Het was fijn geweest om eindelijk weer eens wat te eten. Xiomara was redelijk klaar geweest om haar bondgenootje de nek om te draaien, maar wist rationeel gezien dat dit geen verstandige zet zou zijn geweest. Het ging gelukkig beter nadat ze wat hadden gegeten, maar Xiomara kon niet ontkennen dat ze het liefst alle beesten hier op een barbecue wilde gooien en wilde eten tot ze er bij neerviel. Als ze dan toch dood moest gaan, dan het liefst op die manier.

Avery had haar eerder vandaag laten zien wat ze tijdens haar speelavontuur had gevonden, en Xiomara vroeg zich af waar dit voorwerp voor zou kunnen dienen. Ze kon zich niet herinneren dat ze tot dusver iets had gezien waar het bij zou kunnen horen. Maar nu hadden ze dan ook nog een groot deel van de Arena niet gezien. Ze waren waarschijnlijk net over de helft. Na drie dagen was dat toch eigenlijk best wel magertjes. Net zoals het dodenaantal, wat niet bepaald indrukwekkend te noemen was. Gezien ze niets hadden gedaan om daar verandering in te brengen, mochten ze echter ook niet klagen. Al waren ze het op een gegeven moment wel van plan geweest. Ze waren op dat moment enkel niemand tegengekomen.

Dat er op dag drie één persoon was gestorven dat wisten ze al, maar Xiomara was toch lichtelijk verbaasd dat het Lucca was geweest. Al had ze hem hopeloos gevonden, ze had anderen toch hopelozer ingeschat. Xiomara besloot dat die daarom of heel veel geluk moesten hebben gehad, of een bondgenootschap dat hen tot dusver had gered. Of beide.
Avery leek in ieder geval niet al te aangedaan door het verlies van haar districtgenoot, maar dat had Xiomara ook niet verwacht. In stilte brachten ze de volgende paar minuten door, totdat ze iets hoorden. Xiomara was meteen alert, maar had in eerste instantie geen idee wat het had moeten zijn. Het was donker en het was lastig om iets te kunnen zien. In dat opzicht was het al een wonder dat ze de weg naar hun barricade terugvonden.
Toen Avery voorstelde dat Xiomara als eerste kon slapen, stemde ze daarmee in. Maar het geluid dat ze hadden gehoord zat haar dwars, en Xiomara wist de slaap niet te vatten. Ze had misschien al een uur onrustig liggen woelen, terwijl haar gedachten naar plekken gingen waar je als Tribuut liever niet aan wilde denken, maar uiteindelijk moest ze aan zichzelf toegeven dat het engste scenario ook het meest realistische scenario was geworden. Ongemakkelijk en moe was ze overeind gekomen, want als ze gelijk had, dan was het wel van belang dat ook Avery dit zou weten. Die keek natuurlijk een beetje vreemd op toen Xiomara zich veel te vroeg weer bij haar voegde. “Ik denk,” begon Xiomara ongemakkelijk. “Ik denk dat de hokken open zijn.”

Beide meisjes waren even stil geweest na die opmerking, waarna ze zich realiseerden dat ze – op dit gebouw na – in een ongelooflijk onprettig gebied van de Arena zaten. Alle dieren die ze gisteren voorbij waren gelopen, als die allemaal vrij door de Arena konden lopen… dat was waarschijnlijk niet in hun voordeel. “Het enige positieve is dat de roofdieren de andere ontsnapte dieren waarschijnlijk net zo smakelijk zullen vinden als Tributen,” mompelde Xiomara, die hoopte dat er maar genoeg achterlijke beestjes ontsnapten om de roofdieren tevreden te houden. Voorzichtig openden de meisjes de deur  en gluurden ze naar buiten. Ze zagen of hoorden in eerste instantie niets, maar ze zaten dan ook aan de achterkant van enkele hokken. Plots vloog er echter een vogel over, die leek te landen op het klimtoestel. “Een uil?”, vroeg Avery en Xiomara knikte langzaam toen het beest geluid maakte. “Die zaten daar waar we elkaar tegenkwamen,” mompelde ze.
Omdat ze sowieso geen van beide zin hadden in een nachtelijke ontmoeting met een tijger of beer, besloten ze hun nachtelijke ritueel maar voort te zetten. Echt meer ontspannen ging Xiomara niet liggen nu, maar het mysterie was in ieder geval opgelost. Uiteindelijk sliep ze nog een paar uur, waarna ze de wacht van Avery overnam. Het voordeel was dat de kans dat ze nu uit het niets zouden worden aangevallen door andere Tributen toch een stuk kleiner was geworden.

Rond een uur of acht waren de meisjes wakker en ontbeten ze met de cactusvijgen die ze hadden meegenomen uit het andere gebouw. Deze moesten ze heel voorzichtig snijden, omdat de vijgen doorns hadden en ze zich niet wilden prikken. En met dit extra beetje eten en nog wat te drinken, voelde Xiomara zich weer stukken beter dan vierentwintig uur geleden.
De honger van eerder had Avery en Xiomara (of in ieder geval Xiomara) doen realiseren dat ze onmogelijk nogmaals zo lang op één plek konden blijven, niet zonder eten. Ze hadden nu misschien nog twee van die vruchten over, maar die zouden ze vandaag echt nog wel opeten (als ze niet eerder zelf zouden worden opgegeten).
Sowieso moesten ze blijven lopen, als ze ooit wilden weten wat er in die stomme eieren zat! Maar ja, als ze zouden worden aangevallen terwijl ze liepen, dan zou dat natuurlijk ook niet gebeuren. Maar ja, wie niet waagt, wie niet wint. Dus, ja. Er werd besloten dat ze toch echt naar buiten zouden gaan.

Heel voorzichtig werd de deur geopend, zodat ze konden zien of er toevallig een gewapende gorilla voor hun deur lag te pitten. Maar dat leek dan weer mee te vallen. Langzaam maar zeker kwamen de meisjes hun schuilplaats uit en namen ze de omgeving in zich op. “Twee grote beesten. Één met gewei,” fluisterde Xiomara zo zachtjes mogelijk. Niet exact de beste optie dus, al lag dat ook grotendeels aan wat er in het zuiden aan de hand was. Maar Avery leek daar niets te zien en Xiomara hoorde zelf ook geen gekukeleku in de buurt. Dus begonnen ze richting het zuiden te lopen. In het ene verblijf zaten dieren die ook in het water leefden en op het land waarschijnlijk niet de eerste plaats zouden behalen bij een sprintwedstrijd. Wat er in het andere hok zat, dat wisten ze echter nog niet. Maar tenzij alle dieren uit het hok verdwenen waren en zich reeds aan de andere kant van de Arena bevonden, dan zouden ze daar waarschijnlijk snel achterkomen. En terwijl Avery in de gaten hield of ze van achteren zouden worden aangevallen, gluurde Xiomara de hoek om.

TL;DR:
- Xio kan niet slapen en denkt na over het geluid --> theorie.
- Xio deelt haar theorie met Avery --> ze zien/horen een uil in de speeltuin.
- Xio gaat slaapjes doen --> Xio neemt de wacht over.
- Xio en Avery eten cactusvijgen. Ze hadden 4 meegenomen. --> 2 cactusvijgen over
- Xio en Avery wagen zich naar buiten --> geen direct gevaar; in het noorden twee beesten uit hok 22.
- Xio en Avery denken ja dahag en gaan naar het zuiden.
- Avery houdt de wacht en Xio gluurt naar het pad en hok 27. (O5/6)


Het rode ei moet nog 840 meter, het paarse ei nog 1170 meter.

“Dat hok is praktisch leeg,” lichtte Xiomara haar bondgenote in, en het had dan ook even geduurd voordat ze überhaupt een dier had gespot. Maar het bleken een soort mislukte wasberen te zijn die haar eigenlijk meer deden denken aan apen dan aan beren, maar wel vrij klein. Ze leken alleszins niet heel gevaarlijk. Xiomara wist niet hoe veel van die beesten er hadden gezeten, maar het was toch enigszins geruststellend. Ze fluisterde alles wat ze zag aan haar bondgenote door, en uiteindelijk liepen ze een stukje verder.
“Psst. Daar ligt een lelijk varken,” sprak Xiomara zachtjes, terwijl ze Avery tegenhield. Die besloot dat ze op dit moment echt niet zomaar uit het niets aangevallen zouden worden en nam ook een kijkje. “Een heel lelijk varken,” vulde ze toen droogjes aan. Even wisselden de meisjes een blik. Zouden ze er veilig langs kunnen komen? Wilden ze dat risico nemen? Xiomara en Avery bleven nu zo stil mogelijk staan en keken toe hoe ‘het lelijke varken’ om zich heen keek. Xiomara deed hetzelfde en het leek erop alsof hij alleen was. Ze zag op het moment in ieder geval geen andere dieren. Daar was Xiomara dankbaar voor, want ze vond het al lastig om deze goed in te schatten. Hij kwam best ontspannen over en leek hen nog niet te hebben opgemerkt, maar wie weet wat er zou gebeuren als dit wel zo was?
“Varkens zijn wel lekker,” mompelde Xiomara toen, en ze probeerde niet te kwijlen bij het idee dat ze het beest zouden slachten en boven een kampvuurtje zouden roosteren. “Denk je dat we ziek zullen worden als we het vlees rauw zouden eten?” Xiomara wist dat dit met kippen het geval was, maar van varkens had ze geen verstand. En dit was natuurlijk niet eens een varken-varken. Dit was een speciaal lelijk varken. En het was van het Capitool. Aan de ene kant zou je dan kunnen verwachten dat alle dieren wel helemaal gezond zouden zijn en dat ze niet zomaar dood zouden neervallen, ondanks dat het vlees rauw zou zijn, maar tegelijkertijd wilden ze iedereen in deze Arena dood hebben, dus waarom zouden ze hen niet een beetje ziek proberen te maken met de enige degelijke bron van voedsel die er was. Maar proeven kan vast geen kwaad?

Oké, nee. Xiomara was slim genoeg om te weten dat proeven vast en zeker wel kwaad kon. En dan nog niet eens per se zo zeer omdat ze wist hoe bacteriën werkten, maar omdat ze wist dat ontsnapte roofdieren waarschijnlijk op de geur van bloed af zouden komen. En dan waren ze er al vanuit gegaan dat ze het beest zonder problemen zouden kunnen vermoorden, terwijl Xiomara eigenlijk betwijfelde of dat allemaal wel zo makkelijk zou gaan.
Terwijl Xiomara nadacht over de voor- en nadelen, zat Avery met haar gedachten (of in ieder geval haar ogen) heel ergens anders. Ze wees Xiomara op iets glimmends in een hok, en Xiomara fronste. Dat kon een ei zijn. Of iets anders wat eventueel nuttig kon zijn. Wat de eieren betreft viel dat echter nog altijd te betwijfelen. Misschien was het net zoals bij van die rare poppetjes dat je een poppetje in een poppetje in een poppetje vond. Als dat zo was, dan zou Xiomara alvast Heel Erg Pissig zijn.

Uiteindelijk besloot Xiomara dat het niet per se een nadeel hoefde te zijn als ze roofdieren zouden lokken. Ze wisten immers niet wie er tussen hen en de roofdieren zat, dus wie weet zouden er Tributen last van krijgen. Maar ook als de dieren elkaar tegen zouden komen, dan zou dat geen probleem zijn voor Xiomara. Als ze hongerig waren, dan zouden ze wellicht elkaar bevechten voor een hapje en hoe minder enge beesten, hoe beter – zeker als de overlevenden ook nog eens minder hongerig zouden zijn.
Op de een of andere manier werden Xiomara en Avery het erover eens dat ze risico’s moesten nemen en dit gingen proberen, ondanks het gevaar dat eraan vast hing. Als ze zich door angst zouden laten leiden, dan zouden ze tot het einde van de Spelen achter hun barricade verscholen blijven zitten, net zo lang totdat ze zo hongerig waren dat ze elkaar wilden (en waarschijnlijk zouden) vermoorden. Niet heel spectaculair voor het Capitool, noch prettig voor hen. Nee, als het dan verkeerd moest gaan, dan maar nu.
Beide meiden hadden hun wapens al in de aanslag en zachtjes probeerden ze dichter bij het dier in de buurt te komen. Eerst voelde alsof de tijd heel langzaam ging, maar toen ze eenmaal aanvielen gebeurde alles heel snel. De dolk van Avery kleurde rood en Xiomara had met de zweep een flinke klap weten uit te delen. Maar zoals verwacht was het dier niet spontaan neergevallen, en Xiomara voelde hoe ze geraakt werd. Ze besteedde er echter geen aandacht aan en deed gewoon haar best om niet ook nog vermoord te worden, terwijl Avery het werk afmaakte met de dolk.
Meteen daarna zorgden de meisjes ervoor dat de vacht werd losgemaakt en sneden ze een stuk van het vlees los. Maar Jezus. Dat. Stonk. Oké. Xiomara was spontaan over haar honger heen. En zodra ze in de verte gekukeleku meende te horen, werd er besloten dat ze er als een haas vandoor zouden gaan. Terug naar het restaurant.

Voor het eerst was Xiomara blij dat het regende en het bloed dat zij en Avery op zich hadden gekregen werd zo in ieder geval aardig weggespoeld. Ze haastten zich terug, maar ze deden wel hun best om ook nu weer zo min mogelijk aandacht te trekken. Het duurde niet lang voordat ze de vogels uit het hok van het eerste ei zagen overvliegen, en dat waren niet de enige dieren die ze zagen. Er hupte ook een van de beesten die Xio op dag één al was tegengekomen, nog voor Avery zich bij haar had gevoegd. Ze besloot daar niet bang voor te zijn, en ze haastten zich het restaurant in, deden de deur weer dicht en kropen zo snel mogelijk achter de barricade.
Eenmaal terug op hun oude vertrouwde plek, namen ze de tijd om zichzelf te inspecteren. Avery leek toch aardig ongeschonden uit het gevecht te zijn gekomen, maar Xiomara had eigenlijk wel verband nodig. Ze spoelde de wc een paar keer door en gebruikte het water toen om de wond schoon te maken. Daarna sneden ze met enige moeite een stuk stof van haar broek om de wond te verbinden, zoals ze Tributen in eerdere Spelen ook had zien doen. Het voelde niet fijn, maar het was waarschijnlijk beter dan niets.

Toen herinnerde Avery haar bondgenote aan het glimmende ding dat ze in het hok van de waterbeesten had gezien. Als een kooi de dieren binnen kon houden, dan konden ze vast ook buiten gehouden worden, dus als ze daar veilig zouden kunnen geraken, dan klonk het best als een plan om daar verder op onderzoek uit te gaan. Dus zo stil mogelijk waagden de meisjes zich weer naar buiten. Ze keken om zich heen en zagen dat de hupper er nog steeds was, maar er leek vooralsnog niets gevaarlijks te zijn bijgekomen. Al waren de grote dieren van eerder wel iets dichterbij gekomen, dus bleven Avery en Xiomara zo dicht mogelijk bij het gebouw en probeerden ze geen aandacht te trekken, terwijl ze richting de rotsen liepen. Daarop zaten enkele wasbeeraapjes die ze eerder hadden gezien, maar die waren hun aandacht niet waardig, vond Xiomara. Zij en Avery liepen door tot ze de ingang van het waterbeestenverblijf vonden, maar het vinden was niet het probleem waar ze tegenaan liepen; het betreden werd hen echter vrij lastig gemaakt door de smalheid van het richeltje dat de ingang en het zonnebaadgebied van de dieren met elkaar verbond. “Dus,” fluisterde ze naar Avery. “Voor het geval dat: kun jij zwemmen?”
Maar voordat ze überhaupt een poging konden wagen om droog de richel over te komen, meende Xiomara iets te horen. Ze probeerde zo beschut mogelijk te blijven staan, terwijl ze om zich heen keek. Misschien was het een gevaarlijk dier dat op het mislukte bloedbad was afgekomen! Avery hield opnieuw in de gaten of niemand hen vanachter besprong met een mes (of met klauwen), terwijl Xiomara zich realiseerde dat er Tributen aan de andere kant van het hok liepen. Wow, dat was even geleden! “District 3, beide,” fluisterde ze zachtjes na een korte inspectie op afstand. En die waren nu bijna op het punt dat ze het vermoorde beest (of wat er nog van over was, áls er nog wat van over was) zouden kunnen zien. Xiomara was ergens wel benieuwd wat zich daar had afgespeeld. En natuurlijk wat er nog zou gaan gebeuren…  

TL;DR:
- Het is aan het begin ongeveer negen uur.
- Inhoud hok 27, check.
- Lelijk varken op de weg, check.
- Zou het lelijke varken lekker, eetbaar en vermoordbaar zijn?  
- Avery ziet iets glimmends.
- Serieus moordplan 1. Slachtoffer: Het Lelijke Varken.
- Moord 1. Slachtoffer: Het Lelijke Varken. Xiomara heeft een wond op haar linkeronderarm gekregen.
- Eww, dat vlees STINKT. Well, abort plan. RETREAT.
- Ze zien gieren overvliegen, zien de walibi en gaan dan het restaurant binnen.
- Wapens enzo schoonmaken, wond van Xio verzorgen, drinken.
- O ja, Avery had iets gezien in hok 26. Laten we daar eens kijken.  
- Avara wil het hok betreden, maar spot dan Took aan de andere kant van het hok.
(Onze tijdlijnen dus gelijkgetrokken nu, dus waarschijnlijk is het nu iets na tienen?)

Terwijl Avery de tributen in de gaten hield, bestudeerde Xiomara het verblijf. Er was de rotsformatie waar ze nu half achter verscholen stonden, die ongeveer drieënhalf meter hoog leek te zijn. Daarbovenop had iets gelegen, maar dat kon op het moment geen enkele prioriteit verwachten. Tot dusver had Xiomara drie dieren in het verblijf geteld: twee zwommen in het water, één bevond zich op het platform. Om op het platform te komen moest een smalle richel van ongeveer drie meter lang tegen de rotswand worden getrotseerd. Deze leek op zijn breedst ongeveer dertig centimeter breed te zijn, maar op andere plekken was dit zo’n tien centimeter minder. Dankzij de rotsen zou het lastig zijn om er overheen te rennen zonder je evenwicht te verliezen of zonder mis te stappen.

Zachtjes overlegden de meisjes, en tegen de tijd dat Xiomara weer naar de Tributen van Drie keek, zag ze hoe het meisje naar de rots naast hen wees. Waarschijnlijk had ze hetzelfde gezien als Avery gezien had. Waarschijnlijk wilde ze dat aan haar bondgenoot laten zien, zoals Avery ook had gedaan. Maar blijkbaar was de jongen nogal scheel, want die keek in plaats daarvan naar hen. “Wat een geluk dat hij scheef kijkt,” sprak Xiomara, terwijl ze haar ogen rolde. Natuurlijk hadden ze hier niet onopgemerkt kunnen blijven staan, zelfs al stonden ze behoorlijk verdekt opgesteld. Maar ze wist dat de jongen aardig goed kon vechten, en ze wilde niet het risico lopen dat haar bondgenote zou denken dat dit niet zo was. “Verwacht niet dat dit het geval zal zijn als ze ons aanvallen,” zei ze daarom. Op de een of andere manier had ze niet het vermoeden dat zoiets als dit in hun voordeel zou gebeuren.
Zoals Xiomara wel had verwacht, zetten de twee Tributen behoorlijk snel de aanval in. En daarop kwamen ook Avery en Xiomara van hun plek. Maar zij gingen in geen geval zo snel als hun tegenstanders. Ze waren dan ook niet van plan te vluchten. Zo vlot maar voornamelijk zo voorzichtig mogelijk haastten de meisjes zich de richel op. Xiomara had het geluk dat ze gewend was om over smalle muurtjes te lopen, waardoor ze met veel zelfvertrouwen richting het platform liep. Maar ze ging wel zijwaarts, zodat haar schouders bij het lopen niet in de weg zouden zitten. Avery deed hetzelfde. Het enige wat het lastig maakte waren de vele spullen die ze bij zich droegen. Vooral de eieren waren zwaar, maar ze wilden natuurlijk niet dat deze in handen zouden komen van hun tegenstanders. Van wat Xiomara had kunnen zien waren zij reeds voorzien. Gelukkig gold dat ook voor hen.
Eens Xiomara en Avery veilig aan de overkant waren geraakt en zij hun spullen een heel stuk achter hen hadden gelegd, zagen ze hoe het duo uit Drie aansnelde. Ze hadden duidelijk de intentie om hen in te halen en hen aan te vallen. Avery hield haar dolk gereed, en Xiomara haar zweep. Ze had een bereik van anderhalve meter, dus als het duo de aanval door zou zetten, dan konden ze van haar als eerste een tegenaanval verwachten, lang voordat ze daadwerkelijk bij elkaar zouden zijn. En Avery zou haar best doen om de eerste persoon die het platform zou bereiken kennis te laten maken met haar dolk.      

TL;DR
- Beschrijving van hok 26.
- Avara gaat hok 26 in en gaan via een richel naar het platform dat als het Iberisch schiereiland is ingesloten door water en rotsen.
- Avara is op het platform gekomen, legt daar de spullen weg en gaan gewapend klaarstaan.
- Took komt aangesneld en indien Took de aanval doorzet, dan staat Xiomara klaar om de eerste persoon binnen haar bereik een mep te geven. Avery staat ook klaar voor een gevecht.

De eerste zweepslag was misschien een beetje onwennig, maar in ieder geval wist ze haar tegenstander te raken. Xiomara kon niet voorkomen dat de jongen uit District 3 landde, en al snel waren Toby en Avery in een gevaarlijk spel verwikkeld – een spel van leven en dood. Xiomara probeerde haar bondgenote te helpen door met de zweep te blijven slaan. En hoe langer ze bezig was, hoe zelfverzekerder de slagen werden. En hoe vermakelijker het werd. Hoewel ze zich zorgen maakte om Avery (Xiomara kon niet zien wat er precies gebeurde, maar het duurde niet lang voordat ze bloed zag en de geluiden die ze hoorde waren niet allemaal bemoedigend), gaf het keer op keer raken van Toby enorm veel voldoening. De jongen liet niet echt merken dat hij er last van had, maar het duurde niet lang voordat Xiomara wat rood in zijn kleding zag  en ze wist dat ze wel degelijk schade aanrichtte. En dat voelde best wel goed.

Ondertussen gebeurde er heel veel bij de richel en in het water. Xiomara keek vluchtig over haar schouder en had niet meer nodig dan dat om Kasa te identificeren. Hoewel ze niet wist of die haar kwam helpen om hen te helpen of kwam helpen om zichzelf te helpen, verwachtte ze van deze Tribuut geen mes in de rug. Een mes dat Kasa overigens ook helemaal niet had. Xiomara bleef Toby bewerken met haar zweep, en zag vanuit haar ooghoeken hoe Kasa het platform was opgekomen. In stilte communiceerde ze heel kort met het meisje, en die haastte zich naar de spullen van Avara. Hier vond ze de boemerang die Xiomara aan het begin van de Spelen had gekregen en daarmee was zij van plan zich in het gevecht te mengen. Maar het kwam erop neer dat ze Avery zou vervangen, want het meisje was inmiddels in elkaar gezakt en een kanon had geklonken. Xiomara had echter geen tijd om daar al te veel bij stil te staan, daar de jongen uit Drie de dolk van Avery uit zijn maag had getrokken en de aanval inzette. Zijn besluit om het wapen uit zijn lichaam te verwijderen leek echter niet zijn beste, want er kwam nu veel meer bloed naar buiten dan eerst en maagzuur zou nu naar buiten kunnen sijpelen. Je hoefde geen dokter te zijn om te weten dat deze wond hoogstwaarschijnlijk zijn dood zou worden.
Xiomara wist de aanval van de jongen te ontwijken. Hij was zwaargewond en dat had daar vast en zeker aan bij te dragen. Desondanks leek de jongen het zelf nog niet echt te beseffen. “Je bent aan het doodbloeden,” deelde Xiomara hem daarom mee, terwijl zij en Kasa hem enigszins probeerden in te sluiten met het water op enige afstand achter hem en met het lichaam van Avery als een obstakel tussen zijn tegenstanders in. Dreigend haalde Xiomara uit met haar zweep om Toby uit haar buurt te houden en Kasa zwaaide met de boemerang. Misschien dat de jongen inmiddels had gerealiseerd dat zijn lichaam aan alle kanten pijn deed, maar anders wilde Xiomara hem daar graag aan helpen herinneren. En gericht haalde het meisje uit naar de reeds gewonde maag van de jongen.  

TL;DR
- De rake zweepslagen zorgen voor enige voldoening; zorgen om Avery.
- Het richelgevecht; Xio ziet Kasa en vertrouwt haar meer dan Toby; Kasa fikst de boemerang.
- Dode Avery; ontwijken Toby; Toby herinneren aan het feit dat ie aan het doodbloeden is.
- Poging tot insluiten Toby; een gerichte zweepslag uitvoeren naar Toby's maag.


De zweep raakt Toby niet hard, maar omdat hij toch al zo gewond is, kan hij niet langer overeind blijven.

De jongen uit Drie kon niet langer op zijn benen staan, en voor Kasa was dit het teken dat haar hulp elders beter tot zijn recht zou komen. Ze verdween in het water, waardoor Xiomara achterbleef met een stervende Toby. Ze kon niet geloven dat ze ongeschonden uit dit gevecht was gekomen, maar zou niet opgelucht ademhalen totdat die jongen zijn laatste adem had uitgeblazen. Gelukkig had de jongen geen aandacht meer voor haar, en Xiomara maakte zich klaar voor opnieuw een aanval. Met een klap tegen zijn hoofd kwam Toby’s leven ten einde en Xiomara keek toe hoe zijn lichaam op de stenen grond viel.
Het kanonschot klonk, en het meisje blikte naar het water. Er werd duidelijk nog gestreden, maar het was niet de enige activiteit die in het water plaatsvond. Ook de bewoners van het hok zwommen onrustig rond. Xiomara volgde hun bewegingen en bestudeerde hun gedrag, toen haar oog viel op een drijvende parachute. Had ze een sponsoring gemist? Xiomara liep naar de spullen die van haar en Avery waren geweest, en ze gebruikte de tak om de sponsoring uit het water te vissen. Ze bleef niet bij de rand van het water staan en liep voorzichtig terug naar het midden van het platform. Na even een blik te hebben geworpen op het gevecht, keek ze naar de sponsoring. Één en Zes. Hij was voor haar en Avery bedoeld geweest. Toen ze de sponsoring opende, realiseerde ze zich al snel dat die voornamelijk voor Avery moest zijn geweest. Xiomara zuchtte en wierp nu een blik op het dode meisje. Zo eindigde het dus.

Terwijl Xiomara stilstond bij het effect dat dit gevecht op hun families zou hebben gehad, liep ze terug naar het lichaam van Toby. Ze moest zijn lichaam iets opzij duwen om de dolk van Avery van de grond te kunnen rapen. Ook de andere wapens verzamelde ze en geïnteresseerd bestudeerde ze deze. Zulke wapens had Xiomara nog nooit gezien! Het duurde niet heel lang voordat opnieuw een kanonschot klonk, en opnieuw keek Xiomara naar het water. De bubbeltjes die daarvoor nog te zien waren geweest, stierven weg en de Tributen van District 4 bleken de overwinnaars te zijn. En daarmee was ook dat gevecht tot een einde gekomen. Het levenloze lichaam van Rook kwam bovendrijven en de wapens die zij nog bij zich droeg werden haar afhandig gemaakt. Ook de tas die zij bij zich had gehad werd opgevist en meegenomen (met uitzondering van het verdronken brood).

Op haar hoede keek Xiomara toe hoe de Tributen haar vervolgens naderden. Het was het meisje al snel duidelijk dat de jongen niet ongeschonden uit het gevecht was gekomen. Kasa was ook niet op haar best, maar dat was waarschijnlijk het resultaat van het gevecht waar zij op dag één in verwikkeld was geraakt. Het leek erop dat, wat haar wonden ook waren, die aardig goed aan het genezen waren.
“Kasa, Duncan,” begroette Xiomara de twee enigszins terughoudend. Nu Toby en Rook gesneuveld waren, zou je denken dat er niets meer te vrezen viel, maar daar durfde Xiomara niet automatisch op te vertrouwen nu zij een gezamenlijke vijand hadden verslagen. Zij zou immers ook moeten sterven als Kasa of Duncan wilde winnen, en waarom niet nu? Maar het was hen allen aan te zien dat ze kapot waren en toen Kasa aan haar vroeg of ze gewond was geraakt en Xiomara antwoordde van niet, leek zij oprecht te zijn in haar opluchting. Maar ze was ook ongeduldig en dat had alles te maken met de verwonding die Duncan had opgelopen. Xiomara knikte begrijpend en besloot de twee te vertrouwen en hun vertrouwen te winnen. Ze wees hen op de sponsoring die zij en Avery hadden ontvangen, een verbandtrommel. Xiomara stelde vervolgens voor om naar het restaurant te gaan waar zij en Avery hun kamp hadden opgeslagen. Dat voorstel werd aangenomen.
Kasa en Duncan bewapenden zich met iets van de verkregen wapens, waarna Xiomara en Kasa de spullen verzamelden en voorzichtig over de richel terug naar de ingang van het verblijf brachten. Duncan hield zich vooral bezig met het stelpen van de bloeding. Hoewel er nog steeds heel wat wasbeeraapjes op de rots tegenover het verblijf zaten, wisten ze wel veilig bij het restaurant te bereiken. Xiomara keek nog even om en zag hoe Avery’s lichaam werd opgehaald.

Omdat de opening in de barricade op formaat klein meisje was ingesteld, gingen alle drie de Tributen het gebouw binnen, maar bleven Duncan en Kasa achter om de wonden te verzorgen, terwijl Xiomara naar achteren kroop om de opening van de barricade iets te vergroten. Ook nam zij de spullen van haarzelf en Avery mee naar achteren, met uitzondering van de verbandtrommel. Meteen stortte ze zich daar op het flesje water dat ze bij zich hadden gehad en dronk deze gulzig leeg. Dat gevecht had meer van haar gevraagd dan ze wilde toegeven, en ze begon haar zweeparm ook best een beetje te voelen. Dat zou spierpijn worden.
Omdat ze vast niet de enige was die dorst had, vulde ze het flesje met nieuw water uit het toilet en bracht ze die, na wat aan de opening te hebben veranderd, naar haar nieuwe bondgenoten. Duncans wonden waren inmiddels verzorgd en Kasa grapte droogjes dat het maar goed was dat ze inmiddels ervaring hadden met buikwonden. Xiomara vroeg naar haar verwondingen en of ze daar ook een sponsoring voor hadden gekregen. Dat bleek het geval te zijn. Dat was ook wel meteen hun enige sponsoring geweest, en Xiomara wist daardoor dat ze niets te klagen had gehad. De Tributen wisselden informatie uit over de Arena, de dieren en de Tributen. De twee cactusvijgen die Xiomara nog had werden voorzichtig gesneden en opgegeten, waarna ze de buit besloten te verdelen. De wapens van Took waren voor District 4; Xiomara kreeg de dolk in haar bezit. De overige spullen zouden gedeeld worden, deels omdat het toch te veel zou zijn voor één persoon om te dragen.

De rest van dag vier werd er voornamelijk overlegd en gerust. Xiomara maakte zelf ook gebruik van de verbandtrommel om de wond, die zij deze ochtend had opgelopen in gevecht met Pumbaa, opnieuw schoon te maken en te verbinden. Toen het donker begon te worden, dronken ze nog wat water, waarna Duncan door de meiden aangespoord werd om een poging te doen om te gaan slapen. Kasa en Xiomara bleven nog even achter en spraken af om de beurt de wacht te houden. Wat toch best wel spannend was met nieuwe bondgenoten. Dankzij het gevecht was het echter niet moeilijk om toch in slaap te vallen.
Bij de eerste tonen van het volkslied maakte Kasa haar wakker zoals ze ook afgesproken hadden, en gewapend waagden ze zich naar buiten om naar de lucht te staren. Het eerste gezicht dat verscheen was geen verrassing. Het tweede en derde gezicht ook niet. Enigszins confronterend was het wel. Enkel het gezicht van Marco kwam als een verrassing. Xiomara had hem best als een kanshebber beschouwd. Snel gingen de meiden vervolgens weer naar binnen, waar ze Duncan inlichtten over de vierde doden. “Bijna op de helft,” mompelde Xiomara, waarna zij de wacht van Kasa overnam.  

TL;DR
- Dag Toby
- Hallo sponsoring
- Hallo dolk en wapens van Toby
- Dag Rook
- Hallo spullen van Rook
- Hallo initieel wantrouwen
- Hallo nieuwe bondgenoten #Dunkara
- Hallo restaurant
- Hallo dorst & beginnende spierpijn
- Dag cactusvijgen (opperdepop)
- Hallo buit (wapens Took -> D4; dolk Avery -> Xio; random spullen -> verdeeld/gedeeld - duidelijke verdeling volgt nog)
- Hallo verbandtrommel (voor Xio; Duncan heeft er al eerder gebruik van gemaakt)
- Hallo avond/nacht (Kasa en Xio op wacht)
- Dag Marco


Het rode ei moet nog 440 meter, het paarse ei nog 770 meter. (Als ik goed heb geteld. :f:)