Na een hectisch begin, was dag 7 heel rustig geëindigd. Ze zagen de tributen uit district 11 samen met het meisje uit district 5 nog net weglopen toen ze in het westelijk deel van het gebouw kwamen. De eerste reactie van Verona en Ralph was om er meteen achteraan te gaan maar Nino had ze aangespoord om rustiger aan te doen. Hij kon het mentaal nog niet aan om meteen opnieuw mensen vermoord te zien worden, het was namelijk nog maar enkele uren geleden dat ze Dana verloren hadden. Hij keek ondertussen nog eens naar het rode lintje aan zijn linkerarm, samen met het uurwerk dat zich iets lager bevond. Eigenlijk vond hij het niet zo erg om dood te gaan dacht hij eventjes bij zichzelf. Dan was hij tenminste terug herenigd met Hannelore en Dana, ofja dat hoopte hij alvast. Maar hij accepteerde dat hij nog leefde en blijkbaar was zijn tijd nog niet gekomen en was er een reden dat hij nog leefde, daaraan moest hij zich proberen vast te houden.

Ze hadden gisteren enkel hun ‘nieuwe plaats’ verlaten om wat water te gaan drinken en om te kijken of er nog iets nuttigs te rapen viel om binnen te spelen. Aangezien ze al bijna de hele week op dezelfde plaats zaten, was het vrij moeilijk geweest om nog iets te vinden ook al was het maar iets kleins en zeker omdat hun medetributen ook ergens in de buurt zaten. Aangezien Nino dus deze confrontatie nog niet meteen zag zitten, was hun bewegingsruimte tamelijk beperkt geweest doordat er niet in alle hoeken naar eten gezocht kon worden en dan was er natuurlijk nog die alligator of vervelende andere ongedierte waarvoor ze moesten opletten.

Vandaag was de dag, Nino had zijn bondgenoten moeten beloven dat ze vandaag op jacht gingen naar het trio dat ze gisteren zagen weglopen. Al had hij daar nog minder zin in dan gisteren, ze hadden vannacht 4 kanonschoten gehoord dus dat wou zeggen dat er 4 doden gevallen waren. Hij wou sowieso wakker blijven om te zien wie er nog gesneuveld was, misschien hadden ze wel een voordeel bij het komende gevecht dat vandaag hoogstwaarschijnlijk zou plaatsvinden en was er iemand van het drietal gestorven? Maar nee integendeel, voor het plaatje van Dana werd getoond kwam het gezicht van Royalty tevoorschijn aan de hemel. Een diepe steek ging door zijn hart waarbij er terug tranen over zijn wang liepen. Hij had haar… niet geholpen. Wat voor een districtgenoot was hij?!? Doordat het mes dus nog wat dieper in zijn rug gestoken werd, had hij weer geen zin gehad om de confrontatie aan te gaan, nee hij wou liever in een hoekje zitten en wachten tot het allemaal voorbij was! Maar dat was dus geen optie meer, hij had het beloofd en dus stond hij recht, klaar om op pad te gaan.

Het op pad gaan, ging veel minder makkelijk dan verhoopt. Iedereen stond klaar om te vertrekken tot Ralph plotseling zijn twee handen om zijn buik sloeg. Zo snel hij kon, nog voor het tweetal kon vragen of alles goed ging, liep Ralph naar een verlaten plaatsje. Snel werd duidelijk wat er precies aan de hand toen een walgelijke geur zich verspreidde in het westelijk gebouw, waarna Verona en Nino zo snel mogelijk dit deel van het gebouw verlieten om in het oerwoud te wachten tot Ralph klaar was zijn behoefte te doen. Eigenlijk hoopte Nino dat de andere tributen dat deel van het gebouw inliepen, misschien werden ze dan wel vergast door de geur die Ralph daarnet verspreidde.

Het duurde ongeveer een kwartiertje tot Ralph zich bij het duo aansloot, waarbij hij zich al iets beter voelde dan een twintig tal minuten geleden. Hij wendde zich tot Nino, ‘Jij hebt toch een beetje medische ervaring, heb jij nog wat tips zodat ik beter word?’ Nino moest even nadenken, ja hij wist dat er medicijnen bestonden die na een tijdje wel zijn werk deden maar daar had hij natuurlijk niets aan! ‘Euhm… Ik zou vooral proberen om geen windje te laten!’ Nino draaide zich naar Verona waarbij ze elkaar een grote glimlach gunde voordat ze met zijn drieën op pad gingen.



TL;DR

- Dag 7 verliep verder rustig omdat Nino een nieuw gevecht mentaal niet aankon
- Hij beloofde dat ze op Dag 8 wel op pad gingen
- ’S nachts ziet hij dat ook Royalty dood gaat, waarbij het terug een emotionele klap krijgt
- Ralph heeft maagkrampen en buikloop
- Als het iets beter gaat, gaan ze op pad

Het zoeken ging niet meteen vooruit, het was meteen duidelijk dat de andere groep hierop voorbereid was en zich wijselijk ergens had verstopt. Dus voorlopig was het zoeken naar een naald in een hooiberg waardoor ze er wat moedeloos van werden. Na anderhalf uur in deze grote serre rondzoeken, had het drietal het dan ook een beetje gehad waardoor het ze op dat moment een strakker plan vonden om wat vocht op te nemen en te zoeken naar iets eetbaars, dan stonden ze alvast sterk voor de toekomstige confrontatie wat geen overbodige luxe was aangezien Ralph en Verona de laatste dagen amper iets gegeten hadden. En zo kon Ralph zijn maag hopelijk terug wat recupereren. Ze zochten bijna het hele oerwoud door maar de enige vruchten die ze nog vonden waren twee vijgen die ze ergens helemaal achteraan, moeilijk zichtbaar zagen hangen. Ze hadden natuurlijk de dagen ervoor al veel vruchten gegeten om sterk te blijven dus de voorraad verminderde hopeloos. Dan moesten ze maar omwisselen naar niet-giftige planten, waar amper smaak in zat. Er werden natuurlijk wel wat voedingsstoffen opgenomen, maar het vulde hun maag amper.

Tijdens hun rust pauze, zo ongeveer rond de middag, hadden ze besloten om voorlopig één vijg op te eten en de andere te houden voor deze avond. Dan hadden ze tenminste vandaag nog wat afwisseling in hun voeding. Ralph nam het Zwitsers zakmes bij de hand en probeerde zo eerlijk mogelijk de vijg in 3 te delen waarna ze alle drie smakelijk om het stukje fruit zaten te zuigen en te kauwen. Zo voorzichtig mogelijk om zo lang mogelijk de smaak in hun mond te kunnen behouden. Al was het nagenieten van dat klein stukje fruit niet mogelijk geweest. Toen Nino de tweede vijg in zijn rugzak stopte klonk er plotseling een enorme knal. Nino die eerst tegen een boom lag schoot meteen recht in een zittende positie zodat hij makkelijker rond zich kon kijken. Alleen besefte hij te laat, veel te laat dat het gevaar niet rond zich bevond maar dat het gevaar van boven hem kwam. Doordat hij onder een boom zat, was zijn bovenlichaam tamelijk beschermd tegen de vallende glasscherven, deze maakten amper kleine wondjes aan zijn gezicht en armen. Maar omdat zijn benen zich bevonden net op de plaats waar de takken en bladeren veel minder dicht bij elkaar begroeid waren, kwamen die glasscherven een stuk harder aan waarbij er eentje zich in zijn rechterbeen stortte. Hij schreeuwde het uit van de pijn waarna hij besefte dat er zich stilletjes aan een mistwolk aan het vormen was in het gebouw die daarvoor nog mooi afgeschermd was. Niet wetend hoe erg zijn twee bondgenoten eraan toe waren, schreeuwde hij dat ze zo snel mogelijk hier vandaan moesten gaan. Dat was veel belangrijker dan die wond in zijn been momenteel want hij had daarvoor al gemerkt dat die mist een akelig goedje was. ‘Volg mij!’ riep hij naar zijn bondgenoten. Hij besefte dat rechtstaan en lopen met een glasscherf in zijn been moeilijk ging waardoor hij op zijn achterwerk schuifelde over de grond. Gelukkig wist hij nog de geheime gang zijn waardoor hij makkelijk van het ene gebouw naar het andere kwam, hij wist niet in hoeverre ze daar gingen afgeschermd van de mist waren maar alles was beter dan in de jungle te blijven zeker nudat hij zich amper kon vooruit bewegen.

Het was een meter of 25 tot aan de tunnel waarbij de tocht echt afzien was. Door het schuifelen raakte hij steeds maar een halve meter vooruit per keer dat hij een inspanning moest doen. Daarbij kwam dan nog dat hij zijn shirt voor zijn gezicht moest houden en zo weinig mogelijk probeerde in en uit te ademen. Het was een zeer vermoeiende tocht maar zijn drang of te overleven was groot, veel groter dan de vorige dag waarbij hij Dana verloor. Hij moest overleven voor haar, tot dat besef kwam hij! Toen hij eindelijk te tunnel bereikte, was hij nog niet meteen tevreden. Voor de zekerheid wou hij toch nog een 25-tal meter in de tunnel gaan voor hij even kon en wou rusten.

Na de afgelegde afstand, het moest een keer of 50 schuifelen geweest zijn, vond hij dat hij eindelijk een kleine pauze verdiend had. Zijn einddoel was het behalen van het savanne-achtige gebouw. Voor eventjes moest dat voorlopig het veiligste gebouw zijn hoopte hij! Maar hij zat nog steeds met een probleem, hij moest zo snel mogelijk het glas uit zijn been halen. Voorlopig had hij dit nog niet gedaan omdat hij nog niet te veel bloed wou verliezen terwijl hij zich vooruit probeerde te bewegen. Maar hij mocht de wonde natuurlijk niet nog erger maken door het glas erin te laten zitten. Het enige probleem was dat hij de T-shirt die hij meedroeg vanuit het winkeltje rond zijn neus en mond gebonden had om zo ietwat beschermd te zijn tegen de mist. Maar dat kon hij dan natuurlijk niet gebruiken om de wond te binden. Hij dacht even verder na waarbij hij na een tiental seconden plotseling het lintje ter herinnering aan zag hangen aan zijn linkerarm. ‘Ik wist dat je me nooit in de steek ging laten’ dacht hij bij zichzelf waarna hij het lintje uitknobbelde. Een luid geroep weergalmde in de  grond toen Nino het glasscherf uit zijn been trok waarna het bloed zich enorm snel uit de wond verspreidde. Zo snel hij kon nam hij het rode lintje en bond dit rond zijn been om het bloedsverlies verder tegen te houden. Gelukkig had hij zo’n dingen gezien van zijn moeder, maar toch het was voorlopig een noodoplossing!

Na het binden van zijn been probeerde hij of het lukte om recht te staan. Dan kon hij tenminste al springende wat sneller vooruit komen. Een hevige pijn gleed door zijn lichaam toen hij een klein beetje steun zette op zijn rechtervoet maar uiteindelijk was het hem wel gelukt om recht te staan. De speer kwam weer maar eens van pas want die kon hij nu gebruiken als ondersteuning terwijl hij al hinkend op zijn linkervoet vooruit ging richting het volgende gebouw.

OOC:
- Zou het even mogelijk zijn om te melden of de mist zich al dan niet verspreidt door gebouw H?
- Pe post zelf nog hoe Ralph eraan toe is
- Moeten we zelf melden hoe Verona eraan toe is of wordt er daarvoor gedobbeld?


TL;DR
- Ze zoeken eerst naar hun medetributen maar zijn niet meteen te vinden
- Ze besluiten daarom maar naar eten te zoeken
- Na hun magere vangst beslissen ze om te rusten
- Tijdens hun rustpauze is er een harde knal en vallen duizenden scherven naar beneden
- Nino zijn bovenlichaam is beschermd omdat hij tegen een boom leunt maar zijn benen zijn minder goed beschermd waardoor er een grote glasscherf in zijn rechterbeen terecht komt.
- Hij roept naar zijn medetributen dat ze moeten volgen al weet hij niet hoe ze er aan toe zijn
- Zo snel hij kan (wat eigenlijk niet zo heel snel is) kruipt hij 25 meter verder naar de geheime tunnel waar hij op dag 6 gewandeld had met Dana. Hij knoopt de T-shirt dat hij meehad uit het winkeltje rond zijn gezicht
- Na zich een eindje in de tunnel te bevinden haalt het de scherf uit zijn been en verbindt hij zijn been met het rode lintje dat zich rond zijn linkarm bevond ter nagedachtenis van Hannelore
- Hij weet niet zeker of het daar veilig is voor de mist dus strompelt hij met hulp van zijn speer richting gebouw H

Zowel in de tunnel als in gebouw H komt geen mist.

Over Verona mag je zelf zeggen hoe erg ze eraan toe is. (Net als je met Nino deed, zeg maar).

Vlak voordat Nino en de rest de tunnel in gingen, kwam er een pakketje voor hen uit de lucht vallen. Het landde tussen de scherven en het bevat:
1 pincet en een flesje jodium (100mL, met zo'n pipetje aan het dopje)