Met haar handen stevig ineen geknepen keek Precilla naar het grote scherm op het marktplein. Het was niet zo dat ze graag naar de Spelen wilde kijken, maar aangezien ze een baantje had gevonden bij een van de groente- en fruitkraampjes had ze de hele dag "perfect" zicht op het gigantische tvscherm waarop de Spelen bijna vierentwintig uur per dag op te zien waren. De Spelen sleepten al dagen voort en ze waren inmiddels bij de laatste twee Tributen aan beland. Zoals Pris al had gevreesd had haar vriendin het niet overleefd, maar de kans dat Gracie levend terug zou komen was ook al niet zo heel groot geweest, ook al had Precilla tegen beter weten in hoop gehouden. Ze had Hem gevraagd over haar vriendin te waken, maar zelfs God leek geen controle te hebben over deze onmenselijke Spelen. Er waren momenten als die dat het geloof van Precilla begon te wankelen, maar ze hield vast. Als ze haar geloof verloor dan was er voor haar helemaal geen hoop meer. Haar geloof in heb zorgde ervoor dat ze hoop bleef houden. Hoop dat alles ooit op een dag nog goed zou komen en dat niet alleen zij zou ontkomen aan de Arena, maar ook haar twee jongere broertjes.

Het feit dat ze het einde van deze Spelen naderde betekende dat er binnenkort weer een Boete aan zou komen en dan zouden Aaron en Toby weer in gevaar zijn. Nu waren de twee bijna dagelijks in gevaar, want ze deden niet anders dan problemen veroorzaken, maar die waren niet meteen dodelijk (tenzij ze werden gepakt door de Vredesbewakers natuurlijk). Ze bad iedere dag dat ze veilig zouden zijn en hoopte dat ook zij de Boeten die ze nog moesten doorstaan zouden overleven, net als zij. Hoewel ze dankbaar was dat zij nooit naar de Arena hoefde, vreesde ze wel voor de toekomst van haar eventuele kinderen, als ze die ooit al op de wereld wilde zetten. Zeg nou eerlijk, wie wilde nou kinderen groot brengen in een gestoorde wereld als deze? Niemand zou je denken en toch werden er nog ieder jaar weer een aantal kinderen geboren. Het was blijkbaar iets natuurlijk, iets wat je niet kon stoppen. Pris had zich echter voorgenomen het zo lang mogelijk uit te stellen en aangezien ze nog niemand op het oog had om mee te trouwen en en gezin te starten, lukte dat tot nu toe nog aardig goed.

Haar ogen schoten naar het scherm toen er veel lawaai opsteeg uit het publiek dat de boel wel leek te volgen en zag "nog net op tijd" hoe de Tribuut uit District 4 een bijl in het lichaam van het meisje uit District 11 sloeg. Pris sloeg haar handen voor haar mond en liet zo een appel op de grond vallen welke ze net aan het poetsen was. Haar baas schoot haar een boze blik toe, maar zei verder niks; hij leek haar reactie te kunnen begrijpen. Snel raapte ze de appel op, veegde hem goed schoon en stapelde hem voorzichtig bij de andere appels. Ze vond het vreselijk om naar dit laatste gevecht te kijken. Hoewel dit gevecht net zo erg was als alle andere gevechten, had Pris gehoopt dat Norah, het meisje uit 11, de Spelen zou winnen nadat Gracie was overleden. Norah leek als enige te weigeren de Spelen te spelen zoals ze bedoeld waren, al was daar inmiddels veel verandering in gekomen. Het meisje leek meer doden op haar naam te hebben dan gedacht en Precilla wist niet meer zeker of ze nog wel achter het meisje stond dat al haar principes overboord leek te hebben gegooid. Aan de andere kant, dat deed de Arena met mensen; de Arena veranderde je. Had ze dat niet ook gezien bij Flaire? Haar.. ze slikte het woord zus in... Lucifer, die nooit gevoelens had getoond, was opeens menselijk geworden en was zelfs huilend op het lichaam van een jongen gestorven. De wonderen waren de wereld nog niet uit.


Het gevecht op het scherm zette ondertussen door, maar de blondine probeerde er niet op te letten, al waren de geluiden moeilijker buiten te sluiten dan de beelden. Ze kon enkel hopen dat het snel voorbij zou zijn en dat de rust terug zou keren in District 3. Hoe kort die ook duren zou.

OOC: Yay een post van mij!