Vreemd genoeg waren de Tributen van Zeven er de laatste paar dagen praktisch beter aan toe geweest dan hun vrouwelijke Begeleider. Madelynn had zich nauwelijks nog mens gevoeld. Na het (vrij dramatische) gesprek met Jennifer had ze met haar oude Begeleider gebeld omdat ze het niet meer trok. Ze voelde zich zo schuldig dat ze hem midden in de nacht had wakker gebeld, zeker omdat ze vervolgens enkel had gehuild. Maar ze moest toegeven, het had wel opgelucht. En de bemoedigende woorden van Dyson hadden haar gesterkt. Maar helaas hielp het haar niet om beter te kunnen slapen.

Op dag twee was Madelynn opnieuw ingestort, maar nu in bijzijn van haar prepteam die hadden gepoogd haar enigszins toonbaar te maken. “Je zult je wel veel zorgen maken om Nino en Royalty!”, had Juturna geroepen. “Het zijn ook zulke schatjes!” Die opmerking had Madelynn zich enkel slechter doen voelen, maar niet om de reden dat haar prepteam dacht. Ze had hen allang opgegeven.
Uiteindelijk had Fauna, de jonge vrouw in het prepteam die verantwoordelijk was voor Madelynns haar, haar iets toegestopt. “Dit zal je helpen slapen,” had ze gezegd, en de Winnares had het zonder aarzeling aangenomen. Als ze iemand in (en vooral uit) het Capitool mocht en vertrouwde, dan was dat Fauna. Ondanks dat haar kapsel er vaak uitzag als een kerstboom op kerstavond, leek zij in ieder geval nog over een béétje gevoel voor realisme te beschikken. Ze was de enige die door leek te hebben hoe slecht het echt met de Winnares ging.  
En Fauna had niet gelogen. Madelynn had geslapen en toen ze laat op dag drie weer ontwaakte kon ze zich niet herinneren dat ze ook maar iets had gedroomd. Haar lichaam had dit nodig gehad, dat was duidelijk, en Madelynn wilde niets liever dan nog even blijven liggen. Ze was bovendien bang voor wat ze allemaal had gemist die dag. Uiteindelijk was Apolientje met een hels kabaal Madelynns kamer binnengewalst (eh, privacy?!) en dit bevestigde voor haar enkel dat het tijd was om te pakken en terug naar huis te gaan. Maar nee. De man vond gewoon dat ze hem al het zware werk liet opknappen en haar Tributen zo in de steek liet. Madelynn was niet eens boos geworden om die eerste opmerking. “Leven ze dan nog?”, was het enige wat ze wist uit te brengen, en dit bleek inderdaad het geval te zijn.

Omdat Madelynn ontzettend lang had geslapen, had het geen zin om die nacht nog weer een poging te wagen. Na wat te hebben gegeten keerde ze terug naar de Begeleiderslounge, waar ze hartelijk (of gemaakt hartelijk) werd begroet door enkele anderen. Overige Begeleiders waren wellicht naar een feestje in de hoop om sponsors te werven, of deden een dutje voor de vierde dag zou starten.
Gedurende de nacht gebeurde er ook bijzonder weinig, maar in de ochtend kwam er weer wat meer beweging in. De Tributen van District 3 werden zonder dat zij dit leken te merken gevolgd door het duo uit District 4, en Madelynn bad tot de goden dat Kasa voorzichtig zou zijn. Ze had reeds gezien hoe fanatiek het duo uit Drie was als het om aanvallen ging, en ze stelden op dat gebied ook nu niet teleur toen zij Avery uit District 1 en Xiomara uit District 6 hadden gespot en vrijwel meteen de achtervolging inzetten. Madelynn keek gespannen toe, want uiteraard gaf ze de meisjes niet heel veel kans – totdat District 4 besloot zich ermee te bemoeien. Even kreunde ze, bang voor Kasa, maar met twee tegen vier maakten ze zeker een kans. Het deed haar denken aan hoe zij het zusje van Toby en haar eigen districtgenoot aan hun einde had geholpen. Ook dat gevecht was twee tegen vier geweest. Desondanks leken de gevechten verder in niets op elkaar. Madelynn zag namelijk, ondanks de snelle beslissing van het meisje, het wantrouwen op Xiomara’s gezicht doorschemeren toen zij Kasa spotte. Er was duidelijk niets afgesproken hier, zoals zij met Dean wel had gedaan. Ook hadden Toby en Rook het initiatief genomen om aan te vallen, iets wat twee jaar geleden absoluut niet het geval was geweest.
Voor geen van de bondgenootschappen kwam de winst aanwaaien, en Madelynn keek nog altijd gespannen toe hoe er werd gevochten. Ze realiseerde zich dat de kans groot was dat ze vandaag afscheid zou moeten nemen van een of meer van haar mede-Begeleiders. Dat Jennifer de eerste zou worden, dat werd al snel duidelijk. Op de achtergrond klonk enig gejoel van de Begeleiders en gasten die emotioneel gezien niet bij het gevecht betrokken waren. Madelynn balde haar vuisten, maar hield haar aandacht bij het gevecht. Het broertje van Flaire was behoorlijk verwond door Avery en dat werd uiteindelijk afgemaakt door het emotieloze meisje uit Zes. Het was onbegrijpelijk voor Lynn dat dit het jongere zusje van de vrolijke Janaea was geweest.

Madelynn voelde hoe zij haar adem had ingehouden tijdens het gevecht en langzaam ademde zij nu uit. Het gevecht tussen Rook en District 4 was nog in volle gang, toen zij merkte dat Jennifer haar naderde. Ze knikte de vrouw toe. “Het spijt me van Avery,” sprak ze zachtjes, en niet veel later klonk opnieuw een kanonschot. Madelynn blikte even naar het scherm en zag hoe de camera inzoomde op het levenloze lichaam van Rook, waarna ook Avery en Toby nog weer in beeld werden gebracht. Madelynn zweeg en beet op haar lip. Dit betekende dat zowel Jennifer als Alexandra als Sage huiswaarts zou keren vandaag. In stilte schold ze. Madelynn had normale mensen nodig in dit circus van taarten en kerstbomen. Hoe ging ze dit in hemelsnaam volhouden?