‘Heb je gecontroleerd of er geen dieren ontsnapt zijn?’
Tyrell liep al telefonerend naar zijn hoedenverzameling. Over een goed half uur begon het feest van Nike, maar hij zat met zijn hoofd bij de arena. Hij was zenuwachtig, bang dat hij iets vergeten was of dat er iets mis zou gaan bij de laatste taken die op dit moment uitgevoerd werden. Het voeren van de dieren, het controleren van de camera’s en de lichten, nog een laatste test of de code bij de deur van het aardvarken niet per ongeluk versprongen was.
‘Alles is in orde,’ klonk een vermoeide stem aan de andere kant van de lijn. Het was Abberline, de leider van de ploeg die nu aanwezig was in de arena voor de laatste voorbereidingen.
‘En de camera’s? Het regent, blijft het beeld wel goed scherp? Er mag geen druppel op de lens komen.’ Tyrell keek naar zijn hoeden, zoekend naar de juiste hoed. Goud. Iets met goud.
‘Ja, meneer Peak.’
‘En hoe zit het met de liervogels?’ Hij pakte een hoed en zette hem weer terug zonder echt door te hebben dat hij dat deed.
‘Wat bedoelt u, met de liervogels?’ Er klonk haast iets van irritatie door in de stem van Abberline. Tyrell deed alsof hij dat niet hoorde. Hij wist dat Abberline verontwaardigd en chagrijnig was omdat Tyrell hem niets toevertrouwde en alles wilde controleren.
‘Je weet wel, die vogels. Zorg dat ze niet per ongeluk andere geluiden aanleren. En vergeet niet om morgenochtend alle beesten nog één keer te voeren. Ligt er ook reservevoedsel klaar voor het geval er tijdens de Spelen ook een keer gevoerd moet worden?’ Abberline wilde iets zeggen, maar Tyrell ratelde door. ‘Ik heb je vanochtend een lijst gestuurd met alles wat er morgen stap voor stap nog moet gebeuren. Volg die lijst. Ga niet je eigen volgorde bepalen, want dan ga je dingen vergeten.’ Tyrell keek op de klok. Shit, het werd echt tijd te gaan. ‘Nog één ding...’ Hoorde hij Abberline daar opgelucht ademhalen? ‘Vergeet niet dat morgen om elf uur de mijnen ingeschakeld worden. Zorg dat er dan níemand meer in de buurt van de startplatforms komt. Dan beschadigt een platform, de stenen en wie weet wat nog meer. Een krater kunnen we nooit meer op tijd dichten voor de opening.’

Ook na de afronding van het telefoongesprek kon Tyrell de arena niet helemaal loslaten. Er was zoveel dat op het laatste moment nog mis kon gaan! Hij liep naar de woonkamer, waar hij ergens een glas wijn had laten staan. Het was maar goed dat er vannacht een feest was, want anders had hij de hele nacht lopen ijsberen en lopen bellen en allerlei andere nutteloze dingen gedaan die zogenaamd echt moesten gebeuren voor de opening. Feit was: alles was al gedaan. De arena was af, op een paar kleine details na die pas vlak voor het begin van de Spelen afgemaakt konden worden. Wat er de komende nacht en de volgende ochtend zou gebeuren, lag niet meer  in zijn handen.
Wat de arena betreft dan.
Hij hoopte dat hij niet zo dronken zou worden, dat hij de controle over zijn eigen leven vannacht ook zou verliezen. Hij had inmiddels zijn glas teruggevonden en goot de inhoud in één keer achterover. Dit was dan in ieder geval al geen goed begin, maar detail.

Geachte feestganger,

U bent bij deze hartelijk uitgenodigd voor een spectaculaire avond om de start van de Vierde Hongerspelen in te luiden.
Op zaterdag wordt u vanaf 23:00 verwacht in De Kolibrie, waar u op vertoon van deze uitnodiging toegang krijgt tot de exclusieve feestzaal. Ik verheug mij op uw aanwezigheid.

De avond zal goud zijn.

Hij las de uitnodiging nog een keer door en ging toen weer naar zijn hoedenverzameling. Dit keer wel echt met de intentie de juiste hoed uit te kiezen. Hij wist dat hij ergens een volledig gouden hoed had liggen, die hij in een grijs verleden had gekocht omdat hij dacht dat hij zo een goede indruk zou maken op de eerste schooldag van het nieuwe jaar. Dat was ook meteen de laatste keer geweest dat hij die had gedragen. Hij was nu ook niet van plan om die hoed op te zetten, overigens. Hij zocht iets dat stijlvoller was en ook bij de rest van zijn kleding paste. Hij droeg een driedelig pak: een zwart jasje, een zwarte broek en een donkergroen overhemd, gecombineerd met een zwart gilet met een ingewikkeld, sierlijk, gouden patroon en gouden knopen en een gouden zakhorloge, dat wanneer je het opende geen basic horloge bleek te zijn, maar meer een soort smartwatch. Een stropdas droeg hij niet. Hij had een bril uitgekozen met een gouden montuur en donkergroene glazen, uiteraard wel met de kenmerkende ronde vorm.

Uiteindelijk pakte Tyrell een hoge, zijden hoed van de plank. De hoed was grotendeels zwart, maar op een paar plekken leken er gouden schubben onder de stof vandaan te komen, waardoor er een soort goud-zwart vlekkenpatroon ontstond. Het was echt goud, dus hij kon zijn hoed beter niet kwijtraken vanavond.

Iets over elf uur die avond arriveerde Tyrell bij De Kolibrie. Tyrell liet zijn uitnodiging zien, kreeg nog een rotopmerking van de controleur - ‘U had best een gouden pak aan kunnen doen. Een beetje teleurstellend.’ - maar werd desondanks binnengelaten.
‘Ah meneer Peak!’ Tyrell kromp vanbinnen ineen. Hij had gehoopt dat hij eerst een glas wijn had kunnen bemachtigen voordat de gesprekken begonnen. Er stond een vrouw met een overdosis aan gouden versieringen voor hem en hij was er vrij zeker van dat hij haar nog nooit in zijn leven had gezien. ‘Moet u niet aan het werk zijn, zo vlak voor het begin? Net die laatste puntjes op de i?’
‘Nee, ik... heb pauze,’ antwoordde Tyrell, die zijn stressgehalte meteen omhoog voelde schieten. Oh jee, was hij iets vergeten? Nee. Nee. Hij had het net toch allemaal al doorgelopen? Er was niets meer dat hij nog kon doen. ‘Maar als u me wil excuseren...’ Hij wachtte geen reactie af, maar liep verder. Hij hoorde zijn naam nog een paar keer vallen, maar negeerde alles. Wijn. Wijn. Wijn. Of iets anders met alcohol. Er was geen andere manier om te ontspannen.

Even later had hij een glas van een of andere goudkleurige substantie bemachtigd. Zo te ruiken lag het alcoholpercentage van het drankje behoorlijk hoog. Perfect. Hij wilde net een slok nemen, toen hij wederom zijn naam hoorde.
‘Peak! Jou had ik hier niet verwacht.’ Het was één van zijn collega’s. ‘Is het éíndelijk tot je doorgedrongen dat er belangrijkere dingen zijn dan last minute nog twintig extra muizen los te laten in de arena?’
Voordat Tyrell daar antwoord op kon geven, werden er deuren dramatisch opengegooid en kwam er een regen aan gouden confettie naar beneden. Gracieus en zelfbewust kwam Nike naar voren en sprak de aanwezigen toe: ‘Gefeliciteerd aan eenieder die hier is, want u behoort tot de meest exclusieve elite van het Capitool!’
De zaal juichte. Tyrell trok een wenkbrauw op. Bepaalde Nike dat? En bovendien – hij keek rond – als dit de meest exclusieve elite was, werd het misschien toch eens tijd voor de ondergang van de aarde. Maar ja, zonder aarde en zonder hersenloos publiek geen Hongerspelen, dus het was eigenlijk wel prima zo.

‘Laten we samen de komende weken van spanning en sensatie inluiden met een wilde avond vol genot!’ sloot Nike haar relaas af. Wederom een luid applaus en gejuich. Het was niet verwonderlijk dat Nike de presentatrice van de Hongerspelen was, ze wist hoe ze met het publiek om  moest gaan. Tyrell, die wist dat hij nog wel wat sterke drank nodig had om los te komen, bracht zijn glas omhoog.
En zag dat er confetti in rondzwom.
Verdorie.

Zodra Tyrell een nieuw drankje had bemachtigd, probeerde hij te ontdekken of er – behalve zijn collega’s en Nike – nog andere bekenden in de zaal waren. Hij spotte Cecilia vrijwel meteen en zag dat ze een kroon op haar hoofd droeg. Een kroon! Alsof ze een koningin was! Wat een verschrikkelijke romantisering van de werkelijkheid en, niet te vergeten, wat ouderwets. Zou ze ook denken dat ze haar titel zonder meer door mocht geven aan haar nageslacht? Niet dat dat er was. En hij hoefde zichzelf ook niet af te vragen of ze haar titel bij gebrek aan kinderen dan misschien maar door wilde geven aan haar meest naaste familielid.

Over familieleden gesproken: hij had Larry Bauer ook nog niet gezien (wat op zich niet vreemd was, want hij was tot nu toe alleen maar op het zoeken van drank gefocused geweest). Larry was toch wel iemand die hij hier verwachtte, aangezien hij beweerde familie te zijn van de Peaks en als je het over elite had, dan sprak je toch zéker wel over de Peak-familie. Waarschijnlijk was zijn zogenaamde familieband gewoon klinklare onzin. Of anders was hij te dik om door de deur te passen. Of Nike had ook een selectie gedaan op uiterlijk en besloten dat Bauer te lelijk was.

Wie kon hij nog meer verwachten? Aquila, Erik Night, de Pratts? Als hij Mocca vanavond maar niet tegen kwam. Tyrell veerde even op toen hij Carmen dacht zien te lopen, maar toen hij beter keek, realiseerde hij zich dat dat waarschijnlijk sowieso een erg domme gedachte was. Carmen had vast genoeg vindingrijkheid om op zo’n elitair feestje te worden uitgenodigd, maar de vraag was: zou ze daar echt moeite voor gaan doen?

Toen zag hij twee personen die hij die avond liever niet wilde zien. Het was niet zo dat hij het vervelend vond dat de winnaressen van de voorgaande Hongerspelen hem tot in het diepst van hun gebroken ziel haatten – in feite was hij daar zelfs trots op. Maar die haat in combinatie met het gegeven dat de twee dames al verschillende moorden op hun geweten hadden én het idee dat er niet gefouilleerd was bij de ingang, gaf Tyrell toch een naar gevoel. Hij was niet bang hoor. Oh, nee, dat zou belachelijk zijn. Maar...

Tyrell dronk snel zijn drankje op, negeerde een persoon die een gesprek met hem wilde aanknopen en griste nog een drankje van een langskomend dienblad, om vervolgens op zoek te gaan naar Nike. Hij vond haar al snel en merkte nauwelijks dat ze in een gesprek verwikkeld was.
‘Nike!’ zei hij. ‘Goed dat ik je hier zie.’ Hij besloot dat hij beter wat zachter kon gaan praten, haast fluisteren, omdat zijn mening waarschijnlijk niet door veel Capitoolbewoners werd gedeeld. ‘Weet je zeker dat het een goed idee was om die daar uit te nodigen.’ Hij gebaarde vaagjes in de richting van de Madelynn en Solar. ‘Ik weet dat ze populair zijn en een soort van... curiositeitsstatus hebben gekregen, maar om heel eerlijk te zijn verpesten ze de sfeer. Ze kunnen nog zulke goede stylisten hebben, maar ze blijven als brokjes pyriet tussen het goud. Ze zullen nooit meer worden dan omhooggevallen districtbewoners.’  


OOC: because why not.