Madelynn was al sinds het gevecht eerder deze dag begon aan de tv gekluisterd. Ondertussen was Janaea, de bondgenoot van Caleb, gestorven en de situatie begon er bijzonder slecht uit te zien. In haar handen hield Madelynn het poppetje dat Caleb op de dag van de Boete aan haar vader had gegeven voor haar. Het was één van de weinige voorwerpen die ze had van hem en het was het enige dat haar op het moment troost wist te bieden.
Een gepijnigd kreetje klonk uit Lynns mond, toen een groot puntig wapen in Calebs borstkas terechtkwam. Ze verwachtte dat Calebs lichaam de martelingen van de afgelopen negen dagen nu wel beu was – dat dit er niet nog eens bij kon. Maar Caleb stond weer op. Madelynn wilde hopen dat hij door zou gaan. Dat wilde ze echt met heel haar hart, maar ze kon het niet van hem vragen. Er zat een groot, eng wapen in zijn borstkas. Dit was één grote marteling. Het was egoïstisch om nog langer te hopen op een goede afloop. Bovendien deed het zeer om Caleb zo te zien. Dit kon je toch niemand toewensen?

Helaas. De uren gingen voorbij en Caleb’s lichaam had nog steeds niet opgegeven. Madelynn was vergeten te eten of te drinken. Ze had geen millimeter bewogen. Enkel haar ogen sloten zo nu en dan, voornamelijk om de tranen weg te knipperen. Ze was het zo beu om te moeten huilen. Ze snapte niet hoe er nog steeds tranen over konden zijn. Hoeveel verdriet kon een mens hebben?

Een tijd lang leek het alsof Caleb al was overleden, maar dat de mensen achter de Hongerspelen haar gewoon wilden martelen door nog geen kanonschot te lossen. Volgens hen was Caleb echter nog steeds in leven. Het duurde uren voordat dit feit bewezen werd. Het leek alsof de jongen wakkerschrok uit een diepe slaap en Madelynn bewoog ook voor het eerst in uren. Voor het eerst in uren merkte ze hoeveel dorst ze had en hoe belachelijk stijf ze was. Het kon haar echter niet schelen. Ze kroop naar de tv, waar ze met haar vingers over Calebs gezicht streelde. Hij was zo mooi. Zo sterk.
Het was echter moeilijk te ontkennen dat Caleb stervende was en het was duidelijk dat hij dat ook wist. Ondanks de pijn en het wapen in zijn borst, probeerde hij de bewegen. Madelynn schudde ongelovig haar hoofd. Wilde hij soms uit de boom vallen? Was dat hoe hij besloot te sterven? Dat was misschien wel de meest stomme manier voor een houthakker om het leven te laten.
Madelynn staarde onbegrijpend naar het scherm, toen ze doorkreeg dat Caleb zijn morgenster pakte. Het puntige ding was één van de wapens die hij had weten te bemachtigen tijdens de eerste dagen van de Spelen. Omdat dit niet al verwarrend genoeg was, begon Lynns vriendje te pulken aan de boom, wat veel van zijn krachten moest vragen. Wat was hij van plan?
Madelynn kon het niet helpen om te grijnzen, toen ze Caleb hetzelfde zag doen, toen hij met zijn vingers over de boom ging. Terug naar huis. Nog even en dan zou hij echt weer thuis zijn. Caleb was echter nog niet klaar. Hij bracht één van de punten van de morgenster naar de boom en begon er iets in te krassen. Het duurde even voordat Madelynn kon lezen wat er stond. Pas toen het klaar was kwam het goed in beeld. C + M. En Caleb bracht zijn gezicht naar de boom, waar hij voorzichtig de M kuste. Madelynn huilde nu vrijelijk, terwijl ze haar gezicht naar de televisie bracht. Een kus voor Caleb. Ze wenste dat hij het kon voelen. Dat ze hem op de één of andere manier kon helpen en dat ze hem kon laten weten dat ze trots op hem was. Hij had zo hard gevochten en zelfs met al die narigheid was hij haar niet vergeten. Zijn laatste momenten besteedde hij aan haar. Madelynn kon niet anders dan zich gevleid en geliefd voelen. En toch was ze tevens woedend.
Het was zo oneerlijk! Die hele Hongerspelen waren oneerlijk! Waarom werden de districten zo hard gestraft? En waarom de kinderen? Als ze ooit de kans kreeg, dan zou ze geen moment twijfelen en het hoofd van hun geliefde President Peak hardhandig in een vieze wc-pot douwen, totdat ze verdronken was en vervolgens met een bijl vriendelijk haar hoofd afhakken en midden in het Capitool op een pilaar prikken. Eind goed, al goed.

Caleb besloot zijn laatste momenten goed te gebruiken en bleef actief, opnieuw iets in de boom kervende. J + B. Madelynn begon te lachen, terwijl de tranen nog steeds over haar wangen rolden. Wat was hij ook een sentimentele sukkel!
God, dit had het echt kunnen zijn. Ware liefde. Het was iets waar Madelynn nooit in geloofd had, maar Caleb had haar hele wereld op zijn kop gezet. En zelfs nu hij dood aan het gaan was, was hij aantrekkelijker dan welke vent in District 7 dan ook. Het was bijna triest – of misschien was het wel gewoon triest - hoe leuk ze hem vond, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde het niet eens veranderen. Ze wilde gewoon trouw blijven. Niemand zou ooit nog aan Caleb kunnen tippen.

Nu leek het er echter op alsof Caleb had gedaan wat hij had willen doen voor hij ging. Hij liet de morgenster uit zijn handen vallen en Madelynn beet gespannen op haar lip, terwijl haar handen zich stevig om het poppetje klemden.

Vingers die het hout streelden. Gehoest. Ogen die gesloten werden.

Madelynn staarde enkel nog naar het scherm, met grote ogen, wachtend op het kanonschot dat nu al veel te vaak geklonken had. Elke keer dat hij geklonken had was er één te veel geweest. Het was onnodig om te vermelden dat Lynn hier liever helemaal niet naar keek, maar ze dwong zichzelf om niet langer een watje te zijn. Ze was een aansteller geweest en dat kon ze niet langer laten gebeuren. Ze had voor Caleb gehuild en gevochten, maar de enige voor wie ze nu moest vechten was zichzelf. Het kanonschot klonk en Madelynn sloot haar ogen. De rest hoefde ze niet te zien.

Met een ruwe beweging schoof Lynn haar boomstronk naar achter, waarna ze opstond en naar de werkplaats liep, waar ze het poppetje veilig neerlegde. Haar ogen produceerden niet langer tranen. Haar ogen spuwden vuur. Alle angst en woede, maar voornamelijk ook de frustratie van de laatste paar weken zaten opgekropt binnenin het jonge meisje, waar al deze emoties als een wervelstorm hun weg naar buiten zochten. Het kon haar allemaal even niets meer schelen. Ze had zojuist besloten om voor zichzelf te gaan vechten. Maar waarom? Wat had ze daaraan? Werd daar ook maar iemand beter van? Zij niet, in ieder geval. Niet zonder Caleb.

In de werkplaats was het donker, maar Lynn had geen zicht nodig om haar weg hier te vinden. Niet één keer stootte ze tegen zich aan iets en zonder problemen vond ze wat ze zocht: een bijlenriem. Vervolgens vulde ze hem, om te beginnen met haar eigen bijlen, maar ook de bijlen van haar broers en vader moesten eraan geloven. Ze hing zoveel mogelijk aan de riem en wat ze daarnaast kon dragen, droeg ze. Ze moest toch minstens vijftien bijlen bij elkaar hebben weten te krijgen, toen ze met een vurige blik weer naar buiten stapte. Het was tijd om te smijten. En hard te smijten.

Nog geen tien meter van haar huis vloog de eerste bijl al door de lucht, gezien het gewicht niet heel fijn was om mee te slepen. Het was niet Lynns beste worp ooit, wat maar goed was voor de buren. Als ze beter had weten ze richten, dan hadden ze wellicht geen raam meer gehad. Boeiend. Madelynn walste door, richting de stad. Het mocht dan misschien midden in de nacht zijn – het meisje was alles behalve subtiel. Ze was nog net niet aan het stampen, terwijl ze met inspannende geluiden bijl voor bijl weg bleef gooien.
Ha! Daar ging er eentje in een muur van een huis. Gelukkig mocht ze die mensen toch al niet. En ach! Dat dak was toch aan vervanging toe! Als één of andere superheld gone bad marcheerde Madelynn verder. Het was relatief druk op straat, wat wellicht te maken had met Calebs dood. Één keer kwam een bijl op ongeveer anderhalve meter van een tienerjongen vandaan neer. Lynn dacht echter niet helder genoeg na om ervan te schrikken. De woede vanbinnen had haar overgenomen. Met elke bijl werd haar worp krachtiger, maar ook gevaarlijker. De helft van de tijd wist ze amper waar ze op mikte – áls ze al mikte. Ze moest van geluk spreken dat ze nog niemand had geraakt.

En dat was serieus waar Madelynn ontzettend veel geluk mee had. Ze had nog vier bijlen aan haar riem hangen, terwijl de vijfde door de lucht vloog om in de muur van een winkel te eindigen. Tijd om de volgende bijl in de hand te nemen was er echter niet. Ze kreeg het niet.
Het duurde even voordat Lynn doorhad wat er was gebeurd en hoe erg ze in de problemen zat. De witte vlek die ze zag was genoeg om te weten dat ze was neergehaald door Vredesbewakers. Ze lag op de grond en probeerde zich los te wurmen, maar ze maakte geen schijn van kans tegenover de grote, getrainde man die haar tegen de grond drukte. De adrenaline gierde echter nog door haar lijf en ze was niet van plan om zomaar op te geven. Dat mocht niet. Niet voor zichzelf én niet voor Caleb. Ze probeerde bij haar overgebleven bijlen te komen, waarvan er eentje sowieso gevaarlijk dicht tegen haar aan lag, dat een verkeerde beweging gemakkelijk een ferme snee kon betekenen. Ze werd echter omhoog getakeld en haar bijlen werden haar ontnomen, voor ze weer met een smak op de grond werd geduwd.

Opnieuw huilde Madelynn. Niet omdat ze pijn had of omdat ze bang was, maar omdat Caleb dit niet gewild zou hebben. Er werd iets gezegd door de Vredesbewakers, maar het meisje kreeg er maar vlagen van mee. Ze had echter al snel door dat het een vonnis was geweest, want een zweep werd niet veel later tevoorschijn gehaald. Twee andere Vredesbewakers hezen Madelynn de lucht in, waarna een ferme pets klonk en het meisje niet anders kon dat het uitschreeuwen van de pijn. Dit was geen goed idee geweest.


OOC: Ehm... Yeah. She kinda lost it.

Uilendrek, dit deed zeer! Madelynn voelde hoe haar hele lichaam ineenkromp toen ze werd geraakt op haar rug. Het was dat twee Vredesbewakers haar overeind hielden, anders was ze zonder pardon in elkaar gezakt. Ze wist niet wat het vonnis was geweest, maar het was zeker dat ze één zweepslag waarschijnlijk niet voldoende vonden. Lynn kneep haar ogen tot spleetjes, zich klaarmakend voor de volgende slag.

Maar er gebeurde niets...

Er klonk een stem, maar Madelynn was te erg van slag om te kunnen onderscheiden wie of wat en had al moeite om haar ogen weer open te doen. Het klonk echter als een discussie, alsof iemand het zojuist voor haar had opgenomen, maar ze verstond er niets van. Wat er ook gebeurde, het resulteerde in het loslaten van haar armen, iets waar Madelynn totaal niet op gerekend had. Haar benen hielden haar niet. De explosie van emoties had haar volledig uitgeput. Met een klap kwam ze terecht op de grond, waar ze zich nog maar net enigszins wist op te vangen met haar handen, waardoor ze in ieder geval wist te voorkomen dat ze recht met haar gezicht op de stenen viel.

Er klonken opnieuw woorden. Een man, zo drong nu tot Madelynn door en het was geen stem die ze zich kon herinneren. De stem beval mensen door te lopen en het duurde niet lang voordat er inderdaad meerdere voetstappen te horen waren. Haar ogen waren opnieuw gesloten. De striem op haar rug brandde, alsof iemand zojuist een lucifer in een bak benzine had gegooid. Ze wilde niet eens weten hoeveel pijn Caleb had gehad tijdens de Spelen. Het kon immers niet minder erg zijn dan dit.
Met moeite en pijn draaide Madelynn zich om, zodat ze in staat was te zien wie haar zojuist behoed had van nog meer pijn. Ze opende haar ogen, die nog steeds vochtig waren van de tranen. Ze staarde in de blauwe ogen van een man, die tegen haar begon te praten. Dat ze geluk had dat de eerste nog niet zo hard was geweest. Madelynn moest toegeven dat ze daar niet veel van gemerkt had, maar als dit nog zachtjes was volgens hem, dan was Lynn meer dan dankbaar dat hij het had weten te stoppen. Maar wat zou er nu gaan gebeuren? Wat zou hij met haar gaan doen? Wie was hij?
“Andrew Wilson,” stelde de man zich voor en Madelynn staarde hem met grote ogen aan. “De Burgemeester?”, wist ze gepijnigd uit te brengen, terwijl ze een poging deed om overeind te komen. Het mislukte. Ze voelde zich verschrikkelijk en hulpeloos, alsof ze een mishandeld katje was dat gered moest worden. Ze moest zichzelf echt beloven dat ze zichzelf nooit meer zo zou laten gaan. Ze moest voorzichtiger zijn – niet alleen voor haar eigen welzijn, maar ook dat van haar familie.
De man hielp haar overeind en begeleidde haar naar een boomstronk, waar hij haar liet zitten. “Dank u,” fluisterde Madelynn, terwijl ze haar best deed zo te gaan zitten dat ze haar rug het minste belastte. “Heb je iemand die voor die wond kan zorgen?”, vroeg de man en dat was een vraag waar Madelynn over na moest denken. “Mijn moeder wellicht. Ik weet het niet.” Het was niet alsof ze ooit eerder in deze situatie had gezeten met gelijkende wonden. Haar moeder was geweldig en zorgzaam, maar Lynn had geen flauw idee of ze de kennis had om een wond als deze te verzorgen.

Als het ware moest Madelynn op adem komen. Ze had een aardig stukje gelopen en gegooid met alle kracht die ze in haar lichaam had gehad. De zweep had het laatste beetje kracht eruit geslagen. Hier zitten en de behulpzame woorden van Andrew deden haar echter goed. Ze had niet durven hopen dat iemand voor haar was opgekomen, zeker omdat ze gewoon overduidelijk schuldig was geweest. Waarschijnlijk was ze veroordeeld voor het gevaarlijk gebruik van wapens en verstoring van de openbare rust, maar dat wist ze niet zeker. Dat was echter hoe ze haar acties zelf zou categoriseren.
“Bedankt,” probeerde ze te zeggen met een vriendelijke glimlach, maar ze bewoog net te veel en haar shirt schuurde over de wond, wat behoorlijk stak. Het feit dat Andrew de Vredesbewaker zojuist ‘zuurpruim’ had genoemd, stemde Madelynn echter positief. Misschien was hun Burgemeester een aangenamere man dan ze ooit had durven denken. Ze had verwacht dat hij een speeltje van het Capitool zou zijn, maar als hij zo tegen de Vredesbewakers inging, dan leek het er toch op dat hij wel degelijk een geweten bezat.

“Lynn?!”, klonk er vervolgens in de straat, bijna in paniek, wat ervoor zorgde dat Madelynn probeerde op te kijken. Niet dat het nodig was. Ze was in staat de stem van haar oudere broer uit duizenden te herkennen. Ze was echter niet gewend dat zijn stem oversloeg van angst, alsof hij zich echt grote zorgen maakte. Hij was haar grote broer.
In zijn hand had hij twee bijlen, die hij hoogstwaarschijnlijk uit een gebouw had getrokken of had gevonden op de grond. Hij zag eruit alsof hij gestoord was in zijn slaap en zich gehaast had aangekleed. Hij zag er niet vaak zo onverzorgd uit. Hij had de volgende ochtend echter een vroege dienst in de papierfabriek, waardoor hij waarschijnlijk inderdaad al uren had liggen slapen toen Madelynn er als een idioot vandoor was gegaan.
“Wat heb je gedaan? Wat is er gebeurd?” Madelynn hoorde de angst in zijn stem, maar tevens verontwaardiging. Hoe had ze dit kunnen doen? Ze had niet alleen zichzelf in gevaar gebracht, maar ook haar gezin. “Het spijt me,” mompelde het meisje, wetende dat haar broer de veiligheid van zijn familie het belangrijkste ter wereld vond. Hij wilde er altijd zijn om zijn gezin te beschermen en Madelynn vreesde dat ze hem zojuist met een enorm gevoel van schuld had opgezadeld.
Haar broer liet de bijlen uit zijn armen vallen, terwijl hij op zijn jongere zusje afrende, toen hij zich realiseerde dat ze er niet goed uitzag. Op een paar meter afstand viel zijn oog echter op de man die naast haar stond, wat hem deed stoppen. Hij had op Lynn af willen lopen, haar waarschijnlijk willen omhelzen óf haar persoonlijk een lesje willen leren (wat in principe op hetzelfde neer zou komen met die striem op haar rug), maar nu bleef hij staan, starend naar Andrew en niet goed wetende wat hij hiervan moest denken. “Meneer de Burgemeester,” sprak hij, zijn stem vol verbazing. Wat was hier aan de hand? Hij had het vermoeden dat hij wellicht meer informatie uit de man zou kunnen krijgen dan uit zijn zus, dus keek hij de man vragend aan. “Wat is er gebeurd?”


OOC: *knuffelt Drew*

De reactie van de man was grappig. Zelfs in de conditie waarin ze verkeerde, wist Madelynn dat hij gelijk had. De Vredesbewakers dienden het Capitool. Iemand anders dan de Burgemeester kon ze niet bedenken naar wie de Vredesbewakers zouden luisteren. Ze moesten geheel loyaal zijn aan het Capitool en mochten om die reden ook niet trouwen of kinderen krijgen gedurende een bepaalde periode. Madelynn vond het een verschrikkelijk idee en ze kon zich wel voorstellen waarom sommige Vredesbewakers zo verbitterd waren. De enige liefde die ze kregen was van het Capitool en wie werd daar nou niet gelukkig van?
Goed. Het was tot Madelynn doorgedrongen dat de Burgemeester van District 7 haar zojuist had gered van vele helse pijnen, maar… “Waarom?” Haar stem was zacht en ze had wel eens krachtiger geklonken in haar leven. Toen ze een baby was, bijvoorbeeld. Ze voelde zich echt geradbraakt.
De man sprak echter dat hij niet wist waarom ze het had gedaan, maar dat ze geen zweepslagen verdiende en dat niemand dat deed. God, nog even en ze ging van deze man houden. Hij kon in de verste verte niet weten hoe dankbaar ze hem was! Hij sprak echter verder. Over het district erger maken en de volgende keer geen bijlen meer. Madelynn snapte het niet helemaal. Wat werd erger? Haar rug? Want dat leek inderdaad steeds pijnlijker te worden. “De volgende keer?”, grimaste het meisje toen. “Beter doe ik zoiets nooit meer, al was het met knuffelberen.”

Blijkbaar had Sawyer de Burgemeester hier net zo min verwacht als zij, want ook hij klonk verbaasd. En ook nu had monsieur le maire geen moeite om dit even aan te halen. Het was echter op een vriendelijke manier en Sawyer wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Hij was in grotere mate anti-Capitool dan Madelynn (en om even duidelijk te zijn: dat wilde wat zeggen) en hij was net zo min fan van hun Burgemeester als Lynn was geweest. Maar Madelynn had haar mening reeds bijgesteld. Sawyer kon de man enkel schaapachtig aankijken, waarna hij vluchtig zijn excuses maakte, voor hij zich weer op zijn zusje richtte.
Madelynn vroeg zich echter af wat Andrew met haar ging doen. Ze reageerde niet op de vraag die haar broer had gesteld. Ze hield zich bezig met haar rug, waarna ze zich ook realiseerde dat er schaafwonden aan de binnenkant van haar handen zaten, waarschijnlijk opgelopen toen ze zichzelf had opgevangen in haar val. Was dat niet al een straf op zich? Het meisje meende iets gehoord te hebben over straffen uit de mond van de Burgemeester, maar de gebeurtenissen waren een beetje wazig.

Ondertussen deed Andrew een poging om Sawyer op de hoogte te brengen van wat er gebeurd was – wat natuurlijk niet geheel zonder problemen ging, aangezien de man niet bepaald details te horen had gekregen. Sawyer vond het eerst maar een raar verhaal. Woede? Bijlenjacht? Zijn ogen sperden zich wijd open toen de Burgemeester het woord ‘Vredesbewakers’ gebruikte. Opeens werd het voor hem bijzonder duidelijk waarom zijn zusje zoveel pijn leek te hebben: zweepslagen.
Goddank vertelde de man dat ze maar één keer geslagen was. Dat was zo’n opluchting, maar de woorden die volgden deed zijn adem stokken. Ook Lynn was weer bij de les dankzij die woorden. Ze keek naar de man, enigszins angstig. Had ze te vroeg geoordeeld? Zou hij haar gewoon op een andere manier willen martelen? Haar nooit meer laten houthakken, of gewoon iets waar hij zelf beter van werd… haar zijn persoonlijke slaafje maken, bijvoorbeeld?! Au… Nou ja, erger dan dit kon toch niet. Beter luisterde ze dit keer wel naar het vonnis. Dan wist ze in ieder geval wat haar te wachten stond.
Madelynn zag echter hoe de man naar haar broer liep. “En mijn straf is dat je haar meeneemt naar een echte dokter.” Sawyer staarde de man aan, die hem geld in zijn hand drukte. Hij wilde het weigeren, maar de woorden die volgden deden hem echter knikken, terwijl een zwakke glimlach op zijn gezicht verscheen. Madelynn liet de woorden tot zich doordringen. Dokter. De man stuurde haar naar een dokter, zodat haar wond goed verzorgd zou worden en hij wilde ervoor betalen. Helaas was er nog meer voor te betalen, zoals bijvoorbeeld de schade die ze had aangericht. Ze vreesde dat ze niet alleen de woede van de Vredesbewakers op de hals had gehaald… maar ook die van haar vader.
Dat was echter een zorg voor later. Nu kon ze enkel denken aan de pijn en aan hoe dankbaar ze de Burgemeester moest zijn. “Dank u wel,” sprak Sawyer, terwijl hij knikte. Hij wilde het geld eigenlijk echt niet aannemen. Hij wist bovendien dat hun vader niet zou willen dat hij dat deed, maar wat kon hij doen? Dit was de man die zijn zusje uit de handen van de Vredesbewakers had gekregen – hij was hun Burgemeester. Bovendien was dit niet het moment om over geld te gaan discussiëren.

Madelynn zag hoe haar broer naar haar keek, inschattend wat de reden was voor alles wat gebeurd was. “Madelynn,” zei Sawyer nu, die aan haar gezicht wel kon zien dat het nu echt mis was. Ze had weer gehuild en ze was in geen geval het meisje van een jaar geleden. Niet eens het meisje van een dag geleden. Er kon maar één ding zijn gebeurd dat haar tot dit soort onverantwoordelijke acties had gedreven en Sawyer wenste dat hij de pijn van zijn zus kon overnemen voor haar. “Hij is dood, is het niet?” Lomp als een houthakker, maar wel vol vriendelijkheid en broederliefde. Het meisje sloot haar ogen en keek weg. Dat was antwoord genoeg.
Sawyer liep nu daadwerkelijk naar zijn zusje toe, waar hij haar gezicht in zijn handen nam en vervolgens haar haren streelde. Hij deed zijn best om niet te hardhandig te zijn. Hij wilde haar in geen geval meer pijn bezorgen dan ze al had.

De pijn zorgde voor nog een obstakel. Hoe kreeg Sawyer haar hier ooit zonder problemen weg? Hij kon haar onmogelijk laten lopen, maar als hij haar ging tillen moest hij haar vasthouden alsof ze stonk. Of hij moest haar over zijn schouder leggen. Wellicht zou dat werken.
“Bedankt,” sprak Madelynn nogmaals zachtjes. “Als ik ooit iets voor u…” – een steek in haar rug, terwijl haar broer haar voorzichtjes probeerde op te tillen – “kan betekenen… Mijn naam is Madelynn Bristow.” “Datzelfde geldt voor mij,” sprak de jongen toen. “Sawyer Bristow, inderdaad haar broer.”
Lynn lag nu wat oncomfortabel over de brede schouder van haar broer. Het scheelde dat ze niet zo groot was en hij wel en bovendien sterk. Het kostte hem niet veel moeite om haar te dragen, enkel om haar daarbij niet te veel pijn te doen. “Bedankt.”


OOC: You made me laugh... xD

Madelynn knikte naar de Burgemeester, terwijl Sawyer rechtsomkeert maakte om naar huis te gaan. Het was vroeg. Veel te vroeg om naar de dokter te kunnen gaan. Ze zagen hen al aankomen. Het feit dat Sawyer vroeg moest werken, net als hun moeder, betekende waarschijnlijk dat ze óf in haar eentje (wat natuurlijk nooit zou lukken) óf met haar vader naar de dokter moest. Ze hoorde hem al tekeergaan. “MIJN BIJLEN! WAT HEB JE MET MIJN BIJLEN GEDAAN?!” Of misschien zou hij juist focussen op het feit dat ze voor schade had gezorgd bij anderen. “DAT BETAAL JE MOOI ALLEMAAL ZELF! OF NEE, BETER. DAT REPAREER JE ZELF! EN O WEE ALS IK HIERDOOR KLANTEN VERLIES!” En dan wel op een manier waar zelfs Vredesbewakers het van in hun witte broekjes zouden doen. Boyce Bristow was niet iemand om boos te maken.

Het bleek nog best een aardig stukje lopen naar huis. Sawyer deed echt zijn uiterste best om zijn zus niet meer pijn te bezorgen, dat wist ze, maar ze kon het niet helpen om toch zo nu en dan een licht gejammer te laten horen. Dat shirt was een hel. Hij was vies en enigszins bloederig, maar het feit dat hij zo nu en dan verkeerd op haar rug lag, maakte het echt verschrikkelijk. Ze wilde dat ding zo snel mogelijk uit hebben.
Met moeite kreeg de jongen de voordeur open. Er brandde geen licht in huis. Niemand anders leek wakker te zijn geworden. In principe vond Madelynn dat niet heel erg vreemd. Haar vader sliep vast als een beer in winterslaap en hij snurkte zo hard dat het niet anders kon dat haar moeder ook niet om het minste of geringste meer uit haar slaap werd gehaald. Hetzelfde gold eigenlijk voor iedereen, gezien het gebrom in het hele huis goed te horen was. Het zou Lynn echter verbazen als haar oudste broer, Roscoe, zelfs maar thuis was. Hij glipte ’s nachts wel vaker het huis uit, iets wat ze ook pas had opgemerkt toen ze zelf in de put begon te zitten. Het kon eigenlijk niet anders dan dat hij ook in het geheim een relatie had. Hopelijk voor hem liep dat beter af dan bij Madelynn. Hoewel het wrang was en ze niet een heel goede band met haar oudste broer had, gunde ze het hem echt.
Sawyer zette het meisje op een boomstronk in de kamer, waarna hij de eettafel begon leeg te halen. Hun eettafel was lang, maar smal. Het kon echter prima dienen als een bed voor Lynn, want Sawyer was niet van plan om haar naar boven te brengen. Ze hadden een soort van eerste verdieping. Het was enkel een klein deel van het gebouwtje waar je enkel met een ladder kon komen. Dat was waar alle drie de kinderen sliepen. Die ladder had hij misschien zelf gemaakt, maar hij wilde hem niet graag beklimmen met zijn zus op zijn schouder. Dat klonk niet erg veilig.
Terwijl Sawyer daarmee bezig was, poogde Madelynn haar shirt uit te trekken, maar ze had niet bepaald succes. Ze voelde zich echt heel stom dat het haar niet zelfstandig lukte, maar ze wist dat ze er op het moment niets aan zou kunnen veranderen. Ze moest eerst rusten. “Saw?”, zei ze, toen haar broer bijna klaar was met de tafel. “Kun je me helpen? Dit ding moet uit.” De jongen keek haar aan. Verbaasd? Madelynn was niet erg op hem aan het letten, maar het gebrek aan hulp deed haar opkijken. De blik op zijn gezicht was echter onbetaalbaar. Als ze geen pijn had gehad, dan had ze hem nu zó hard uitgelachen. In plaats daarvan kermde ze: “O mijn God, jij preutse wasbeer! Help me met mijn shirt!”

Nadat Sawyer zijn zusje met een enigszins rood hoofd had geholpen haar van haar shirt te ontdoen, hielp hij haar naar de tafel, waar hij een dik deken op had gelegd, gezien hout over het algemeen niet erg comfortabel lag. Madelynn ging op haar buik liggen, terwijl Sawyer naar de kamer van hun ouders liep. Het was tijd voor een beetje hulp. Hij was echt bereid alles voor zijn zusje te doen, maar hij zou haar weinig kunnen helpen bij het bestrijden van de pijn, tenzij hij de wond eruit mocht hakken met een bijl.
“Mam?”, fluisterde hij, terwijl hij Anneliese Bristow zachtjes wakker probeerde te schudden. Het gesnurk van Boyce was bijna ondraaglijk op deze afstand en het was voor hem onbegrijpelijk dat Anneliese überhaupt ook maar een oog dicht kon doen. Ze leek er echter aan gewend, want hij moest iets harder schudden, voordat ze haar ogen opende en hij een reactie kreeg. “Saw? Wat is er? Hoe laat is het?”, mompelde de vrouw slaperig, maar het bezorgde gezicht van haar zoon werkte als een blokje ijs in haar onderbroek. Ze was in één keer wakker en schoot omhoog. Sawyer slikte. “Lynn is gewond.”

“O, meisje,” fluisterde Anneliese, terwijl ze de woonkamer binnenkwam en haar enige dochter op tafel zag liggen. Sawyer had gezorgd voor wat meer licht en nu werd pas duidelijk hoe lelijk de striem van Madelynn was. Er werd iets van een pijnstiller tevoorschijn gehaald, maar het moge duidelijk zijn dat de ware pijn die Lynn voelde niet zo gemakkelijk bestreden was. Er werd nu echter voor haar gezorgd en met een beetje geluk kreeg ze nog wat slaap. Het was een lange dag geweest.


OOC: End of topic, I guess... :3