Ze zaten inmiddels bijna een week in de Arena, toen een hels kabaal het bondgenootschap van Xiomara had doen ontwaken. “Jezus, wat was dat nu weer?”, had Kasa gegromd, en onrustig was het meisje uit Vier overeind gekomen. Xiomara had niet geantwoord, maar ook haar zon het niets. Afwachtend keken ze een beetje om zich heen, hun wapens gereed, maar er leek niets te gebeuren. “Ik geloof dat wij veilig zijn,” sprak Xiomara. En Kasa grimaste. “Zo veilig als je in een Arena maar kunt zijn.”
Het bondgenootschap had sinds het gevecht met District 3 niet veel uitgevoerd. Ze hadden veilig gezeten, maar moesten teren op water en Xiomara had eerder al bewezen dat honger haar geen leuker persoon maakte om mee om te gaan. Het maakte haar ook zeker geen betere bondgenoot. Hetzelfde gold overigens voor Kasa, die sowieso al weinig geduld had en zo nu en dan een woede-uitbarsting had gehad. Xiomara had zich op die momenten rustig weten te houden, maar het had niet veel gescheeld of het bondgenootschap was uit elkaar gevallen. Al vermoedde Xiomara dat dit er sowieso wel aan zat te komen, want het wantrouwen leek met het uur toe te nemen. Bij haar zelf ook. En kon je het ze kwalijk nemen? Na twee dagen zonder doden, hadden er inmiddels weer enkele kanonschoten geklonken. De Spelen waren nog altijd in volle gang.
Xiomara had na de explosie aangeboden de wacht over te nemen. Met het dekentje van Avery om zich heen geslagen, nam het meisje plaats naast de deur. Xiomara begon het constant koud te hebben, alsof ze vergeten was hout op haar innerlijke kachel te gooien. Wat natuurlijk niet geheel onwaar was. Behalve de inmiddels verrotte besjes die nog in de koelkast stonden, was er in het huisje echter niets dat eetbaar was. En dan stierf Xiomara toch liever van de honger dan van voedselvergiftiging.
Enigszins moedeloos staarde het meisje naar het ei dat ze sinds de eerste dag al bij zich droeg. Ze had zichzelf beloofd dat ze erachter zou komen wat er in zat, maar na bijna een week was dat nog steeds niet gelukt. En het zou ook niet lukken als ze hier zou blijven zitten. Xiomara keek naar de dolk van Avery die in haar handen rustte. Het lemmet was scherp, geslepen met de slijpsteen die ze eerder gesponsord hadden gekregen. Het had eeuwen geduurd voordat ze zich hadden gerealiseerd welk nut die sponsoring met zich meebracht. Ze hadden gehoopt op eten, dus een steen was vrij teleurstellend geweest. Maar nu ze naar de dolk keek en zag hoe scherp deze was geworden, dan voelde ze zich toch wel een beetje veiliger. Misschien…
Misschien moest ze gewoon vertrekken? Xiomara was niet impulsief aangelegd, maar dit was natuurlijk niet de eerste keer dat deze gedachte in haar hoofd rondspookte. Dus ze nam de beslissing en zachtjes haalde ze het ei van Avery uit de schoudertas van Toby en stopte ze haar eigen ei er weer in. Ze was te klein en te moe om met beide eieren te lopen zeulen, zelfs al hoefde ze maar minder dan een kilometer. Xiomara stopte ook het flesje water in de tas. Haar zweep maakte ze vast aan haar broek. En daarmee was ze klaar om op weg te gaan. Zo zachtjes mogelijk opende ze de deur, waar ze onmiddellijk werd begroet door een dikke laag mist die het bondgenootschap zeer onprettig had gevonden. Het was een van de redenen geweest om binnen te blijven. Niet omdat ze de mist zelf niet vertrouwden, maar omdat ze bang waren ten prooi te vallen aan dieren die ze door de mist niet meer konden zien aankomen. Om eerlijk te zijn had Xiomara die angst nog steeds toen ze naar buiten stapte, maar ze wist dat ze beter vertrekken kon. Ze zouden enkel nog hongeriger worden en op een gegeven moment zou er hoe dan ook iemand overgaan tot verraad. En in dat geval deed ze het toch het allerliefst zelf.
Om zo min mogelijk lawaai te maken, liet Xiomara de deur van het gebouwtje openstaan. Ze wist niet of de mist naar binnen zou gaan, maar dat maakte haar ook helemaal niet uit. Zolang ze hier maar veilig weg kon komen. Het duurde echter niet lang, voordat Xiomara half over iets heen struikelde, en het kostte maar een kleine check om zich te realiseren dat er de afgelopen tijd dieren gesneuveld waren. En het vreemde was, velen van hen leken niet eens gewond. Xiomara liep zo voorzichtig mogelijk verder, om niet daadwerkelijk op haar bek te gaan. Maar niet alle dieren waren onzichtbaar geworden door de mist. Er waren ook grotere dieren, sommige dood, anderen met stuiptrekkingen. En dat baarde Xiomara grote zorgen, omdat ze maar één reden kon bedenken waarom de dieren stierven en geen wonden hadden: de mist.
Nu ze buiten was, begon Xiomara de mist meer en meer te wantrouwen. Ze wilde dan ook zo snel mogelijk van A naar B, en B was in dit geval het matglazen gebouw waar ze met Avery overnacht had. Gewapend met Avery’s dolk volgde ze het pad naar het noorden, waar ze nog meer dode en stuiptrekkende dieren tegenkwam. Xiomara had het dekentje nog altijd om haar lichaam heen geslagen en hield instinctief het stof voor haar mond en neus, alsof de mist een soort rook was waartegen ze zichzelf kon beschermen.
Xiomara volgde het pad en was blij toen ze de deur van het gebouw bereikt had en het gebouw binnen kon. Meteen sloot ze de deur achter zich, en even haalde ze opgelucht adem. Desondanks voelde ze zich niet op haar gemak alleen in het grote gebouw, en het meisje besloot door te lopen naar het dier- en plantloze gebied waar ze met Avery had overnacht. Daar liet ze zich tegen de muur zakken en in stilte nam ze een paar slokjes water. Zouden Duncan en Kasa al gemerkt hebben dat ze vertrokken was?
TL;DR:
- BOEM.
Doei Dana.- Xiomara neemt de wacht over na de BOEM.
- Xiomara gaat er stilletjes vandoor en laat de deur van het gebouwtje open. Ze
gaat op vakantie en neemt mee: Avery’s dolk en dekentje, Toby’s tas, het flesje water en haar ei en zweep.
En haar verbandtrommel - Xiomara begint de mist te wantrouwen als ze dooie en stuiptrekkende dieren tegenkomt.
- Xiomara betreedt het matglazen gebouw en parkeert haar kont in het grijze gebied L2.
- Xiomara drinkt een paar slokjes water.
De cijfers op het ei lopen terug naar 190.
Het andere ei is bij Duncan en Kasa achtergebleven?Jep!
