Xiomara had niet meer hoeven zeggen, want als zij het identieke wapen van Avery’s zus had kunnen herkennen, dan had Avery dat natuurlijk zeker. Meteen hadden de tranen in haar ogen gestaan, en niet veel later liet het meisje de dolk uit haar handen vallen. Xiomara voelde met haar mee, maar wist om eerlijk te zijn niet zo goed hoe ze daar uiting aan moest geven. Ze liet het meisje dan ook gaan, toen ze terug naar de speeltuin beende.
Xiomara bestudeerde haar, en zag haar opnieuw praten in het niets. Ditmaal wist ze echter niet zeker tegen wie Avery het had. Bedankte ze de Capitoolbewoner, of sprak ze tegen haar familie? Xiomara kon zich niet voorstellen wat dit ook voor hen moest betekenen. En zo plots als Avery er vandoor was gegaan, zo plots was ze ook weer terug. Ze zei niets, toen ze haar spullen opraapte, en Xiomara knikte haar enkel even toe. Toen betraden ze dan toch het gebouw.

Nadat ze alles in het gebouwtje hadden onderzocht, kwam Avery met een idee. Xiomara had geluisterd en dacht na over haar woorden. Ze leek niet heel enthousiast, maar kon eigenlijk ook geen reden bedenken waarom het geen goed idee zou zijn – doemscenario’s daargelaten. Dus ging ze akkoord, en ging Avara aan de slag.
“Pfff, beter werkt het,” pufte Xiomara enkele uren later toch behoorlijk uitgeput. Het gebrek aan voedingsstoffen begon na zoveel intensieve arbeid toch wel duidelijk merkbaar te worden. Het scheelde echter een hoop dat ze nu wel voorzien waren van water, waardoor ze daar – voor nu - een stuk minder zuinig mee waren geworden.
Toen de meisjes achter elkaar aan door de opening kropen om weer naar buiten te gaan, moest Xiomara toegeven dat er niet veel Tributen meer waren die hen dit na zouden kunnen doen. En voor de meeste kleine, breekbare kindjes was Xiomara nou niet bepaald bang, dus die mochten wat haar betreft best langskomen voor een wc-waterkransje. De anderen… daar hadden we het maar even niet over.

Eenmaal terug buiten sprak Avery het vermoeden uit dat het al best wel laat was. Xiomara knikte, terwijl ze haar best deed om zich niet aan te trekken van het weer. Hadden de Spelmakers er nou nog niet genoeg van om hen zo doorweekt te zien? “Laat genoeg om te stellen dat we het avondeten gemist hebben,” sprak Xiomara droogjes. Nog altijd wist ze echter niet of ze haar leven wilde wagen door wat van de besjes te proberen. Misschien waren ze echt prima, of zou ze van de kleine hoeveelheid gif helemaal niets merken, maar aan de andere kant zou het evenmin genoeg zijn om haar van energie te voorzien. So why bother?

“Het kan nog best een paar uur duren voordat het middernacht is,” sprak Xiomara toen bedenkelijk, terwijl ze naar haar zweep staarde. Ze vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voordat ze genoodzaakt zou zijn om hem te gebruiken. Het was inmiddels al een hele tijd geleden dat ze andere Tributen hadden gezien, en Xiomara wist heel goed dat dit niet eeuwig zo door zou gaan. En dat wilde ze ook niet, want dan hield het natuurlijk nooit op. En dat was toch wel iets waar Xiomara stilletjes naar uitkeek.
Omdat de kust veilig leek en er verder niet echt iets te doen was, werd besloten dat Xiomara wel een poging kon doen om te slapen. Zij was inmiddels al een behoorlijke tijd op en het klimmen in de speeltuin en het bouwen van een barricade had toch wel zijn tol geëist. Dus kroop ze terug het restaurant in, waar ze de knapzak uiteen haalde. Ze had het dekentje willen pakken voor een klein beetje comfort, maar die was natuurlijk nog altijd nat. Ze gooide het vanaf nu rode dekentje voorzichtig over de barricade. Perfect. Misschien had Avery er straks dan nog iets aan. Voor nu maakte Xiomara het zich – voor zover dat ging - maar gewoon gemakkelijk op de vloer. En het duurde niet lang voordat Xiomara sliep.

Toen de eerste tonen van het volkslied klonk, ontwaakte het meisje weer, en het duurde niet lang voordat Avery’s hoofd tevoorschijn kwam om haar te roepen. Xiomara haastte zich naar buiten en was precies op tijd om het gezicht van Chloe in de lucht te zien verschijnen. “Einde verhaal voor District 9,” mompelde Xiomara, waarna het tot haar doordrong dat dit betekende dat ook Cyril de derde dag gehaald had. En Suzy. En Royalty. En Lucca. Ze was nu toch wel héél benieuwd wat al die Tributen tot dusver hadden uitgespookt.
Nu ze wisten welke achttien Tributen nog over waren, gingen beide meisjes weer naar binnen en nam Xiomara de wacht over. Omdat de dag gister toch wel erg lang was geweest, hadden de meisjes besloten een derde wacht te doen, zodat Xiomara in de ochtend ook nog weer een paar uurtjes kon rusten.
Het was een rustige nacht geweest, maar nu was de ochtend weer aangebroken en kwam het onderwerp ‘ontbijt’ ter sprake. “Misschien had je gister ook om een aansteker moeten vragen,” mompelde Xiomara tegen Avery, terwijl ze het flesje met de besjes tevoorschijn haalde. Ze kon niet zeggen dat die er nog echt appetijtelijk uitzagen, zeker niet na zo lang in dat flesje te hebben gezeten. Dus besloot ze het flesje maar gewoon in de koelkast te zetten - alsof dat nog iets uit zou maken. De meisjes dronken in ieder geval goed, waarna ze moesten beslissen wat ze deze derde dag zouden gaan doen.

TL;DR:
- Herhaling Xio’s POV.
- Xio gaat slapen. (Voilà: dooie Chloe!)
- Avery gaat slapen.
- Xio gaat slapen.
- Breakfast. O wait. // Xio zet het flesje met de misschien wel/niet eetbare besjes maar in de koelkast.
- Ze drinken goed, want ze hebben toch een wc.
- En nu?

Het werd al snel duidelijk dat voedsel vinden de hoogste prioriteit zou krijgen deze dag. Beide meisjes begonnen prikkelbaar te worden. “Het zint me niets dat we sinds dag één niemand meer hebben gezien,” gromde Xiomara, terwijl ze haar zweep op de grond gooide, gefrustreerd dat het minder ging dan toen ze met Avery had geoefend. Misschien dat ze haar concentratie zou terugvinden als ze werden aangevallen, maar op dit moment was de honger te afleidend en was alles irritant. Avery was het in ieder geval met Xiomara eens dat het bijzonder was dat ze niemand meer waren tegengekomen. Het was ook niet alsof ze subtiel waren geweest in hun activiteiten (playground!), en alsnog was niemand hen komen aanvallen. Misschien was dit gewoon een teken dat ze in een relatief veilig gedeelte van de Arena verkeerden. Maar Xiomara voelde zich er zeker niet veiliger door.

Tegen een uur of negen, na nog wat te hebben gedronken, hun flesje te hebben gevuld en hun blaas te hebben geleegd, lieten de meisjes met hun voorraad spullen het restaurant weer achter zich. Ze liepen eerst een stukje in zuidelijke richting, waar ze om het gebouw heen keken.

“Niemand?”
“Niemand.”

Xiomara zuchtte, waarna ze zich weer omdraaide. En vervolgens liepen beide meisjes terug naar het noorden. Maar niet ver. Er was namelijk nog een gebouw, dat ze tot dusver geen aandacht hadden geschonken. Eigenlijk waren ze wel van plan om verder te lopen, maar ze konden het zich op het moment niet veroorloven om iets over te slaan. Er zou zomaar iets te eten kunnen liggen, of iets wat hen zou kunnen helpen om eten te bereiden. Want eigenlijk was dat nog het grootste probleem als het om eten ging. Aan vlees immers geen gebrek…

En als er niets interessants te vinden zou zijn, dan waren ze zo weer weg. Dus werd de deur geopend, en wachtten ze gespannen af wat ze hier zouden vinden. Was dit een vergissing, of hadden ze hier gisteren meteen moeten kijken?

TL;DR:
- Waar is iedereen?
- Waar IS iedereen?!
- Avara gaat naar het andere gebouwtje en opent de deur. (Met een gevuld flesje en hun spullen bij zich.)


De eieren zijn teruggelopen naar 1570 en 1240

De deur was nog maar net geopend, en ondanks het flikkerende licht wist Xiomara meteen waar ze mee te maken had. “Avery!”, sprak ze op waarschuwende toon, maar ze had zelf ook al wel kunnen bedenken dat dit geen enkele zin zou hebben. Ondanks dat het meisje minder enthousiast overkwam dan de dag ervoor, liet het meisje zich niet tegenhouden door haar sikkeneurige bondgenote. Met een kinderlijke dapperheid klom ze over wankele touwbruggetjes en sjeesde ze met een kabelbaantje van de ene kant naar de andere kant. Om vervolgens een voorzichtige duik in de ballenbak te nemen. Xiomara zuchtte, en besloot liever half in de regen te wachten dan de hele tijd naar dat irritante geflikker te moeten kijken. “Kijk op z’n minst of je nog iets nuttigs ziet!”, gromde Xiomara nog even achterom, terwijl ze ongeduldig bij de deuropening bleef wachten.

Na drie kwartier had Xiomara er wel schoon genoeg van, en draaide ze zich weer geïrriteerd om naar binnen. “Ben je eindelijk klaar, of heb je in de ballenbak nieuwe bondgenoten gevonden?”, riep ze haar bondgenote toe. Xiomara besloot in ieder geval dat ze genoeg had van al dat wachten en liep de regen weer in. Ze sloeg tweemaal rechtsaf, zodat ze weer op de verharde weg belandde. Deze was in ieder geval niet droger geworden, maar het was niet anders.
Aan het water kon ze in ieder geval horen dat Avery de achtervolging had ingezet, en vluchtig keek ze even achterom. “Nog iets interessants tegengekomen?”, vroeg ze, toen het meisje zich weer bij haar voegde. Toen de weg zich splitste, besloten de meisjes echter een route nemen die ze nog niet eerder hadden genomen. Ze hadden hier echter wel uitzicht opgehad, dus ze wisten op zich hoe ze uit zouden komen.  

“Ik zou er graag eentje roosteren,” mompelde Xiomara met een blik op de grote beesten op links, terwijl ze wandelden. Maar met hun geweien was het waarschijnlijk net zo’n slecht plan als om de beren op rechts een bezoekje te brengen. Hoewel… als ze broodjes aan het smeren waren, wilde Xiomara het nog best overwegen?
Uiteindelijk kwamen de meisjes weer bij een splitsing, en Xiomara en Avery stopten met lopen. Beide keken ze om zich heen. Er leken vooralsnog vier mogelijkheden te zijn die ze konden nemen. Twee daarvan leidden naar voor hen bekende plekken, en twee niet, wat de keuze niet makkelijker maakte. In het noorden wisten ze grotendeels al wat ze zouden vinden, en hoewel dat het oorspronkelijke plan was geweest, had het hen tot dusver niet van een maaltijd voorzien. Dus volgden de meisjes het pad naar het grote gebouw, met de intentie deze te betreden.

TL;DR:
- Djeez, again, Avery? Kijk iig of je iets nuttigs ziet!
- Xio laat Avery een klein uur haar gang gaan, maar laat dan haar ongeduld blijken en vertrekt in noordelijke richting, niet veel later gevolgd door Avery.
- Xio vraagt of Avery nog iets gevonden heeft.
- Xio denkt aan dieren en voedsel.
- Avara volgt het pad en komt aan bij M4. Ze discussiëren even, en nemen het pad naar het grote gebouw.
- Avara wil het grote gebouw (L4) betreden. Als dat kan.
- Het zal inmiddels rond half elf zijn. Middag, where are you?


De eieren staan op 1370 en 1040

Al spelend in de ballenbak heeft Avery mogelijk wel iets horen "tikken", een geluidje alsof er een klein, hard voorwerp in één van de ballen zit.