Het was de negende dag van de Spelen, vijf dagen na het overlijden van Avery en vier dagen na haar terugkeer naar District 1 en haar ontslag als Begeleider. De reacties op haar besluit waren wisselend geweest. Sommigen vonden het goed dat ze stopte (ze had hen immers nog geen enkele keer de winst weten te bezorgen), anderen vonden dat ze zich aanstelde, maar toch het overgrote deel van het District was er erg onverschillig onder. Het maakte hen eigenlijk niet uit wie met de kids naar het Capitool ging. Het enige wat voor hun telde was het feit dat ze ieder jaar weer moesten vrezen voor het leven van hun kinderen. Wellicht was het maar goed ook dat het de meesten niets interesseerde. Op die manier had Jennifer wat rust. Daarbij waren de gehate blikken die ze altijd toegezonden had gekregen op straat nu ook verminderd. Ze was immers niet meer "die vrouw die ieder jaar twee kinderen naar de dood bracht", maar gewoon een inwoner van het District. Dan wel iemand die de kinderen trainde en hen leerde te vechten en zich te verdedigen, maar ook over dat punt waren de meningen weer verdeeld. Zucht, wat was het leven toch ingewikkeld soms.

Gelukkig had Jennifer nu een hoop minder stress dan eerst. Nu ze geen begeleidster meer was waren er een hoop minder zorgen voor haar. Geen reisjes die gepland hoefden te worden, geen plannen die opgesteld hoefden te worden of nachtmerries over de volgende kinderen die ze de dood in moest jagen. Uiteraard bleven haar huidige nachtmerries wel; de dromen over alle acht tieners die ze in de afgelopen vier jaar had verloren. Nee, die gezichten en namen zouden haar nooit verlaten, evenals alles wat Madelynn haar had verteld. Dat alles zou haar voor eeuwig bijblijven tot het einde der tijden. Even legde ze haar hand op haar buik. Deed ze er wel goed aan het kind te houden? Was het niet beter het kind weg te laten halen? Zolang de Spelen nog bestonden zou het kind nooit veilig op kunnen groeien en met ieder jaar dat voorbij zou gaan, zou het alleen maar moeilijker worden. Jennifer beet op haar lip. Deze vragen hielden haar al weken bezig, maar ze kon iedere keer maar geen beslissing nemen. En dus kropen de dagen voorbij en werd de mogelijkheid voor abortus steeds kleiner. Vanmorgen had Jennifer uiteindelijk besloten het kind te houden. Ze was al zo lang alleen, het zou fijn zijn om iemand te hebben waar ze haar leven mee kon delen. Iemand om voor te zorgen, om van te houden en op te voeden zoals zij het goed vond.

Inmiddels was het middag en Jennifer stond in één van de grote kamers die haar (veel te grote) huis rijk was. Ze had besloten deze kamer, die naast die van haar lag, om te toveren tot de kamer voor haar toekomstige dochter. Hoewel ze nog een bezoek moest brengen aan een dokter was haar gevoel dat het een dochter ging worden enorm sterk. Vrouwelijke intuïtie, zo vermoedde ze. Enfin, de kamer waar ze nu in stond was een kamer die al een tijdje niet was gebruikt en er stonden dus heel wat spullen in opgeslagen. Amathist had gelukkig haar vraag om hulp geaccepteerd en was inmiddels bezig met het aan de kant schuiven van meubelen die eruit moesten en dingen die wel konden blijven staan. Waarom hij, na hun bijna ruzie van vier dagen geleden, toch was komen helpen was haar een raadsel. Wellicht omdat ze zijn baas was, of misschien dat hij toch iets van waarde hechtte aan hun jarenlange werkrelatie en vriendschap. Wie zou het zeggen, Matt was niet altijd even gemakkelijk om te lezen en te begrijpen. In ieder geval was het fijn dat hij er was om haar te helpen en dit benoemde ze dan ook naar hem. Samen opruimen ging immers een stuk sneller dan alleen. Daarbij mocht je als zwangere vrouw niet te veel zware dingen tillen natuurlijk, iets wat Matt ook had gezegd toen hij had ingestemd om te helpen.

Het opruimen van de kamer had al veel opgeleverd, waaronder een heleboel kinderherinneringen van Jennifer. Blijkbaar hadden haar ouders deze kamer gebruikt om verschillende spullen uit haar kindertijd in op te slaan, zoals haar oude kinderbedje en dozen vol met kleertjes. 'Dit kan ik allemaal nog prima gebruiken,' sprak Jenn terwijl ze door één van de dozen met jurkjes rommelde. 'Hier en daar moet misschien iets aan gerepareerd of versteld worden, maar voor de rest is het nog in prima staat.' Matt mompelde iets wat in de buurt kwam van "medelijden hebben met het kind dat al die walgelijke kleren moest gaan dragen", maar Jenn negeerde hem. Als ze een dochter kreeg dan waren meisjeskleren helemaal op hun plaats (tenzij het meisje meer jongensgedrag dan meisjesgedrag ging vertonen, maar hé zover zijn we nog niet). De dozen met kleren zette ze opzij, waarna ze begonnen aan het schoonmaken van de oude kleerkast die er stond. Ook hier kwam het één en ander uit te voorschijn, maar daarvan moest helaas een deel worden weg gegooid, omdat de muizen erbij hadden gezeten.

Na een paar uur veegde Jenn het zweet van haar voorhoofd en keek ze Amathist tevreden aan. 'We hebben wel een pauze verdient dacht ik zo. Ik ga thee zetten.'
'Koffie graag,' reageerde Matt terwijl hij zijn handen afklopte aan zijn broek en zo grijze handafdrukken op de stof achter liet. Even keek ze hem verrast aan, verbaasd over het feit dat hij koffie dronk, maar knikte toen en verliet de kamer. Niet veel later zat het tweetal op de veranda achter het huis te genieten van thee, koffie en een stukje gebak. Jennifer sloot haar ogen en gunde haarzelf even een moment van tevredenheid en rust, want het was lang geleden dat ze zich op deze manier had ingespand en nu ook zo tot rust kon komen. Ja, haar leven ging heel anders worden, maar zeker ook op een goede manier anders.

OOC: Godmode Matt met toestemming :3