De opdracht die ik kreeg bij Run, Run, Die. (:

Met een flinke kater kwam Aura de woonkamer van haar hotelkamer binnen. Gisteravond had ze een geweldig feestje bij de opening van een nieuw restaurant gehad en het was ge-wel-dig geweest. Een glimlach verscheen op haar gezicht, dit waren feestjes waar ze van hield: veel drank, goed eten en knappe mannen. Zo knap dat ze er zelfs eentje mee naar huis had genomen! Met een brede grijns kwam hij de kamer binnengelopen, terwijl hij zijn shirt over zijn gespierde, gebruinde lichaam weer aantrok. Hij drukte een kus op haar wang en bedankte haar. “Geen dank, je weet zelf de uitgang wel te vinden?” vroeg ze met een lief lachje en hij knikte. Met een laatste groet verliet hij de kamer en Aura graaide naar een pakje sigaretten die op het tafeltje lag. Met een oog dichtgeknepen tegen de rook stak ze er een aan en deed toen ontspannen haar ogen dicht. Dit was hoe ze haar mannen graag zag: lief maar ook duidelijk, zonder teveel toepas, dat het duidelijk was dat ze maar één ding wilde en niet lastig gingen doen naderhand. En dat lastig doen, dat was misschien maar beter, want Aura had genoeg aan haar hoofd.

Ja, want het model was namelijk gevraagd om een boek te schrijven. En nee, niet zomaar een boek, maar een kinderboek, dus er zaten ook nog eens eisen aan. En waarom ze in vredesnaam uit alle bekende schrijvers HAAR hadden uitgekozen, dat was haar ook nog steeds een raadsel, maar ze kreeg er echt een flinke smak geld voor, dus had ze maar ‘ja’ gezegd. Maar de dollar signs in haar ogen waren inmiddels verdwenen, want de deadline was morgen al. Nou ja, dan moest ze de eerste paar hoofdstukken ingeleverd hebben om te kijken of het een beetje wat was. En wat er dan nog boven op kwam, was dat ze eigenlijk nog maar een paar woorden op papier had. En die woorden waren eigenlijk nog maar: “Geschreven door: Aura Ferrari, 22.” Het kwam er dus op neer dat ze eigenlijk nog helemaal niets had. Terwijl ze rustig haar sigaret rookte, liet ze verschillende ideeën langs haar gedachten gaan. Een superheld? Nee, dat was zo afgezaagd. Een pratende trein? Nee, zoiets hadden ze in een ver verleden al gedaan. Haar ogen gingen door haar hotelkamer, op zoek naar inspiratie. Een fruitschaal! Een pratende fruitschaal? Nee, pratend fruit! Een triomfante glimlach verscheen op het gezicht van Aura en ze drukte de sigaret uit in het asbakje. Dat was nog eens een leuk idee! Ze graaide wat spulletjes bij elkaar (handtas, telefoon, sigaretten) en sprong op. Ook graaide ze haar laptop mee en rende haar hotelkamer uit.

In de ontbijtzaal kwam ze tot stilstand en liet ze zich zakken op een van de duizenden stoelen. Haar benen sloeg ze over elkaar en sloeg haar benen over elkaar. Haar laptop sloeg ze open, zette hem aan en klikte een nieuwe document aan. Goed, pratend fruit. Dat was interessant, toch? Het zou immers maar een kinderverhaal worden en kinderen kon je alles wijsmaken, dus waarom kon je ze dan niet wijsmaken dat fruit kon praten? En dan het geld nog eens…Aura ging bijna kwijlen toen ze het bedrag aan geld in haar hoofd herhaalde. Dit moest ze gewoon verdienen. Gauw zette ze haar vingers op de knoppen en begon te typen:

“Dit verhaal gaat over een aantal fruitsoorten die kunnen praten! Je hebt Arniko de Appel, dat is een heel lief appeltje met een heel lief stemmetje! Dan heb je Peter de Peer. Peter de Peer is heel erg vaak chagrijnig, dus dat vinden de andere fruitsoorten helemaal niet leuk. Ook heb je dan nog Maria de Meloen. Maria is een beetje een betwetertje, heel veel mensen vinden haar daarom niet zo aardig. Deze stukken fruit, en nog veel meer (!), leven in een enorme fruitschaal. Deze fruitschaal noemen ze ook wel de Fruitbowl. Daar wonen ze en maken ze allemaal spannende avonturen mee! Bovendien kunnen ze ook nog…”

“Wat?” vroeg Aura verstrooid en geïrriteerd toen ze van haar werk opkeek. “Ik vroeg u of ik iets voor u kon betekenen” zei een ober met een wit gezicht en schreeuwend paars haar tegen haar, terwijl hij een interessant apparaatje in de aanslag hield om haar bestelling op te nemen. Aura rolde met haar ogen en richtte deze weer op haar laptop. “Jaja, doe maar een witte wijn en een fruitsalade” zei ze geïrriteerd en maakte een wegwerpgebaar met haar handen. Ze wilde aanstalten maken om verder te typen, maar het feit dat de ober nog steeds naast haar stond weerhield haar hiervan. “Is er een probleem?” vroeg ze nog steeds geïrriteerd en keek hem aan. Hij slikte eventjes en zei toen: “Mevrouw, wij serveren geen witte wijn om tien uur ’s ochtends.” Haar ogen versmalde zich. “Luister, ik heb zo wat een rib uit mijn lijf betaald om hier te mogen slapen, dus als ik nu een glas wijn wil drinken, dan mag dat gewoon” riep ze uit “En stoor me nu niet meer, ik moet een boek schrijven en jij bent een behoorlijk storende factor” De ober schoffelde uiteindelijk weg en Aura zuchtte opgelucht. Wat een vervelende man. Hierover maakte ze een aantekening in haar hoofd, dit zou hem zuur komen te staan.

Goed, waar was ze gebleven? Aura las nog eventjes over wat ze geschreven had en beet zachtjes op haar lip. Het was niet erg goed en het kwam meer over alsof ze een boek schreef voor mensen die niet helemaal honderd procent waren, dan voor kinderen. “Uw glas wijn” zei een stem naast haar en Aura bedankte. Gauw pakte ze het glas en nam een flinke slok, waardoor hij al voor de helft leger was. Ze moest iets anders bedenken, morgen moest ze het af hebben! Uit pure frustratie gooide ze kei-en keihard haar beeldscherm dicht en ze hoorde het glas van het scherm breken. Eventjes slikte ze, want nu had ze een nog groter probleem. God, kon deze dag nog verschrikkelijker? Ze greep weer naar het glas wijn en sloeg het in één keer achterover, waarna ze wenkte naar de ober en er nog een bestelde.