Weifelend keek ze de jongen aan. ''Weet je het zeker?'' vroeg ze hem, met een lachje dat aantoonde dat ze wilde dat hij ja zei. ''Heel zeker.'' Dat was als het startschot voor Winter, die gelijk overeind kwam en haar spullen bijeen pakte. In het voorbijgaan kon ze het niet laten even kort door zijn haren te woelen, voordat ze met een vest over haar arm en een stuk brood in haar hand de schuilplaats verliet. Onderweg etend en denkend.

Het was al laat in de middag, neigend naar etenstijd, een moment dat ze expres uitgekozen had, omdat de kans kleiner was dat er nu veel mensen bij haar bestemming waren. Nee, alle kindertjes zouden braaf naar huis gaan om de tafel te dekken voor hun familie, terwijl hun moeder het eten klaar maakte. Verbitterd keek ze een klein jongetje na, dat haar blindelings voorbij sprintte.

Maar die aanblik maakte haar enkel vastbeslotener en met een stevig tempo stevende ze op de rand van de stad af, waar naar verluid het trainingsgebouw was. Zodra ze het zag liggen vertraagde haar pas en Winter sloop voorwaarts, op haar hoede voor valstrikken, waarbij ze vooral aan Vredebewakers dacht, of mensen die haar weer in een tehuis wilden proppen.

Daar was het dan, de evenwichtsbalken, de schietschijven. Het lag er spookachtig bij in het licht van de dalende zon. Met onzekere, voorzichtige pasjes benaderde ze de spullen. Winter zag een lange evenwichtsbalk die het terrein doorkruiste en zette kort haar voet op de balk. Maar haar evenwicht houden kon ze wel met al haar avontuurtjes op de daken van de stad, dus ze besloot door te lopen. Ze zag een achtergelaten mes in het stof liggen en pakte het op. Ze liet het in haar hand draaien, voordat ze de ergste stof eraf veegde aan de rand van haar vest.
Winter had gemeend hier alleen te zijn, maar vroeg zich nu toch af of ze niet voetstappen hoorde. Of het was haar verbeelding, die een loopje met haar nam. Eens zien, waren hier nog meer interessante dingen om te bekijken en wellicht mee te nemen als ze de kans kreeg?

OOC: Winter is bij Jennifer's trainingsterrein komen kijken, zo rond etenstijd. Ik heb als leidraad maar de post van voor de Spelen van Jen genomen, maar als er iets niet klopt dan hoor ik het graag (en sorry in dat geval) :3
Open voor alle coole district eentjes naturlich ^-^

Helemaal goed hoor meid! Kijk nog wel even naar de zin Liep evenwijdig aan de balk over het terrein, deze loopt een beetje raar
OOC: Haha, ik had inderdaad moeite met de goede uitdrukking daarvoor vinden, heb het even herschreven~ ^^

Winter was al langer nieuwsgierig geweest naar deze plek. En sinds een paar dagen had ze het plan opgevat om gewoon eens te gaan kijken. Om precies te zijn: Sinds de toespraak van de begeleider van de tributen, die jammerlijk gestorven waren. De vrouw had gesproken over hoe treurig het was dat de kinderen zich niet goed genoeg hadden kunnen verdedigen en als oplossing had ze gevechtstraining aangedragen. Nou was Winter ervan overtuigd dat zij nooit zo kansloos door de droogte zou dwalen als Lana had gedaan. Maar het kon geen kwaad om te kijken, het kon geen kwaad om eens wat te proberen. Zoiets kon in het dagelijks leven ook best van pas komen, toch?

Maar wantrouwig als Winter was had ze niet in open daglicht naar de trainingen toe willen gaan. Te veel risico. Nu was er niemand, kon ze eerst onderzoeken voordat ze een beslissing nam. Een mes lag op de grond, maar de rest van de wapens waren waarschijnlijk veilig opgeborgen, zodat de grijpgrage inwoners er niet bij konden komen. Slim, want Winter zou meenemen wat ze kon.

Er klonken trage voetstappen en Winter rechtte gelijk haar hoofd. Tussen haar bleke haren die voor haar gezicht vielen waren twee lichtblauwe ogen zichtbaar. Die zochten gelijk het silhouet dat naderbij kwam. Even nam Winter haar opties door, ze kon rennen, maar dat zou enkel verdacht zijn. Ze besloot te wachten en zien wie dit was. Het was een vrouw met bruinrood haar, dat ze na een ogenblik herkende als de tributenbegeleider. Dat had erger gekund.

Jennifer vroeg haar iets en Winter antwoorde vlug: ''Goed genoeg, dus ik zou het niet uittesten.'' Het meisje was fel als een kat. Maar ze besefte wel dat ze van deze vrouw niet direct iets te vrezen had. Hopelijk zou ze juist wat kunnen leren. ''Hoe gaat het met uw plan voor trainingen?'' Ze probeerde haar stem rustig te houden, maar er bleef dat vijandige aan zitten, omdat de witharige niet de beste was in mensen vriendelijk benaderen. Als ze mensen als vrienden zou zien werd stelen een stuk lastiger, een morele kwestie. Daarom hield ze bewust en onbewust altijd afstand.

Aggresie was haar eerste impuls. Hoewel Winter nog nooit iemand vermoord had zou ze niet aarzelen om toe te steken als Jennifer in haar optiek bedreigend dichtbij kwam. Dat was niet nodig, met haar felle woorden had ze al genoeg duidelijk gemaakt van hoe ze in elkaar stak. Dus voelde ze zich zelfverzekerd genoeg om naar het belangrijke onderwerp over te schakelen. Via een omweg dan wel, ze vroeg niet direct om training. Hulp vragen was lastig, als je honderden keren mee had gemaakt hoe mensen je negeerden wanneer je smekend een kleinigheid vroeg. Het had haar harder gemaakt, het hield haar in leven op de straat. Maar het maakte oprecht sociaal contact wel lastiger.

In eerste instantie verbaasde het Winter dat de zaak niet zo succesvol liep. Hadden mensen dan geen les geleerd van deze Spelen? Algauw daagde haar het antwoord: Men negeerde het gewoon, denkend dat de kans dat hun schattebout gekozen werd zo klein was dat het vast nooit voorkwam. Rijkelui waren vaak zo blind voor problemen, juist omdat ze ze niet wilden zien. Ach, hun eigen fout.

Ze werd verzocht om het mes eens uit te proberen, op de schietschijf te gooien. Of anders met een oefenwapen een gevechtssituatie te proberen. Tegen die vrouw? Ze zag er behoorlijk afgetraind uit, lang ook. Maar Winter was niet bang, zeker niet als het een flubberig rubber ding was waarmee ze vocht. Even keek ze om zich heen, om dan het mes vast te pakken. Ze wilde het gaan gooien, maar merkte dat ze het mes nu onmogelijk goed kon gooien, omdat ze het handvat onhandig vast hield.
Geconcentreerd veranderde ze haar houding en gooide dan, haar melkwitte hand schoot in een waas naar voren. Ze had zo hard mogelijk gegooid, in retroperspectief wellicht niet heel slim, omdat ze een pijn in haar schouder voelde. Het resultaat was wel weer redelijk in orde. Het mes stak ver de schijf in, in de grens van het rode rondje met het blauwe. Een kick schoot door haar heen, ze had geraakt.

Winter draaide kort met haar schouder om haar spieren los te maken en keek dan onderzoekend van de schietschijf naar de trainster. ''Zal ik hem halen of..?'' Vroeg ze, onzeker over hoe dit hele proces werkte. Winter wilde dolgraag nog een keer gooien, de roos raken. Maar wie weet had Jennifer iets heel anders in gedachten.

Dit was zo anders van wat ze normaal deed wanneer ze in de buurt van mensen was. Messen gooien, daartoe aangemoedigd worden zelfs. De meeste mensen zagen dit straatschoffie liever niet met een wapen, wetend dat dat betekende dat ze het gebruiken zou. Al was Winter op zich geen aggresieve rover, ze wist wel hoe ze zichzelf moest verdedigen. Met krabben en schoppen in het kruis, met welgemikte knokkels op een neus. Het was misschien laf of laag, maar het kon wel je hachje redden als het er echt om spande. Wat dacht je dan? Dat je in de hemel kwam omdat je niet aan iemand's haar getrokken had toen je de kans kreeg? Nee, dat maakte je enkel een slappeling, die te dom was om zichzelf te redden.
De vrouw stemde ermee in dat ze het mes op zou halen. Dat was allemaal goed en wel. Maar een naam? Dat was zoals altijd weer een gevoelig puntje. Ze maakte een afweging en besloot voor haar bijnaam gaan. ''Noem me maar Winter,'' sprak het meisje luchtig, erop hopend dat Jennifer dan geen kans zou hebben om haar in de stadsarchieven op te zoeken. De wedervraag naar haar naam hoefde ze niet te stellen, de befaamde begeleidster van district 1 had aardig naam gemaakt met haar toespraakje over tributentraining.

Voor er nog meer vragen haar kant op afgevuurd konden worden bewoog ze zich naar de schijf, waar ze het mes handig uit zijn gevangenschap wrikte. Haar vingers aan beide kanten en dan voorzichtig heen en weer bewegend. Op die manier had ze het mes gauw weer in handen en keerde terug naar de vrouw. Ze voelde zich bijna een schoothondje dat heen en weer hupste op commando, maar gelukkig kreeg ze niet veel tijd om daarover na te denken. Instructies trokken haar aandacht en Winter zoog de informatie als een spons in zich op. Kennis was macht, toch? De uitleg was kort, maar krachtig en Winter meende alles begrepen te hebben. Het in praktijk brengen was vast een ander verhaal, maar met wat oefening zou ze het wel in de vingers krijgen.

'Zal ik het even voordoen?' Even kwam het wantrouwen weer naar boven. Wat als dit enkel een truc was om haar te ontwapenen en dan weer ergens in een weeshuis te gooien waar ze nog slechter behandeld werd dan op straat? Onbewust nam ze een kleine stap afstand, haar vertrouwen was al zo vaak gebroken. Het kon niet zo zijn dat dit figuur misbruik van haar wilde maken, niet op deze manier. Natuurlijk was die hele training enkel voor haar eigen goed als begeleidster. Maar Winter zou er gewoon ook haar eigen voordeel uit moeten halen. Na een korte aarzeling legde ze het lemmet in de open handpalm van Jennifer. Kom maar op met die demonstratie.

Onderwijl strekte Winter haar vingers en bewoog ze wat. Niet te veel kracht, één korte beweging. Ach, hoe moeilijk kon het zijn? De volgende keer gooide ze dat mes gewoon recht in het bloedrode hart van de schijf, alsof het haar ergste vijand was.

Ze mocht niet met het lemmet gooien. Voor haar eigen veiligheid zeker. Wat een onzin. Winter hield er niet van betutteld te worden. Vandaar dat ze behoorlijk sceptisch stond te wachten tot Jennifer gooide. Het mes suisde door de lucht en boorde zich met een klap in het bord. Perfect in het midden. Ok, voor zover de twijfel aan de technieken van deze vrouw. Nu zou Winter toch wat sneller geneigd zijn haar advies en aanwijzingen aan te nemen. De vrouw zei nog wat, maar Winter staarde voornamelijk naar het mes, zich voorstellend dat dit een medetribuut was, vol in zijn ribbenkast getroffen.

'Probeer maar.' Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Winter legde haar hand op het handvat, stevig en redelijk zelfverzekerd. ''Dankje,'' klonk het stroef. Ze was niet gewend om spullen legitiem te verkrijgen en er dus voor te bedanken. Maar dat maakte nu allemaal niet uit, ze kon zich nu focussen op de worp zelf. Het meisje bewoog zich kalm, met een zekere rust over zich heen. Hierdoor was haar wantrouwige houding een stuk minder zichtbaar. Dat was immers maar een muur die ze gebouwd had om zichzelf te beschermen tegen het harde straatleven. En ook het mes werpen zou ze aangrijpen om zich te beschermen, alles wat ze deed draaide om overleven. Ja, soms had ze geweldig fijne gesprekken met Autumn en ze hield ervan slapeloze nachten door brengen starend naar de sterrenhemel. Maar uiteindelijk kwam er altijd weer dat moment waar ze met haar neus op de werkelijkheid gedrukt werd en erg rooskleurig was die niet. Dan was er weer een mager lichaampje gevonden, een jongetje van de honger gestorven. Tja. Het leven was hard, de dood meedogenloos. Dus ook zij moest dat zijn.

Meedogenloos, berekenend. Het mes in haar handen, het koele handvat stevig vastgeklemd. Ze nam de houding aan die ze bij Jennifer had gezien, haar zo ongeveer kopiërend. En dan nu het grote moment van de waarheid. Voor Winter voelde het alsof er een hoop druk op haar schouders lag, het draaide allemaal dit moment, ze moest raken. In werkelijkheid zou er natuurlijk niets verloren zijn als ze faalde, op haar trots na dan. Maar toch kon ze een mislukking niet accepteren. Ze moest resultaten behalen.

Met haar ogen tot spleetjes geknepen bracht Winter het mes naar achter, niet te ver deze keer. En dan, net zoals ze in de demonstratie gezien had, bracht ze in een flits haar hand naar voren, liet los en lanceerde het mes, dat in een kaarsrechte lijn op het bord af vloog. Ze had de rand van de roos getroffen, een verbetering qua mikken én haar schouder deed geen zeer. ''Het werkte..'' mompelde ze verbaasd, zich dan naar Jennifer draaiend. ''Als je dit in de praktijk brengt, ehm, waar kan je dan het beste mikken?'' Een beetje een wrede vraag, maar ze was hier voor tributen training nietwaar? Dan mocht je best willen weten waar je iemand het beste kon treffen.

OOC; In het midden dwaal ik een beetje af, sorry daarvoor. Maar ik vind het ook een heel leuk topic! :3

Het was een gevaarlijke combinatie, explosief ook.. Een wispelturig straatkind met wapenkennis. Niet zo handig, voor je het wist gebruikte ze het tegen je. Hoewel Jennifer zich daar vast uitstekend tegen kon verdedigen. Maar andere, weerloze districtbewoners zouden nog wel eens in de problemen kunnen raken als ze onvoorzichtig te koop liepen met hun rijkdommen. Zij op haar beurt verdeelde die enkel wat eerlijker, indien nodig onder dwang.

De informatie over de zwakke plekken van het menselijk lichaam nam ze goed in zich op. Hoofden, harten. En aderen. Ze legde kort twee vingers tegen haar hals, waar ze haar hartslag kon voelen. Gek toch dat dat met één worp voorbij kon zijn, dat het bloed in je lichaam stopte met stromen, je niet meer adem haalde en de dood je ophaalde. Maar daar hoefde ze niet aan te denken als ze op een ronde schijf gooide, dus haalde ze het mes weer op en maakte zich klaar om nog een keer te gooien. Ze stelde zich voor dat het rode middenpunt  het kloppende hart van haar vijand was en gooide. Wederom was haar worp redelijk accuraat, waarop ze vlug naar de schijf liep om het nog eens te proberen. Na zo drie keer gegooid te hebben, twee keer in het rode vlak, één keer wat minder goed in de blauwe, keek ze de vrouw aan. ''Mag ik het nog op de pop proberen? Sorry dat ik uw avond in beslag neem..'' Aangezien ze besloten had hier nog wel vaker wilde komen kon ze net zo goed het concept beleefdheid in de praktijk brengen.

Met elke worp kreeg ze het meer in de vingers. Ze was geen expert, dat hoefde ook niet. Maar ze was wel gedreven en dat was een stuk belangrijker. En deze privé training had als voordeel dat ze rustig kon wennen aan het idee van oefenen in een of ander centrum, onder leiding van deze vrouw, vergezeld door jongeren die ze in de straten het liefste een mes tegen de strot zette om hun muntjes af te nemen. Het was een harde wereld en medelijden hebben hielp je niet verder in het leven.
Kalm keek ze Jennifer na, tot die verdween in het gebouw. Ze twijfelde even, wiebelde van voet naar voet, overdacht haar opties. Haar blik ging van de deur die Jennifer geopend had, naar het mes, naar de schietschijf.  Voordat ze kon besluiten om weg te rennen met het mes worp ze het met een felle beweging naar de schijf. Weglopen was een korte termijn beslissing, het zou haar een wapen opleveren en waarschijnlijk ook een vijand. En dan kon ze nooit meer terug komen. Blijven was slimmer.

Ze hupste lichtvoetig naar de schijf toe om het mes los te wrikken, waarbij ze zich lichtelijk openhaalde. Winter staarde naar de kleine snee in haar vinger, een beetje verbaasd. Met een neutrale blik zoog ze afwezig wat op het wondje, dat eigenlijk helemaal geen pijn deed.

Daar kwam Jennifer aan, met een pop die er spookachtig echt uit zag. Alsof iemand het gezicht van een mens volledig vlak had gemaakt. Er zaten zelfs een soort instulpingen als oogkassen bij. Tja, dan leerde je maar gelijk goed hoe een mens geraakt kon worden, nam ze aan. Mocht ze.. Ja?
Winter kneep haar ogen tot spleetjes, waardoor de silhouet er werkelijk nog menselijker uit zag. Even voelde ze een steek van twijfel door zich heen schieten, stelde ze zich voor dat dit een levend persoon was. Maar voordat ze het echt besefte had het mes haar hand al verlaten. Ze had het gedaan. Ze had het mes gegooid. En het bleef steken in de heup van de pop.

‘Dat moet een stuk hoger,’ verbeterde ze zichzelf al. Hart, hoofd, hals. Ze was de zwakke plekken niet vergeten. Al zou een tegenstander ook behoorlijk lastig lopen en doorvechten met een mes in zijn lies, bedacht ze. Winter haalde het mes op, nog één keertje dan, om het af te leren. Deze keer probeerde ze bewust haar worp iets hoger te richten en met een smalle grijns keek ze toe hoe een doffe dreun de etalagepop toetakelde. Na die twee keer overhandigde ze het mes echter aan Jennifer, deels omdat het al laat werd en ze toch echt vlug moest gaan voordat de Vredebewakers genadeloos elke nachtbraker afstraften. En deels omdat ze nog een demonstratie wilde. Want van observeren kon je heel veel leren. ‘Wil je het nog een keer laten zien?’

Met een lichtelijk verontrustende grijns keek ze toe hoe de pop vol geraakt werd. Het deed haar echter wel denken aan hoe die ene jongen gestorven was, Hugo.. Een verdrietig beeld waaraan ze liever niet dacht, hoewel ze de jongen zelf niet gekend had. Zulke kleine kinderen moesten gewoon opgroeien, het leven was al hard genoeg zonder dat er ook nog 12 jarigen voor het plezier van een stel rijkaards vermorzeld werden.  'Zoiets dus.'  Dat was zacht uitgedrukt natuurlijk, de worp was nagenoeg perfect geweest. De albino knikte, ietwat bewonderend. Ze had het niet verwacht, maar deze Jennifer was zo slecht nog niet. Toen die vorig jaar op het podium stond had ze haar gehaat, maar Jennifer leek oprecht bereid om iedereen te helpen en te trainen.

Maar natuurlijk konden ze zo niet de hele avond door gaan. Het werd al donkerder en kouder. ''Neehoor, hoeft niet. Ik vind het zelf wel,'' sprak ze defensief, ietwat afstandelijk. Haar huis was niet echt van haar. En hoewel Jennifer het vast niet slecht bedoelde kon ze het risico niet nemen om autoriteiten op de hoogte te stellen van de verblijfplaats van een groepje jongelingen. Dan zouden ze linea recta weer het systeem in worden gezogen, naar weeshuizen getransporteerd, uit elkaar gehaald. ''Tot morgen misschien.'' En met die uitroep was ze verdwenen, zo gauw als ze kon schoot ze de schaduwen in, door kleine steegjes en straatjes naar huis slalommend.