar meteen aan Aron en Toby deed denken. Het aura van de tweeling was dan wat wilder, Precilla wist wel meteen dat Raven niet iemand was die met zich zou laten sollen. Ze besefte zich toen opeens dat Raven ook degene was die het luidst had geschreeuwd toen Rook gekozen was en toen was uitgeschakeld door een vredesbewaker. Ergens voelde ze een steek, alsof ze jaloers was op Raven. Zij had zich zo duidelijk uit durven spreken, ook al had haar dat een pak rammel opgeleverd. Precilla had niet eens het lef om boos te worden of haar stem te verheffen tegen iemand. Geweld en woede waren niet haar ding en het deed haar dan ook vaak pijn als anderen die emoties wel vertoonden. Van binnen kromp ze dan toch altijd een beetje in een, zelfs als de boze persoon het niet tegen haar had. Ja Precilla was echt een watje en ze vroeg zich ook altijd weer af waar Toby, Aron en zelfs Flaire toch al die vechtlust vandaan haalden. Het leek soms zo onwaarschijnlijk dat ze uit dezelfde familie kwamen dat ze soms zelfs twijfelde over of ze niet geadopteerd was bij haar geboorte.

Raven bleek een norse metgezel en kwam haar stilzwijgend helpen bij het rollen van bolletjes deeg. Precilla probeerde de chagrijnige uitstraling van Raven te negeren door zelf heel enthousiast en overdreven vrolijk de bolletjes deeg te rollen… tot het moment dat Raven vroeg: ‘Geen vormpjes?’ Priss stopte halverwege het rollen van het zoveelste bolletje en beet op haar lip. ‘Daar heb ik eigenlijk niet echt aan gedacht,’ bekende ze, waarna ze haar stuk deeg neerlegde en in de laden achter haar begon te zoeken. Veel vormpjes hadden ze niet en het waren dan vooral de standaard kerstvormpjes die Precilla tevoorschijn haalde; een ster, een kerstboom, een kerstbal en een poppetje. ‘Deze kunnen we wel gebruiken,’ reageerde het meisje terwijl ze de vormpjes op het aanrecht legde. ‘Dan moeten we het deeg wel even weer bij elkaar gooien en uitrollen.’ Ze veegde alle bolletjes die ze al had gemaakt weer bij elkaar en voegde alles weer samen tot een grote homp deeg. Vervolgens haalde ze de deeg uit de bak, legde deze op het aanrecht en begon de deeg plat te rollen met een roller. Niet te dik, maar ook zeker niet te dun. Zodra ze alle deeg had uitgerold begon ze met het uitdrukken van sterretjes in het deeg. De uitgedrukte vormpjes legde ze zorgvuldig in het bakblik en af en toe richtte ze haar blik op de oven. ‘Hij is bijna warm,’ verkondigde ze terwijl ze verder ging met het vormpje.

Niet veel later hadden ze twee bakblikken vol met koekjes. Ze lieten de kerstboom en kerstbal achterwege, want het was nog lang geen kerst en dus waren het koekjes in de vorm van sterren en mannetjes geworden. Precilla zette de schalen in de oven en sloot de deur, waarna ze de tijd instelde en overeind kwam. ‘Wil je iets drinken?’ vroeg ze aan Raven terwijl ze het schort losmaakte dat ze om had gehad. ‘Ik heb wel zin in wat thee.’ Ze vulde de fluitketel, zette deze op het vuur en liep toen naar de kamer waar Aron nog altijd op de bank lag. De jongen keek op zodra ze aan kwam lopen en stak even zijn hand op. ‘Ben je ook eindelijk wakker?’ glimlachte Precilla, waarna ze een blik wierp op de tv. Op het scherm was te zien hoe Toby en Rook voor de toren zaten en een roze beest aan het kaalplukken waren. ‘Wat doen ze?’ vroeg de blondine terwijl ze tegen de bank aan leunde en naar het scherm tuurde. ‘Ze hebben één of andere roze vogel gevangen en zijn ‘m nu aan het kaalplukken,’ verklaarde Aron, waarna hij een geeuw onderdrukte. ‘Het zag er echt niet uit, zoals ze dat beest probeerden te vangen.’ Priss grinnikte en legde even haar hand op Aron zijn hoofd. ‘Eten is eten Aron. Ze zitten in de Spelen, dan maakt het echt niet uit hoe ze aan voedsel komen.’ Ze voelde hoe hij knikte en stond toen op bij het horen van de fluitketel.

OOC: Godmode Aron met toestemming :3

Raven trok verbaasd een wenkbrauw op. Had zij nou daadwerkelijk eerder aan koekvormpjes gedacht dan dit suikerzoete, enthousiaste keukprinsesje wiens hele initiatief dit bakuurtje was? Raven keek zwijgend toe hoe Precilla fanatiek bakvormpjes tevoorschijn begon te halen. O God, er waren daadwerkelijk mannetjes bij. En sterren. En boompjes. En kerstballen, die had ze nog niet bedacht, maar die waren misschien ook niet zo relevant nu.
Ijverig begon Precilla nu al haar eerder gevormde bolletjes weer samen te voegen en plat te rollen, waarna ze met het stervormpje aan de gang ging. Raven pakte het mannetje op en drukte wat vormpjes uit het deeg, waar ze een tijdje naar keek, overwegend om met een potlood dat ze in haar zak had gaten te prikken op de plek waar hun hart zou zitten, of om, zoals ze net had bedacht, hun hoofden eraf te halen. Of misschien kon ze ze met glazuur wel huilende gezichtjes geven. Ze keek even opzij naar Precilla, en bedacht zich dat het meisje deze dingen waarschijnlijk niet toe zou staan. Niet dat dat haar tegenhield. Haar frustratie kwam plotseling weer op en ze pakte een van de mannetjes, prikte er een gat in en drukte met haar nagel een ongelukkige mond in het koekgezicht. Ze staarde er even naar, waarna ze het het mannetje zacht vloekend fijnkneep in haar vuist, die ze even op het aanrecht liet rusten, terwijl ze probeerde haar rust terug te vinden. Ze had haar ogen gesloten. Na een paar tellen diep ademgehaald te hebben, liet ze de knoedel op de rest van haar deeg vallen en rolde er een paar keer met de deegroller overheen, tot het zich weer had samengevoegd tot een glad en plat geheel. Zonder iets te zeggen ging ze verder met het uitdrukken van vormpjes. Ze vroeg zich niet af wat Precilla hiervan dacht.

Na een tijdje hadden ze twee bakblikken vol sterren en mannetjes zonder verwondingen of huilende gezichten. De schalen pasten tegelijk in de oven, en toen ze er eenmaal in stonden was er niet veel meer voor Raven om te doen. Precilla vroeg of ze iets wilde drinken en had zelf wel zin in thee. "Thee is goed", antwoordde Raven, terwijl ze naar de kraan liep om haar handen te wassen. Toen ze dat gedaan had, liep ze naar de woonkamer, haar handen afdrogend aan haar broek. Precilla kwam er na het opzetten van het theewater ook aan en begroette de jongen op de bank, die inmiddels wakker was geworden. Raven wierp een blik op het televisiescherm, maar wendde haar blik meteen af toen ze haar zusje daar zag. Ze stak haar handen in haar vestzakken en balde ze tot vuisten. Bij de opmerking van de jongen snoof ze. Hoe kon hij hier zo licht en onbezorgd over praten? En hoe kon Precilla hierom grinniken? Raven staarde naar de muur, proberend het bewegende beeld in haar ooghoeken te negeren. Rook was daar. Ze wilde het niet zien. Blijkbaar hadden ze iets eetbaars weten te vangen. Was dat goed? Ze wist niet wat ze goed vond. Misschien zou het goed zijn als Rook gewoon doodging, snel. Het greintje menselijkheid dat ze had gehad was ze toch al kwijt. Wat had haar leven dan nog voor zin. Nieuwsgierigheid, bezorgdheid, simpelweg de aantrekkingskracht van een beeldscherm, ze wist niet wat het was, maar haar blik werd toch weer naar de televisie getrokken. Ze leken rustig aan het werk, de twee. Veren dwarrelden naar de grond. Toby gaf een verveelde indruk, maar Rook leek kalm, wat Raven niet verbaasde. Ze wilde het niet zien, maar nu ze haar zusje zo bezig zag, zo rustig en efficiënt bezig met het plukken van een vogel, kon ze niet goed wegkijken. Het geluid van de fluitketel ontging haar, maar ze merkte het toen Precilla naar de keuken liep. De beweging van het meisje was voor Raven een mooie gelegenheid om van het scherm op te kijken. Haar blik volgde Precilla naar de keuken, en na een paar seconden bedacht ze zich dat ze haar het beste kon volgen. In de keuken leunde ze zwijgend tegen het aanrecht, wachtend tot ze iets van een theekop in haar handen gedrukt zou krijgen.