Avery Russo
Score: 1

De dagen in de aanloop naar de Hongerspelen gingen razendsnel voorbij. Op zich was dat goed nieuws, want dat betekende dat Avery binnenkort kon ophouden met gillen, wat betekende dat ze hopelijk ook wat minder last van haar keel zou hebben. De tributen hadden inmiddels twee gezichten van de vrouwelijke tribuut uit district 1 gezien. Enerzijds een rustig meisje dat zich op de trainingen focuste en hier en daar een praatje maakte, anderzijds het meisje dat als een bezetene om zich heen trapte en gilde zodra ze in de buurt van het publiek of een camera kwam. Hoewel het publiek en Jennifer misschien dacht dat Avery een hysterische aansteller was die nergens over na dacht, had Avery wel degelijk een strategie bedacht voor haar hysterische scènes. Kort samengevat: Zodra er publiek of camera’s bij waren, schopte ze in eerste instantie een flinke scène en keek ze minstens één keer of er vluchtmogelijkheden waren. Helaas voor haar was het Capitool berekend op weglopertjes en had ze al behoorlijk wat blauwe plekken opgelopen, als gevolg van de vredesbewakers die haar op hardhandige wijze van hot naar her sleepten.

Nu ze enkel omringd was door tributen,hield Avery zich dan ook rustig en wachtte ze keurig op het moment dat haar naam werd genoemd. Gezien alles nog altijd op district volgorde ging, hoefde ze niet lang te wachten. Ze stapte de zaal binnen,waar allerlei attributen stonden waarmee ze geacht werd te laten zien wat ze in huis had. Avery liep door, net zo lang tot ze recht tegenover haar beoordelaars stond en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Zwijgend keek ze naar de mensen boven haar, die een cijfer op zouden stellen, waarop mensen mogelijk zouden baseren of ze wel of niet zouden sponsoren.
Hoewel het meisje uiterlijk kalm leek, ging haar hart als een razende tekeer terwijl ze haar blik langs de beoordelaars liet glijden. De tijd tikte langzaam voorbij en terwijl Avery daar zat, gleden haar gedachten af naar Jennifer, die ongetwijfeld woedend zou zijn als ze erachter kwam dat Avery niets had gedaan in haar privé sessie, maar simpelweg op de grond was gaan zitten. Ze dwong zichzelf de neiging om haar blik af te wenden te negeren en haar ogen op het platform gericht te houden. Zouden die mensen erbij stil staan dat ze voor de derde keer een kind uit hetzelfde gezin moesten beoordelen? Zouden ze zich überhaupt realiseren dat er gezinnen vast zaten aan de vierentwintig jonge gezichten die ze jaarlijks voorbij zagen komen?

Met nog twee minuten op de klok, begon Avery te praten. Haar stem klonk schor, door het vele gillen van de laatste dagen, maar tegelijkertijd wel erg zelfverzekerd.
‘Hugo Floran Russo. Veertien jaar’ begon ze. ‘Kreeg een werpster in zijn achterhoofd op de zesde dag van de eerste Hongerspelen’. Zonder het oogcontact met de beoordelaars te verbreken, ging ze verder. ‘Natalia Amber Russo. Achttien. Stierf vorig jaar op dag zes aan een longontsteking’. Ze slikte. ‘Avery Camellia Russo. Veertien. Niet van plan om dood te gaan’.
Ze bleef onbewegelijk zitten.
‘De afgelopen vier jaar hebben jullie ieder jaar vierentwintig gezinnen uit elkaar gerukt. Drie keer daarvan was een van die vierentwintig mijn gezin. Tot drie keer toe hebben mijn ouders afscheid moeten nemen van een kind, mijn zusje en broertje van een broer of zus. Ik vraag u geen uitleg, ik vraag niet om medelijden. Ik hoop alleen, voor u, dat u ondanks die wetenschap vannacht lekker zult slapen.
Dank u wel’.

Met die woorden stond Avery op en verbrak ze voor het eerst sinds haar binnenkomst haar oogcontact met de beoordelaars, zodat ze de zaal met opgeheven hoofd kon verlaten.

Rook Olsen
Score: 7

Na drie dagen training was het tijd om te laten zien wat ze had geleerd. Rook voelde zich er niet bepaald op haar gemak bij, maar ze probeerde haar ongemak niet al te veel te tonen. Stil staarde ze voor zich uit, terwijl ze in haar hoofd keer op keer bleef herhalen wat ze van plan was. Een kwartier was niet echt heel veel en ze hoopte maar dat ze genoeg tijd zou hebben. Ze keek naar haar handen. Kleine priegeldingen maken, deden die handen iedere dag. Het waren geen handen om wapens mee vast te houden. Het waren geen handen om mee te doden. Ze wreef afwezig over de muis van haar hand terwijl ze haar blik weer vooruit richtte. Ze was zenuwachtig, maar ergens ook zelfverzekerd. Ze was er in ieder geval van overtuigd dat ze een goede manier had bedacht om haar vaardigheden te laten zien.

Er waren vijf mensen voor haar en toen was zij aan de beurt. Met rechte schouders en opgeheven hoofd liep ze de ruimte binnen. Eerste indrukken waren alles. Zelfs als haar vaardigheden niet perfect zouden zijn, zou ze er in ieder geval een goede show van proberen te maken. En dat was uiteindelijk toch waar de spelmakers en het Capitool op uit waren? Een goede show? "Rook Olsen, district 3", zei ze, terwijl ze de aanwezigen een voor een recht aankeek. Snel keek ze de ruimte rond. Er lagen planten, maar hoewel ze een redelijke basis had geleerd bij de training, was het niet genoeg om echt indruk mee te maken. De grote wapens zou ze ook laten voor wat ze waren.

Even was ze bang dat er niet was wat ze nodig had, maar toen zag ze de materialen liggen. Snel verzamelde ze takjes en draad en begon met behendige vingers te knutselen. Priegeldingetjes maken. Haar specialiteit. Binnen een mum van tijd had ze een soort miniatuurboog in elkaar gezet, met een constructie van takjes eromheen en een pijl erop gelegd. Ze bevestigde een eind van een stevige draad aan de 'trekker' van de val, haalde de draad om een tafelpoot en bevestigde het andere uiteinde aan de poot van een wapenstandaard. Daarna verschoof ze een van de dummies zodat hij vlak voor de struikeldraad stond. Ze liep naar de wapentafel en pakte twee werp- en twee gewone messen en een lange speer, die ze meenam naar een mooi open stuk in de ruimte, niet te ver van de overige dummies en haar val af.

Goed, nu kon de echte show beginnen. Ze had zich een scenario voorgesteld waarin ze een soort thuisbasis voor zichzelf had gemaakt met vallen eromheen, waarvan ze er nu één had gemaakt als voorbeeld. En dan kwamen er nu drie tegenstanders op af. Met de speer tikte ze de struikeldraad aan, alsof de dummie ertegenaan was gelopen, en de pijl schoot uit de boog en raakte de dummie in zijn borstkas. Dat was één.

Rook richtte haar blik op een andere dummie en hief een van de werpmessen. Over dit onderdeel was ze het minst zeker, maar ze had er lang op geoefend tijdens de laatste trainingsdag en ze wilde per se iets van langeafstandswapens laten zien. Het eerste mes verliet haar hand en ze zag er meteen dat het geen voltreffer zou zijn. Hij schampte hem niet eens. Zenuwachtig hief ze het tweede en laatste werpmes. Ze wist dat in een echte situatie de tegenstander - ze bleef aan het onpersoonlijke woordje tegenstander denken in plaats van het een tribuut of persoon te noemen - waarschijnlijk op hoog tempo dichterbij zou komen en dat ze dus niet echt tijd zou hebben om de worp rustig voor te bereiden, maar als ze nu te veel haastte, was deze worp ook weer mis en dat moest ze niet hebben. Daarom probeerde ze eerst kalm te mikken en gooide daarna. Ze slaakte ene zucht van opluchting toen het met de torso raakte. Perfect in het hart zou leuk geweest zijn, maar met een beetje geluk zat er op de plek die ze nu geraakt had ook een of ander vitaal orgaan.

Op naar numero 3. Rook greep de twee gewone messen stevig vast en stortte zich op de derde en laatste 'tegenstander' van haar gewelddadige toneelstukje. Ze had voor deze drie dagen nooit geleerd te vechten, maar er was iets anders wat ze wel kon: dansen. Zo heel groot was het verschil tussen die twee niet eens. Ze danste lichtvoetig om de dummie heen en stak van alle kanten op hem in. Ze maakte een pirouette, waarbij de uitgestoken messen diepe sneden maakten in een van de armen van de dummie. Ze wervelde om hem heen als een storm, maakte schijnbewegingen en plotselinge stappen om ingebeelde tegenaanvallen de ontwijken, en bleef al die tijd met haar messen zwaaien. Waar ze bij het messenwerpen zenuwachtig was geweest, voelde ze zich hier in haar element, ondanks dat ze gewoonlijk niet met messen in haar handen danste. Met een laatste klap plantte ze beide messen in de borst van de dummie, waarna ze ze lostrok en achteruit stapte. Even bleef ze naar de pop staan kijken. licht nahijgend. Het ding was een ravage. Dus dat kan ik aanrichten, dacht Rook. Ze probeerde zich maar niet voor te stellen dat het een persoon was. Ze keek weer even naar de spelmakers, niet helemaal wetend hoe ze dit af moest sluiten, en besloot maar tot een buiging. Op weg naar de uitgang legde ze de messen terug op tafel.

Toby Blitz
Score: 8

Toby sloot zijn ogen en haalde een aantal keren diep adem terwijl hij de spieren in zijn handen en armen spande en ontspande. De jongen rolde met zijn schouder, zijn nek en strekte zijn armen en benen. Nog een keer ademde hij diep uit, waarna hij naar voren stapte en de deur naar de trainingszaal opende; het was tijd voor zijn Privésessie. Alexandra had hem en Rook van te voren al verteld wat ongeveer de bedoeling was van de Privésessie. In het kort kreeg je een beperkte tijd om te laten zien wat je waard was, waarop de Spelmakers je een cijfer gaven als inschatting van hoe lang je het in de Spelen uit zou houden. Een hoog cijfer betekende een geduchte tegenstander al hoefde het niet te betekenen dat je het dan lang vol zou houden, dat had Lincoln bij de tweede Hongerspelen aan den lijven ondervonden. Een hoog cijfer en vlot uitgeschakeld, want hij was een bedreiging. Dat was de keerzijde van een hoog cijfer; anderen zagen je als een bedreiging. Toby had de afgelopen dagen in de trainingszaal gebruiken om zijn eigen sterke punten bij te schaven en zijn zwakke punten te verbeteren, maar hij had ook zijn mede-Tributen in de gaten gehouden om te zien hoe iedereen het deed. Niet iedereen kwam even goed uit de verf, dus soms was het lastig, maar hij was benieuwd naar de cijfers die iedereen zou krijgen.

Toby stapte door de deur de trainingszaal binnen, waar hij al gauw tegenover de Spelmakers stond. De mannen en vrouwen die hem zouden beoordelen zaten op een hoge plek zodat ze alles goed konden overzien en dus ook goed zicht hadden op het speelveld dat voor Toby was gemaakt. Na overleg met Alexandra had hij op de derde trainingsdag met een aantal trainers gesproken over de mogelijkheid voor een hindernisparcours voor zijn Privésessie. Zijn kracht lag in het freerunnen en dat wilde hij toch wel graag laten zien aan de Spelmakers. Hij wist echter ook dat, als hij zelf een parcours moest bouwen, zijn tijd al om zou zijn voor hij klaar was en zijn bouwvaardigheden waren niet de skills die hij wilde laten zien. Het deed hem goed te zien dat er door de trainers een mooi parcours neer was gezet met een verscheidenheid aan obstakels waar hij over, onder, door of langs moest. Zijn vingers jeukten en zijn lichaam tintelde; hij wilde graag beginnen. Met een korte knik begroette hij de Spelmakers, verklaarde kort dat hij "Toby Blitz, District 3" was en keerde zich toen tot het parcours. Het was bijna af, er miste alleen nog een dummy aan het einde.

Snel zette de jongen een dummy op het einde neer die ook werd gebruikt om op te richten bij het bijl- en meswerpen. Vervolgens pakte hij een klein werpmes uit het arsenaal en ging klaar staan aan het begin. Het mes stak hij zo weg dat hij er geen last van zou hebben en zich er niet per ongeluk aan open zou halen, waarna hij zich klaarmaakte om te beginnen. Even haalde hij adem, waarna hij begon te rennen, recht op de eerste hindernis af; een klimwand zonder touw. Alsof hij Spiderman was rende Toby met een paar grote passen tegen de muur op, greep de wand bovenaan vast en hees zich er met gemak overheen. Aan de andere kant liet hij zich vallen, waarna hij verder rende. Het volgende onderdeel was een apenrek, waar hij snel doorheen klauterde aan zijn armen, waarna hij door een gat in een muur dook en na een koprol verder ging naar een touw over waarmee hij over een "gracht" slingeren. Vervolgens waren er een aantal "daken" nagemaakt waar hij behendig over heen en weer sprong. Aan het eind sprong hij er met een sierlijke salto vanaf, waarna hij verder rende. Onderweg pakte hij het mes in zijn hand, sprong met een zijwaartse rol over een wat lager muurtje heen en gooide het mes zodra hij goed in positie was.

Op welk onderdeel van de dummy hij had gericht wist hij zelf ook niet. Hij had vooral gericht op de de dummy. Terwijl hij zich langzaam op richtte, lichtjes hijgend van de inspanning, keek hij naar de dummy, het prachtige doelwit op diens borst waar je op moest richten en het mes dat daar niet in zat. In plaats daarvan zag het voorwerp hoger, veel hoger, in het voorhoofd van de dummy. Hmm, niet waar hij had gericht, maar wel effectief. Daar moest hij dan nog maar even mee oefenen bedacht hij zich terwijl hij naar de pop liep en het mes uit het hoofd trok. In de Arena. Toby richtte zich weer tot de Spelmakers, knikte kort en liep toen naar de deur. Het mes legde hij onderweg weer in het bakje waar hij vandaan kwam, waarna hij de zaal verliet. Tijd voor de volgende.

Duncan Williams
Score: 8

Duncan zat een beetje zenuwachtig te wachten op zijn beurt. De afgelopen dagen hadden in het teken gestaan van trainen. Hij had zich eerst gestort op het vechten met wapens, ook al was hij er wel goed in doordat hij vaak ging jagen op vis. Op vissen had hij zich niet geconcentreerd, omdat hij zijn vader altijd hielp; hierdoor wist hij al hoe dat moest, hij concentreerde zich dan liever op andere dingen. Waar hij zich vooral op had geconcentreerd de laatste dagen, was het vechten zonder wapens en plantenkennis, omdat hij wist dat dit zijn zwakke plekken waren. Hoewel hij wel het een en ander had geleerd, had hij besloten dit niet te laten zien bij de privé sessies.

Uiteindelijk was het zijn beurt om te laten zien wat hij kon. Hoewel Duncan zenuwachtig was, wist hij ook dat hij de dingen die hij wilde laten zien ook echt kon. “Duncan Williams, district 4.” Het kwam er een beetje zachter uit dan hij had gehoopt. Hij slikte en zijn ogen gleden door de ruimte. Hij wist dat hij zijn sterkste kant het vechten met een speer was, dus dat was wat hij vooral wilde laten zien. Ook moest hij natuurlijk even laten zien waar ze in district 4 goed in waren, vissen. Tijdens de trainingen had hij de tijd gehad om het vijvertje te bekijken, wat nu goed uitkwam. Met de speer in de hand liep hij rustig naar de vijver en keek er even aandachtig naar. Nog steeds zwommen er meerdere soorten vis in, klaar om gevangen te worden. Hoewel Duncan niet al teveel tijd wilde verspillen aan het vangen van vis, observeerde hij het gedrag van de vissen. Plotseling maakte Duncan een beweging met zijn arm en had hij een vis aan de speer geregen. Met een glimlach op zijn gezicht haalde hij de vis uit de vijver en legde hem aan de kant. Hij had bedacht om hierna een vuurtje te maken, om te laten zien dat hij in ieder geval geen honger zou hoeven lijden in de arena. Zolang er vis was, natuurlijk. Hij keek in het rond en zijn oog viel op de klok. Op zich had hij nog zat tijd, maar hij had gehoopt dat hij nog meer zou hebben. Hij zocht snel verder naar het hout en vond het al snel. Hij pakte twee stukjes hout en ging aan de slag. Hij begon het stokje rond te draaien op een stuk hout, maar het duurde even voordat er rook ontstond. Kom op, dit moet lukken... Toen het uiteindelijk begon te roken, begon Duncan te blazen tot er vlammen ontstonden. Hij gooide er nog wat droog gras op, zodat het groter werd. Opgelucht keek hij naar het vuurtje. Met nog wat hout zorgde de jongen er voor dat de vis er boven kon worden gehangen. Hij wierp nog een blik op de klok en zag dat hij nog steeds wat tijd over had. Snel pakte hij de speer die hij had gebruikt om de vis te vangen. Duncan rende op de doelwitten af en toen hij op een redelijke afstand was, stopte hij en concentreerde zich op het doelwit. Duncan gooide de speer, die de roos raakte. Opeens was Duncan blij dat hij zoveel hier op had getraind. Hopelijk kon hij dit allemaal ook in de arena toepassen...

Xiomara Spurling
Score: 8

Relatief ontspannen betrad Xiomara de privésessie-ruimte en zelfverzekerd liep ze in de richting van de Spelmakers. Een voor een keek ze alle aanwezigen even aan, en nam hen goed in zich op. Toen glimlachte ze breed. “Xiomara Spurling, District 6,” kondigde ze zichzelf aan, en even keek ze naar de wapens om zich heen, terwijl ze zich afvroeg welke al waren gebruikt en nog gebruikt zouden worden door de andere Tributen. “Dat zijn allemaal prachtige wapens,” sprak ze toen gedecideerd, “maar ik zal ze vandaag niet gebruiken. Ik ben hier enkel om met u te praten.”

Xiomara had haar tegenstanders tijdens de trainingen goed in de gaten gehouden, zoals ze haar districtgenoten ook altijd in de gaten had gehouden. Dit was wat ze deed. En daarom begon ze te vertellen wat ze over iedereen wist en alle Tributen kwamen dan ook aan bod. Sommige informatie was relatief onbelangrijk, zoals dat Avery Russo een litteken op haar rechterarm had en Davi Afolayan op zijn linkerkuit. Andere informatie zou daadwerkelijk nuttig zijn in de Arena, zoals de onderdelen die iedereen had uitgeprobeerd, en dan natuurlijk met name wat ieders sterke en zwakke onderdelen waren geweest. Maar ze vertelde bijvoorbeeld ook wie er linkshandig, rechtshandig of ambidexter waren gebleken. Xiomara gunde zichzelf amper een seconde om adem te halen en bleef maar informatie spuwen. Ze vertelde namelijk ook welke Tributen tijdens de trainingen met elkaar gepraat hadden, en of deze gesprekken positief of negatief geëindigd waren. En natuurlijk vertelde ze welke Tributen überhaupt open leken te staan voor een bondgenootschap. Al twijfelde Xiomara nog altijd of zij daar zelf nou één van was.
Verder was het meisje niet bang om ook van alles over haar beste vriend en potentiële bondgenoot te vertellen. Zijn sterke, maar ook zeker zijn zwakke punten kwamen aan bod, en Xiomara was daarin absoluut genadeloos. Voor het eerst sinds ze in het Capitool arriveerde, liet het meisje zien hoe ze daadwerkelijk was als persoon. En dat was ontzettend anders dan hoe ze zichzelf aan het Capitool en haar mede-Tributen had proberen te verkopen de afgelopen dagen.

Terwijl ze sprak hield Xiomara de Spelmakers in de gaten, en toen ze iemand zag gapen, glimlachte ze enkel zoetjes. “Verveel ik u?”, vroeg ze, terwijl ze de man indringend aankeek. “Goed om te weten. Mocht de informatie an sich niet afdoende zijn, dan kan ik mijn tegenstanders in de Arena altijd nog dood vervelen.” Ze haalde nonchalant haar schouders op, maar kroop vervolgens weer in haar rol als lief, schattig meisje. Ze zond iedereen een glimlach en bedankte de Spelmakers voor hun tijd. Nu was het enkel nog een kwestie van afwachten.

Nino Naysmith
Score: 7

Zijn naam kwam galmend uit de microfoon wat aanduidde dat het zijn beurt was. Hopelijk had het meisje uit district 6 het publiek wat kunnen bekoren zodat hun aandacht nog altijd op het trainingsveld gericht was. Hij had er deze nacht lang over wakker gelegen. Wat zou hij de jury het best voorschotelen om indruk te maken? Verschillende dingen kwamen de revue voorbij maar uiteindelijk was het wel duidelijk dat hij moest tonen wat hij het best kon, namelijk iets met bijl en/of messen. Als hij dit kon combineren met een shockeffect, dan moest hij wel een hoge score behalen toch?

Hij wandelde naar vuurgedeelte, niet om vuur te maken maar om een groot blok hout uit te kiezen die hij kon gebruiken. Eenmaal deze uitgekozen was, wandelde hij ermee naar de plaats van uitvoering. Hij had dus eerst een bijl nodig dacht hij bij zichzelf waarna hij naar het rek wandelende en het exemplaar die het best in zijn handen paste uitkoos. Toen hij terug bij de houtblok was begon hij vakkundig heen en weer te bewegen met de bijl terwijl hij stukken hout van de blok hakte. Toen hij even een oog liet vallen op ‘zijn publiek’ dan zag hij enkele verbaasde gezichten maar er was zeker een reden voor zijn vertoning. Na enkele hakbeurten was zijn groot blok hout iets kleiner geworden en had het ook een iets rondere vorm gekregen. Het werd tijd om zijn messenwerk te tonen, waarna hij ook drie messen ter hand nam waarvan hij eerst maar eentje nodig had. Hiermee bewerkte hij verder het hout door het hout nog wat preciezer af te ronden en aan de voorzijde van het blok wat inkepingen en versnijdingen uitvoerde. Gelukkig ging dit allemaal nog heel snel omdat hij altijd al aanleg had om meubelmaker te worden en hij er ook uren per week aan spendeerde om fijne afwerkingen te perfectioneren. Moest hij niet zo snel te werk zijn, ging het vooral saai geworden zijn en ging de aandacht meteen verloren zijn.

Toen hij klaar was met zijn kunstwerk, was het tijd om deze te onthullen. Hij hief het kunstwerk op en hield deze naast zijn hoofd, het was een exacte kopie van zijn eigen hoofd geweest zijn. Eigenlijk was het zijn eerste gedacht geweest om het hoofd van de hoofdspelmaker na te maken maar dat ging vrij gruwelijk geweest zijn en ging hem niet echt positief punten opgebracht hebben aangezien er dus nog een vervolg kwam aan zijn privésessie. Hij plaatste zijn houten hoofd terug op het verhoogje en ging op een tiental meter staan. Dit was het punt waarvoor hij drie dagen getraind had, hier hing alles vanaf. Hij nam één van de mensen in zijn linker werphand concentreerde zich nog enkel seconden op het houten blok en wierp daarna het mes tussen zijn twee ogen, recht op de slaap. Het was best een beetje raar om naar zijn eigen hoofd te werpen, maar een beetje zot zijn doet geen zeer zeker? Hij was eigenlijk nog van plan om de andere twee messen ook te gooien, maar misschien moest hij maar stoppen op zijn hoogtepunt waarna hij de messen nonchalant uit zijn handen liet vallen, eens knikte naar de spelmakers en terug de ruimte verliet.

Gwendolyne Jones
Score: 11

Gwen had er een hele tijd hard over nagedacht: wat ging ze doen in haar privé sessie? Het was een lastige vraag. Je kreeg een hoger cijfer als je het beter deed, wat je wellicht een publiekstrekker kon maken en je meer kans gaf op sponsors. Als je wat lager zat, een gemiddelde score, onthielden mensen wellicht uit welk district je kwam, maar niemand zou je veel aandacht geven. En dan de laagste klasse, de écht verschrikkelijk lage cijfers. Wat zou daar de uitkomst van zijn? Waarschijnlijk dat mensen niet eens naar je omkeken; je was een echte underdog dan. Niemand verwachtte dat je de eerste dag van de Hongerspelen zou overleven.

Gwen geloofde dat eigenlijk ook niet over zichzelf. Ze gaf zelfs de kleine Parcival meer kans, ook al was hij jonger en waarschijnlijk minder sterk. Gwen wist dat ze onhandig was en om eerlijk te zijn had ze ook niet het idee dat ontzettend voorzichtig zijn veel ging helpen. Als je langzaam liep vroeg je er gewoon om, toch? Om neergeschoten te worden, of gestoken, of wat dan ook. Gwen zuchtte diep. Zo ondertussen zat ze in de wachtruimte, waar seconden langzaam voorbij tikten terwijl gestaag elke 15 minuten iemand de ruimte in verdween. Ze kwam zelf uit het één na laatste district en daarbij zou Davi ook nog eens voor haar mogen, waardoor ze voor haar eigen gevoel extreem lang moest wachten. Maar het gaf haar wel de tijd om nog wat dingen te overdenken.

Toen Davi wegging, wenste ze hem zachtjes “succes”. Ze had geen idee of hij er wat aan zou hebben, maar ze gunde het hem wel. Hij was de enige hier die ze nog een beetje vertrouwde, voor zover vertrouwen hier ging in de Hongerspelen. Maar ze kon zich er niet toe zetten om Davi te wantrouwen, hij was immers aardig voor haar geweest en hij had zelf een familielid verloren aan de Spelen. En als ze dan met iemand door de Spelen wilde gaan, dan liever met Davi dan met iemand als Parcival, die deze kans had genomen om weer tegen haar aan te praten. Ze was immers alleen met hem over en met Igraine. Zucht. Gwen lachte wat naar hem en speculeerde met hem en Igraine over wat de andere Tributen gingen doen. Ze had bijvoorbeeld die Geronimo gewichten zien heffen en Rook had bij hen bij de strikken gezeten. Het zou bijna dom zijn om niets te doen met de dingen die je geoefend had in je privé-sessie. Maar goed, misschien was haar hele plan ook wel dom, dacht Gwen zuurtjes.

Oh, het was tijd. Daar ging ze dan. Gwen zwaaide halfhartig naar de kinderen uit District 12 en ging toen maar naar de trainingsruimte. Er was geen optie om het niet te doen. Eenmaal daar werd de deur stevig achter haar dichtgedaan. Geen weg terug.
‘Eh, hallo,’ begon Gwen, wat ongemakkelijk. Ze kon de mensen die haar zaten te beoordelen niet echt zien, waardoor het voelde alsof ze tegen niemand aan het praten was. Tenminste, niemand die geïnteresseerd was in wat ze te zeggen had. Gwen slikte nogmaals, maar besloot gewoon door te gaan. ‘Ik heb heel lang nagedacht over wat ik kon doen voor deze sessie. Ik kon vallen leggen, planten sorteren op eetbaarheid, of mezelf gewoon verstoppen.’ Gwen keek even om zich heen. Ze had met zwaarden en dolken kunnen spelen, vis kunnen roosteren. Er was zoveel te doen, maar ze zou de verleiding weerstaan om toch naar een hoge score te willen streven. Want hoe graag Gwen ook hoge cijfers haalde, ze had besloten dat ze deze toets ging falen.

‘Maar ik heb besloten dat ik helemaal niks ga doen.’ Met die woorden sloeg Gwen haar armen over elkaar en ging in een kleermakerszit bij de deur zitten. ‘Wanneer ik met een hoge score uit de training kom, zullen de andere Tributen me gelijk willen doden, om maar zo snel mogelijk van me af te zijn. Ook verwacht het publiek dan dingen van me, die ik in vergelijking met de Tributen van vorig jaar niet waar kan maken. Waarom dan geen gemiddelde score? Het antwoord daarop is dat een lage score dan zelfs nog beter is. Niemand zal iets verwachten: Tributen zullen achter anderen aangaan. Het publiek zal me als een underdog zien. En zodra ik dan iets presteer, zullen ze verbaasd zijn en ineens is alle aandacht dan op mij,’ legde Gwen rustig uit. Niet dat ze verwachtte iets groots te gaan doen, maar dat hoefde ze er niet bij te zeggen. En vanuit haar eigen voorspellingen was het wel zo: als niemand iets verwachtte en je was in staat om een aanval te overleven of een raadsel op te lossen, of wat ze ook gingen doen in de Arena, dan was iedereen ineens onder de indruk. Ze was zich er best van bewust dat dit misschien niet ging gebeuren: maar stel dat ze een gemiddelde score had en iets presteerde, dan was niemand echt onder de indruk. Wat dus de lage score beter maakte.
Het enige probleem zat hem misschien in het vormen van bondgenootschappen op deze manier, maar ze had er vertrouwen in dat ze enkele mensen bij zich zou kunnen houden als ze haar best deed. Ze had immers zo aardig mogelijk gedaan op de trainingen, tegen Elize, tegen Davi, Marco en Parcival. Na haar lage score kon ze hen altijd nog stilletjes in het oor fluisteren waarom dat zo was. Niemand hoefde het helemaal te weten, toch? Het cijfertje betekende voor hen alleen maar dat Gwendolyne Jones ver, ver verwijderd was van haar zus in fysieke competentie en dat ze waarschijnlijk zichzelf per ongeluk zou afmaken. En tja, die kans zat er ook nog eens in.
‘Dus, mijn conclusie is dat een extreem laag cijfer het meest in mijn voordeel zal werken,’ sloot Gwen haar korte speech maar af. Ze wist niet wat ze er verder nog over moest zeggen. Dit was de strategie waar ze mee gekomen was, waar ze tijd in gestoken had. En ze ging het niet zomaar opgeven, hoezeer de zenuwen die ze in haar buik voelde haar tegenspraken.

Dus Gwen hield haar armen over elkaar en leunde wat achteruit, tegen de deur, waarna ze haar ogen over de ruimte liet glijden. Misschien kon ze nog wat dingen vinden in deze ruimte die hints zouden geven over de volgende Arena, of wat ze daar allemaal tegen zou komen. Ze rekende er niet op, maar je moest iets als je 15 minuten stil ging zitten.
Toen haar tijd eindelijk om was, stond ze rustig op, klopte haar kleding af en zwaaide naar de beoordelaars, waarna ze de ruimte verliet en direct terugging naar het appartement. Met een beetje geluk kon ze Davi of Wullem vinden en konden ze nog wat dingen overleggen, of desnoods samen thee drinken zodat ze zich weer wat kon ontspannen. Toch, al met al voelde ze zich redelijk goed: het succes van haar tactiek bleef gebaseerd op haar voorspellingen, maar het leek er in ieder geval op dat ze haar doel van “laag scoren” behaald had.

Davi Afolayan
Score: 7

[samenvatting]
Davi komt de zaal binnen en laat zijn blik even over de Spelmakers glijden. Daarna loopt hij resoluut eerst naar het boogschieten toe. Dit heeft hij elke trainingsdag een keer geoefend. Hij schiet de pijlen niet helemaal in de roos, maar in elk geval in een cluster op de binnenste ringen.
Vervolgens legt hij de boog weg en neemt hij een aantal werpmessen ter hand. Deze gooit hij in hetzelfde doelwit. Ze zijn raak, rond het middelste van de ringen. Je kan zien dat Davi een goede hand-oog coördinatie heeft.
Ter afsluiting loopt hij naar een stootzak, die hij een aantal rake klappen verkoopt. Hij hoopt dat hij heeft laten zien dat hij van afstand dodelijk kan zijn, maar zich ook man op man kan verdedigen.
Davi loopt weer naar het midden van de zaal, knikt de Spelmakers even toe en verlaat dan de zaal.