Jennifer haar ogen voelden vermoeid, haar oogleden zo zwaar als lood. Afgelopen nacht had ze geen oog dicht gedaan en hoewel ze eigenlijk meteen uit het Capitool had willen vertrekken, had ze dat toch niet gedaan. In plaats daarvan had ze nog wat tijd doorgebracht met Madelynn en Alexandra en was het uiteindelijk te laat geweest om nog terug te keren naar District 1. Via de telefoon had ze even contact gehad met Amathist, om hem te laten weten dat ze later terug zou keren naar het District en dat ze dan nodig met zowel hem als Winter moest praten. Ook Brendan had ze gebeld, zodat hij de bewoners van District 1 op de hoogte kon stellen van het moment waarop ze terug zou keren met de lichamen van Lucca en Avery. Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem via de telefoon te vertellen dat ze zwanger was van zijn kind en ergens wist ze ook niet zeker of ze het hem wel wilde vertellen. Ze vond wel dat ze het moest doen, hij had immers alle recht om te weten dat hij de vader was van het kind dat zij over een paar maanden zou gaan krijgen. Ze hadden elkaar echter ook al een tijdje niet echt meer gezien of gesproken, zelfs voordat ze naar het Capitool was vertrokken al. Wilde hij nog wel met haar verder, of was hij haar zat? Ze wist het niet, maar die twijfels waren wel de reden dat ze het hem nog niet had verteld. Ze wilde het eerst bij Amathist en Winter kwijt. Hoe gek het ook klonk, deze twee stonden het dichtste bij haar. Ze had geen familie meer die in leven was en echte vrienden had ze nooit gehad. Amathist was echter de hoofdtrainer die ze had aangesteld, nadat ze hem zelf lang had getraind. Ze vertrouwde hem en kende hem dan ook erg goed. Winter.. ja, dat was een speciaal geval. Om de één of andere reden had het meisje een ongemerkt een plekje in haar hart gestolen en ze wilde het witte meisje dan ook maar wat graag bij de opvoeding van haar kind betrekken. Of dat een goed idee was, daar kwam ze vanzelf wel achter.
Niets ziend staarde ze uit het raam naar het landschap dat veel te snel voorbij raasde. Het voelde alsof niet alleen het landschap, maar ook de tijd en haar leven aan haar voorbij schoot. Het vierde jaar Spelen zat er (voor haar) alweer op. Waar bleef de tijd? Acht tieners had ze inmiddels alweer begeleid en acht tieners had ze ook alweer verloren. Drie daarvan uit hetzelfde gezien, de meesten al op de eerste dag. Hoe kreeg ze het toch voor elkaar? Had ze dan helemaal voor niets dat trainingscentrum opgericht? Waren de trainers niet goed genoeg, was zij niet goed genoeg?Misschien werd er toch niet voldoende getraind tijdens haar afwezigheid, wat ze zich niet kon voorstellen aangezien ze Amathist de leiding gaf als ze weg was en hij was nog strikter haast dan zij. Misschien lag het wel aan de inzet van de tieners, of was er iets anders mis, ging het op een ander gebied fout. Ach, als ze straks was gestopt als begeleider had ze alle tijd om daarover na te denken en veranderingen toe te passen binnen het trainingscentrum. Hoe de nieuwe begeleider dat vervolgens allemaal zou fixen, dat zocht die persoon zelf maar uit. Jennifer kon enkel hopen dat het iemand uit het District zou zijn en niet uit het Capitool.
Al veel te gauw waren ze weer in District 1 en kon Jennifer voor de vierde keer op rij op het podium gaan staan dat op het stadsplein was geplaatst. Voor de vierde keer op rij kon ze neerkijken op de gezichten van al die ouders en tieners, de beschuldigende, boze, verdrietige of niets zeggende blikken. Ze slikte even, het verhaal dat ze in haar hoofd had bedacht verloren. Haar ogen gleden over de menigte, op zoek naar de gezichten van met name de familieleden van Avery. Even haalde Jennifer diep adem, waarna ze toch begon te spreken. 'Ik kan er omheen gaan draaien, of een mooi verhaal ophangen over hoe dapper Lucca wel niet was, of hoe vindingrijk en pittig Avery, maar dat ga ik niet doen.' Haar woorden klonken hard, maar Jennifer moest vooral moeite doen haar emoties in toom te houden. 'Vier jaar heb ik nu de rol van begeleider voor dit District op mij genomen en vier jaar heb ik gefaald in de taak om in ieder geval één van de twee gekozen tieners levend naar huis te brengen. Acht kinderen, die nog niet eens vol van hun leven hebben kunnen genieten, heb ik niet kunnen helpen, ondersteunen en redden zoals ik me had voorgenomen. Avery en Lucca zijn de twee nieuwste kinderen die aan dit lijstje van verloren tieners worden toegevoegd.' Even zweeg ze en keek ze rond het plein. 'Vier jaar is een lange tijd en acht dode tieners zijn er veel. Acht te veel. En om die reden heb ik besloten om per vandaag te stoppen met mijn rol als begeleider van de Tributen voor District 1.' Ze had het niet meteen hier willen vertellen, omdat ze het eerst met Amathist en Winter had willen bespreken, maar ze besefte dat ze de beslissing al had gemaakt op het moment dat ze Avery verloor. 'Vier jaar heb ik het geprobeerd en vier keer heb ik gefaald. Voor mij is het genoeg, laat een ander deze rol, deze zware, zeker niet te onderschatten rol, van mij overnemen en doen wat mij niet is gelukt; een tiener levend terugbrengen vanuit de Spelen.' En met die woorden en een laatste blik op het publiek verliet Jennifer het podium, de kisten met daarin Lucca en Avery achterlatend, maar hun herinneringen voor altijd op haar schouders.
